அவளது இழை போல மெல்லிய இரவு - 1

 

                                        மௌனமான முதற் பார்வை

சென்னை மழையில் அந்த மாலையும் நனைந்திருந்தது. கோடம்பாக்கம் சிக்னலில் கார்கள் நின்றிருந்தாலும், அவன் மனது ஓடிக் கொண்டே இருந்தது — காரணம், அந்த மூன்றாவது மாடியில் திறந்து இருந்த ஜன்னல்.

அந்த ஜன்னலுக்குள் இருந்து, அவள் பார்த்தது ஒரு புன்னகை மட்டுமல்ல... பசியான பார்வை.

விக்னேஷ், 29 வயது IT இஞ்ஞினியர். ஓய்வு நேரங்களில் எழுத்தும் படைப்பும் தான் உயிர். அண்மையில் தான் அந்த பழைய வீடு வாடகைக்கு எடுத்திருந்தான். வீட்டு வாசலில் அடிக்கடி யாரோ கலைக்கார மனதோடு படம் வரைவதைப் பார்த்திருக்கிறான். ஆனால், முகம் கிட்ட முடியாதது.

அன்று மாலை, மழை தொடங்கியதும், அவள் வீட்டின் ஜன்னலில் இருந்து ஒரு புடவை வர்ணம் மெல்ல அலைய ஆரம்பித்தது.

அந்த புடவையில் இருந்த அவள் — மென்மையான தோல், கூந்தலில் துளிர்த்த நீர், மெளனமான கண்கள். ஒரே பார்வையில் என்னவோ கவர்ந்துபோனான். அவன் இதயத்தின் உள்ளே ஏதோ மெல்ல உருகத் தொடங்கியது.

“மழை சத்தத்துக்குள்ள சற்று சத்தமாக ஒரு இதயத் துடிப்பு கூட ஓடுது போல...” – அவன் மெளனமாக நினைத்தான்.

 

அவள் பார்வை, அவனை நேராக பார்த்துவிட்டு, சற்றே தயங்கியது. பின், சிறிய புன்னகையோடு ஜன்னலை மூடினாள்.

அந்த ஒரு கணம்... அவனுக்கு ஒரு சிறிய கனவாய் தோன்றியது. அந்த ஜன்னல் திறப்பும் மூடலும், ஒரு அழகான மர்ம கதையின் கதவாயிற்று.

அடுத்த நாள் காலை:

விக்னேஷ் சாம்பார் வாசனைக்காக வெளியே வந்தபோது, வீட்டு வாசலில் ஒரு குறிப்பு இருந்தது:

"வெளியில் உங்களது புத்தகங்களை காண்கிறேன். எழுத்தாளர் தானே?

– மேலே இருந்து பார்க்கும் ஒரு வாசகர்."

 

அவனுக்கு கண் சிமிட்டியது. ஒரு எழுத்தாளரின் மனதை கொஞ்சமாவது யாராவது வாசிக்கிறார்களே என்ற திருப்தி. ஆனால் அவள் தான் எழுதினாளா?

அதே நேரம், அடுத்த வீட்டிலிருந்த தேவ் மாமா சொன்னார்,

“மேலே இருக்குற ஸ்ருதிக்கு டிசைனிங் பண்ணறதிலே இஷ்டம். நிறைய டிராஃப்டிங், ஓவியங்கள்... எதையோ ஆழமா பாக்கறா போல இருக்கா!”

 

ஸ்ருதி — அவள் பெயர். பெயர் போலவே இசை புனைந்தது போலவும், மெல்லிய காற்றோசை போலவும் இருக்கின்ற ஒரு நாயகி.

விக்னேஷ் மனதுக்குள்ள ஒரு விகாரமான வாஞ்சை இல்லை. அது, கனிவும் கவர்ச்சியும் கலந்து இருக்கும் ஒரு ரசனை.

அந்த மழை தினங்களைத் தொடர்ந்து, அவள் அவனைப் பார்க்க, அவன் அவளை எதிர்பார்க்க...

ஒரு இரவு, எல்லாமே மாறியது.

அந்த மாலை, மின் தடை ஏற்பட்டது. தூவானிகள் மழையில் வீசிக் கொண்டிருந்தன. விக்னேஷ், ஜன்னலின் அருகே நின்று, ஒரு சிறிய கவிதையைப் படிக்க ஆரம்பித்தான்:

"இழையால் அல்ல, எழுத்தால் எனை பிணைத்தாய்

மௌனத்தின் வழியே உரையாடும் கண்கள்

எங்கேயோ, ஒரு மெல்லிய இரவு

என் உள்ளத்தை தொட்டுச் சென்றது..."

 

அந்த நேரத்தில், மேலே ஜன்னலிலிருந்து, மெதுவான ஒளி வந்தது. ஸ்ருதி தனது கைபிடியில் ஒரு மெழுகுவர்த்தியை வைத்திருந்தாள். அவள் பார்வை நேராக அவனை நோக்கி வந்தது.

அவளது கண்களில், “நீயேன்டா இது எழுதியது?” என்ற கேள்வி எழுந்தது போல.

விக்னேஷ், சிரித்தான். அவள், மெளனமாக தலையசைத்தாள்.

அந்த இரவு இருவருக்கும் புதிதாயிருந்தது — ஆனால் முழுமையல்ல. அது ஒரு துடிப்பு. ஒரு தொடக்கம்.

மெல்லிய, ஆனால் நெருப்பு கொளுத்தும் இரவு.