வழியூர் — பக்கத்திலுள்ள பெரிய சாலையிலிருந்து இரண்டு கிலோமீட்டர் தள்ளிப் போகும் ஓர் ஒற்றை மண் பாதை. அந்த பாதை தாண்டி கிராமத்துக்குள் நுழைந்தவுடன் இருபுறமும் காற்றில் அசையும் நெல் வயல்கள். மாலைச் சூழலில் நெற்பயிரின் நுனிகள் பொன்னிறம் பிடித்து, ஆடிப் பாயும் அலைகள்போல தெரியும். கண்ணுக்கு எல்லை தெரியாமல் பச்சையும் பொன்னும் விரித்து கிடக்கும் அந்த வயல்களில் ஒவ்வொரு மாலைமணிக்குமே ஒரு மெல்லிய மணம் பரவும்—மண்ணின் மணம், நீரின் மணம், காற்றின் சத்தம், காகங்களின் கரகரப்பு. வழியூரின் இதயத் துடிப்பே நெல் வயல்தான்.
அந்த நாளும் அப்படித்தான். அஷ்வினியின் கடைசி வாரமாம்—பெரிய மழை வரப்போகிறது என்று கிராமக் கணக்கர் பன்னீர்செல்வம் எச்சரிக்கையாய் சொன்ன நாள். ஆனால் மாலை நேரம் வரை வானம் கறுப்பு மேலாடையைப் போட்டு ஊமையாய் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. காற்றின் தாளம் எதுவுமில்லை; அடிக்கடி விசித்திரமாக குளிர்ந்த காற்று முகத்தை வருடி போவதுண்டு. அது வழக்கமான காற்று இல்லை; நெடுங்காலமாக பூட்டிக் கிடந்த கதவை யாரோ மெதுவாகத் திறந்த மாதிரி ஒரு சளைக்காத சளசளப்பு.
கார்த்திக் பத்து வயது. பள்ளியில் படிக்கிறான். ஏழாம் வகுப்பு. அவர் வீட்டுக்குள் நுழைந்தவுடனே அம்மா ரேகா சூடான இட்லியை கையில் தட்டி, “காய்ந்த தண்ணி எடுத்துக்கிட்டு ஆத்தான் பக்கத்துல போடுட்டு வா. இந்த இரவு பாட்டிக்கு தண்ணி வேணுமாம்,” என்றார். கார்த்திக்குத் தண்ணி காய்ச்சி வைத்த பெரிய கருமணிக் குடண் அருகே போய், குப்பியை மெதுவாக நிரப்பினான். மாடி வாசலில் பாட்டி முத்துலட்சுமி, வாசலில் இருக்கிற மர நாற்காலியில் உட்கார்ந்து நெல் சேர்த்துக் கொண்டிருந்தார்.
“பாட்டி,” கார்த்திக் சொன்னான், “நேத்து இரவும் வயல்ல இருந்து அடிச்சத்தம் கேட்டதாம். மாலைப்பாதாய்க்காரன் சொன்னான்.”
பாட்டி நெற்றியில் உள்ள வெண்கும்குமத்தைச் சற்று கீழே விரித்துக் கொண்டு, “அட பைத்தியம்! நெல்தானே அடிக்கிறது காற்றோட. அதுதான்,” என்றார். ஆனால் அந்தச் சொல்லின் முடிவில் அவருடைய கண்கள் ஒரு சிறு கவலையுடன் தூரத்தை பார்த்தன. பாட்டிக்கு நினைவுதான்—பல வருடங்களுக்கு முன்பு இதே மாதிரி ஒரு காற்று, இதே மாதிரி ஒரு ஊமை வானம், இதே மாதிரி ஒரு மாலையணி. அந்த மாலையில் யாரோ ஒருவர் திரும்பி வரவில்லை.
அவன் குப்பியை எடுத்துக் கொண்டு, “நான் கொட்டூத்துக்குப் போய்ட்டு வரேன்,” என்று வெளியேறினான். வீட்டின் பின்பக்க வாசல் வழியாக வெளியே வந்ததும் நெல் வயலின் காற்று முகத்தைச் சுட்டது. சுட்டது என்றால் அது குளிர்—மாறுபட்ட குளிர்; நிறைய ஊமையை சுமந்து வரும் காற்று. குளிர் காற்று முகத்தில் விழுந்ததும் கார்த்திக்குப் போன வாரம் இரவு கேட்ட கதை நினைவுக்கு வந்தது.
