இருட்டில் அழைக்கும் குரல் - 4

 பகுதி 4 – “இறுதியான அழைப்பு”

1. நிம்மதி ஒரு மாயை

கண்ணாடி சிதறி, நிழல் புகையாகி மறைந்த பின், அஜய்க்கு ஒரு நிம்மதி வந்தது.

“சாபம் முடிஞ்சுடுச்சு. இனிமேல் அமைதியா வாழ முடியும்.”

அடுத்த சில நாட்கள் எதுவும் நடக்கவில்லை.

வீடு அமைதியாக இருந்தது.

குரலும் இல்லை, நிழலும் இல்லை.

ஆனால் அவன் மனத்தில் ஒரு சிறிய சந்தேகம் இருந்தது—

“அந்த பிரதிபலிப்பு உண்மையிலேயே அழிந்துவிட்டதா? அல்லது இன்னும் எங்கோ இருக்கிறதா?”

2. மர்மமான பிளவு

ஒரு காலை, அவன் வீட்டை சுத்தம் செய்துகொண்டிருந்தபோது, மூலை சுவரில் உடைந்த கண்ணாடியின் ஒரு சிறிய துண்டு கிடந்தது.

அவன் அதை எடுத்து எறியப் போனான்.

ஆனால் அதில் ஒரு விஷயம் அவன் கவனத்துக்கு வந்தது—

அந்த சிறிய துண்டில் அவன் பிரதிபலிப்பு சிரித்துக் கொண்டிருந்தது.

அவனது இதயம் துடித்தது.

“இது எப்படி சாத்தியம்? கண்ணாடி சிதறிப்போய்ச்சே… அப்படின்னா?”

அவனது உடல் நடுங்கியது.

அவன் துண்டை ஒரு துணியில் மடக்கி வெளியே தூக்கிப் போட முயன்றான்.

ஆனால் அவன் எங்கு போடினாலும், மறுநாள் காலை அந்த கண்ணாடித் துண்டு மீண்டும் வீட்டுக்குள் தோன்றியது.

3. இறுதியான எச்சரிக்கை

அந்த இரவு, அவன் தூங்கிக் கொண்டிருந்தபோது, அந்த கண்ணாடி துண்டு அருகே ஒளிர்ந்தது.

அதிலிருந்து குரல் வந்தது:

“அஜய்… உன்னோட பணி இன்னும் முடியல. நீங்க தான் என்னை விடுவிக்கணும். இல்லன்னா நீங்க தான் என்னோட இடத்தை எடுத்துக்கொள்ளணும்.”

அவனுக்கு உடல் முழுவதும் வியர்வை வந்தது.

“இது எப்போ முடியும்? நான் எப்போதும் இந்த சாபத்திலிருந்து தப்ப முடியாதா?”

4. ஆலயம் செல்லும் தீர்மானம்

அடுத்த நாள், அவன் அருகிலுள்ள பழைய கோவிலுக்கு சென்றான்.

அங்கிருந்த சாமியாரிடம் கண்ணாடி துண்டைப் பார்த்துக்கொடுத்தான்.

சாமியார் கண்ணை மூடி சொன்னார்:

“இந்த கண்ணாடி சாதாரணமல்ல. இது ஆன்மாவைக் கட்டிப்போடும் பாத்திரம். நீங்க அதை உடைக்க முயன்றீங்க, ஆனா ஒரு சிறிய பகுதி உயிரோட இருந்தது. அதனால்தான் சாபம் இன்னும் உன்னைத் தொடருது.”

அஜய் நடுங்கினான்.

“அப்படின்னா என்ன செய்யணும்?”

சாமியார் குரல் கம்பீரமாக:

“நீங்க அந்த ஆன்மாவை நேராக எதிர்கொள்ளணும். அது உன்னோட பிரதிபலிப்பா இருந்தாலும், அதை நீங்க தோற்கடிக்கணும். அதற்காக, உங்க மனதிலே பயமே இல்லாம இருக்கணும். இல்லையெனில், நீங்க தான் இறுதியான பயணி.”

