மரண வண்டி – 13ஆம் எண் பஸ் - 2

 பகுதி 2 – “சாபமிட்ட டிக்கெட்”

முழுக்க முழுக்க இருட்டில் மூழ்கியிருந்த பஸ்.

வெளியில் மழை கொட்டியடித்துக் கொண்டிருந்தது. இடியுடன் கூடிய மின்னல் ஒளியில், சில நொடிகள் மட்டும் பஸ்ஸின் உள்ளே தெரிந்தது. அந்த ஒளியில் அருண் தெளிவாகக் கண்டான்—அந்தப் பயணிகள் மனிதர்கள் இல்லை.

1. அருணின் நடுக்கம்

வெள்ளை சேலையோடு இருந்த பெண் மெதுவாக தலை தூக்கினாள். அவளது முகம் பாதி மட்டும் தெரிந்தது. கண்கள் இல்லை போலிருந்தது—இருண்ட வெற்றிடங்கள். அவள் சிரிப்பு அதிகரித்தது:

“ஹீ… ஹீ… ஹீ…”

அருணின் உடல் முழுவதும் நடுங்கியது. தொண்டை காய்ந்து, சத்தம் கூட வரவில்லை. கையில் இருந்த டிக்கெட்டை அவர் பார்த்தான்.

அந்த டிக்கெட் சாதாரணமாக இருக்கவில்லை.

அதில் சிவப்பு நிறத்தில் இரத்தக் கறை பரவியிருந்தது.

அவன் அதிர்ச்சி அடைந்தான்:

“இது என்ன… டிக்கெட்டா… அல்லது சாபமா?”

2. சாபத்தின் குரல்

அவன் அருகே இருந்த இருக்கையில் யாரும் இல்லை. ஆனால் இருட்டில் ஓர் குரல் அவன் காதில் விழுந்தது:

“அந்த டிக்கெட் உன்னை உயிரோடு வீடு சேர்க்காது பையா… அது உன் மரணத்தின் அடையாளம்!”

அருண் திடுக்கிட்டு திரும்பிப் பார்த்தான். யாரும் இல்லை.

மீண்டும் மின்னல் ஒளி விழுந்தது. அப்போது பஸ்ஸின் கடைசி இருக்கையில் நின்றிருந்த ஒரு உருவம் தெரிந்தது—ஒரு எலும்புக்கூடு, வெறுமையான கண்களுடன்.

அவன் கத்திக்கொண்டே, இருக்கையைப் பிடித்து எழுந்தான். ஆனால் பஸ்ஸின் தரை நனைந்திருந்தது. அவர் சற்று வழுக்கினார்.

3. டிரைவரின் மர்மம்

அந்த நேரத்தில் பஸ்ஸின் டிரைவர் பின் கண்ணாடி வழியாக அவனை நேராகப் பார்த்தான்.

அவன் கண்கள் சிவப்பு தீப்பொறிகள் போல எரிந்தன.

முகத்தில் ஒரு கொடிய சிரிப்பு.

“இங்கிருந்து உயிரோட வெளியே போக முடியாது… எல்லாரும் மரணம் அடைந்தவர்கள்தான்… நீ மட்டும் தான் உயிரோட இருக்கிற ஒருவன்!”

அந்த குரல் சத்தம் அல்ல—அருணின் தலையுக்குள் ஒலித்தது.

4. பயணிகளின் ரகசியம்

பஸ்ஸில் இருந்த அந்த 6–7 பேர் அனைவரும் மெதுவாக அவனை நோக்கி திரும்பினர்.

அவர்கள் முகங்கள் மங்கிய நிலையில் இருந்தன.

• ஒருவரின் கழுத்து நொறுங்கியிருந்தது.

• மற்றொருவர் இரத்தத்தில் தோய்ந்திருந்தார்.

• இன்னொருவரின் கண்கள் இல்லாமல், வெற்று பள்ளங்கள்.

அருண் உணர்ந்தான்—இவர்கள் அனைவரும் மரணம் அடைந்தவர்கள்.

அவர்கள் உயிரோடு இருந்த காலத்தில் கடைசியாக ஏறியது இந்த 13ஆம் எண் பஸ்ஸ்தான்.

