பகுதி 1 – இரத்தத்தில் பிறந்த சத்தியம்
மதுரை நகரம் அன்றைய காலத்தில் பாண்டிய அரசின் இதயம். சோழர்களும், சேரர்களும், சில சமயம் வடக்கிலிருந்து வந்த யவனர்களும் பாண்டியர்களின் நிலத்தை கைப்பற்ற நினைத்தனர். ஆனால் அந்த பேரரசின் செல்வச் செழிப்பு, சங்கமக் காலத்து வளம், அங்கு வாழ்ந்த மக்களின் வீரச் சிந்தனை யாராலும் எளிதில் வெல்ல முடியாத ஒரு கோட்டை போல் இருந்தது.
மதுரையின் உயர்ந்த சுவரோடு சூழப்பட்ட அரசர்கோட்டை அன்றைய காலை போரின் புகைமூட்டத்தால் மூடப்பட்டிருந்தது. பாண்டியப் படை மற்றும் சோழப் படை நேருக்கு நேர் மோதியிருந்தது. வாள்கள் தகரும் சத்தமும், வீரர்களின் சத்தமிட்ட யுத்தக் கூக்குரலும், அம்புகள் கிழித்துக் கொண்டுசெல்லும் காற்றின் சத்தமும் ஒரே நேரத்தில் கலந்தது.
அந்த இரத்தவெள்ளப் போரில், வேல்நாகன் எனும் பாண்டியர் படைத் தளபதி தனது உயிரைப் பனிக்கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். அவரது வயது அறுபதைக் கடந்திருந்தாலும், கண்களில் இருந்த தீ இன்னும் அணையவில்லை. சதுரங்கப் போல போர்க்களத்தில் வீரர்களை இயக்கியவர். ஆனால் விதி அவரைத் தவிர்க்கவில்லை. சோழர் வீரரின் கூர்மையான ஈட்டி அவரது மார்பில் பாய்ந்தது.
அந்த நேரம், போர்க்களத்தின் ஓரத்தில் இருந்து தனது தந்தையை நோக்கி விரைந்தான் மரன். பதினேழு வயதான இளம் வீரன். இன்னும் புலி போலக் குரல் முழங்கவில்லை, ஆனால் உள்ளத்தில் ஓடியது பாண்டிய ரத்தம். கைகளில் கத்தி இருந்தாலும், தந்தையின் பக்கம் விரைந்தான்.
“அப்பா!” என்று அவன் விழுந்து கொண்டான்.
வேல்நாகனின் உடலில் இருந்து இரத்தம் பாய்ந்துகொண்டே இருந்தது. அவரது மூச்சுகள் சற்றே சிதறின. கண்கள் மெதுவாக மூடிக்கொண்டே இருந்தன.
“மரனே… கேள்…” அவர் குரல் மிகச் சற்றே கேட்டது.
“அப்பா! பேசாதீர்கள்… உங்களை மருத்துவ கூடைக்கு அழைத்துச் செல்கிறேன்…”
“இல்லை, என் காலம் முடிந்துவிட்டது. ஆனாலும், உனக்கு சொல்ல வேண்டிய ஒன்று இருக்கிறது. அது… போர்க்கள இரகசியம்…”
மரனின் கண்கள் குழப்பத்தில் பெரிதானது.
“போர்க்கள… இரகசியம்?”
வேல்நாகன் தன் கையை தனது இரத்தத்தில் நனைத்து, மகனின் நெற்றியில் வைத்தார்.
“பாண்டியப் பேரரசின் எதிர்காலம்… போர்க்களத்தில் புதைந்து கிடக்கிறது. ஒரு நாள்… அதை நீயே தேட வேண்டும். நம் பேரரசின் உயிர்கோடு… அந்த ரகசியம் தான்.”
மரனின் இதயம் நெருங்கியது. “அது என்ன ரகசியம், அப்பா? எங்கே இருக்கிறது?”
வேல்நாகனின் மூச்சு சிதறியது. அவர் சொல்ல முயன்றார். “அது… திருக்கடல்மலையின்… கீழ்… இரத்தச் சத்தியம்…”
அந்த வார்த்தைகளுடன் அவரது குரல் துண்டிக்கப்பட்டது. கண்கள் மூடியது. அவரது வாள் நிலத்தில் விழுந்தது.
