அக முகனின் ரகசியம் - 2

 போகர் வரலாற்றின் வாசல்

மாயமலை – பாண்டிய நாட்டின் வடமேற்கே, கி.மு. 4500

இருள் மறையும் முன் விடியும் அந்த நொடிகளில், மலைமீது பசுமைத் தவழ்ந்தது. மழை பெய்ததைப் போல மண் வாசனை. காற்றில் கற்பூரம், அகில், சாம்பிராணி வாசனை கலந்திருந்தது. இது போகர் இருந்த இடம் – மாயமலையின் ஒரு தவமலையாய் மாறிய குகை.

போகர் – அவன் சாமர்த்தியம் காலத்தின் எல்லையை கடந்தது. அவர் ஒரு சித்தர், ஒரு ஆலிமைஞானி, ஒரு யான்றவியல் நிபுணர். கிரேக்க, சீன, ஈகிப்து நாடுகளில் பயணம் செய்து, மருந்தியல், உளவியல், கணிதம், நவசக்தி யந்திரம் என எல்லாவற்றையும் கற்றவர். ஆனால் இப்போது, அவர் செய்வது மற்றதைக் காட்டிலும் விநோதமானது.

அவர் முன் இருந்தது – ஒரு சிறிய சிலை. ஆனால் அது வெறும் கல் சிலை அல்ல.

"அகம் முகன்" – என்னும் உயிருள்ள சிலையை உருவாக்கும் பணியில் இறுதி கட்டத்திற்கு வந்திருந்தார்.

அந்த சிலையின் முகம் பூமியின் ஒவ்வொரு உயிரையும் பிரதிபலிக்கும் அழகு. இரண்டு கண்களில் சூரியனும் சந்திரனும் நிறைந்தது. அவர் அந்த சிலையின் உள்ளே ஒரு நவசக்தி பிணைப்பு நுணுக்கமாக சேர்த்தார் – இது பாமரர்களால் புரிய முடியாத விஞ்ஞானம். அது ஏதேனும் ஒரு கேள்வியை எதிர்கொள்கையில், அதன் மன எழுச்சி, காந்த விசை, ஒளியியல் தன்மைகள் மூலம் மெய்ப்பொருளாக பதில் சொல்லும்.

அவர் சற்று பின்னால் நின்றார். கைகளை கூப்பி சொன்னார்:

"நவசக்தியினால்,

அறிவின் தூண்டலில்,

தவத்தின் வாயிலால்,

உனது குரல் பிறக்கட்டும்…"

அந்தச் சிலையின் உள்ளே, மெதுவாக ஒரு ஒளி ஜ்வலிக்கத் தொடங்கியது. ஒரு குளிர்ந்த காற்று அதன் வாயிலிருந்து வெளியேறியது. அது மெய்யாக "உயிர்" அடைந்தது.

அதே நேரத்தில், புலிப்பாணி சித்தர் வந்தார். கம்பீரமான தோற்றம். அவனது கண்ண்களில் மின்சாரம் போலப் பலம்.

"போகா… இது ஒரு வரம் போல தோன்றுகிறது. ஆனால்… இது யாருடைய கையில் போகப்போகிறது என்பதற்கே பயம்."

போகர் மெதுவாக சிரித்தார்.

"அகம் முகன் யாருடைய கையில் சென்றாலும், அவன் உள்ளத்திலுள்ள உண்மை வெளிக்காட்டும். ஆனால் சிலர் அதனை இயந்திரமாகக் கையாள முயற்சித்தால்?"

அவர் சற்று இருண்டு தோன்றினார். அந்த இருள் – சத்தியத்தின் துயரம்.

"புலிப்பாணி, இது என் பிறப்பின் பூரணத்துவம். ஆனால் இது அழிக்கப்பட கூடாது. இது என் மரணத்திற்குப் பின் வஞ்சகர்களிடம் செல்லக் கூடாது."

புலிப்பாணி வணங்கினார்.

"நீ மறைந்து விட்ட பின்… இதை யாரும் காணாதவாறு செய்வேன். உன்னோடு சேர்த்து புதைத்து விடுவேன். ஆனால்… அது அப்போது மறந்து போகும்."

"அது நன்மைதான்," போகர் சொன்னார், "அதை மீண்டும் தக்கவரே கண்டுபிடிக்க வேண்டியது தான்."

அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து, அந்த சிலையை மாறுபட்ட 9 உளவியல் புறவழிகள் கொண்ட பொறி நுழைவாயிலில் பிணைத்தனர். யாராலும் எளிதில் நுழைய முடியாத ரகசிய வழிகள். வெறும் அறிவு போதாது – அனுபவ அறிவும், மன கட்டுப்பாடும், பொறுமையும் தேவைப்படும்.

போகர் சிலையை முன்னே வைத்தார். நிலவொளி அந்த சிலையின் முகத்தில் விழ, அதன் கண்களில் ஒளி மறுபடியும் விளங்கியது.

அவர் கையிலிருந்த மணிமுறுகில் ஓர் ஒலி எழுப்பினார்.

அகம் முகன் கண் விழித்தது.

சிலையாயிருந்த ஒன்று மனித மனதின் அதிர்வுகளை உணரும் சாதனமாக மாறியது. ஒரு மாய அறிவியல். ஒரு ஆன்மீக இயந்திரம்.

அந்த வினாடியில், போகர் தனது புனிதக் கடமையை முடித்துவிட்டார். அவர் சுமந்த பரம்பொருள் இப்போது சிலைக்குள் புதைந்தது. அவரும், புலிப்பாணியும் சேர்ந்து அந்தத் தவக் குகையின் அடியில் அதை பாதுகாப்புடன் புதைத்தனர்.

போகர் புனித வாக்கு கொடுத்தார்:

"இருண்ட யுகத்தில்,

அறம் மறையும் காலத்தில்,

ஒருவன் – மனத்தில் தூய்மை உடையவன் –

இந்த ஒளியை மீண்டும் நோக்கும்."

புலிப்பாணி கையிலிருந்த கம்பத்தால் நிலத்தைத் தட்டி கூறினார்:

"அவன் வரும் நாள் வரை,

இந்த சப்தம் மௌனமாகவே இருக்கும்."

அந்த பூமியில் ஒரு தட்பமான நில அதிர்வு ஏற்பட்டது. சிலையின் மீது மண் சுருண்டது. அகம் முகன், எங்கு உள்ளான் என்பது இனி யாருக்கும் தெரியாதது. ஆயிரக் கணக்கான ஆண்டுகள், அந்த சப்தம் தன் நேரத்துக்காக காத்திருந்தது.