மண்ணில் பிறந்தவன் -2

 கண்கள் முதல் கனவுகள் வரை -2 

அரசு நகரத்திற்கு வந்து இரண்டு வாரங்கள் கடந்துவிட்டன. பசியுடன் வாழும் பழக்கம் ஏற்பட்டுவிட்டது. இப்போது அவனுக்கு ஒரு வகை ஒழுங்கான வேலை கிடைத்திருந்தது – ஒரு சிறிய தோட்டம் பராமரிக்கும் வேலை. மாளிகைபோல் காட்சி தரும் ஒரு நகரமனை வீட்டின் பின்புறம், மூன்று செடி, இரண்டு மரம், கொஞ்சம் பூந்தோட்டம்.

அந்த வீட்டில் இருந்தவர் – சந்திரா அம்மாள், ஓய்வுபெற்ற ஆசிரியை. கணவர் இல்லை. பிள்ளைகள் வெளிநாட்டில். அரசை பார்த்தவுடனே அவர் சொல்லியதாம்:

"நீ மட்டும் நேர்மையாக இருந்தா போதும், நானும் உனக்குத் தேவையானதை சொல்லித்தருகிறேன்."

அந்த தோட்டத்தில் வேலை பார்த்து கொஞ்ச நாட்களில், சந்திரா அம்மாளிடம் நெருக்கம் ஏற்பட்டது. அவர் தினமும் அரசுடன் பேசுவார். அவரது பேசும் விதம், அவரது வாசிப்பு பழக்கம், புத்தகங்கள் நிரம்பிய அலமாரிகள் – அனைத்தும் அரசுக்கு புதுமை.

அரசு வாழ்வில் முதல்முறையாக ஒரு புத்தகம் தூக்கினான் – "மண்ணின் மகன் – ஏ.பி.ஜே". அதில் எழுதிய ஒவ்வொரு வரியும் அவன் உள்ளத்தில் குழைந்து சென்றது. ஒரு நாள் சந்திரா அம்மாள் கேட்டார்:

"அரசு, நீன்னா எதுக்கு இப்படி தூக்கி தூக்கி தண்ணி ஊத்திக்கிட்டு வேலை பார்த்துக்கிட்டே இருக்க?"

அவன் மூச்சை இழுத்து சொன்னான்:

"நான் ஒரு நாள் இந்த மண்ணை எல்லா உலகத்துக்கும் பெருமை பண்ண்ற மாதிரி வளர்த்துக்காட்டணும். என் அப்பா பணம் இல்லாம நம்ம நிலத்தை வித்துட்டாரு... ஆனா அது என்ன தவறு இல்ல... நான் அதை திரும்ப வாங்கி... அதில் மீண்டும் நாட்டு நாற்று போடணும்."

அந்த நொடியில் சந்திரா அம்மாள் சிரித்துக் கொண்டே தலையாட்டினார்.

"அதுக்கா கண்ணு முன்னாடி இருக்குற கனவையே நீ நோக்கிட்டு போற?"

அரசுக்கு அதுதான் புதுசு: “கண்ணு முன்னாடி இருக்குற கனவுகள்”.

மீனாவின் நினைவுகள்

அரசு ஒவ்வொரு இரவிலும் மீனாவை நினைத்தான். அவள் சிரிப்பு, அவள் அந்த மலைச்சிகரத்தின் மேல் நின்று கூவிய “அரசு! இதெல்லாம் உனக்குத்தான் சாத்தியம்!” என்ற பேச்சு – எல்லாம் மனதுக்குள் ஒலித்தன.

அவள் பெயர் கையெழுத்தாக பழைய பள்ளிக்கடை வாசலில் எழுதியிருக்கும். அவர் அங்கு ஒரு நாள் நின்றபோது ஒரு சிறு பையன் கேட்டான்:

"அண்ணா, நீங்க தான் 'அரசு'ன்னு எழுதி இருந்தீங்களா?"

அவன் ஓரளவு வெட்கத்துடன் தலையாட்டினான்.

"அப்போ 'மீனா' யார்?"

அவன் பதிலே சொல்ல முடியாமல் அப்பையனின் முகத்தில் சிரித்தான்.

மீனா அவனது முதல் காதல். ஆனால் வெளிப்படையாக பேசவேயில்லை.

ஒரு முறையே, பள்ளி ஆண்டு விழாவில் அவன் கவிதை வாசிக்க, அவள்தான் அவனுக்கு எழுதி கொடுத்தாள்:

"மண் ஒரு தாய்தான்

மனசு ஒரு விதைதான்

உன் பார்வைதான் நெஞ்சில் முளைக்கும் விதி..."

