காலத்தை தாண்டிய ஆவி - 1

 பனியில் தோன்றிய பயணி

தமிழ்நாட்டின் மேற்கு தொடர்ச்சி மலைச்சரிவுகள்… மாலை நேரத்தில் சூரியன் சிவந்த ரத்தக் கோலம் போல அஸ்தமிக்க, மலையின் உச்சியில் மேகங்கள் பரவி பனி குளிர் நெஞ்சை பிசைந்து விடும் அளவுக்கு அடர்த்தியாக விழுந்தது. அங்கிருந்த பழைய வள்ளிமலை கிராமம், வெளியுலகத்துடன் நெருக்கமாக தொடர்பு கொள்ளாதது.

இந்த கிராமத்தைச் சுற்றியிருக்கும் அடர்ந்த காடு மற்றும் பாறைகள், அதை ஒரு தனி உலகமாக மாற்றியிருந்தன. சாலைகள் குறைவு, போக்குவரத்து அரிது. புறநகர் மக்கள் அங்கு செல்வது மிகவும் அபூர்வம்.

முதல் இரவு

அன்று அக்டோபர் மாதம் 13ஆம் தேதி.

கிராமத்தில் கார்த்திக் எனும் 28 வயது இளைஞன் இருந்தான். அவன் நகரத்தில் பணி பார்த்தாலும், தன் மூதாதையர் வீடு இந்த வள்ளிமலையில்தான் என்பதால், சில நேரங்களில் வார இறுதியில் வந்து போய் பழைய வீட்டைப் பார்த்து செல்வான்.

அந்த மாலை, கார்த்திக் தனது பழைய வீட்டில் அமர்ந்து தேநீர் குடித்து கொண்டிருந்தான். பனி வானிலையைச் சூழ்ந்தது. மரங்கள் அசைய, பனியின் இடையே எங்கோ தொலைவில் ஒரு நிழல் அசைந்தது.

அது ஒரு மனித உருவம் போல இருந்தது.

மெல்லவும் சீராகவும் அவன் வீட்டின் முன்பகுதியில் இருக்கும் பழைய பாதையில் நடந்து வந்தது.

"இத்தனை நேரத்தில் யார் வருகிறார்கள்?" என கார்த்திக் சற்றே பதற்றத்துடன் எழுந்தான்.

அந்த பயணி

பனிக்குள் இருந்து வெளிப்பட்டவன் — உயரமான, அகன்ற தோள்களுடன், பழைய காலத்தில் பயன்படுத்திய பனியாடை போன்ற ஆடை அணிந்திருந்தான். காலணி மண் மற்றும் புல் நிறைந்தது. முகத்தில் விசித்திரமான அமைதி, ஆனால் கண்களில் ஒரு தீப்பொறி போல ஒளி.

கார்த்திக் கதவின் அருகே வந்து,

"வணக்கம்… யாரைத் தேடுகிறீர்கள்?" என்று கேட்டான்.

அந்நியன் பேசவில்லை.

பனியில் அவன் பாதங்கள் சத்தம் செய்யவில்லை.

சில அடிகள் அருகே வந்தபோது, கார்த்திக்குப் பசி போல, ஆனால் குளிர் ஊடுருவும் ஒரு உணர்ச்சி பரவியது.

அவன் பார்வை கார்த்திக்குப் பின்னால் உள்ள பழைய சுவரில் விழுந்தது. அங்கே, 500 ஆண்டுகளுக்கு முன் கட்டப்பட்ட ஒரு கருங்கல் சுவரின் மேல் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு வாள் — கார்த்திக்கின் முன்னோர்களின் போர்வாள்.

அந்நியன் அந்த வாளைப் பார்த்தபடி நின்றான்.

முகத்தில் ஒரு சிறிய புன்னகை, ஆனால் அது மனித புன்னகை இல்லை — இரத்தம் உறைய வைக்கும் விதத்தில் இருந்தது.

மறைவு

"நீங்கள் யார்? ஏன்…"

கார்த்திக் வார்த்தையை முடிப்பதற்குள், அந்த மனிதன் பனியில் கலந்துவிட்டான்.

அவன் நின்ற இடத்தில் எந்த பாதச்சுவடும் இல்லை.

