பகுதி 2 – நிழல் முதன் முதலில் தோன்றிய இரவு

 மறைந்த மனிதன், மூடப்பட்ட மண்ணில் ரகசியம்

மழை பெய்து மூன்று நாட்கள் கடந்திருந்தது. வழியூர் கிராமம் பசுமையுடன் தோன்றினாலும், அந்த பசுமையின் அடியில் எங்கோ ஒரு குளிர்ந்த பயம் பதுங்கிக் கிடந்தது.

நெல் வயல்கள் மழைநீரால் திளைத்திருந்தன. பறவைகள் வழக்கம்போல் சத்தம் போட்டன. ஆனால் ஒவ்வொரு மனிதனின் கண்களிலும், ஒரு நிழல் பற்றிய நினைவு இன்னும் புதிதாகவே இருந்தது.

🌾 1. ஒரு மனிதன் காணாமல் போனான்

மாலை நேரம். நெல் வயலுக்கு அடுத்த பக்கம், உமையத்தான் வயலில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். வயலின் நீர் அளவை சரிசெய்யும் வேலை. மண் நனைந்து, கால்கள் சப்பென்று அடங்கிக் கொண்டிருந்தன.

அவனது தம்பி முருகன், வீட்டிலிருந்து சத்தமாகக் கூப்பிட்டான் —

“அண்ணா! மழை மீண்டும் வருது! போய்ட்டு வா!”

“ஒரு பத்து நிமிஷம் தான் பாக்குறேன்,” என்று பதில் சொன்ன உமையத்தான், சிறு குழாயை நேராகப் பொருத்தி, தண்ணீர் ஓட்டத்தை நிமிர்த்தினான்.

அவன் தன் தோளில் இருந்த ஈரத்துணியை எடுத்து துடைத்துக்கொண்டான். அப்போது தான்—அவனுக்கு அருகில், நெல் தழைகளுக்குள், சிறு சலசலப்பு கேட்டது.

அது காற்று அல்ல. காற்று அங்கேயே நிற்க, நெல் மட்டும் அசைந்தது.

“யார்?” என்று அவன் குரல் விட்டான்.

பதில் இல்லை. ஆனால் நீரில் மெல்லிய அலை. யாரோ நடந்தது போல.

அவன் முன்னேறினான்.

நெற்பாதையின் நடுவே, அவன் தண்ணீரில் பாதம் வைத்தபோது, ஏதோ ஒரு படர்ந்த குளிர் தட்டியது.

அவன் திடுக்கிட்டான். கீழே பார்த்தான் — தண்ணீரில் அவன் பிரதிபலிப்பு இல்லை.

“என்னடா இது?” என்று அவன் வாய் திறந்தவுடனே, அந்த திசையில், மங்கலான பெண் குரல் கேட்டது.

அது முந்தைய இரவில் கார்த்திக் கேட்ட குரலைப் போலவே இருந்தது:

“என் பெயர் சொல்லு…”

அவன் திரும்பி ஓட முயன்றான். ஆனால் கால்கள் க泥க்குள் சிக்கி விட்டன.

அவன் விழுந்தான்.

நெற்பயிர் அவன் உடம்பை மூடி விட்டது.

சில நொடிகளுக்குப் பிறகு, சத்தம் நின்றது.

மழை துவங்கியது.

நெற்பாதையில் நீர் பெருகியதால், யாரும் எதையும் பார்க்க முடியவில்லை.

அடுத்த நாள் காலை — உமையத்தான் காணாமல் போனார்.

💀 2. கிராமத்தின் பயம்

மணிகண்டன், ஊர் தலைவர், கம்பத்தில் மின் விளக்கை ஏற்றி நின்றான். “மூன்று நாளாக இரவெல்லாம் யாரும் வயல் காவலுக்கு போகாதே,” என்று கட்டளை விட்டான்.

பாட்டி முத்துலட்சுமி முகத்தை மூடியபடி, “அது பழைய சாபம் மீண்டு வருது…” என்று நிமிர்ந்த குரலில் சொன்னார்.

கார்த்திக் திடீரென்று கேட்டான், “என்ன சாபம், பாட்டி?”

பாட்டி கண்களை மூடி மெதுவாக சொன்னார்:

“முப்பது வருடத்துக்கு முன்னாடி, இந்த வயலில்தான் மீனா புதைக்கப்பட்டாள் பையா…”

அவள் வார்த்தைகள் வீட்டில் முழுக்க ஒலித்தன.

