பெருங்கோட்டையின் பெண் வீராங்கனை - 1

 பகுதி 1 – இரத்தக் கோட்டையின் சபதம்

கோட்டையின் பெருமை

தென்னாட்டு மலைத் தொடரின் மத்தியில், வானத்தைத் தொட்டுக் கொண்டிருக்கும் பெருங்கோட்டை ஒன்று இருந்தது.

அந்தக் கோட்டை கல்லாலேயே பிறந்ததுபோல தோன்றியது. கல் சுவர், கல் வாசல், கல் குன்றுகள்.

அது வெறும் கட்டிடம் அல்ல – அது ஒரு அரசின் உயிர்.

அந்தக் கோட்டையை மக்கள் “சிங்கக் கோட்டை” என்று அழைத்தனர்.

ஏனெனில் அந்தக் கோட்டை உள்ளே வாழ்ந்தவர்களின் தலைவி – ராணி வீரம்மாள்.

வீரம்மாள் பிறந்ததுமே, ஜோதிடர்கள் சொன்னார்கள் –

“இவள் பெண் குழந்தை அல்ல; சிங்கத்தின் உயிர் கொண்ட அரசி.”

குழந்தை பருவத்திலிருந்தே அவள் வாள் பிடிக்கக் கற்றாள்.

அவளது தந்தை, மன்னர் பெருஞ்சேகர், “பெண்கள் வீடு காக்க வேண்டும்” என்று ஒருபோதும் சொல்லவில்லை.

“என் மகள் நாடும் காப்பாள்; உயிரும் காப்பாள்” என்றார்.

கோட்டையின் சுவர்களில் அவளது குதிரையின் கால் சத்தம் தினமும் ஒலித்தது.

வீரம்மாள் குதிரையை ஏறி, வாளை சுழற்றி, புலியை எதிர்த்தாள்.

மக்கள் அவளைப் பார்த்து –

“நமது ராணி, காட்டு விலங்கையே வாளால் அடக்கும் வீராங்கனை!” என்று பெருமை கொண்டனர்.

 இரத்தத்தில் எழுதப்பட்ட நாள்

ஆனால் அந்த அமைதியான நாள்கள் நீண்ட காலம் நீடிக்கவில்லை.

வடமலைப் பகுதியில் இருந்த சால்வா அரசன் – மிகக் கொடூரன்.

அவன் விருப்பம் – சிங்கக் கோட்டையை கைப்பற்றுவது.

ஏனெனில் அந்தக் கோட்டையின் கீழ் ஓடிய நதியில் தங்க மணல்கள் இருந்தன.

அந்த தங்கம் போரை நடத்த உதவும்.

ஒரு இரவு.

சூரியன் மறைந்ததும், சால்வாவின் படைகள் இருட்டில் பாய்ந்தன.

கோட்டையின் வாசலை உடைத்தார்கள்.

அவர்களின் வாள்கள் மின்னியது; அவர்களின் குரல்கள் சத்தமிட்டது.

மன்னர் பெருஞ்சேகர் அப்போது கோட்டையின் மைய அரங்கில் இருந்தார்.

அவர் திடீரென யுத்த ஆடையை அணிந்தார்.

“என் மகளே! இன்றைய இரவு எங்கள் நாட்டின் விதியை முடிவுசெய்யும்.

நீ வாளைத் தூக்கு, ஆனால் நினைவில் கொள் – உயிர் தியாகம் என்றால், பின்வாங்காதே!” என்றார்.

அந்தக் குரல் இன்னும் வீரம்மாளின் காதில் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது.

அந்தப் போரில் –

மன்னர் பெருஞ்சேகர் வீரத்தோடு போராடினார்.

ஆனால் சால்வாவின் ஆயிரக்கணக்கான வீரர்கள் அவரைச் சூழ்ந்தனர்.

கோட்டையின் மையத்தில் இரத்தம் பொங்கியது.

இறுதியில், பெருஞ்சேகர் வீழ்ந்தார்.

வீரம்மாள் தனது கண்களால் தந்தையின் உயிர் சிதறும் காட்சி கண்டாள்.

அவள் உள்ளத்தில் ஒரு நெருப்பு எரிந்தது.

அவள் வாளை வானில் தூக்கி, சபதம் எடுத்தாள் –

“இந்தக் கோட்டையை யாரும் சால்வாவுக்கு ஒப்படைக்க மாட்டேன்.

என் உயிர் சிதறினாலும், சிங்கக் கோட்டை சிங்கத் தலைவியின் கையில் திகழும்!”

பெண்களின் படை

அந்த இரவுக்குப் பிறகு, வீரம்மாள் கோட்டையின் மன்னரானாள்.