கார்த்திக் அதிர்ச்சியுடன் வெளியே ஓடி பார்த்தான் — பனி, காற்று, சத்தமில்லா இரவு.

ஒரு மெல்லிய குரல் மட்டும், "நேரம்… வந்துவிட்டது" என காற்றோடு கலந்து வந்தது.

கிராமத்தின் மூத்தவர்

அடுத்த நாள் காலை, கார்த்திக் அந்த சம்பவத்தை கிராமத்தின் மூத்தவர் சண்முகம் தாத்தாவிடம் சொன்னான்.

தாத்தா முகம் வெண்மையாகி,

"நீ சொல்வது… ‘அவன்’ தான்" என்றார்.

"அவன்?"

"நம் கிராமத்தில் ஒரு சாபம் உண்டு. 500 ஆண்டுகளுக்கு முன், ஒரு வீரன் துரோகம் செய்யப்பட்டான். அவன் சாவதற்கு முன் சொன்னான் — ஒவ்வொரு நூற்றாண்டும், நான் திரும்பி வருவேன், என் வாளை தேடி… என் பழியை வாங்கி…"

"தாத்தா, இப்படி பழைய கதைகளை…" என்று கார்த்திக் சிரித்தாலும், உள்ளுக்குள் அந்த பனியில் தோன்றிய உருவம் அவன் நினைவில் மீண்டும் மீண்டும் மின்னியது.

பழைய கல்வெட்டின் குறிப்பு

சண்முகம் தாத்தா கார்த்திக்கைக் கொண்டு கிராம ஆலயத்தின் பின்புறம் சென்றார். அங்கே, moss மற்றும் பசலை மூடிய ஒரு கருங்கல் கல்வெட்டில் பழைய தமிழ் எழுத்துக்கள் இருந்தன.

அதில் சொல்லப்பட்டிருந்தது:

"சூரியன் இரத்தமாகும் போது, பனியில் வீரன் வரும்…

காலம் தாண்டி வந்து, வாளை மீட்டு, இரத்தக் கடனை தீர்ப்பான்…"

கார்த்திக்கின் மனதில் பதட்டம் ஏறியது.

அவன் நேற்று கண்ட காட்சி — சூரியன் சிவந்தது, பனி சூழ்ந்தது, வாளை பார்த்த அந்நியன்… எல்லாம் பொருந்துகிறது.

இரண்டாம் இரவு – நிழலின் விளையாட்டு

அந்த இரவு, கார்த்திக் வீட்டில் மின்சாரம் திடீரென போய்விட்டது.

வெளியில் பனியின் இடையே, மீண்டும் அந்த உருவம்.

இம்முறை அவன் வீட்டுக்குள் நுழைந்தான். கதவு திறக்கப்படாதிருந்தும்.

"உன் இரத்தத்தில் என் கதை உள்ளது" — அந்த குரல் கார்த்திக்குள் நேராக வந்தது, காதில் அல்ல.

"நான் யார்?" என கார்த்திக் திகைத்தான்.

அவன் கண் முன் திடீரென — இரத்தம் சிந்திய போர்க்களம், வீரன் ஒருவன் தரையில் விழுவது, வாளை பிடிக்க முயலும் கரங்கள்… எல்லாம் ஒரு கணத்தில் தோன்றி மறைந்தது.

அந்நியன் மெதுவாக,

"இன்னும் 19 இரவுகள் மட்டுமே…" என்று சொன்னவுடன், பனியில் மறைந்தான்.

கார்த்திக்கின் தீர்மானம்

இந்த சம்பவம் சாதாரணம் அல்ல என்பதை உணர்ந்த கார்த்திக், இதன் பின்னணி உண்மையைத் தேட முடிவு செய்தான்.

கிராம நூலகம், ஆலயத்தின் பழைய பதிவுகள், காடு வழி மறைந்து போன கோட்டைகள் — எங்கும் அவன் தேடப்போகிறான்.