கிராமத்தில் “மாலையணி” என்று சொன்னால் நெல்பயிர் வழியே மஞ்சள் குருவிகள், சாம்பல் புற்கள் பறக்கும் நேரம். ஆனால் சமீபத்தில் அந்த வேளையில் ஒரு “நடப்பு” ஒலிக்கிறதாம்: சப்தம் அப்படியே ஒரு ஒழுங்கான அடிச்சட்டை போல—நெல் லட்சக்கணக்கான சிற்றலைகள் தாண்டி வருவது போல். யாரோ ஒருத்தர் வயல் வழியே நடக்கிறார். யாரும் பார்க்கவில்லை. ஆனால் சப்தம் எல்லாருக்கும் கேட்கிறது. சக்தியும் பாக்கியம் சேர்ந்து சிலர் மட்டுமே தூரத்தில் ஒரு “நிழலை” காண்கிறார்கள்—கால்களுக்குக் கீழே தண்ணிர் தட்டுவதுபோல, கால் இல்லை; இருந்தாலும் ஒரு நடப்பு; உடல் இல்லை; இருந்தாலும் ஒருபருமை. இதெல்லாம் கதையா, உண்மையா என்று மக்கள் சந்தேகத்தில்.
கார்த்திக் தண்ணியை வைத்துவிட்டு திரும்பி வரும்போது, ஈரக்காற்றில் நெல் தழைகள் தனித்த சலசலப்பை எழுப்பின. அப்போதுதான், காற்றில் வேறொரு சத்தம். முதலில் மங்கலாகத் தெரிந்தது; பின்னர் ஒழுங்காகத் தட்டுதல். தட்டுதல்… தட்டுதல்… இடைவெளிகள் சமமாக இல்லை. சில நேரத்துக்கு விறைப்பாக, சில நேரத்துக்கு மெதுவாக. இன்ஸ்ட்ருமேண்ட் இன்றி யாரோ தாளம் போடுவது போல.
“எவ்ளோ நேரம் நின்னுக்கிட்டிருக்கே?” பிள்ளை எரிச்சலுடன் தலையைத் திருப்பிக்கொண்டான். வயலின் மார்பில் சூரியன் கடைசி தங்கத் துண்டுகளைத் தரையில் சிதறவிட்டு மறைந்து கொண்டிருந்த போது, அந்தச் சத்தம் தெளிவாகவே கேட்டது.
அவன் மெதுவாக வேலிக்குதிரையைத் தாண்டி அக்கம்பக்கம் இருந்த உமையத்தானின் நிலத்தின் கருப்புச் சமைப்பில் ஏறிப் பார்த்தான். தொலைவில்—காட்டுக்குள் நுழையும் நெற்பாதையில் யாரோ ஒருவர் இருந்தார். அப்படியே யாரோ ஒருவர் “இங்கே இருக்கேன்” என்று உடலைக் கிண்டி காட்டவில்லை; இருந்தபோதும் ஒரு இருக்கைத் தெரிந்தது. நெடுந்தூரத்தில் அசைவுகளுக்குத் தனிச்சுவடு இருக்கும்—அதுபோல. நெடுந்தூரத்தில் ஓர் அசைவின் கண்ணோட்டம்.
கார்த்திக் கண்களை நெருக்கி, மூச்சை நிறுத்திக் கொண்டு பார்த்தான். அவன் பள்ளியில் விஞ்ஞான ஆசிரியர் சொல்வது நினைவுக்கு வந்தது: “தூரத்தில் பார்க்கும்போது கண்களைத் திறக்காமல் சற்றுக் குறைப்பது ஒளிக் கதிர்களின் வளைவில் உதவும்.” அப்படி முயன்றான். அசைவு தெளிவாகியது. நெற்பாதையில் யாரோ நடந்துக் கொண்டு வருவது போல—கால் வைப்பது போல… ஆனால் அந்தக் கால் வயல் நீரில் தடம் விட்டதா? இல்லவே இல்லை. பாதை நடுவே மட்டுமே சலசலப்பு. விளிம்புகளில் தண்ணீரின் அலைகள் ரொம்பச் சிறியது. யாரேனும் இருந்தால், தண்ணீரில் சாய்ந்த நிழலும், அலைவட்டமும் இருக்க வேண்டும். இங்கே அலைவட்டம் இல்லை. வெறும் சத்தம் மட்டுமே.
“அம்மா!” என்று அவருடைய தொண்டையில் நின்று கொண்ட சத்தம் உச்சிவாசத்தில் மட்டுமே வெளியில் வந்தது. உடம்பு வரை அந்தச் சத்தத்தை கேட்கிறது. கம்பனிச் சத்தம் போல. கார்த்திக்குக் கால்களில் துடிப்பு. அப்பொழுது, பாதையைத் தாண்டி அந்த நிழல் வேறு ஒரு நேர்த்தியில் திரும்பியது போல் பட்டது. நிழல் என்றால் இருளின் குருட்டடி தான்; ஆனால் அந்த “நடப்பு” ஒருவிதமான முகவரியாக இருந்தது. அந்த நடப்பில் ஒருவித “தேடல்”.
