கடாரப் போரின் நிழலில் - 10

 பகுதி 10 – 2025க்கு திரும்புதல்

காலத்தின் புயல்

ஆதவன் காலத்தின் சுழலில் விழுந்த தருணத்தை நினைத்துக் கொண்டிருந்தான்.

ஒளியின் அலைகள் அவனைச் சுற்றி வந்தன.

உடல் எடையற்றது போல உணர்ந்தான்.

கண் முன்னால் ஆயிரம் காட்சிகள் தோன்றின:

சோழர் கப்பல்கள் அலைகளை வெட்டிச் செல்வது.

வீரர்கள் “புலிக்கொடி வாழ்க!” என்று குரல் கொடுத்தது.

வீரராஜேந்திரன் சோழனின் தைரிய பார்வை.

அவன் கையில் வைத்துக் கொடுத்த பொற்கத்தி.

அனைத்தும் வானில் மிதக்கும் சித்திரங்களாக அவன் கண்களுக்கு முன்னால் விரிந்தன.

ஆனால் அந்தக் காட்சிகளின் நடுவே, இன்னொரு ஒலி எழுந்தது—

“ஆதவா… திரும்பிச் செல்… உன் காலம் உன்னை அழைக்கிறது…”

அந்தக் குரல் யாருடையது என்று அவன் அறியவில்லை.

ஆனால் அது அவன் மனதில் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது.

திரும்பும் பாதை

சுழல் மெதுவாக மாறத் தொடங்கியது.

கருமேகங்கள் விலகின.

அதில் இருந்து மெல்ல வெளிப்பட்டது—

கணினி திரைகள், ஆய்வுக் கூடத்தின் சுவர்கள், காந்தக் காயில்கள்.

“அது… என் ஆய்வுக்கூடம்! நான் திரும்புகிறேனா?”

அவன் உடல் மெதுவாக அந்த இடத்திற்கு தள்ளப்பட்டது.

மின்னல் போல ஒளி பாய்ந்தது.

அவன் தரையில் விழுந்தான்.

2025 – ஆய்வுக்கூடம்

கண்களைத் திறந்தான்.

சுற்றிலும் அவனது கருவிகள் இருந்தன.

திரைகளில் எண்கள் இன்னும் பாய்ந்து கொண்டிருந்தன.

ஆனால் அனைத்தும் சிதறியிருந்தது.

புயலின் தாக்கத்தில், ஆய்வுக்கூடம் முழுவதும் சேதமடைந்திருந்தது.

ஆதவன் மூச்சு திணறிக் கொண்டிருந்தான்.

அவன் தன் கைகளைப் பார்த்தான்.

அதில் இன்னும் இருந்தது—வீரராஜேந்திரன் கொடுத்த பொற்கத்தி.

அவன் நடுங்கினான்.

“அப்படியெனில்… இது கனவு இல்லை. நான் உண்மையிலேயே 1068-ல் இருந்தேன்!”

மனதின் குழப்பம்

அவன் நாற்காலியில் அமர்ந்தான்.

மனதில் ஆயிரம் கேள்விகள்.

“நான் வரலாற்றை மாற்றிவிட்டேனா? இல்லையா அது அப்படியே இருந்ததா?

எனக்கு தெரிந்த வரலாறு, நான் செய்த செயல்களால் உருவானதா?

அப்படியெனில்… நான் ஒரு விஞ்ஞானி மட்டுமல்ல… வரலாற்றின் ஓர் கருவி?”

அவனது கண்களில் கண்ணீர் வந்தது.

“போரில் விழுந்த அந்த வீரர்கள்… அவர்களின் குருதி… அவர்கள் செய்த தியாகம்—all என் கண் முன்னே.”

வரலாற்றின் சான்று

அவன் கையில் இருந்த வாளைப் பார்த்தான்.

அதில் புலி சின்னம் தெளிவாக இருந்தது.

அது சோழர் சின்னம் என்பதை உலகமே உறுதிப்படுத்தும்.