ஆனால், அவன் அறியாமல், அந்த வீரனின் ஆவி ஏற்கனவே அவனைக் குறியாகத் தேர்வு செய்து விட்டது…

பழைய கல்வெட்டின் எச்சரிக்கை

மலைக்கிராமத்தின் மீது காலை பனி இன்னும் அடர்ந்து படர்ந்திருந்தது. மரங்களில் இருந்து துளிகள் விழும் சத்தம் மட்டுமே காற்றில் ஒலித்தது. கார்த்திக் அடுத்த நாள் காலை நேரமே சண்முகம் தாத்தாவிடம் மீண்டும் சென்று, நேற்று நடந்த சம்பவத்தை விவரமாகச் சொல்லினான்.

தாத்தா அவனை நேராக கிராம ஆலயத்தின் பின்புறம் அழைத்துச் சென்றார்.

கல்வெட்டின் அருகே

அந்த இடம் பழமையானது. கருங்கல் சுவர் முழுவதும் பச்சை பசலைக் கவ்வியிருந்தது. நடுவே ஒரு பெரிய கல்வெட்டு. அதில் வளைந்த எழுத்துக்களில் பழைய தமிழ் செதுக்கப்பட்டிருந்தது.

சண்முகம் தாத்தா மெதுவாக விரலால் அந்த எழுத்துகளைத் தடவினார்.

"இது 500 ஆண்டுகளுக்கு முன் பொறிக்கப்பட்டது. அப்போது நம் கிராமத்தைச் சேர்ந்த வீரவீரன் என்ற போர்வீரன் துரோகம் செய்யப்பட்டான்."

கார்த்திக் ஆர்வமாக கேட்டான், "தாத்தா, அவர் யார்?"

வீரவீரனின் கதை

"அவன் வள்ளிமலை ராஜாவின் படையின் தலைவன். யுத்தத்தில் வீரமுடன் போரிட்டு, இந்த மலைப்பகுதியை காப்பாற்றினான். ஆனால்… அவன் நெருங்கிய நண்பன் ஒருவன், பொன்னுக்கும் அதிகாரத்திற்கும் ஆசைப்பட்டு, அவனை விரோதிகளிடம் விற்றான்.

அவர்கள் அவனை ஒரு பனிக்கால இரவில் கொன்று, அவன் வாளை அபகரித்தனர். இறப்பதற்கு முன் வீரவீரன், ‘என் வாளை எடுத்தவனின் இரத்தம் என் வாளில் படும் வரை, நான் இந்த மண்ணை விட்டுப் போக மாட்டேன். காலத்தைத் தாண்டியும் வருவேன்’ என்று சபதம் போட்டான்."

தாத்தா சற்று திகைப்புடன் சொன்னார், "அந்த நாளிலிருந்து, ஒவ்வொரு நூற்றாண்டும், ஒரு பனிக்கால இரவில் அவன் தோன்றுவான் என்று சொல்லப்படுகிறது."

கார்த்திக்கின் குழப்பம்

கார்த்திக்கின் மனதில் குழப்பம்.

"ஆனால் தாத்தா… அவன் என்னை ஏன் பார்த்தான்? ஏன் என் வீட்டிலுள்ள வாளை நோக்கினான்?"

தாத்தா மெதுவாக சுவாசித்தார்.

"அந்த வாள்… அது உன் முன்னோர்களின் சொத்து மட்டுமல்ல. அது வீரவீரனின் வாள். 500 ஆண்டுகளுக்கு முன், அவன் இறந்தபின் அந்த வாள் எப்படி உன் குடும்பத்துக்கு வந்தது என்ற கதையை எவரும் தெளிவாகச் சொல்லவில்லை."

கார்த்திக்கின் இரத்தம் குளிர்ந்தது.

அவன் வீட்டில் தொங்கும் அந்த பழைய வாள் — பித்தளைப் பிடி, கூர்மையான பக்கம் — அவன் சிறு வயதில் விளையாட்டாகத் தொட்டிருந்தது, அது இப்படிப்பட்ட இரத்தக் கதை கொண்டதா?

மர்மமான கல் சின்னம்

கல்வெட்டின் அடிப்பகுதியில், பசலை அகற்றும் போது ஒரு விசித்திரமான சின்னம் வெளிப்பட்டது.

வட்ட வடிவத்தில் நடுவே ஒரு வாள், அதைச் சுற்றி நெருப்பு போல வளைந்த கோடுகள்.