“அட பையா!” என்று அப்பா வரதராஜன் வீட்டின் முன்பக்கம் இருந்து கூச்சலிட்டார். “எங்கே போய்ட்டிருந்தே? ரேடியோ திருப்புடா. செய்தி தொடங்குது!”
கார்த்திக் கண்களைப் பாதையிலிருந்த “நடப்பு” மீது வைத்தபடியே மெதுவாக வீட்டு வாசல் நோக்கி வந்தான். உள்ளே வந்து ரேடியோ ஆன் செய்தான். All India Radio-வின் சத்தம் வீட்டை நிரப்பியது. அப்பாவிற்கு அரசியல் செய்திகள் ரொம்பப் பிடிக்கும். அப்பா கையிலுள்ள அட்டைப்பலகையை விலக்கிப் போட்டு, “செய்தி முடிஞ்சதும் ராத்திரி வயல்-காவல் போகணும். இந்த வாரம் கண்காணிப்பு பட்டியல் வந்திருக்கு. பிள்ளை ரவிக்கிட்ட காசு கடன் வாங்கியிருப்போம்; பயிரைத் திருடிட்டுப் போகாம இருக்க எப்போதுமே காவல்,” என்றார்.
“அப்பா…” கார்த்திக் எடுத்துக்கொண்டு ரேடியோ சத்தத்தை சற்று குறைத்தான். “வயலில… யாரோ நடக்கற மாதிரி சத்தம்—”
அந்தச் சொல்லை அப்பா கோபத்துடன் நிறுத்தினார். “அட பாவி! மீண்டும் அதையா? கிராமமெங்கும் அப்படி ஒரு கதையை யாரோ உய்த்து விட்டா—மூளை எல்லாம் அதுதான். நடக்குற சத்தம் என்றா? நெளிச்சா நெல்தானே. காற்று வந்தால் அதுதான் தாளம் போடும்.”
அம்மா ரேகா, “வெளியே போய் வைப்பு கண்டு வா. இரவாகுது,” என்று மூடி வைத்த பாத்திரங்களை சமையலறையில் அடுக்கிக்கொண்டிருந்தார். பாட்டி, இந்தக் கதையைக் கேட்கும்போது அங்கங்க கைகளில் வேகமன்னிகளின் அசைவுகளில் சிறு குலைவு தோன்றியது. அவருடைய கண்களில் தூரத்தில் மறைந்த ஏதோ ஒரு நினைவின் நிழல். ஆனால் அவர் எதுவும் சொல்லவில்லை.
இரவு எட்டரை. கிராமத்தின் ஓரத்தில் உள்ள பெரியத் தெய்வம் “அம்மன்” கோவிலிலிருந்து மணியின் ஓசை தூரத் தூரம் சென்று விழுகிறது. அந்த ஓசையை யாரும் உள் மண்டையோடு மோத வைத்து பீதியை மலர வைக்கவில்லை; மாறாக அந்த ஓசை ஒரு பாதுகாப்புப் போர்வையாக இருந்தது. ஆனால் அந்தச் சிறப்பு காவலில் கூட சில நேரங்களில் நிழல்கள் வழுக்கி செல்லும்.
வயல்காவலுக்குப் போவது வழக்கமாக இரண்டு பேராக. அன்று வரதராஜன்—கார்த்திக்க் கு அப்பா—மற்றொரு வீட்டார் பாண்டி சேர்ந்து போக வேண்டும். பாண்டி எப்போதுமே குடித்துப் பேசுவான் என்ற பெயர். அதனால் அப்பா “நாம செல்வோம்; வேறு எவரும் வர வேண்டாம்,” என்று முடிவு செய்தார். “பையன் பெரியவனாதான். பையன் கூட வந்தால் சத்தம் இல்லாம இருக்க முடியாது.” அதற்குள் பையன்—கார்த்திக்—அப்பாவிடமிருந்து கண்களைப் மறைத்து பாதரசக் குடுவையில் ஒளிவிளக்கை உணர்ந்து தன் பையில் செலுத்திக் கொண்டிருந்தான். “நானும் வரும்,” என்று முடிவெடுத்துவிட்டான்.
இரவு ஒன்பது. வானம் மேலும் கறுத்தது. நட்சத்திரங்கள் எல்லாம் மெல்லிய தடவுகளாய் கிள்ளிப் போய் கண்ணுக்குத் தெரியாத ஓர் இடத்தில் மறைந்துக்கொண்டன. கிராமத்தின் கிறிஸ்துவர் பள்ளிக் குடிசையில் எரிந்த ஒற்றை மின் விளக்கின் ஓடை போல ஒளிரும் அவிழ்ச்சியான மங்கல், காற்றில் மெல்லத் தொங்கியது. நெற்பயிரைக் கடக்கும் சிறு பாதை “திட்டல்” என்று தண்ணிர் குடமுழிக்கையைத் தாக்கியது மாதிரி மாறிமாறி சத்தம் செய்தது.
