அவளது இழை போல மெல்லிய இரவு-4

 அவள் பெயரை உச்சரிக்கையில்... என் இதயம் பதறும்

அந்த இரவின் வெப்பம் கூட இன்னும் விக்னேஷின் விரல்களில் பழகிக்கொண்டிருந்தது.

ஆனால் அந்த விகாரத்தைவிட... அவளது பெயரின் ஒலி தான் அவன் மனதில் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது.

"ஸ்ருதி..."

அந்த வார்த்தையை மெதுவாய் சொன்னதுமே, அவன் உடம்பே பதறியது.

ஒரு மெல்லிய அதிர்வோடு அவளது வாஞ்சையும், நெருக்கமும் அவனுள் விழுந்தது.

அவள் அருகில் இருந்தாள்.

நனைந்த கூந்தலுடன், மென்மையான புடவையில், இரவின் அமைதிக்குள்ளே மூச்சாக கலந்து...

“நீ என் பெயரை உச்சரிக்கும்போது... ஏதோ புதிதாக தோணுது,” – அவள் மெளனமாகச் சொன்னாள்.

“எனக்கே என் குரல் மாறுகிற மாதிரி இருக்கு. உன் பெயருக்குள்ளே தான் ஏதோ மாயம் இருக்கு போல...” – விக்னேஷ் பதிலளித்தான்.

அவளது கண்களில் ஓர் சிரிப்பு விழுந்தது.

முகத்தில் புன்னகை இல்லை, ஆனால் விழிகள் சிரித்தன.

அவளது விரல்கள் விக்னேஷின் மார்பைத் தொட்டன.

பசுமையாக. பாசமாக.

“நீ இப்ப என்ன நினைக்கிற?” – அவள் கேட்டாள்.

“நான் உன் பெயரையே நிறைய தடவை என் மனசுக்குள்ள பேசிக்கிட்டு இருக்கேன்.

ஒவ்வொரு முறையும் அது வேற மாதிரி இருக்கு.

ஒருமுறை சத்தமா, ஒருமுறை சிருப்போட, ஒருமுறை ஆசையோட.

ஆனா இந்த நேரம்... அது பதறிய இசை மாதிரி...” – அவன் சொன்னான்.

அவள் மெதுவாகக் கீழே பார்த்தாள்.

விக்னேஷின் விரல்கள், அவளது தோளைத் தொட்டு, கழுத்தின் வழியே நகர்ந்தன.

அவள் மூச்சு சற்று கனத்தது.

அந்த நொடியே...

“ஸ்ருதி…” – விக்னேஷ் மீண்டும் அவள் பெயரை மெளனமாக உச்சரித்தான்.

அவள் உடம்பே ஒலிக்க ஆரம்பித்தது.

எங்கோ உள்ளத்தில் ஏதோ உருண்டது.

அவள் விரல்கள் விக்னேஷின் உதடுகளுக்கு மேல் தடவின.

“இந்த மாதிரி ஒருவன் என் பெயரை இந்த அழுத்தத்தோடு உச்சரிச்சிருக்கதில்ல…”

அவளது குரல் மெல்ல உருகியது.

மழை வெளியில் நின்றிருந்தது.

ஆனால் உள்ளே — விழிகள், விரல்கள், குரல்கள், இதழ்கள் — எல்லாமே ஒரே ஓசையுடன் நடமாடின.

மௌனமான இசையாய்.

அவள் தன்னை அவனிடம் சேர்த்தாள்.

அவன், அவளது பெயரை மீண்டும் மெதுவாய் சொன்னான்.

ஒவ்வொரு முறையும் சொல்வதிலே, வாசிக்கும் மாதிரி ஒலிப்பது.

அது நாமம் இல்லை. அது பாசம்.

அந்த இரவின் முடிவில், அவர்கள் இருவரும் ஓர் உணர்வில் ஒன்றாயினர் —

"அவள் பெயரை உச்சரிக்கும்போதுதான், அவளது உடலைவிட, அவளது உயிரைத் தொடுகிறேன்" என்று விக்னேஷ் உணர்ந்தான்.