கடாரப் போரின் நிழலில் - 9

 பகுதி 9 – வீரராஜேந்திரனின் விடைபெறல்

கடலின் மீது மின்னிய ஒளிச்சுழல் அடங்கிய பிறகு, சோழர் முகாமில் ஒரு அசாதாரண அமைதி நிலவியது.

சற்று முன்பு முழு முகாமையும் அதிரவைத்த சுழல், இப்போது காற்றின் சத்தத்தில் கலந்துவிட்டது.

ஆதவன் காணாமல் போனான்.

அவன் பெயர் இன்னும் வீரர்களின் உதடுகளில் இருந்தது—ஆனால் உடல் எங்கும் இல்லை.

வீரர்கள் அச்சத்தில் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர்.

சிலர் கத்தினர்:

“இவன் மாயவனாக இருந்தான்!”

“இவன் தேவர்கள் அனுப்பிய தூதன்!”

மற்றொருவர் சொன்னான்:

“இவன் சாபத்தோட வந்தவன். அதனால தான் சுழலில் மறைந்தான்.”

ஆனால் மன்னன்—வீரராஜேந்திரன் சோழன்—அமைதியாக நின்றார்.

அவரது கண்கள் வானத்தை நோக்கின.

அந்தக் கண்களில் வியப்பும், சோகமும், பெருமையும் கலந்து இருந்தன.

மன்னனின் சிந்தனை

மன்னன் மெதுவாகப் பேசினார்:

“நாம் எப்போதும் வரலாற்றின் நடுவே வாழ்கிறோம் என்று நினைத்தோம். ஆனால் இவன்—ஆதவன்—எதிர்காலத்திலிருந்து வந்து நம்மைச் சந்தித்தான். அது ஒரு சாபமா? ஒரு அருளா? எது இருந்தாலும், அவன் நம் வெற்றியின் ஓர் அங்கம்.”

அருள்மொழி தேவர் அருகில் வந்து சொன்னார்:

“அரசே, அவன் எங்களுக்குப் புதிர். ஆனால் அவன் சொன்ன வார்த்தைகள் நமக்கு உதவியது. கடாரப் படையை விரைவில் சிதைக்க அவன் கொடுத்த யோசனை காரணம்.”

மன்னன் தலையசைத்தார்.

“ஆம். அதனால் தான், அவனை நான் மாயவனாகவோ, சாபக்காரனாகவோ பார்க்கவில்லை. அவன் ஒரு சாட்சி. காலத்தின் கதவைத் தாண்டி வந்த சாட்சி.”

வீரர்களின் மனநிலை

வீரர்கள் முகாமில் இன்னும் அதிர்ச்சியில் இருந்தனர்.

சிலர் வணங்கி பிரார்த்தித்தனர்:

“இவன் தேவர்கள் அனுப்பியவன். நமக்கு வெற்றி கொடுக்க வந்தான்.”

சிலர் பயத்தில் கிசுகிசுத்தனர்:

“இவன் மாயம் காட்டி மறைந்தான். இப்படிப்பட்ட அந்நியன் மீண்டும் வந்தால் என்ன செய்வது?”

ஆனால் பெரும்பாலோர் நம்பியது:

“இவன் நம் புலிக்கொடியின் வெற்றிக்குத் தூண்டுதலாய் வந்தவன்.”

ஆதவனின் பரிசு

மன்னன் தன் கையில் இன்னும் பிடித்திருந்த பொற்கத்தியைப் பார்த்தார்.

அதை அவர் ஆதவனுக்கு அளித்திருந்தார்.

ஆனால் சுழலில் அவன் மறைந்த போதும், வாள் அவன் கையில் இல்லை.

அது மீண்டும் மன்னனின் கைகளில் திரும்பி வந்தது.

அவர் அந்த வாளை உயர்த்தி சொன்னார்:

“இவன் சென்றாலும், அவன் நினைவு எங்களோடு இருக்கிறது. இந்த வாள், அவனது சாட்சியாக இருக்கும். அது புலிக்கொடியின் மகிமையுடன் எப்போதும் வாழும்.”

விடைபெறல் தருணம்

முகாமின் நடுவே, ஆயிரக்கணக்கான வீரர்கள் கூடியிருந்தனர்.

மன்னன் அனைவரையும் நோக்கி உரை நிகழ்த்தினார்.