அம்மா ரேகா, “மீனா? யார் அவங்க?” என்று கேட்டாள்.

பாட்டி ஆழ்ந்த மூச்சு விட்டார்.

“மீனா – அரியன் முத்தையாவின் பெண். இவங்க இருவருக்கும் காதல். ஆனா ஊர் அந்தக் காதலை ஏற்றுக்கொள்ளலை. ஒரு இரவு, புயல் நாளிலே, மீனாவை தேடிச் சென்ற முத்தையா திரும்பவே வரல. மறுநாள் காலை – நெல் வயல் நடுவே அவளுடைய மாலையும், ரத்தக் கறையும் மட்டுமே இருந்தது.”

“அதுக்குப் பிறகுதான், ஒவ்வொரு மழை நேரத்திலும், அந்த நிழல் வருது. யாரோ நடக்குற மாதிரி சத்தம். யாரோ அழைக்குற மாதிரி குரல்.”

🌙 3. கார்த்திக்கின் கனவு

அந்த இரவு, கார்த்திக் மீண்டும் அதே கனவைப் பார்த்தான்.

மழை பெய்யும் நெற்பயல். தண்ணீரில் ஒருத்தி நின்றிருக்கிறார். முகம் தெரியாது. அவள் கையை நீட்டி, “என் பெயர் சொல்லு” என்று அழைக்கிறாள்.

அவன் அவளிடம் நெருங்கும்போது, தண்ணீர் ரத்தமாக மாறுகிறது.

அவன் விழித்துக் கொண்டான். இதயம் வேகமாக துடித்தது.

அம்மா அருகில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். பாட்டி மெல்லிய மந்திரம் சொல்வது கேட்டது.

அவன் ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தான். நெல் வயலின் மீது மெதுவான மூடுபனி. அதற்குள் ஏதோ அசைவு.

“அது நிழலா?” என்று அவன் மனதிற்குள் கேள்வி எழுந்தது.

🔥 4. மண்ணின் கீழ் மறைந்தது

அடுத்த நாள் காலை, கிராம மக்கள் ஒன்று சேர்ந்தனர்.

“உமையத்தான் எங்கோ விழுந்திருக்கலாம்,” என்று சிலர் சொன்னார்கள்.

பாண்டி, “நேத்து இரவு வயல் நடுவே வேற மாதிரி மணம். மண்ணிலிருந்து ஏதோ துர்நாற்றம். சின்ன குழி மாதிரி இருக்குது,” என்றான்.

அவர்கள் அங்கு சென்றார்கள்.

நெற்பாதையின் நடுவே, ஒரு சிறு வட்டம் போல உலர்ந்த மண் இருந்தது — மழை பெய்தும் அங்கே நீர் இல்லாது!

மணியின் நிறம் கூட வேறாக இருந்தது. சாம்பல் கலந்த கருப்பு.

வரதராஜன் மண்ணை எடுத்து மணம் பார்த்தார். “இது வழக்கமான மண் இல்லை. ஏதோ கலந்திருக்குது.”

அந்த சமயம் கார்த்திக்கின் பார்வை அங்கே விழுந்தது —

மண்ணின் மேல் ஒரு பழைய தாலி மாலை.

அதில் ஒரு சிறு எழுத்து: “மீ…”.

அவன் திடுக்கிட்டான். “இது… அந்த மீனா தாலியா?”

பாட்டி வந்து அந்த தாலியை பார்த்தவுடனே உடம்பு நடுங்கியது.

“இது அவளுடையது பையா… அவளுடைய தாலி…”

அவள் கை அதைக் தொட்டவுடனே மண்ணில் இருந்து ஒரு சிறு காற்று வீசியது. அதிலிருந்து மெல்லிய பெண் குரல்:

“நான் இன்னும் காத்திருக்கிறேன்…”

அந்தக் குரலை கேட்ட உடன், கிராமத்தில் இருந்த மூதாட்டிகள் சபதம் சொன்னார்கள்.

“அந்த நிலம் மூடப்பட்டிருக்கணும். மீண்டும் யாரும் அந்த வழி நடக்கக்கூடாது.”

மண்ணை மூடி, ஒரு சிறு வேப்பமரம் கிளை வைத்தனர்.

ஆனால் கார்த்திக்குப் போதும் என்று தோன்றவில்லை.

“அவள் இன்னும் பேசுறா. அந்த குரல் இன்னும் எனக்கே கேட்குது.”