வரதராஜன் வாலிபத்தில் wrestler. அகலமான தோள்கள், நடுத்தரம் moustache. கையில் ஓர் பழைய மரக் களப்பை. “காவல் என்றால்—கால்நடை விளையாட்டவர்கள்லாம் வராம இருக்கணும். வேணும்னா நாம நிற்போம்,” என்று சொல்லிக் கொண்டு நெற்பாதையில் நுழைந்தார். கார்த்திக், “அப்பா,” என்று உதட்டை கடித்து பின் நடக்கிறான். கையில் ஒளிவிளக்கு. அதின் ஒளியை அவ்வப்போது தரையில் நோக்கி நகர்த்துகிறார்.
நெல் வயலில் இரவில் நடப்பது… அது ஒரு வேறொரு உலகம். பகலில் பச்சை; இரவில் கருமை கலந்த பச்சை; காற்றின் ஒவ்வொரு சலசலப்பும் ஒரு கதை சொல்வது போல. மெல்லிய ஜிலேபி மாதிரி விழும் தேங்காய் இலை நிழல்கள் தண்ணீரில் நடனமாடுவது போல. அப்போது—அந்த சலசலப்பில் இருந்து வேறொரு தாளம் பிளந்து வந்தது.
“அப்பா…” கார்த்திக்கின் குரல் நேரடியாகக் காற்றில் ஒலிக்காமல், பயத்தின் ஆழத்தில் முதலில் பூச்சையாகக் கசிகிறது. அப்பாவும் நின்றார். கையில் வைத்த மரக்கோலை தரையில் மூச்சு விடும் மனிதரைப் போல ஒற்றை நொடிக்கு வைப்பார்; பின்னர் அதை மீண்டும் சுமப்பார். இருவரும் சத்தத்தைக் கேட்க முயன்றனர். ராமாயணத்துக்குப் பழமையான ஒரு பாண்—“அடி… அடி… அடி…”—காலியின் நரம்பில் தட்டுவது போல.க்
“நீர் ஒலி,” என்று அப்பா கூறினார். “வழியூரின் வயல் என்றால் தண்ணிர் எப்போவும் நித்திரைபோடாது.”
“அல்ல அப்பா,” கார்த்திக் அவன் இதய துடிப்பு ராபம் போல ஒலித்துக் கொண்டும், “ஒரு நடப்பு… யாரோ வர்ற மாதிரி.”
அப்பா ஒளிவிளக்கை உயர்த்திப் பார்த்தார். ஒளி மெல்ல வீசிக் கொண்டிருந்தது. அந்த ஒளியின் திரை அப்பக்கமும் இப்பக்கமும் ஆடி, சில்லென்ற நடுக்கத்தில் அது உயிர்பெற்ற கீற்றைப் போலத் தோன்றியது. ஒளி நீண்ட பாதையை அளப்பளவாகச் சென்று எட்டியது. அங்கு—இருள். அந்த இருளில் ஒரு இயக்கத்தின் முகவரிகள். கண்ணுக்கு அதன்போது தெரியாமல், காதுக்குப் புரியும்படி.
அப்பொழுது காற்று திடீரென்று மாறிப்போனது. மூன்று விநாடிக்குள் நெல் வயல் எல்லாம் ஒரே சமயத்தில் அசைந்தது. தண்ணீர் நேராக முகத்தில் எழுந்தது. மண்ணின் மணம் பகுதியில் திடீரென்று சளி-நாற்றம். மழை வரப் போகிறது. ஆனால் மேகம் மெளனமாக, இன்னும் குளித்துச் சாயாமல். அந்த மூன்று விநாடிக்குள்—சத்தம் நின்றுவிட்டது.
“பாரு பையா!” அப்பா உணர்ந்தார். “இந்த மாதிரி தான் சத்தம் வரும்; காற்று போதும்.”
அவர்கள் இன்னும் மூன்று அடிகள் போனார்கள். வலது பக்கம் வயல் நடுவே ஒரு சிறு மேடு—அதை கிராம மக்கள் “கல்லறை மேடு” என்று அழைப்பார்கள். காலத்துக்கு முன் தொரணமாக கல்லைகள் வைக்கப்பட்டிருந்த காலம். இப்போது கல்லறை இல்லை; நினைவு மட்டுமே. அங்கு வேப்பமரம் ஒன்று மட்டும். அதன் அடியில் தண்ணீர் குறைவாக இருக்கும்.
அதே நேரத்தில்—ஒளி எதிரே சற்றே மேலே சென்று மீண்டும் ஒரு கருமையான முப்பரிமாண தோற்றத்தைத் தொடும்போது—நெருக்கத்தில் இருந்த ஆமை பீர்க்கையின் நடுவில் மெதுவான ஒரு சேறு சத்து. “சட்!”—அது இழுத்துக் கொண்டது போல. ஒளியை அப்பா உடனே அந்த இடத்தில் ஊர்த்தார். எதுவும் இல்லை. ஆனால்… பாதை நடுவே தண்ணீர் மேற்பரப்பு மட்டும் பெரியோரின் பாதத் தடம் இல்லாமல் சற்று குழப்பம் அடைந்திருந்தது.
