கிணற்றங்கரையில் நடந்த அந்தச் சிறிய தருணம்
மாலை நேரம். கிராமம் முழுக்க சூரியன் மறையத் தொடங்கிய சிவந்த ஒளி பரவி, பறவைகள் தங்கள் கூண்டுகளுக்கு திரும்பிக்கொண்டிருந்தன. வீட்டின் பின்னால் மாடத்தில் அமர்ந்திருந்த முருகன், அவன் கண்கள் தன்னிச்சையாகவே கிணற்றின் பக்கம் திரும்பின. அங்கே செந்தமிழ் தண்ணீர் எடுக்க வந்திருப்பாளா எனத் தேடிக் கொண்டிருந்தது.
அன்று காலை கிணற்றங்கரையில் நடந்த அந்தச் சிறிய தருணம் — கையைத் தொட்டது, அவள் சிவந்து சிரித்தது — முருகனின் மனதை முழுமையாக ஆட்கொண்டிருந்தது. அதிலிருந்து அவன் வேலை பார்த்தாலும், பேசினாலும், அவள் முகம், அவளது உடல் மொழி, அந்த நாணம் நிறைந்த பார்வை எல்லாம் மனக்கண்ணில் மிதந்து கொண்டிருந்தது.
அந்த இரவு, வீட்டார் தூங்கிய பிறகு அவள் கண்ணை மூட முடியவில்லை. பக்கத்தில் தாயார் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தாலும், செந்தமிழின் மனம் முழுக்க முருகனோடு. அவன் சிரிப்பு, அவன் ஆண்மையோடு கலந்த பார்வை, அந்த பக்கத்தில் நின்று அவளை நோக்கிய வலிமையான உடல் எல்லாம் நினைவில் வந்து கொண்டே இருந்தது.
கிணற்றங்கரையில் மீண்டும் சந்திப்பு
அடுத்த நாள் மாலை, அவள் வழக்கம்போல் கிணற்றுக்குத் தண்ணீர் எடுக்க வந்தாள். வானம் மெதுவாக இருண்டு, பக்கத்து வீடுகளில் விளக்குகள் ஏறியிருந்தன. கிணற்றங்கரையில் ஒரு சிறிய எண்ணெய் விளக்கு ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது.
முருகனும் அங்கேயே இருந்தான். கையில் கயிறு, வாளி, முகத்தில் சிரிப்பு. அவளை பார்த்தவுடன் அவன் கண்கள் பிரகாசித்தன.
“செந்தமிழே… மீண்டும் வந்துட்டீங்களா?” என்று மெதுவாக கேட்டான்.
“என்ன முருகா, நான் வராம தண்ணீர் எடுக்காரு யாரு?” என்று சிரித்தாள் அவள். குரலில் சிறிது வெட்கம்.
“இல்லை, எனக்குத் தெரியும்… ஆனா நீங்க பக்கத்தில் இருந்தா சும்மா உதவி பண்ணலாம்,” என்றாள் அவள் மெதுவாக.
இருவரும் கயிறை பிடித்து இழுக்க, கைகளும் விரல்களும் மீண்டும் ஒன்றைத் தொட்டன. இந்த முறை, அவள் தன் கையை விலக்கவில்லை. மாறாக, அவன் கையைத் தொட்டவுடனே சற்றே நிறுத்தி, அவளது கண்ணோட்டம் கீழே விழுந்தது.
“எனக்கு தெரியாம இருக்க முடியுமா? உங்க முகத்துல அந்த சிரிப்பை மறக்க முடியல… அந்த கையைத் தொட்ட தருணம்… இன்னைக்கு கூட அதே மாதிரி இருக்கு.”
அவள் முகம் முழுக்க சிவந்தது. கிணற்றங்கரையின் விளக்கொளி அவளது முகத்திலும், கண்களில் தெரிந்த நாணத்திலும் ஒளிர்ந்தது.
அவள் வாளியைத் தூக்கிச் செல்ல முயன்றாள். உடனே முருகன் உதவி செய்தான். இருவரும் அருகருகே நடந்தார்கள். இருள் சூழ்ந்த பாதையில், அவள் சற்றே தடுமாற, முருகன் கையை நீட்டி அவளது இடுப்பைப் பிடித்தான்.
அந்த தருணம் இருவரும் நின்றுவிட்டார்கள். அவன் கையில் அவளது இடுப்பு சிக்கிக் கிடந்தது. சேலை சற்றே தள்ளி அவள் உடல் வடிவம் தெளிவாகப் புலப்பட்டு, அவன் கண்களில் ஆசை மின்னியது.
செந்தமிழ் மூச்சை சற்று வேகமாக இழுத்தாள். அவன் கை இன்னும் இடுப்பில். அவள் அதை விலக்கவில்லை. அந்த மௌனம், அந்த உடல் நெருக்கம், அந்தக் கண்களின் உரையாடல் — எல்லாம் இருவரின் உள்ளங்களிலும் தீ மூட்டியது.
“செந்தமிழே…” என்று அவன் துடிக்கத் தொடங்கிய குரலில் அழைத்தான்.
அவள் சற்றே மேலே பார்த்தாள். கண்களில் நாணமும், ஆசையும் கலந்து இருந்தது.
அந்த தருணத்தில் அவர்களின் முகங்கள் மெதுவாக ஒன்றுக்கொன்று நெருங்கின.
அவளது உதடுகள் சற்றே நடுங்கின. முருகனின் உதடுகள் அவளது உதடுகளைத் தொட்டு, இருவரும் ஒரு சிறிய முதல் முத்தம் பரிமாறிக்கொண்டார்கள்.
அந்த முத்தம் — குறுகியதாக இருந்தாலும் — இருவரின் உடலிலும், மனதிலும் அடக்க முடியாத உணர்ச்சிகளை எழுப்பியது.
அவளது கண்களில் நாணமும், சந்தோஷமும் கலந்த பிரகாசம் தெரிந்தது.
ஆனால் அந்தக் கண்களில், அந்த உதடுகளில், அந்த இதயத்தில் — இப்போது முருகனின் தடம் ஆழமாக பதிந்துவிட்டது.
0 Comments