5. இறுதி இரவு

அந்த இரவு அஜய் வீட்டுக்கு வந்தான்.

மழை பெய்துக்கொண்டிருந்தது.

வானம் கருப்பு மேகங்களால் மூடப்பட்டது.

12 மணி அடித்தது.

அந்த கண்ணாடி துண்டு தானாக ஒளிர்ந்தது.

அதில் இருந்து அந்த பிரதிபலிப்பு வெளிப்பட்டது.

அந்த உருவம் கொடிய சிரிப்போடு சொன்னது:

“அஜய்… நீங்க எவ்வளவுதான் ஓடினாலும், உங்க விதியை மாற்ற முடியாது. நீங்க தான் என் தொடர்ச்சி. உன் உயிரே என் விடுதலை.”

6. உயிர்–மரணம் மோதல்

அஜய் துணிந்து நின்றான்.

“நீங்க என்னை ஏமாற்ற முடியாது. நான் உன் பிரதிபலிப்பு இல்ல. நான் தனிப்பட்டவன். உன் சாபத்தை இன்றே முடிப்பேன்.”

அந்த பிரதிபலிப்பு சிரித்தது.

அது புகைபோல் பெரிதாகி, கருப்பு நிழலால் முழு அறையையும் மூடியது.

அஜயை சுற்றி, கழுத்தைப் பிடிக்க முனைந்தது.

ஆனால் இந்தமுறை அஜய் பயப்படவில்லை.

அவன் கண்ணை மூடி மந்திரம் போல சொன்னான்:

“நான் உயிரோட இருக்கிறவன். நீங்க கடந்தகாலம். நான் உங்களை கட்டுப்படுத்த மாட்டேன்.”

அவன் இதயத்தில் ஒரு தீவிரம் எழுந்தது.

7. சாபத்தின் சிதைவு

திடீரென கண்ணாடி துண்டு தானாக நொறுங்கியது.

அந்த நிழல் கத்தலிட்டது:

“இல்லை… இது முடியாது… நான் விடுதலை பெறணும்… நான் திரும்ப வரணும்…”

அது புகைபோல் சிதறி மறைந்தது.

வீடு முழுவதும் அமைதியாகியது.

அஜய் தரையில் விழுந்தான்.

மூச்சு சிரமமாக இருந்தாலும், அவன் உயிரோடு இருந்தான்.

அவன் சுற்றி பார்த்தான்—

கண்ணாடி துண்டு எங்கும் இல்லை.

8. விடியற்காலையின் அமைதி

அடுத்த நாள் காலை, மழை நின்று, சூரியன் உதித்திருந்தான்.

வீடு சாதாரணமாகத் தோன்றியது.

எந்த நிழலும் இல்லை, எந்த குரலும் இல்லை.

அவன் சுவாசம் விட்டான்.

“இப்போ தான் உண்மையிலேயே சாபம் முடிஞ்சுடுச்சு.”

அவன் வீட்டை விட்டுப் புறப்பட்டான்.

புதிய வாழ்க்கையைத் தொடங்க தீர்மானித்தான்.

9. இறுதியான அழைப்பு

அவன் சாலையில் நடந்து கொண்டிருந்தான்.

அருகில் இருந்த தேக்கடையில் ஒரு சிறுவன் சிரித்துக்கொண்டு அவனைப் பார்த்தான்.

சிறுவன் வாயை திறந்து சொன்னது:

“அஜய்… வெளியே வா…”

அவன் உடல் முழுவதும் நடுங்கியது.

அவன் திரும்பிப் பார்த்தான்—

அங்கேயே ஒரு சிறிய கண்ணாடித் துண்டு மண்ணில் படிந்திருந்தது.

அதில் அவன் பிரதிபலிப்பு சிரித்துக் கொண்டிருந்தது.

முடிவு…?