🪶 5. கார்த்திக்கின் தீர்மானம்

அன்றிரவு அவன் சூரிய அஸ்தமனத்துக்குப் பின் பாட்டியிடம் சொன்னான்:

“நான் அந்த மண்ணுக்குள் என்ன இருக்குனு தெரிஞ்சுக்கணும். அவள் சாந்தியில்லாம இருக்குற மாதிரி இருக்கு.”

பாட்டி கண்ணீர் வடித்தார்.

“அது சாபம் பையா. அவளைக் குற்றமின்றி அடக்கியது ஊரே. இப்போ நீயும் அங்கே போனா…”

அவன் உறுதியாய் சொன்னான் —

“நான் அவளை விடுவிக்கணும், பாட்டி. அவள் யாரையோ தேடுறா.”

மழை முழங்கியது.

காற்று சலசலப்பாக வயல் வழியே ஓடியது.

நெற்பயிரின் நடுவே ஒளி மினுக்கினது — யாரோ லாந்தர் ஏந்தி நடக்கிற மாதிரி.

அவன் வீட்டிலிருந்து வெளியே வந்தான். கையில் விளக்கு. கால்கள் மண்ணில் சறுக்கின. ஆனால் அவன் நின்றுக்கொள்ளவில்லை.

மூடுபனிக்குள் நெற்பாதையின் நடுவே சென்றான்.

அங்கே — அந்த உலர்ந்த மண் வட்டத்தின் நடுவே — யாரோ நின்றிருந்தார்.

ஒரு பெண் நிழல். நீளமான முடி. வெண்மையான வஸ்திரம். முகம் தெளிவாகத் தெரியாது.

அவள் முகம் கார்த்திக்குத் திரும்பி, மெதுவாக கையை நீட்டினாள்.

“என் பெயர் சொல்லு…”

அந்தச் சத்தம் இதயத்தின் ஆழத்துக்கே சென்றது.

கார்த்திக் வாய் திறந்து, ஒரு சொல் சொன்னான் —

“மீனா…”

அந்த நொடியில், காற்று திடீரென்று மாறிப் பாய்ந்தது.

வயலின் நீர் கலங்கியது. மண்ணில் இருந்து மெதுவான நீல வெளிச்சம் எழுந்தது.

அந்த வெளிச்சத்துடன், அவள் நிழல் மெதுவாக கரைந்து மறைந்தது.

மழை மெல்ல நிறுத்தியது.

அவன் அங்கே நின்றுகொண்டிருந்தான். மூச்சு தடுமாறி.

வயலின் மண் மீண்டும் சாந்தமானது.

அவள் குரல் இனி இல்லை.

🌧️ 6. மறுநாள் காலையில்...

மறுநாள் காலை கிராம மக்கள் அந்த இடத்தைப் பார்த்தார்கள்.

அங்கு இருந்த மண் வட்டம் இனி இல்லை. முழுக்க நீர் நிரம்பியிருந்தது.

வேப்பமரம் கிளை வேரூன்றி இருந்தது.

மணிகண்டன் சொன்னான்:

“அது முடிஞ்சது போல இருக்கு. ஆனா உமையத்தான் இன்னும் கிடைக்கல.”

பாட்டி அமைதியாக சொன்னார்:

“அவளை விடுதலை கிடைத்திருக்கணும். ஆனா இந்த நிலம் இன்னும் சொல்லாத கதை வைத்திருக்குது.”

கார்த்திக் வீட்டுக்குள் அமர்ந்து அந்த தாலியைப் பார்த்தான்.

அது இப்போது பளபளப்பாக இருந்தது.

அவன் உள்ளுக்குள் ஓர் குரல் கேட்டது:

“நன்றி… கார்த்திக்…”

 

அவன் தலை உயர்த்தி சிரித்தான்.

ஆனால் அந்த சிரிப்பின் பின்னால், இன்னும் ஒரு கேள்வி—

“உமையத்தான் எங்கே?”

மழை மீண்டும் பெய்தது.

வயல் நீரில் சிறு அலைகள் தோன்றின.

அந்த அலைகள் நடுவே ஒரு சிறு பச்சை இலை மிதந்தது — அதன் மேல் ஒரு குருதி துளி.

மழை அதை மறைத்தது.

ஆனால் வழியூரின் மண் அந்த துளியை மறக்கவில்லை.

அந்த இரவில் பாட்டி கூறிய கடைசி சொல்:

“மண் ஒருமுறை ரத்தம் குடிச்சா, அதன் ரகசியம் எப்போவும் உயிரோடத்தான் இருக்கும்.”