மழையில் மலர்ந்த காதல் - 3

உதட்டில் தொடும் எழுத்து 

மழை ஓய்ந்திருந்தாலும், விக்னேஷின் உள்ளத்தில் இன்னும் ஈரம் துளிர்த்துக்கொண்டிருந்தது.

மாலினியின் நெருக்கம், அவளது பார்வை, அவளது மூச்சின் ஒலி —

அவை எல்லாம் மெளனமான கவிதை போல அவனிடம் வாசிக்கப்படுவதை உணர்ந்தான்.

அன்று இரவு அவளது வீட்டில் நடந்த சிறிய முத்தம்,

மழையின் பின் வெளிச்சம் போல இருந்தது —

காற்றோடு கலந்த ஆசை,

ஆனால் புழுங்காத காதல்.

மறுநாள் மாலையில்,

மாலினி அவனுக்கு ஒரு காகிதம் தந்தாள்.

அதில் ஒன்றும் எழுதப்படவில்லை...

அவளது உதட்டின் ஓட்டில் ஒரு முத்தம் மட்டுமே இருந்தது.

விக்னேஷ் திகைத்தான்.

“இது…?” – அவன் கேட்டான்.

“நீ எழுதுற வார்த்தைகள் என்னைத் தொட்டதா இல்லையா என தெரியலை…

ஆனா என் உதடுகள் இப்போ உன்னிடம் எழுதுறது…” – அவள் மெளனமாகப் பார்த்தாள்.

அவளது பார்வை எழுதவில்லை... உதட்டில் எழுத்து போடினது.

அந்த இரவு,

இவர்கள் இருவரும் ஒரு மழை மாயையில் சிக்கிக்கொண்டனர்.

விக்னேஷ் அவளது கையை எடுத்துக்கொண்டான்.

அவள் கண்ணை மூடினாள்.

விரல்கள் மெதுவாக தோளில் பயணம் செய்தன.

மலர்ந்த புடவையின் வழியாக மெல்ல உருண்டது.

“நீ என் மேல் எழுதுற வார்த்தைகள்…

என் தோலில் ஒரு முத்தமா பதிகிறதா?” – அவள் சத்தமில்லாமல் நுட்பமாக கேட்டாள்.

விக்னேஷின் பதிலாக வந்தது —

உதட்டில் ஒரு பதில்.

மெல்லத் தொடும் முத்தம்.

அதில் காமம் இருந்தது…

ஆனால் அழுத்தமாக அல்ல,

அழகாக.

மாலினியின் சருமத்தில்,

விக்னேஷின் உதடுகள்

ஒரு கவிதையை எழுதிக்கொண்டிருந்தது.

மெதுவாக…

ஒவ்வொரு வரியும் அவளது உயிரில் தீண்டியது.

மழை நனைத்த புடவையின் கீழே,

தோலில் எழுந்த Goosebumps,

வாசகனுக்கு ஒரு புரிதலைப் போல இருந்தது —

காதல், காமத்தின் மெளன மொழியே.

அவள் தனது தோளில் சாய்ந்துவிட்டு கேட்டாள்:

“நீ எழுதுற எல்லா வார்த்தைகளையும்,

என் உடலுக்கு பயணப்படுத்த முடியுமா?”

“நான் எழுதுறது வார்த்தை இல்லை…

காதல் தான்,” – என்று அவன் பதிலளித்தான்.

அந்த இரவின் ஒவ்வொரு கணமும்,

அவர்களது உடலிலும் உள்ளத்திலும் ஒரு எழுத்தாக பதிக்கப்பட்டது.

முத்தங்கள் மெளன கவிதைகளாய் உருமாறின.

காகிதத்தில் எழுதியது போல இல்ல…

உதட்டில் எழுதப்பட்ட உணர்வு,

அவளது இதயத்தின் பக்கத்திலேயே பதியப்பட்டது.