“அப்பா,” கார்த்திக் தன்னுள் கேட்டான்: “நான் இதை முன்பே பார்த்தேனா? நேற்று மாலை வேலிக்குதிரையில் நின்ற நான் – தொலைவில் பார்த்த அந்த நடப்பு. அதே பாணி. அதே சமயத்தில்… ஒளி எட்டாதபோது மட்டுமே அது தொழில் செய்கிறது.”
அந்த சமயம் திடீரென்று இடது பக்கம்—நெற்பங்கில் எங்கோ—ஒரு பெண்குரல் அப்படி ஒருவரை அழைப்பதுபோல. கூச்சல் அல்ல. பெயர் சொல்வது போல. ஓர் மிக மெதுவான விசும்பல்: “ஆ… ர்… இ…” மூன்று எழுத்துகள்; இடைவெளி மட்டும் அதிகம். “ஆரி”—கிராமத்தில் யாருடைய பெயர்? இவர் யாரை அழைக்கிறார்? ஆனால் அப்படிப்பட்ட குரல் வரவே கூடாது. இங்கு மனிதர் இல்லை, மலர் இல்லை—நெல் மட்டும்.
அப்பா சற்றே உடலை நேராக நிறுத்தி ஒளியை அந்தத் திசையில் கொஞ்சம் மாறினார். “யார், யாரு?” என்று குரல் விட்டார். குரல் திரும்பவில்லை. ஆனால் அதைத் தொடர்ந்து ஒரு சலசலப்பு வழக்கத்திற்கு மாறாக நெல் தழையில் ஓடியது. விவசாயிகள் சொல்வார்கள்—“வெள்ளநண்டு போகும் சத்து”; ஆனால் அது இல்லை. அது வேறொரு நடையின் விஷயம்.
அப்பா கோபமாக, “யாராச்சும் இருந்தா வெளியே வா!” என்றார். சொல்லத் தொடங்கிய அடுத்த நொடியில், பின் பக்கம்—அவர்கள் வந்த திசையில்—“அடி… அடிச் சத்தம்” தெளிவாகக் கேட்கத் தொடங்கியது. நெடுநேரம் அவர்கள் முன்நோக்கிப் பார்த்து காத்திருந்தபோது யாரோ பின்பக்கத்தில் இருந்து வந்துகொண்டிருந்தார் போல. இருவரும் ஒரே நேரத்தில் திரும்பினர். ஒளி போட்டனர். பாதை—தண்ணீர்—நெல்—இருள். யாரும் இல்லை. ஆனால் சத்தம் ஒளியைத் தவிர்த்து வேறொரு பாதையில், அவற்கு கையால் தொட்டால் உணரமுடியும் அளவுக்கு அருகிலேயே தீவிரமாக. ஒரு நொடிக்கு அந்த சத்தம் அவர்கள் இருவரின் இதயத் துடிப்போடு சங்கமத்தில் சேர்ந்தது.
இந்த நேரத்தில் கார்த்திக்குக்கு அவன் கற்ற பழைய பேய்க் கதைகள் நினைவில் ஒன்று. பாட்டி சொல்லியிருந்தார்—“மூச்சைப் பிடிக்கவேண்டாம்; பேய் மணம் மூச்சு வழியே உள்ளே வரும்.” அவன் இப்போது திறந்தவெளியில் சுவாசிக்க முயன்றான். அப்பா அந்த மரக் களப்பையை தன் வலது தோளில் இறுக்கிக் கட்டினார்.
“வேணாம், பையா,” அப்பா மெதுவாகச் சொன்னார். “இங்கிருந்து திரும்பலாம். மலையிலிருந்து காற்று கடக்கிறது. மழை கிட்டாயிடும்.”
அவர்கள் திரும்பிப் பாதை நோக்கிப் போகும்போது, ஒளிவிளக்கு தாறுமாறாக அசைந்து நெற்பயிரின் மேல் பனியோடு விழுந்த சுருள்கள் போல ஒவ்வொரு நொடியும் காட்சிகளை அகற்றி வைத்தது. அப்போது—மிக அருகில்—முன்புதான் கேட்கப்பட்ட குரல் மீண்டும், இம்முறை தெளிவாக: “ஆரி…” அதன் முடிவு கண்ணீரின் சோகத்தோடு. இந்த கிராமத்தில் “ஆரி” என்ற பெயர் யாருக்குண்டு? நினைவு ஆடம்பரமாக இல்லை—அதுவும் இரவு காவலில் நடக்கும்போது தவிர.
