ஆவியின் அழைப்பு – தொல்காப்பிய காலத்து கதை

 

🕰 1. அறிமுகம் – தொல்காப்பியத்தின் நிழலில்

கி.மு. 5000இல் தமிழ்நாடு – ஒரு இலக்கிய ஒளிக்கோளாக இருந்தது.

தொல்காப்பியம் தமிழ்மொழியின் பழமையான இலக்கண நூலாக விளங்கிய காலம்.

அந்தத் தருணங்களில் பள்ளிக்கூடம், மறைக்கப்பட்ட கல்வி, மரபுகள் அனைத்தும் ஒரு கலாசாரப் போக்கில் பயணித்தன.

அந்தச் சமூகத்தில் வாழ்ந்தார் ஊர்அரசர் யானைக்கணன் – மிகுந்த கல்வி, கவனம், நாகரீகம் கொண்டவர்.

அவர் அரண்மனையில் ஒரு மையமான இடம் – இலக்கியக் கூடம், அதில் நூல்கள் மட்டுமல்ல, நாட்கள் மறைந்த ஆன்மாக்களின் குரல்களும் ஓலித்தன.

📜 2. மாயமான மாணவி – ஆனந்தி

இலக்கியக் கூடத்தில் படித்த மாணவர்களில் ஒருவர் – ஆனந்தி.

மிகுந்த புத்திசாலி, தொல்காப்பியத்தை மனப்பாடம் செய்தவள்.

ஒரு இரவில், மழை பெய்தபின், ஆனந்தி திடீரென காணாமல் போனாள்.

அவளது உடல் காணப்படவில்லை.

அரண்மனை முழுவதும் தேடப்பட்டது. ஆனால் ஒரே ஒரு இடம் மட்டும் திறக்கப்படவில்லை:

"பழம்பெரும் நூல் அறை – சபிக்கப்பட்ட அறை"

அந்த அறை, தொல்காப்பிய கால நூல்களின் கைப்பிரதிகள் சேமிக்கப்பட்ட இடம்.

உண்மையில், அது உணர்வுள்ள இடம்.

🧿 3. இருளின் வாசல் – அழைக்கின்றது

தற்பொழுது...

தியாகு, இளம் பண்டைய தமிழ் வரலாற்று ஆராய்ச்சியாளர். சென்னை பல்கலைக்கழகத்தில் பணிபுரிபவர்.

அவர் பழைய கல்வெட்டுகளையும் தொல்காப்பிய கட்டுமான சிதைவுகளையும் ஆய்வு செய்வதற்காக பெரும்புலி மலை அருகே ஒரு இடத்திற்குச் செல்கிறார்.

அங்குள்ள பழைய கோட்டை கட்டடம் – தொல்காப்பியப் பள்ளிக்கூடமென அறியப்பட்ட இடம்.

அங்கே அவருக்கு ஒரு விசித்திர உணர்வு.

வாசலின் மீது எழுதப்பட்டு அழிந்து போன எழுத்துக்கள்:

"தொல் சொற்கள் உயிரோடு உள்ளன."

அதிகாலை 2 மணிக்கு, அவரது கண்டுபிடிப்பு NotePad-ல் ஒரு unfamiliar file:

“Aanandhi_AnswerMe.txt”

அவர் அதை திறக்கவில்லை. ஆனால் அதன் title பூரணமாக அழைத்தது:

"நீ உண்மையைக் கேட்பதா, உடனே திரும்புவாயா?"

🗝 4. நூலகத்தின் நடுக்கம்

தியாகு அந்தக் கட்டிடத்தின் பழைய அடுக்குக்கழி நூலகத்துக்குள் செல்கிறார்.

அங்குள்ள சுவர்களில், ஒரே பெயர் மீண்டும் மீண்டும்:

"ஆனந்தி"

அவர் ஒரு தொல்காப்பிய எழுத்துக்களால் பதிக்கப்பட்ட பாறையை தொட்டவுடன், நிலம் நடுக்கம்.

ஒரு பெண்குரல் – மிகவும் தெளிவானது:

“நான் சத்தியமாகவே காணாமல் போகவில்லை.

என் குரல் நூல்களில் சிக்குண்டு விட்டது.”

அவருக்கு குளிர் பாய்ந்தது.

பக்கத்தில் ஒரு Palm Leaf manuscript:

“மனத்தில் மரணம் வந்தாலும் மொழியில் வாழ முடியும்.

என் வார்த்தைகளை தப்ப வைக்காதே.”

— ஆனந்தி

👻 5. ஆவியின் அழைப்பு – உருக்கம்

அந்த இரவு – தியாகு அறைக்குள் தனியாகத் தங்கியிருந்தார்.

நடுவிரவில், ஒரு சூடான காற்று வீசியது.

Book shelf-ல் இருந்து ஒரு Palm Leaf விழுகிறது.

அதில் எழுதப்பட்டிருப்பது:

“என் எழுத்துகளை நகலெடுத்து விடு. இல்லை என்றால் இங்கு நீயும் எழுதப்படும்.”

தியாகு பயந்தாலும், அதற்குள் ஒரு வேறுபாடு உணர்கிறார்.

இது பேய் அல்ல.

இது ஒரு அறிவும், அழுத்தமும் கொண்ட ஆன்மாவின் சத்தம்.

📖 6. மீட்டெடுத்த மரபு

தியாகு, மீதமுள்ள Palm Leaf-களை அனைத்தையும் digitalize செய்து,

அதற்கான மொழிபெயர்ப்பு முயற்சிக்கிறார்.

அந்த கட்டுரைகள், தொல்காப்பியத்திற்குப் பிறகு எழுதப்பட்ட தமிழின் மிக பழமையான எழுத்துகளாக இருக்கக்கூடும்.

அவர் அந்தப் புத்தகங்களுக்கு ஒரு தலைப்பு தருகிறார்:

"ஆவியின் அழைப்பு – ஆனந்தியின் மறைமொழிகள்"

மூன்று நாட்கள் கழித்து, ஒரு பத்திரிகை செய்தி:

“Rare 5000 BC Tamil palm-leaf manuscripts found in cave near Perumpuli hills.

Words claimed to be spoken by a girl named Aanandhi. Signs of spiritual presence around location still being investigated.”

🕯 7. கடைசி வரி – நிசப்தத்தின் நிறைவு

மறுநாள் தியாகு தனது பயண குறிப்புகள் எழுதுகிறார்.

அவர் Notebook-ஐ மூடுவதற்குள்...

ஒரு புதிய வரி:

"நன்றி, தியாகு. என் சப்தம் மீண்டும் தாய்மொழியில் வாழும்."

அவர் திரும்பிப் பார்த்தார் – யாரும் இல்லை.

ஆனால் சுவரில்…

பச்சை ஒளியில் எழுத்துக்கள் ஒளிர்ந்தன:

ஆவியின் அழைப்பு முடிவடைந்தது, ஆனால் எழுத்து தொடரும்…