“சோழரே! நமக்கு வெற்றியைக் கொடுத்தது நமது வீரமும் ஒழுங்கும் தான். ஆனால் அதனுடன், காலத்தின் கதவிலிருந்து வந்த அந்த அந்நியனும் ஓர் அங்கம் ஆவான். அவன் எங்கள் சின்னத்தைப் பெற்றான், எங்கள் ரகசியங்களை அறிந்தான், பின்னர் காலம் அவனைத் திரும்ப அழைத்தது. இது எவராலும் புரிந்து கொள்ள முடியாத அற்புதம். ஆனால் நாம் அவனை மந்திரவாதி என்று சொல்லக் கூடாது. அவனை நம் நண்பன் என்று நினைக்க வேண்டும்.”

அந்த வார்த்தைகள் வீரர்களின் மனதில் நிம்மதியைத் தந்தன.

அவர்கள் முழங்கினர்:

“ஆதவன் வாழ்க!”

மன்னனின் தனிப்பட்ட உணர்வு

அந்த இரவு, மன்னன் தனியாக அமர்ந்து கொண்டிருந்தார்.

அவரது கண்கள் தீக்குச்சியின் ஒளியில் ஜொலித்தன.

அவர் மனதில் உரையாடினார்:

“ஆதவா, நீ உண்மையில் எங்கிருந்து வந்தாய்? எதிர்காலமா? அப்படி என்றால், நம் பேரரசு நூற்றாண்டுகளுக்கு பிறகும் மக்களின் மனதில் வாழுமா? அது தான் உன் வார்த்தையின் அர்த்தமா?”

அவர் சிரித்தார்.

“காலம் என்னை வென்றுவிட முடியாது. புலிக்கொடி எப்போதும் வாழும்.”

வீரர்களின் பாடல்

அடுத்த நாள், வீரர்கள் புலிக்கொடியின் கீழ் பாடல் பாடினர்:

“கடலை வென்ற புலி,

நிலத்தை வென்ற புலி,

காலத்தையும் வென்ற புலி—

சோழர் கொடி எப்போதும் பறக்கும்!”

அந்தப் பாடலில் “காலத்தையும் வென்ற புலி” என்ற வரி ஆதவனை நினைத்து உருவானது.

வீரர்கள் அந்தக் கதையை தலைமுறைகளுக்கு சொல்வார்கள் என்று மன்னன் உணர்ந்தார்.

நினைவுச் சின்னம்

மன்னன் உத்தரவிட்டார்:

“ஆதவனுக்காக ஒரு சிறிய நினைவுச் சின்னம் கட்டுங்கள். அது போர்க்களத்தின் கரையோரத்தில் நிற்கட்டும். அங்கே புலிக்கொடி பறக்கட்டும். எங்கள் மக்கள், எதிர்காலம்—even if they don’t understand—அவன் இருந்ததை நினைவில் கொள்வார்கள்.”

அவ்வாறு ஒரு கல்லில் பொறிக்கப்பட்டது:

“இங்கே காலத்தின் கதவிலிருந்து வந்த அந்நியன் நமக்கு துணை நின்றான்.”

மன்னனின் விடைபெறல்

போர் முடிந்து சில நாட்கள் கழித்து, வீரராஜேந்திரன் சோழன் கடாரத்தை முழுமையாகக் கைப்பற்றினார்.

ஆட்சி சின்னங்கள் அனைத்தும் நிறுவப்பட்டன.

மன்னன் திரும்பிச் செல்லத் தயாரானார்.

படைவீரர்கள் புலிக்கொடியை உயர்த்தி கொண்டனர்.

வீரர்கள் குரல் கொடுத்தனர்:

“வீரராஜேந்திர சோழன் வாழ்க!”

மன்னன் குதிரையில் ஏறியபோது, கடலின் அலைகளை நோக்கி ஒருமுறை பார்த்தார்.

அவரது உள்ளத்தில் ஒரே நினைவு—ஆதவன்.

“காலத்தின் அலைகளே, அவனை மீண்டும் சந்திக்க முடியுமா? முடியாது. ஆனாலும் அவன் எனது வரலாற்றின் ஓர் அத்தியாயம்.”

அவர் மெதுவாகக் கூறினார்:

“விடைபெறுகிறேன், ஆதவா. உன் காலத்தில் வாழ்ந்தாலும், நம் காலம் உன்னை மறக்காது.”

இவ்வாறு, வீரராஜேந்திரன் சோழன் தனது வெற்றியை உறுதிப்படுத்தி, கடாரத்தில் இருந்து திரும்பினார்.

ஆதவன் மறைந்த போதிலும், அவன் பெயர் சோழர்களின் நினைவில் ஒரு மர்மமான கதையாக வாழ்ந்தது.

மன்னனின் இதயத்தில், அது “வீரராஜேந்திரனின் விடைபெறல்” என்ற உணர்வாக நிலைத்தது.