மழையில் மலர்ந்த காதல் - 4

 நனைந்த புடவையின் கீழ்

அந்த இரவுக்கு, சன்னல் மூடியிருந்தது.

மழை வெளியே நின்றிருந்தாலும், உள்ளே இருவரின் மூச்சுகள் பரவலாக வீசியுக் கொண்டிருந்தன.

மாலினியின் புடவையின் நுனி, நனைந்ததாகவே இருந்தது.

அவளது தோல் மீது ஒட்டியிருந்த ஈரம்,

விக்னேஷின் விரல்களுக்கு வழி காட்டியது.

அவன் மெதுவாக அணைந்தான்.

அவளது தோளில் புடவையின் பின் ஓரத்தை மெதுவாய் விரித்து வைத்தான்.

மாலினி தடுத்து நிற்கவில்லை.

அவள் கண்களை மூடினாள்.

தன் மூச்சை மட்டும் தான் விட அனுமதித்தாள்.

“உன் தோளில் மழை இல்லை.

ஆனா என் விரல்களுக்கு ஈரமா இருக்கு...” – விக்னேஷ் கிசுகிசுத்தான்.

அவள் மெளனமாக புன்னகைத்தாள்.

“அது மழைதான்...

ஆனா இப்போ நீ தான் நனைக்கிற...”

அவன் அவளது முதுகில் தடவி எழுதும் மாதிரி தன் விரல்களை ஓடச் செய்தான்.

அந்த தோலில் புனைந்த எழுதுகோல்கள்,

முதலில் மெளனமாக இருந்தன.

பின், மெதுவாக முத்தமாக மாறின.

நனைந்த புடவையின் கீழ்,

அவள் தோலோடு தான் முதலில் உருகியது.

பின், அவளது உணர்வுகள்.

விக்னேஷின் உதடுகள்,

அவளது கழுத்தின் வழியாக,

மெல்ல சுழன்றன.

முதலில் மெதுவாக...

பின், இருவரின் மூச்சுகள் ஒன்றோடொன்று இணையும் வரை.

“நீ இப்படி தொட்டா…

என் மனசுல எழுதுறது கூட தவிர்க்க முடியாம இருக்கு…” – அவள் மூச்சின் நடுவே சொன்னாள்.

விக்னேஷ் ஒரு பொழுதும் பதிலளிக்கவில்லை.

அவனது உதடுகளே பதிலாக இருந்தன.

காதல், காமம், நெருக்கம் —

இவை மூன்றும் விலகாது சேர்ந்திருந்தன.

மாலினியின் புடவையை அவன் மெதுவாக இறக்கினான்.

அவள் எதிர்ப்பில்லை...

வெறும் இணைதான் இருந்தது.

புடவையின் கீழ் அவளது தோலை விட,

அவளது உணர்வுகளே முதலில் தோன்றின.

விக்னேஷ் அவை அனைத்தையும் விரலால் வாசித்தான்.

முத்தங்கள் தூண்டிய கம்பிரம்,

துளிர்த்த Goosebumps,

அவளது உதடுகளில் அதிர்ந்த துடிப்பு...

இவை அனைத்தும் ஒரு வார்த்தை பேசாமல்

ஒரு கதை எழுதின.

அந்த இரவின் ஒவ்வொரு நிமிடமும்,

நனைந்த புடவையின் கீழ் இருந்து

ஒரு பாசமிக்க காமம் மலர்ந்தது.

அது உடல் தொடுதலல்ல…

உறுதி அளிக்கும் உறவு.

மலிந்து வந்த மழை காற்று

மீண்டும் சன்னலை தட்டியது.

அவர்கள் கண்கள் திறக்கப்படவில்லை.

ஏனெனில் இருவரும் தன் முத்தத்தில் மயங்கியவாறே இருந்தனர்.