“அப்பா!” மரன் கத்தினான்.
ஆனால் போர்க்களத்தின் நடுவில் அந்த சத்தத்தை யாரும் கேட்கவில்லை. வாளின் சத்தம், அம்பின் சத்தம், வீரர்கள் உயிர் பிரியும் அலறல்—அவற்றை விட மரனின் உள்ளக் குரல் அதிகமாகக் கீறியது.
மதுரைக் கோட்டையின் சூழல்
போர் நாளடைவில் சமன் நிலையில் இருந்தது. பாண்டியப் படை வீரர்கள் வீரமாக எதிர்த்தனர். சோழர் படையின் தாக்குதல் கடுமையாக இருந்தாலும், மதுரைச் சுவர் இன்னும் உடையவில்லை. ஆனால் அந்த இரவு, கோட்டையின் உள்ளே நிழல்களில் பேசும் சிலர் இருந்தனர்.
அரசர் குலசேகர பாண்டியன் தனது ஆலோசகர்களுடன் சபையில் அமர்ந்திருந்தார்.
“இன்று நம்முடைய வீரர்கள் தைரியமாக போராடினர். ஆனால் சோழர்கள் எளிதில் போக மாட்டார்கள். நமக்குள் யாராவது துரோகம் செய்தால் பேரரசு சிதறும்,” என்றார் அவர்.
அரசரின் அருகில் இருந்த ஒரு முகவர், “மகாராஜா, தளபதி வேல்நாகன் போர்க்களத்தில் வீழ்ந்ததாகச் செய்திகள் வந்துள்ளது,” என்றார்.
அரசரின் கண்கள் சோகத்தால் கசிந்தது. “வேல்நாகன்… அந்த வீரன் இறந்துவிட்டானா? அவர் தான் நம் படையின் முதுகெலும்பு…”
அரசர் மனதில் ஒரு அச்சம் எழுந்தது. “வேல்நாகன் மட்டுமே போர்க்கள இரகசியத்தை அறிந்திருந்தார். இப்போது அது எங்கே?”
அரசருக்குத் தெரியாமல், அந்த சபையிலேயே இருந்த ஒருவன் கள்ளச் சிரிப்பை மறைத்துக் கொண்டான். அவன் பெயர் காரிகாலன், அரசரின் நெருங்கிய ஆலோசகர். ஆனால் யாருக்கும் தெரியாமல் சோழர்களின் உளவாளியாக இருந்தான். அவனுடைய மனதில் ஒரு சிந்தனை மட்டுமே – “போர்க்கள இரகசியம் என் கையில் வந்தால், பாண்டிய பேரரசு அழியும்.”
மரனின் சத்தியம்
அந்த இரவின் அமைதியில், போர்க்களத்தின் வெளியில், மரன் தன் தந்தையின் உடலைத் தழுவி அமர்ந்திருந்தான். வானத்தில் நிலா எழுந்திருந்தது. இரத்தத்தின் மணம் இன்னும் நிலத்தில் பரவியிருந்தது.
“அப்பா… நீ சொன்ன இரகசியம் என்ன? திருக்கடல்மலை… இரத்தச் சத்தியம்… அதுதான் எனக்கு வழிகாட்டும் சொற்கள். நான் சத்தியமாகச் சொல்கிறேன்—இந்த இரகசியத்தை கண்டுபிடித்து, பாண்டியப் பேரரசைக் காப்பேன்.”
அவன் தந்தையின் வாளை எடுத்தான். அந்த வாள் அவரது இரத்தத்தில் நனைந்திருந்தது.
மர்ம நிழல்
அந்த நேரம், தொலைவில் ஒரு நிழல் மரனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. கறுப்பு ஆடையில் மூடியிருந்த அந்த நிழல், பாண்டிய படையின் வீரனாகத் தெரியவில்லை. அவனது கண்களில் பிரகாசித்தது வேறு ஒரு ஆசை—போர்க்கள இரகசியத்தை கைப்பற்றும் ஆசை.
மரன் அறியாமல், அவன் வாழ்க்கை முழுவதும் ஒரு பெரும் சாகசப் பாதையில் இப்போது தொடங்கியது.
0 Comments