அவன் நினைத்தான்:

“இது தான் என் சான்று. நான் உண்மையிலேயே அந்தக் காலத்தில் இருந்தேன்.

ஆனால் இதை உலகிற்கு காட்டினால், அவர்கள் என்னை நம்புவார்களா?

அல்லது என்னை பைத்தியக்காரன் என்று சொல்வார்களா?”

பாட்டியின் குரல்

அவன் நினைவில் பாட்டியின் குரல் ஒலித்தது:

“ஆதவா, சோழர்கள் யாராலும் தோற்க முடியாதவர்கள். அவர்கள் புலியின் வம்சம். அவர்களின் பெயர் எப்போதும் வாழும்.”

அவன் சிரித்தான்.

“ஆம் பாட்டி… நீ சொன்ன கதையை நான் நேரில் கண்டுவிட்டேன். உன் வார்த்தைகள் பொய் இல்லை.”

உண்மையைக் காப்பது

அடுத்த சில நாட்கள், ஆதவன் தனிமையில் இருந்தான்.

வாளை யாருக்கும் காட்டவில்லை.

கருவிகள் அனைத்தும் சேதமடைந்ததால், டைம் டிராவல் மீண்டும் செய்ய இயலவில்லை.

ஆனால் அவன் மனம் அமைதியாக இருந்தது.

ஏனெனில் அவன் அறிந்தான்—

“நான் வரலாற்றைத் தொட்டுவிட்டேன். அதில் ஒரு பங்கு கொண்டுவிட்டேன்.”

அவன் மனதில் உறுதி செய்தான்:

“இந்தக் கதையை யாருக்கும் சொல்லக்கூடாது. அது காலத்தின் விதியை மீண்டும் குலைக்கக் கூடும். ஆனால் நான் எழுதிய குறிப்புகளில் அதை பதிய வேண்டும். ஒருநாள் யாராவது படித்து உண்மையை உணரட்டும்.”

ஆதவனின் குறிப்புகள்

அவன் ஒரு புத்தகத்தை எடுத்தான்.

அதில் எழுதத் தொடங்கினான்:

சோழர் முகாமின் காட்சி.

போரின் ஒலிகள்.

வீரர்களின் பாடல்கள்.

வீரராஜேந்திரன் சோழனின் குரல்.

அவனுக்குக் கொடுத்த வாள்.

அவன் எழுதியது:

“நான் ஆதவன். 2025ல் இருந்து 1068க்குப் பயணம் செய்தவன்.

நான் பார்த்த அனைத்தும் உண்மை.

இந்த வாள் தான் சான்று.

காலம் எனக்கு சாபமாக இருந்தாலும், அதே நேரத்தில் அது எனக்கு அருளும் தந்தது.”

கடைசி சிந்தனை

ஆதவன் வானத்தை நோக்கி பார்த்தான்.

“ஒருநாள் மீண்டும் அந்தக் கதவு திறந்தால், நான் திரும்பிச் செல்வேனா?

அல்லது காலம் என்னை மீண்டும் அழைக்குமா?”

அவன் சிரித்தான்.

“எதுவாக இருந்தாலும், நான் இனி பயப்பட மாட்டேன்.

ஏனெனில் நான் ஒரு விஞ்ஞானி மட்டுமல்ல, ஒரு சாட்சி.

சோழர் வரலாற்றின் சாட்சி.”

வீரராஜேந்திரன் சோழனின் பெயர் வரலாற்றில் என்றும் வாழ்ந்தது.

அதனுடன், யாருக்கும் தெரியாமல், ஆதவனின் பெயரும் அந்த வரலாற்றின் நிழலில் வாழ்ந்து கொண்டே இருந்தது.

காலம் அவனை அழைத்துச் சென்றது.

காலம் அவனை மீண்டும் திருப்பி விட்டது.

ஆனால் காலம் அவனை ஒருபோதும் மறக்கவில்லை.

கதை முடிவு