பகுதி 2 – “அழைக்கும் நிழல்”
அஜயின் கை கதவின் குலுக்கில் இருந்தது.
வியர்வை முகம் முழுவதும் வழிந்தது.
வெளியில் மழை சத்தம் அதிகமாகக் கேட்டாலும், அந்தக் குரல் மட்டும் தெளிவாக அவன் காதில் விழுந்தது:
“அஜய்… திறந்து வா… நான் காத்திருக்கிறேன்…”
அவன் அந்தக் குரலில் ஏதோ மயக்கம் இருந்தது.
அது ஒரு அழைப்பு மாதிரி அல்ல—ஒரு கட்டாயம் போல.
அவன் உள்ளுக்குள் போராடினான்.
“இது உண்மையிலே யாரோ prank பண்ணுறாங்களா? அல்லது நான் பைத்தியமா ஆகறேனா?”
திடீரென அவன் மனதில் உரிமையாளர் சொன்ன எச்சரிக்கை மீண்டும் ஒலித்தது:
“12 மணிக்குப் பிறகு கதவைத் திறக்காதே…”
அவன் கைையை பின்வாங்கிவிட்டான்.
நிழலின் தோற்றம்
அவன் படுக்கைக்கு திரும்ப நினைத்தபோது, ஜன்னலின் அருகில் ஒரு கருப்பு நிழல் நின்றிருந்தது.
முகம் தெரியவில்லை.
முழு உருவமும் புகை போல கசிந்து கொண்டிருந்தது.
அந்த நிழல் ஜன்னலின் கண்ணாடி மீது கையை வைத்தது.
அஜய் அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தான்.
மழையால் நனைந்த கண்ணாடியில் அந்த கையின் தடம் தெளிவாக இருந்தது—மனிதக் கையல்ல, நீண்ட விரல்கள் கொண்ட ஒரு கருப்பு கையைப்போல்.
நிழல் மெதுவாகத் தலையைத் திருப்பியது.
முகம் இல்லாமல் வெறும் இருளே.
உள்ளுக்குள் நுழைந்த குரல்
அவன் தன் காதுகளை மூடியும் பார்த்தான்.
ஆனால் குரல் அப்பொழுது அவனுடைய உள்ளுக்குள் நுழைந்தது போல இருந்தது.
“அஜய்… உன் பெயரை நான் சொல்லறது சும்மா இல்ல… நீங்க தான் என்னை விடுவிக்கக் கூடியவனு தெரியும்… வெளியே வா…”
அவன் நடுங்கினான்.
“என்ன விடுதலை? யாரு நீங்க?”
ஆனால் குரல் கேள்விக்கு பதில் அளிக்கவில்லை.
அது வெறும் அழைப்பு மட்டும்.
உரிமையாளரின் மறைமுகம்
அடுத்த நாள் காலை, அஜய் உரிமையாளரிடம் மீண்டும் பேசினான்.
“மாமா, நேத்தே ராத்திரி நான் ஒரு நிழலைப் பார்த்தேன். என் பெயரைக் கூப்பிட்டது. அது யாரு?”
உரிமையாளர் முகம் சோகமடைந்தது.
“அந்த நிழல்… அந்த வீட்டில் முன்பு இருந்த அஜய் தான். அவன் 23 வயதில் இங்கே தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டான். அவன் ஆன்மா இன்னும் அமைதி அடையல.”
“ஏன்? தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டதுக்கு காரணம் என்ன?” என்று அஜய் கேட்டான்.
உரிமையாளர் சற்று தயங்கினார்.
பிறகு மெதுவாகச் சொன்னார்:
“அவனோட காதலி இந்த same வீட்டுல மரணம் அடைந்தாள். யாருக்கும் தெரியாம, அந்த இரவு அவள் பெயரை கூப்பிடுவான். ஆனா கடைசியில் அவன் தானும் தூக்கில் தொங்கிக்கிட்டான். அதன் பிறகு, அந்த வீட்டு சுவர்களே அந்தக் குரலை தாங்கிக்கொண்டிருக்கிறது.”
அஜய் நடுங்கினான்.
“அப்படின்னா… அந்த நிழல் என்னை அழைக்கிறதா? ஏனெனில் நாம இருவருக்கும் பெயர் ஒரே மாதிரி இருக்குதா?”
உரிமையாளர் சுவாசம் விட்டார்.
“அப்படித்தான் தோன்றுகிறது.”
இரண்டாவது இரவு
அந்த இரவு அஜய் மனதில் கலக்கம் இருந்தது.
அவன் விழித்துக்கொண்டே இருந்தான்.
12 மணி அடித்தது.
ஜன்னலின் அருகே அந்த நிழல் மீண்டும் தோன்றியது.
அந்த நிழலின் குரல் மெல்லிய சிரிப்போடு ஒலித்தது:
“அஜய்… உன்னோட பெயர் எனக்கு ரட்சை… நீங்க தான் என்னை விடுவிக்க முடியும்… வெளியே வா…”
அஜய் துணிந்து குரல் கொடுத்தான்.