அந்த மூன்று வரிகளை அவன் இதுவரை மனப்பாடம் செய்திருந்தான்.

கண் திறந்த கனவுகள்

சந்திரா அம்மாள், அரசுக்கு ஒரு நாளன்று கூறினார்:

"நீ தொழில்நுட்பம் படிக்கணும். விவசாயத்தை புதுசா பார்ப்பதற்கான பார்வை தேவை."

அவரின் ஆலோசனைப்படி, அரசு ஒரு பொறியியல் பயிற்சி மையத்தில் சேர்ந்தான்.

தோட்ட வேலையின் பிற்பகுதியில் இரவில் சென்று படித்தான் – "மிக்ரோ இறக்கைகள்", "டிரிபு நீர்ப்பாசனம்", "சோலார் வாட்டர் பம்ப்" இவை பற்றிய தொழில் கல்வி.

அவனது கண்கள் திறந்தன.

மழைக்கு எதிராக பயிரிட முடியுமா?

குறைந்த தண்ணீரில் அதிக விளைச்சல் எடுக்கும் வழி இருக்கிறதா?

நகரத்தில் சாகுபடி செய்திருக்கிறார்களா?

இவைகள் அனைத்தும் ஒரு புது உலகம் போல இருந்தன.

நடிகராக மாறும் பசுமை

அரசு ஒரு நாள் சந்திரா அம்மாளிடம் சொன்னான்:

"அம்மா, இப்போ ஒரு யோசனை இருக்கு… சாக்கடை நீர்ல கூட பயிர் வளர்க்கலாம்னு ஒரு காணொளி பாத்தேன்."

அம்மாள் அழகாக சிரித்தார்:

"கண்கள் கனவுகளுக்கு வழிகாட்டும் வீதி... நம் கண்கள் திறந்ததால தான் நம்ம கனவுகள் வலுப்பெறுது."

அந்த வார்த்தைகள், அரசை நகர்த்தின.

கதையின் முடிவில் – ஒரு புது சவால்

ஒரு நாள், தொலைபேசியில் ஒரு செய்தி வந்தது –

அவன் கிராமத்தில் உள்ள முத்தையா, புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளார்.

அவர் நிலை மோசமாக இருக்கிறதாம்.

அரசு உடனே திரும்பவேண்டும் என கூறப்பட்டது.

மூன்று வருடமாக கிராமம் எங்கிருந்தது தெரியாமல் உழைத்தவன், இப்போது மீண்டும் திரும்பப் போகிறார் – கண்கள் கனவுகளால் நிரம்பி, ஒரு புதிய நம்பிக்கையுடன்.

பகுதி 3 – மழைபெய்யாத நிலம்

ரயில் நிலையத்தில் கால் வைத்தவுடனே, அரசின் மூச்சு நின்றது போல இருந்தது. மூன்று ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு தான் அவன் தனது ஊரை மீண்டும் பார்க்கிறான். ஆனால் அது அவன் நினைவில் இருந்த பசுமையான கிராமமில்லை. காற்றில் மண்ணின் வாசனை இருந்தாலும், அதில் ஒரு வித உலர்ச்சி, உயிரற்ற தன்மை கலந்து இருந்தது.

பாதைகள் முழுவதும் பிளவு பட்டிருந்தன. வயல்கள் வெறிச்சோடி கிடந்தன. களங்களில் கரும்பின் நிழல் கூட இல்லை. நீண்ட நேரம் பார்வையை எங்கும் நிறுத்த முடியவில்லை.

அவன் வீட்டிற்குள் வந்தபோது, அப்பா முத்தையா படுக்கையிலிருந்தார். முகம் மெலிந்திருந்தது. கண்களில் ஏக்கமும், உடலில் வலியும் தெரிந்தது.

முத்தையா: “அரசு... நீ வந்துட்ட... நல்லா இரு பா...”

அரசு: “அப்பா... என்ன ஆயிற்று? நம்ம களம் ஏன் இப்படி?”

முத்தையா ஒரு ஆழ்ந்த மூச்சு விட்டார்.

“மழை வரல... மூன்று வருடமா பயிர் நடவவே முடியல. எத்தனை முறை கடன் கேட்டாலும் யாரும் தரலை. பஞ்சம் மண்ணையும், மனசையும் உலரச்செய்துருச்சு.”

மழை இல்லாத நிலத்தின் வலி

அரசு கிராமம் முழுக்க நடந்தான்.