அவர்கள் வீட்டை நோக்கிப் போகும் பாதையின் தவணையில் சின்னத் தடாகம். அந்தத் தடாகத்தின் அருகே பழைய காய்ந்த வெற்றிலை மரம். அதின் அடியில் ஓர் சிறு குடைச்சல்—நிலம் சற்று கீழே விழுந்தது போல. ஒருவர் அங்கிருந்து கால்கள் வெண்ணிலையோடு வெளியே விடப்பட்டிருந்தால் அப்படி ஒரு கோணம் வரும். ஒளி அந்த இடத்தை தீண்டிய உடன்—வளர்ந்த ஒரு கேச இழை தண்ணீரின் மேல் மிதப்பது போலத் தெரிந்தது. ஒளி அருகில் சென்றதும் அது பனி வழிந்து விட்டதுபோல மறைந்து போனது.
அந்த நொடியில், ஏதோ ஒரு கல் ஆதிக்கம் உள்ளேயே திரும்பியது போல அப்பா முடிவெடுத்தார். “நமக்கு இது வேண்டாம்பா. நாளைக்கு பெரியவன், ஊர் பெரியவர் எல்லாம் கூடுறாங்க. அப்போ பார்த்துக்கலாம்.” அப்படி சொல்லிக் கொண்டு, விரைவில் பாதையின் முடிவை எட்டினர். அவர்கள் வீட்டின் வாயிலில் நுழைந்ததும், பாட்டியின் கண்களில் ஒரு நிம்மதி, ஆனால் அவ்வளவு மட்டும் அல்ல—ஒரு அச்சத்தின் பொழிவு திடீரென்று கரைந்து போவது போலத் தோன்றியது.
“எதாவது பார்த்தீங்களா?” பாட்டி கேட்டார்.
அப்பா தலையசைத்தார். “பார்த்தது இல்லை. கேட்டோம் மட்டும்.” அவர் கண்ணில் ஒரு சிறு ஏமாற்றம்—யாரோ அவர்களை தொடர்ந்து இழுக்கப் போகும் ஒரு வாய்ப்பு தவறிப் போய்விட்டது போல. “வெளியே ஓர் குரல்… ஒரு பெயரைச் சொல்லுற மாதிரி.”
பாட்டி மூச்சை மெதுவாக இழுத்தார். “எந்தப் பெயர்?”
அப்பா ஒரு நொடிக்கு அந்த வார்த்தையை நினைவு பாதையில் உலாவ விட்டார். “ஆரியென்ற மாதிரி.”
கூடத்தில் காற்று நின்றது. ஆழத்தில் ஒளி ஒரு சிறு வட்டமாக மட்டும் இருந்தது. அந்த வட்டத்தில் முத்துலட்சுமியின் கண்கள் ஒளிர்ந்தது. அவர் மெதுவாக, “ஆரி…” என்று கூறினார். அந்தக் குரலில் மறைந்த அதிர்ச்சி. “ஆரியன்னா… அரியன். அரியன் முத்தையா. மலை ஒடத்தான் காலத்துல—முப்பது வருஷமாச்சு. அவன்—”
அம்மா இடையில் வெட்டி, “பாத்துக்கோங்கம்மா. பையன் இருக்கான். பழைய கதையெல்லாம் வேண்டாம்.” ஆனால் பாட்டியின் நினைவுகள் கதவுகளையும் நாணிகளையும் தாண்டி வெளியே வந்துவிட்டன. அவர் பகட்டெனத் தலையைப் பக்கமாய் சாய்த்து, “அவன் பெயரை யாராச்சும் இன்னும் கூப்பிடுறா?” என்று தன்னிடமே மெதுவாகக் கேட்டார்.
இரவு தள்ளிக்கொண்டே போகுமுன், கிராமத்தில் இன்னும் சில வீடுகளில் விளக்குகள் அணைந்து, சற்றே தொலைவில் அம்மன் கோவிலின் தூபம் மணம் ஒரு அடி உயரத்திலிருந்து வீட்டுக்குள் வழிந்தது. பக்கத்து வீட்டுக் குமரன் தன் படுக்கையில் திரும்பும்போது, சுவரில் நீண்ட ஒரு நிழல் சென்று பாய்ந்தது. அந்த நிழல் உண்மையிலேயே நிழலா? அல்லது அவன் மூளையின் விளையாட்டா?