ஆனால் படைகள் பலர் வீழ்ந்திருந்தனர்.

மீதமிருந்தது சில நூறு வீரர்கள் மட்டுமே.

அவள் யோசித்தாள் –

“ஆண்கள் மட்டுமல்ல, பெண்களும் வாள் பிடிக்க வேண்டும்.

கோட்டையைப் பாதுகாக்கும் பொறுப்பு நம்மில் ஒவ்வொருவருக்கும் உண்டு.”

அந்த நாளிலிருந்து, கோட்டையின் பெண்கள் அனைவரும் வீரப் பெண்மணிகள் ஆனார்கள்.

சமையலறையில் பானை வைத்தவர்கள் வாள் எடுத்தனர்.

நூலாடை நெய்தவர்கள் வில்லைக் கற்றனர்.

சிறுமிகள்கூட குதிரையில் ஏறக் கற்றனர்.

வீரம்மாள் அவர்களைப் பயிற்சி அளித்தாள்.

அவள் சொன்னாள் –

“ஒரு பெண்ணின் கையில் வாள் இருக்கும்போது, அவள் யாருக்கும் அடிமை அல்ல.

நம் சுவாசம் உயிரோடு இருக்கும் வரை, இந்தக் கோட்டை சிங்கக் கோட்டையாகவே இருக்கும்.”

சால்வாவின் சதி

இதற்கிடையில், சால்வா அரசன் தன் அரண்மனையில் சிரித்துக்கொண்டிருந்தான்.

“ஒரு பெண்ணால் கோட்டை காக்க முடியுமா?

சில நாட்களில் அந்தக் கோட்டையும் விழும்.

அந்த தங்க மணலும் என் வசம் வரும்!” என்றான்.

ஆனால், அவன் உளவாளிகள் அவனுக்குச் செய்தி கொண்டுவந்தனர் –

“அரசா! அந்த வீரம்மாள் எளிதில் விழ மாட்டாள்.

அவள் பெண்களுக்குப் படை அமைத்துவிட்டாள்.

கோட்டையின் ஒவ்வொரு வாசலிலும் வீரர்கள் நிற்கின்றனர்.

இதை நேரடியாக தாக்கினால் நஷ்டம் அதிகம்.”

சால்வா சிந்தித்தான்.

அவனது முகம் இருட்டானது.

“அவளை வாளால் அல்ல, கபடத்தால் வீழ்த்த வேண்டும்” என்றான்.

போரின் முன்னோட்டம்

ஒரு காலையில்.

சூரியன் எழுந்ததும், கோட்டையின் மேலிருந்து தூசி மேகம் எழுந்தது.

வீரம்மாள் தனது வாளை எடுத்தாள்.

அவள் படையின் முன்னே நின்றாள்.

அவளது குரல் முழங்கியது –

“இன்றிலிருந்து நாம் உயிருடன் இருப்பது போருக்காகத்தான்.

நம் நிலம் நம் இரத்தத்தில் நனைந்தாலும், அடிமை ஆக்கமுடியாது.

நாம் பெண்கள் என்று சொன்னாலே பலர் சிரிப்பார்கள்.

ஆனால் அந்த சிரிப்பை வாளால் வெட்டிக் காட்டுவோம்!”

பெண்கள் அனைவரும் ஒரே சத்தத்தில் முழங்கினர் –

“சிங்கக் கோட்டை வாழ்க! வீரம்மாள் வாழ்க!”

அந்த முழக்கமே கோட்டையின் சுவரில் எதிரொலித்தது.

கோட்டை உயிரோடு துடித்தது போல இருந்தது.

அந்த நாளிலிருந்து –

பெருங்கோட்டை ஒரு சாதாரண அரண்மனை அல்ல.

அது ஒரு பெண் வீராங்கனையின் உயிர், சபதம், தியாகம் ஆகியவற்றால் நிறைந்த கோட்டையாக மாறியது.

முடிவற்ற தீ

அந்த இரவு வீரம்மாள் தனியாக கோட்டையின் மேல் சுவரில் நின்றாள்.

வானத்தில் நிலா ஒளிர்ந்தது.

அவள் கண்களில் தந்தையின் உருவம் மிதந்தது.

“அப்பா, நீ சிந்திய இரத்தம் வீணாகாது.

நான் உன் மகள்.

நான் சிங்கக் கோட்டையின் காவல்தெய்வமாக நிற்பேன்.

என் உயிர் சிதறினாலும், இந்தக் கோட்டை வீழாது!”

அந்த வார்த்தைகள் வானத்தோடு கலந்தன.

அந்த இரவு – பெருங்கோட்டையில் புதிய யுகம் தொடங்கியது.