“நீங்க யார்? ஏன் எனக்குப் பின் வருறீங்க?”
அந்த நிழல் ஜன்னலுக்குள் முகம் நெருங்கியது.
அவனுக்குப் பின்னால் மெழுகுவர்த்தி ஒளியில் அந்த உருவம் தெளிவாகத் தெரிந்தது—
அதே வயது, அதே உயரம், முகத்தில் அரை மறைவு. அது அஜயின் உருவமே!
அவன் அதிர்ச்சி அடைந்தான்.
“இது நானா?”
கடந்த காலத்தின் குரல்
அந்த நிழல் சிரித்தது.
“ஆம்… நான் நீங்க தான்… ஆனா 10 வருடங்களுக்கு முன்னாடி இங்கே இறந்தவன். உன்னோட பெயரும், உன்னோட முகமும், உன்னோட விதியுமே எனக்கு சாபம். நீங்க வெளியே வந்தால், நான் விடுபடுவேன்… நீங்க தான் என் தொடர்ச்சி.”
அஜயின் உடம்பு முழுவதும் நடுங்கியது.
அவனுக்கு தோன்றியது—
“இது ஒருவேளை என்னை ஏமாற்றுற பேய் இருக்கலாம்… ஆனா இந்த நிழல் என்னோட வடிவத்தில்தான் இருக்கே.”
அடுத்த நாள் விசாரணை
அடுத்த நாள், அஜய் அருகில் உள்ள பத்திரிகை அலுவலகத்தில் பழைய செய்திகளைத் தேடினான்.
அவனுக்கு அதிர்ச்சி அளித்த செய்தி கிடைத்தது:
“2013 – பல்லவரம் பகுதியில் 23 வயது இளைஞன் அஜய் வீட்டில் தற்கொலை.”
படத்தில் இருந்த முகம் அவனுடைய முகத்தோடு வியப்பாக ஒத்திருந்தது.
அவன் நடுங்கினான்.
“இது சாத்தியமா? நான் அவனோட மறுபிறவியா? அல்லது அவனுடைய ஆன்மா என்னை கட்டிக்கொண்டிருக்கிறதா?”
மூன்றாவது இரவு
அந்த இரவு, அஜய் மிகவும் கவனமாக இருந்தான்.
ஆனால் 12 மணியிலேயே ஜன்னல் தானாகத் திறந்தது.
மழை காற்று உள்ளே ஊதியது.
அந்த நிழல் மீண்டும் தோன்றியது.
இம்முறை அது கதவின் அருகே வந்தது.
அவனது குரல் மிகுந்த சோகத்தோடு இருந்தது:
“அஜய்… உன்னால்தான் நான் விடுதலை பெற முடியும். கதவைத் திறந்து வா… இல்லன்னா நீங்க கூட சாபத்தில் சிக்கிப்போவீங்க.”
அஜய் மனதில் ஒரு குழப்பம்—
“நான் கதவைத் திறந்தால் உண்மையில் அவனை விடுவிக்க முடியுமா? அல்லது நான் உயிரையே இழக்கப்போகிறேனா?”
அவன் மூச்சை இழுத்து, கதவின் அருகே சென்றான்.
அவன் கை குலுக்கில் சென்றது.
வெளியில் அந்த நிழல் காத்திருந்தது.
மர்ம நெருக்கம்
அவன் கையை குலுக்கில் வைத்தபோது, அந்த நிழல் மெதுவாக கையை உள்ளே நீட்டியது போல தோன்றியது.
அது கண்ணாடி வழியே புகை போல் நுழைந்தது.
அஜயின் கையைப் பிடித்தது.
அந்த கை பனிக்கட்டி போல குளிர்ந்தது.
அவன் உடல் முழுவதும் உறைந்து போனது.
அந்த நிழல் மெதுவாக அவன் காதில் சொன்னது:
“நீங்க தான் என் பிரதிபலிப்பு… நீங்க வந்த பாதை நானும் வந்தது தான்… உன் உயிர்தான் என் விடுதலை…”
தீர்க்க முடியாத சந்தேகம்
அஜய் கையை விலக்க முயன்றான்.
ஆனால் அந்த நிழல் அவனை இறுக்கமாகப் பிடித்திருந்தது.
அவனது கண்களில் கருப்பு புகை புகுந்தது போல உணர்ந்தான்.
அவன் போராடிக் கொண்டிருந்தான்.
“இது உண்மையிலே அவனை விடுதலை செய்யுமா? அல்லது நான் சாபத்துக்கு பலியாகிறேனா?”
அந்த தருணத்தில், மெழுகுவர்த்தி தானாக அணைந்தது.
அறை முழுவதும் இருள் மூடியது.
அந்த இருளில் அந்த நிழலின் குரல் மட்டுமே:
“அஜய்… நீங்க தப்பிக்க முடியாது. நீங்க தான் என் தொடர்ச்சி…”
0 Comments