தடவிய இடங்களில் தீண்டலின் இசை -5

                                பாகம் 5: தீண்டலின் நிஜம்

🌅 விடியலின் சூரியக்கதிர்

மாலவியின் கண்கள் மெதுவாக திறந்தன.

வெளியில் மழை நிறைந்தது. சூரியன் மெல்ல வீடு மீது விழுந்தான்.

ஆரவின் மார்பில் தலையணைத்தவாறு, அவளது முகத்தில் ஒரு அமைதி... ஆனால் உள்ளே –

ஒரு சின்னக்கசப்பு.

"இது என்னடா? ஒரு உறவு? ஒரு தவறு? அல்லது ஒரு கணத்தில் நடந்த உண்மை?"

அவள் மெதுவாக எழுந்தாள்.

மெத்தையின் மீது படர்ந்திருந்த கம்பளியை சுற்றிக்கொண்டு, ஜன்னலருகே நின்றாள்.

💭 உணர்வின் சுழற்சி

மாலவி ஆழமாய் சுவாசித்தாள்.

அவள் உடல் இன்னும் ஆரவின் விரல்களின் ஒலி தாங்கி இருந்தது.

அவன் பின்னால் வந்து நின்றான்.

ஒரு மௌன நெருக்கம்.

அவளது தோளில் கை வைத்தான்.

அவள் உடல் மெதுவாய் பதட்டமடைந்தது –

காமம்... மீண்டும் கிளம்பியது. ஆனால் உணர்ச்சி கூடியதாய்.

"மாலவி…" என்றான் அவன் மெதுவாக.

அவள் திரும்பி பார்த்தாள். கண்களில் கண்ணீர்.

"நீ இப்போ ஏனோ நெருக்கமாக இருக்க… நானோ தூரம் போன மாதிரி இருக்கு."

 

💔 தூரம் – அருகாமை

ஆரவ் அருகே வந்தான். அவளது கண்ணீரை துடைத்தான்.

அவளை கட்டியணைத்தான்.

"இந்த ஈரமான மார்பில் நீயும் நானும் உறங்கினோம்..."

"அது பொய்யா இருக்க முடியாது..."

"காமம் உன்னிடம் வந்தது உண்மையா – அதுக்கு மேல ஏதாவது இருக்கலாம்... நாம சேரவேண்டும்..."

அவள் முகத்தில் ஒரு அழுத்தமான புன்னகை.

"ஒரு முறை நெருங்கி பார்த்த உடலை... பின் விலகிக்கொடுக்க முடியாது ஆரவ்..."

"ஆனா நாம ஒன்னா வாழ்ந்தா – இது தினமும் மழை விழும் மாதிரி இருக்காது..."

"இந்த இசை... இந்த தீண்டல்... இவையெல்லாம் மீண்டும் இழந்துவிடுவோமோன்னு பயம்..."

🧠 நிஜத்தின் நிழல்

அவள் பேசத் தொடங்கினாள்.

"நீ என் உடலுக்கு இசை கொடுத்தாய் ஆரவ்...

ஆனா என் உள்ளத்துக்கு என்ன?"

"இதுக்கு அப்புறம்… நீயும் நானும் என்னவாக போறோம்?"

ஆரவ் மூச்சு விட்டான்.

"நீயும் நானும்... இந்த ஒரு இரவில் ஒன்று ஆனோம்னு மட்டும் இல்ல..."

"நீயும் நானும்... ஏற்கனவே ஒண்ணு தான்..."

மாலவி கூச்சத்தோடு பார்த்தாள்.

"இது காதலா?"

"நீ நான்கு நாட்கள் முன்னாடி என் பெயர்கூட கேட்டிருக்கல..."

"ஆனா இன்று, என் உடல் முழுக்க நீயே இருக்க..."

 

☕ அறைக்குள் அமைதியான ஆவேசம்

அவர்கள் இருவரும் கிச்சனுக்குள் நுழைந்தனர்.

காபி தயாரிக்கிறார் ஆரவ்.

மாலவி அந்த ஜன்னல் பக்கத்தில். ஆழமான அமைதி.

உடலுருவம் இன்னும் அதன் தாக்கத்தில் – ஆனால் உள்ளம் குழப்பத்தில்.

"நீ மாலை கிளம்புவியா?"

என்றான் அவன் மெதுவாக.

அவள் சற்று நேரம் உறைந்தாள்.

"இல்ல... இன்னொரு இரவு..."

"இன்னொரு இசை…"

அவள் கை அவனது கையில் இணைந்தது.

🛏️ முடிவா? தொடக்கமா?

அவர்கள் மெத்தையின் அருகே திரும்பி நின்றனர்.

அந்த மெத்தை – இரவின் இசையை தாங்கிய ஒரே இடம்.

அவள் மெதுவாக அவனது மார்பில் சாய்ந்தாள்.

அவன் கன்னத்தில் ஒரு முத்தம்.

அவன் கழுத்தில் அவளது கை.

வெளியில் சூரியன்.

உள்ளே இன்னொரு மழை.

🎶 முடிவின் வாசல்

மாலவி:

"இந்த தொடுதல்...

ஒரு தவறு இருந்தாலும்...

நான் அதை மறக்க மாட்டேன்."

ஆரவ்:

"இந்த இசை...

இன்னொரு இரவில் மட்டும் இல்ல.

நீ ஒவ்வொரு தடவலும், ஒவ்வொரு மூச்சும்,

என் உயிரின் ஓசை."

அவர்கள் இருவரும் கண்ணாடி வழியே வெளியில் பார்த்தனர்.

மழை நின்றது. ஆனால் அந்த இசை –

உடலிலும் உள்ளத்திலும் – தொடர்ந்துகொண்டே இருந்தது.