கார்த்திக் படுக்கையில் பருத்தித் துணியைத் தலையில் இழுத்துக் கொண்டு உட்கார்ந்தான். அவனது சம்மட்டிப் பையில் இன்னும் ஒளிவிளக்கின் துடிப்பு; அது அவனைச் சமாதானப்படுத்தவில்லை. அவன் தன் கையை நிலையாக வைத் துவிட்டு மூச்சை சீராக்க முயன்றான். அப்பொழுது வெளியில் மிகவும் மெதுவான ஒரு சத்தம். வீட்டின் பின்புறம்—குளம்பில் கிடக்கும் கல்லில் யாராவது மெதுவாக கால்விரலால் தட்டுவது போல. “டப்… டப்… டப்…”
அவன் தன்னிஷ்டமாகப் பின்வாசலுக்குச் சென்றான். கதவைத் திறந்தான். ஜன்னலின் மெலிந்த இரும்புக் கம்பியில் அவருடைய விரல்கள் குளிர்ந்தன. வெளியே விண்மீன் ஒளி எதுவுமில்லை; மஞ்சள்-சாம்பல் வானம். அந்த சத்தம் மீண்டும், இம்முறை நேராக வயலிலிருந்து அல்ல—அவரது வீட்டின் பின்சுற்றிலிருந்து—பள்ளத்தாக்கில் சற்று கீழே நீர்த் தடமும், சில பழைய தாலிக்கொட்டைத் தாவரமும் இருந்த இடத்திலிருந்து.
“யார்?” கார்த்திகின் குரல் அதிர்ந்தது. சத்தம் நின்றது. பின்பு, காதுக்கு மட்டும் மட்டும் கேட்கும் அளவில் ஒரு குரல்: “என் பெயர் சொல்லு…” என்று ஒரு பெண் குரல். அந்தக் குரல் அவ்வளவு மெதுவானது; இப்படிச் சொன்னால் நம்ப மாட்டார்கள். உன் மூளையே சொன்னதுபோல. ஆனால் அந்த “என் பெயர் சொல்லு” என்பதில் ஒரு கோரிக்கை, ஒரு தடுமாற்றம், ஒரு கடைசி நம்பிக்கை. காற்றில் குளிர்ந்த சுரக்கைகள்.
கார்த்திக் தன்னுடைய கையை நீட்டி கதவை மீண்டும் மூடப் போனான். அப்பொழுது பக்கத்தில்—கறுப்பு வழுக்கை கல்லின் மேல்—ஒரு பச்சை மின்மினி வகை பூச்சி ஒளிர்ந்தது. அதில் ஒளி விளையாட்டாகத் தாண்டி ஒளிந்தது. அவன் ஒரு கணத்திற்கு அந்த வெளிச்சத்தைப் பார்த்துக் கொள்ள, பின்னர் அவன் கண்கள் தற்காலிகமாக அந்த இருளுடன் பழகிக் கொண்டன. இருளின் எதிரில் நடைமேடை கடப்பாயில்—வயல் நடந்த பாதையின் மரக்குட்டை பக்கம்—ஒரு பற்று. ஒரு சாயல். கால்கள் இல்லை; மிக நீளமான சுவரின் நிழல் போன்ற மெலிந்த வடிவம்; அதுவோடு இருந்த ஒலிப்பதிவு இன்றி ஒரு “உரைப்பு”. அந்த சாயல், ஜன்னலின் இரும்புக் கம்பி வழியாக, கார்த்திக்கிடையே இருக்கும் அந்த நான்கு அங்குலத்திலான பரப்பில் ஒருவிதமான “காற்றின் கைகள்” போல நீள்ந்தது. மூச்சு முகத்தில் உறைந்தது.
“போய்டு வாடா!” அப்பாவின் குரல் பின்நிழலில் சத்தமாக எழுந்தது; அது உயிரிற்கு பாலம் போட்டது. கார்த்திக் திடுக்கிட்டுப் பின் நின்றார். அப்பா முழு சத்தத்தில் கதவை மூடினார். “மொக்கையெல்லாம் வேண்டாம். நாளை காலை வக்கீலார்கிட்ட போய் சொல்லுவேன். ஊர் முடிவெடுக்கட்டும்.” அப்பா ஒளிவிளக்கை சுவரில் வைக்கும்போது, அவரது கை மெதுவாகக் குலுங்கியது. அதை அவர் மறைக்க முயன்றார்.
வீட்டு மையத்தில் அனைவரும் சுற்றி துயில் கொள்ள முயன்றனர். ஆனால் வீடு இன்று ஒரு நேர்த்தியான உறக்கத்தை வழங்கவில்லை. ஜன்னலின் இடைவெளியில் பச்சை மின்மினிப் பூச்சிகள் வந்து போனது; ஒவ்வொரு வருகையும் “என் பெயர் சொல்லு” என்ற குரலின் தொடுதலை மெதுவாக நினைவுறுத்தியது. ஒரு மணி, இரண்டு மணி—நேரம் ஊர்ந்து செல்லும் போது கிராமத்தில் எங்கோ ஒரு நாய் யதார்த்தமற்ற திசையில் குரைத்தது. அந்த குரலில் நம்பிக்கை இல்லை; அச்சம் மட்டும். அதன் குரலைத் தொடர்ந்து மற்ற நாய்கள் பதில் சொல்லவில்லை. வழக்கமாக நாய்கள் குழுமமாக பதில் கொடுக்கும்; இந்த இரவு ஒவ்வொருவரும் தனித் தனியாக நடந்தார்கள்.