தாத்தா சொன்னார், "இது வீரவீரனின் அடையாளம். அவன் உயிரோடு இருந்த காலத்தில் கூட, இந்தச் சின்னத்தைப் பார்த்தாலே மக்கள் பயந்து போனார்கள்."

கார்த்திக் அந்தச் சின்னத்தைத் தொடும் பொழுது, திடீரென அவன் கண்களில் மின்னல் போல ஒரு காட்சி —

பனியில் ஒரு படை வீரர்கள், இரத்தம் சொட்டும் வாள், கத்தும் குதிரைகள்…

அவன் ஒரு கணம் அசைந்தான்.

"என்னாச்சு, கார்த்திக்?"

"எனக்குத் தெரியவில்லை… நான் அந்த காலத்தைப் பார்த்த மாதிரி இருந்தது."

இரவு முன் எச்சரிக்கை

அந்த மாலை, கார்த்திக் வீட்டில் தனியாக அமர்ந்திருந்தான். வெளியே பனி அதிகரித்தது.

அவன் வாளை எடுத்துப் பார்த்தான். பழைய உலோகத்தின் குளிர்ச்சி அவன் கைகளில் பரவியது. வாளின் மீது மெல்லிய எழுத்துக்கள் இருந்தன — "அரசரின் நிழல்" என்று.

அந்த நேரம் கதவின் பக்கம் ஒரு காற்று வீசியது. மெழுகுவர்த்தியின் தீ மூன்று முறை அசைந்தது.

பின்னர், யாரோ பின்புற சுவரை நகக்கிற மாதிரி சத்தம்.

கார்த்திக் வெளியே ஓடி பார்த்தான் — எவரும் இல்லை.

ஆனால் பனியின் நடுவே, ஒரு குரல்:

"வாளை திருப்பு… இல்லையெனில், இரத்தம் வரும்"

சொல்லாத ரகசியம்

அடுத்த நாள் காலை, கார்த்திக் தன் தந்தையின் பழைய பதிவுகளைத் தேடினான். ஒரு பழைய மரப்பெட்டிக்குள், மஞ்சள் நிறமான கடிதங்கள், புகைப்படங்கள், மற்றும் ஒரு வரைபடம்.

வரைபடத்தில் வள்ளிமலை சுற்றிய காடுகள், மற்றும் 'X' குறியிட்ட ஒரு இடம்.

கடிதத்தில், "வாள் வந்த இடம் யாருக்கும் சொல்லக்கூடாது. அது எங்களைப் பாதுகாக்கும், ஆனால் அதற்காக உயிரும் போகலாம்" என்று எழுதியிருந்தது.

கார்த்திக் அந்தக் கடிதத்தைப் படித்து முடித்ததும், அவன் மனதில் ஒரு கேள்வி —

இந்த 'X' குறியிடப்பட்ட இடமே வீரவீரனின் கல்லறையா?

பனியின் சாபம்

அந்த இரவு, கிராமத்தில் ஒரு வதந்தி பரவியது.

மலைக் காடு அருகே செல்லும் பாதையில், ஒரு மூதாட்டி மயக்க நிலையில் கிடந்ததாக. அவள் சொல்லியது — "பனியில் ஒரு மனிதன், சிவந்த கண்களுடன், என் பக்கம் நடந்தான். நான் ஓட முயன்றேன், ஆனால் கால்கள் உறைந்து போனது."

கார்த்திக்கின் உள்ளம் பதட்டமடைந்தது. அவன் தெரிந்துகொண்டான் — இது சாதாரண ஆவி அல்ல, இது தனது பழியை தீர்க்க வந்த உயிரற்ற வீரன்.

முடிவெடுக்கும் தருணம்

கார்த்திக் சண்முகம் தாத்தாவிடம் சென்று, "நான் அந்த 'X' இடத்துக்குப் போகிறேன். உண்மையை அறியாமல் நான் அமைதியாக இருக்க மாட்டேன்" என்றான்.

தாத்தா முகம் சுளித்தார், "அங்கு யாரும் போகக்கூடாது. அது… மரணப் பாதை."

ஆனால் கார்த்திக் தீர்மானித்திருந்தான்.

அவனுக்குத் தெரியாமலே, வீரவீரனின் ஆவி அவன் ஒவ்வொரு முடிவையும் கண்காணித்துக் கொண்டிருந்தது.