அவர்களின் உயிர்களை பறித்த பஸ்ஸே, இப்போது அவர்களை என்றென்றும் பயணிகளாக வைத்திருக்கிறது.

5. டிக்கெட்டின் சாபம்

அருண் கையில் இருந்த டிக்கெட்டை மீண்டும் பார்த்தான்.

அந்த காகிதம் மெதுவாக கருக ஆரம்பித்தது.

கருகும்போது அதில் எழுத்துகள் தோன்றின:

“Welcome to the Death Bus – Passenger No. 1087”

அவன் உடல் முழுவதும் குளிர்ந்தது.

“இது என்ன? என்னை பயணியாக சேர்த்துட்டாங்களா?”

அவன் திடீரென சிந்தித்தான்:

“இந்த சாபத்திலிருந்து தப்ப வேண்டுமென்றால் இந்த டிக்கெட்டை அழிக்கணும்!”

அவன் டிக்கெட்டை கிழிக்க முயன்றான். ஆனால் காகிதம் கிழியவே இல்லை. அது இரும்பு போல கடினமாக இருந்தது.

6. வெள்ளை சேலை பெண்

அந்த நேரத்தில், வெள்ளை சேலையோடு இருந்த பெண் மெதுவாக எழுந்து அவன் அருகே வந்தாள்.

அவளது முடி முகத்திலிருந்து விலகியது.

அவள் முகம்—அரை எரிந்தது.

கண் ஒன்று கருகி இருந்தது.

வாய் விரிந்து, ஒரு பக்கத்தில் இருந்து கருப்பு புகை பறந்தது.

அவள் குரல் கத்தலாக ஒலித்தது:

“நீயும் நம்மோடு சேர்ந்து போவேண்டும்… தப்ப முடியாது!”

அவள் கையை நீட்டி அருணின் கையைப் பிடிக்க முயன்றாள்.

அந்த கை பனிக்கட்டி போல குளிர்ந்தது.

7. அருணின் போராட்டம்

அருண் பீதியுடன் அவளது கையை தள்ளினான்.

அவன் பஸ்ஸின் கதவு நோக்கி ஓடினான்.

ஆனால் கதவு மூடப்பட்டிருந்தது.

அவன் கண்டக்டரிடம் கத்தினான்:

“கதவைத் திறக்கணும்! என்னை இறக்கணும்!”

கண்டக்டர் சிரித்தான்.

“இங்கிருந்து இறங்கியவன் திரும்ப உயிரோட வாழ்ந்ததில்லை… நீங்கும் விதிவிலக்கு இல்லை பையா!”

8. பஸ்ஸின் நிறுத்தம்

பஸ் அந்த நேரத்தில் ஒரு பழைய சுடுகாட்டின் அருகே வந்தது.

மின்னல் ஒளியில் அந்த சுடுகாடு தெளிவாகத் தெரிந்தது.

பஸ்ஸின் சக்கரம் திடீரென நின்றது.

டிரைவர் குரல் கொடுத்தான்:

“இது உன் நிறுத்தம் பையா… இறங்கிக்கோ!”

கதவு தானாகத் திறந்தது.

அருணின் மனம் கிழிந்தது.

“இங்கிருந்து இறங்கினா நிச்சயமாக உயிரோட இருக்க முடியாது…”

ஆனால் பஸ்ஸுக்குள் இருந்த அந்த பேய்கள் அனைத்தும் அவனை நோக்கி நெருங்க ஆரம்பித்தன.

அவனுக்கு ஓர் வழியே தெரிந்தது—இறங்க வேண்டியது தான்.

9. மரணத்தின் வாசல்

அவன் பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கியவுடன், சுடுகாட்டின் காற்று அவனை மூடியது.

சுற்றிலும் கருப்பு கல்லறைகள், நனைந்த மண், பாம்புகள், மற்றும் எங்கோ இருந்து கேட்ட குரல்கள்.

அந்த நேரத்தில், அவன் கையில் இருந்த டிக்கெட் தானாகவே எரிந்தது.

அதில் எழுத்துகள் பளிச்சென தோன்றின:

“You belong here now.”

அருணின் இதயம் துடித்துக் கொண்டிருந்தது.

“இது என்ன சாபம்? இதிலிருந்து நான் எப்படி தப்பப் போகிறேன்?”