“இழை மட்டும் அல்ல... உடலும் உருகும்”
மழை தணிந்திருந்தது. வெளியில் விழுந்த துளிகள் பூமியோடு உரையாடிக்கொண்டிருந்தன.
உள்ளே, மெழுகுவர்த்தியின் ஒளியில், அவளது தோள்களில் ஒரு சிறு பசுமை போல விக்னேஷின் விரல்கள் தடவி நகர்ந்தன.
"நீ ஏன் நெருக்கமாக இருக்கும்போது பேச மாட்டே?" – அவன் மெளனமாக கேட்டான்.
"பேசினா... இந்த மௌனம் கலைந்துரும் போல இருக்கும்…" – அவள் மெதுவாய் பதிலளித்தாள். குரல் சற்று அதிர்வோடு.
விக்னேஷின் உள்ளங்கைகள் அவளது தோள்களில் தொடங்கிய பயணம், பின் பக்கமாக, புடவையின் நுனி வழியாக கீழே கிழிந்து ஓடியது. அவள் சற்றே மூச்சை விட்டாள் — அது ஒரு இசை மாதிரி.
அவளது உடல், இழை போல மட்டும் அல்ல...
அது ஒரு மென்மையான வெப்பம்.
தோலைத் தொட்டதுமே, குருதியோடு சுழன்று பாய்ந்த உணர்வுகள்.
“இது… சரியா?” – அவன் தன்னைப் பழகாமல் கேட்டான்.
அவள் வெறும் கண்கள் கொண்டு பதிலளித்தாள்.
ஒரு சிறு குலுக்கல்.
அதில்தான், ஒப்புதலும் இருந்தது. ஆசையும் இருந்தது.
அந்த நொடியில்தான், அவளது இதழ்கள் அவனது கன்னத்தில் மெதுவாய் உறைந்தன.
கண்கள் மூடியன.
மூச்சுகள் ஒன்றோடு ஒன்று இசைந்தன.
உடல் மெதுவாக உருக ஆரம்பித்தது.
“உன்ன பாத்ததும் முதல் தடவையிலேயே… என் உடலுக்குள்ள ஏதோ வியப்பு நடந்தது.” – அவள் சொன்னாள்.
“அது, ஆசையா?” – அவன் கேட்டான்.
“இல்ல… அதுதான் தெரியல. ஆசையா, அணுக்கமா, 아니면 உருகும் காதலா…” – அவள் பதிலளிக்கும்போது, அவளது விரல்கள் அவனது மார்பில் சுழன்றன.
அந்த தொடுதல்கள்…
நக்கலாக இல்ல; விருப்பத்தின் ஓசை.
புடவையை அவன் மெதுவாக நீக்கும்போது, அது சரிந்தது.
அவளது தோல் வெப்பமானது, ஆனால் நடுங்கலானது.
நெருக்கம் மட்டும் இல்ல... அவளது முழு உணர்வும் அவனிடம் வந்திருந்தது.
“நீ என்னை இந்த மாதிரி பார்ப்பதிலேயே எனக்கு ஆச்சரியமா இருக்கு…” – அவள் சொன்னாள்.
“நான் உன்னை தொட்டதல்ல, உன்னால் தொட்டேன்…” – அவன் கூறினான்.
இழைகள் கீழே விழுந்தன. புடவையின் நுனி தரையில் வீழ்ந்தது. மழை ஒலி நின்றிருந்தது.
இப்போதெல்லாம் அந்தச் சத்தம் இருவரது மூச்சுகளில்தான் இருந்தது.
உடல் மட்டும் உருகவில்லை, உள்ளமும் உருகியது.
உருவங்களோடு, உணர்வுகளும் ஒருவருக்கொருவர் வாஞ்சையாய் இணைந்தன.
அந்த இரவு, முழுமையாய் முழுமை இல்லை.
ஆனால் அது முழு உணர்வாக ஓர் உருகும் நினைவாகச் செறிந்தது.
0 Comments