நீரே இல்லாததால், பெண்கள் பல கிலோமீட்டர் தூரம் தண்ணீர் எடுக்கச் செல்லும் காட்சி அவனைக் கலங்கச்செய்தது.

குழந்தைகள் பள்ளிக்கு போகாமல், பெரியோருடன் கூடி கிணற்றில் தண்ணீர் தூக்கினார்கள்.

மண்வாசனையே இல்லாமல் போனது போல.

அவன் சிறுவயதில் விளையாடிய களங்கள் இப்போது பிளவுகளால் நிரம்பியிருந்தன.

அந்த பிளவுகளில், அவனது சிறுவயது சிரிப்புகளும், கனவுகளும் புதைந்து கிடப்பது போல உணர்ந்தான்.

மீனாவின் செய்தி

அந்த மாலையில், பழைய நண்பன் சுந்தர் வந்து, ஒரு செய்தி சொன்னான்.

“அரசு, உனக்கு தெரியுமா? மீனா... அவள் இப்போ நகரத்தில் இல்லை. திருமணம் நடந்தது... ஆனா... அது நல்லா போகவில்லை. அவள் திரும்பி தன் அப்பா வீட்டில இருக்கா.”

அரசின் மனசு ஒரு நொடி அமைதியாகி விட்டது.

மீனாவை மீண்டும் பார்க்க வேண்டும் என்ற விருப்பமும், பழைய வலியும் சேர்ந்து மனதை சுழற்றின.

ஆனால் இப்போது அவனது முன்னுரிமை வேறு – மண்ணை மீட்டெடுப்பது.

அரசின் முடிவு

அந்த இரவு, அரசும் முத்தையாவும் நீண்ட நேரம் பேசினார்கள்.

அவன் அப்பாவிடம் சொன்னான்:

“அப்பா... மழை வராம இருந்தாலும் பயிர் வளர்க்கும் வழி இருக்கு. நான் நகரத்தில் கற்றுக்கிட்டேன். டிரிபு நீர்ப்பாசனம், மழைநீர் சேகரிப்பு, சோலார் பம்ப் – இவைகளால் நம்ம நிலம் மீண்டும் பசுமையாவும்.”

முத்தையா சிரித்தார், ஆனால் அது நம்பிக்கையோடு கலந்த சிரிப்பு.

“நீ முயற்சி பண்ணு பா... ஆனா மக்கள் உன்னை நம்புவாங்கனு தெரியல.”

மக்களின் எள்ளல்

மறுநாள், அரசு கிராம கூட்டத்தில் தன் திட்டத்தைப் பேசினான்.

“நம்ம ஊர்ல 10 ஏக்கர் நிலத்தை மாதிரி களமாக மாற்றலாம். குறைந்த தண்ணீர், அதிக விளைச்சல். நகரத்திலிருந்து முதலீடு வர வைக்கலாம்.”

ஆனால் சிலர் சிரித்தார்கள்.

“அரசு, நகரத்துல மூன்று வருடம் இருந்தவனுக்கு இப்போ மண் பற்றா அறிவா வந்துச்சாம்!”

“மழையே இல்லாத போது என்ன பயிர்? கனவு மட்டும் போதும்.”

இந்த எள்ளல் அரசுக்கு வேதனை தந்தாலும், அது அவனை நிறுத்தவில்லை.

முதல் முளை

அவன் தனது பழைய நிலத்தின் ஒரு சிறிய பகுதியை வாடகைக்கு எடுத்துக் கொண்டான்.

நகரத்தில் சம்பாதித்த பணத்தையும், சந்திரா அம்மாள் அனுப்பிய உதவித் தொகையையும் சேர்த்து, டிரிபு பாசன அமைப்பு பொருத்தினான்.

மழைநீர் சேகரிக்க ஒரு சிறிய தொட்டி அமைத்தான்.

விதைகள் தேர்ந்தெடுத்து, அவற்றை மிக கவனமாக விதைத்தான்.

வயலின் அந்த மண்ணில், முதன்முறையாக மூன்று வருடங்களுக்கு பிறகு பச்சை முளைகள் தலை தூக்கின.

அந்தக் காட்சி அரசின் கண்களில் நீரை வரவைத்தது – மழை நீரல்ல, மகிழ்ச்சி நீர்.

பகுதி 3 முடிவு – நம்பிக்கையின் விதை

மழை பெய்யாத நிலத்தில், அரசு தனது கனவின் முதல் முளையை நடுத்துவிட்டான்.

அவன் அறிந்தான் – இது ஆரம்பம் மட்டுமே.

பச்சை பரப்பாக மாற்றும் வரை, அவன் சுவாசமும், உழைப்பும் நிற்காது.