விடியற்காலம் முன்—சாம்பல் நீலத்தின் பிளவைத் தொடங்கும்போது—கார்த்திக் சிறிது நேரம் கண்களை மூடிப் பிட்டுக்கிட்டான். அவனது கனவில் நெற்பயிர் ஒரு கடலாகத் தோன்றியது. அந்தக் கடலின் நடுவே ஒரு பெண் நீரில் தலையை உயர்த்திப் பார்க்கிறார். அவளின் முடி நீண்டது; நீரில் வானம் மிதக்கும் வரை அது நீள்கிறது. அவள் வாயைத் திறக்க முயற்சி… குரல் இல்லை. அவள் கையை நீட்டுகிறார்—யாரோ ஒருவரிடமே அல்ல—ஒரு பெயர் நோக்கி. “என் பெயர் சொல்லு,” என்ற கடைசி வேண்டுதல். கனவு திடீரென்று உடைந்து கார்த்திக் மூச்சை இழுத்தான்.
வீட்டின் மாடியில் சத்தம். வெளியில்—மழை ஆரம்பம். முதல் தூறலில் நெல் வயலின் முகம் சிரித்தது. அந்த சிரிப்பில் ஒரு வலி, ஒரு மாற்று. கருங்கூந்தல் வானம் தண்ணீரால் சிலை பொறிக்க ஆரம்பித்தது. மழை நீரின் ஒலி எல்லாத் திசைகளிலும் பரவியது. அந்த ஒலியின் அரங்கில் கூட—அலைகள் ஒலிக்கும் இசையில் கூட—கார்த்திக் ஒரு மெல்லிய, நெருக்கமான நடையின் நுண்ணிய தாளத்தை இன்னும் ஒட்டக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.
அவன் எழுந்து வெளி மாளிகையில் நின்றான். மழை காலடியில் மாற்று ராகம். இந்த நனைந்த உலகில், மண்ணின் மணமும் காற்றின் ஆழமும் சேரும் அந்த விநாடியில், அவன் கண்ணுக்கு—வீட்டின் பின்சுற்றுப் பாதையில்—ஒரு விதமாக நிழல் ஒட்டிப் போகும் காட்சி. காற்றோடு காகிதம் பறந்தது போல. அந்த நிழல் எங்கோ நெற்புறத்தில் கரைந்து விட்டது. அதற்குப் பின்—மழைத் துளியின் பின்னால் பெரிய ஒலிகள் மட்டும். ஆனால் உள்ளுக்குள் அவன் ஏற்கனவே முடிவெடுத்துவிட்டான்: “அது யார்? ஏன் ‘என் பெயர்’?”—இதற்கு ஒரு பதில் தேவை.
அன்றைய காலை—கிராமச் சபை நடக்கும். மழை இடைவிடாது முழங்கும். “நெல் வயலில் நடக்கும் நிழல்”—இதுவரை ஓர் கதை என்று நினைத்தவர்கள் கூட, நள்ளிரவில் கேட்ட ஒலியின் வடிவம் தரையில் தடம் போடாததைப் பார்த்தவுடன் பேசாதவளாகிவிட்டனர். பழைய பெயர்கள் உயிரெடுக்கும்; ‘அரியன் முத்தையா’ என்ற சொல்லின் பின்னால் மறைந்த தசாப்தங்கள் திடீரென்று வாழ்வைப் பெறும். ஆனால் இவை எல்லாம் அடுத்தபடியாக இருக்கும்.
வழியூரின் நெல் வயல்கள் அந்த விடியலில் காற்றுக்கு மெல்ல சபதம் சொன்னது. அந்த சபதம் யாருடையது… அது யாரின் காதுகள் வரை போகிறது… யாரின் குடும்பத்தின் வாசல் முன் நிற்கிறது… இதை யாரும் அறியவில்லை. ஆனால் கார்த்திக்கென்கிற பையன்—அவன் இதயத்தில் ஒரு உறுதி: நான் கேட்ட பெயரை கண்டுபிடிப்பேன்.
அவன் அன்றைய நாளில் பள்ளிக்கு செல்லும்போது கூட—ஆசிரியர் சொல்லும் பாடலின் நடையில் கூட—அந்த “என் பெயர் சொல்லு” என்ற குரல் அவன் காதில் பசுமையான காய்ச்சலாய் சொட்டிக் கொண்டே இருந்தது. மழையும் அவனைத் தடுப்பதாக இல்லை; மழைதான் பிறந்த கேள்விகளுக்கு சாட்சியாய் இருந்தது.
0 Comments