கார்த்திகாவின் பேய் கதைகள் - 1

                 🌲 மாயக்காடு – ஒரு மர்மக் கதை

தெற்கு தமிழகத்தில், திருநெல்வேலி மாவட்டத்துக்கு அருகிலுள்ள முனிசாமி குடி என்ற சிறிய கிராமம். மக்களும் அமைதியாகவும் பழக்கவழக்கத்துடனும் வாழ்ந்து வந்தனர். ஆனால் ஒரு விசித்திரமான விஷயம் – அந்த ஊருக்கு பக்கத்தில் ஒரு காடு. மக்கள் அதை "மாயக்காடு" என்று அழைக்கிறார்கள்.

அக்காடு வனத்துறையின் ஆட்சியிலும் இல்லை. யாரும் வழியாக செல்லமாட்டார்கள். அந்தக் காட்டுக்குள் நுழைந்தவர்கள் திரும்பிவந்ததில்லை. வெறும் மரங்களை விட அந்த இடத்தில் மரணத்தின் வாசனை என்ற உணர்வுதான் அதிகம். பெரியவர்கள் அந்த இடத்துக்கு அருகே கூட செல்ல வேண்டாம் என்பார்கள்.

சென்னையில் வசிக்கும் தேவன், ஒரு இளைஞர் மற்றும் கலாச்சார வரலாற்று ஆய்வாளர். பழங்கால மக்கள் வழக்கங்கள், மரபுகள் மற்றும் மறைந்து போன கிராமக் கலைகளை பற்றி ஆராய்கிறார். ஒரு நாள், ஒரு பழைய நூலில் அவர் ஒரு குறிப்பைப் படிக்கிறார்:

"...முனிசாமி குடி அருகே ஒரு மாயக்காடு உள்ளது. அங்கு 1960களில் ஒரு மரபுக் கோவில் இருந்தது. ஆனால் திடீரென காணாமல் போனது. அதனுடன் ஒரு பெண்ணின் சாபமும் சேர்ந்திருக்கலாம்..."

 

தேவனுக்கு இது மிகுந்த ஆர்வத்தைத் தருகிறது. அவர் அதைப் பற்றிய மேலதிக தகவல்களை தேடி, சில பழைய ஆவணங்களைப் படிக்கிறார். முடிவில், அவர் ஒரு முடிவுக்கு வருகிறார் – மாயக்காடு பற்றி நேரில் சென்று தெரிந்து கொள்ளவேண்டும்.

தேவன் தனது நண்பர் அசீம் உடன் முனிசாமி குடிக்கு புறப்படும். இருவரும் ஒரு பழைய ஜீப்பில் வருகிறார்கள். ஊர்த் தலைவரை சந்திக்கிறார்கள் – வள்ளியப்பன் என்ற 70 வயது முதியவர்.

வள்ளியப்பன் தேவனை பார்த்ததும் குழப்பமடைகிறார்.

"ஏன் தம்பி நீங்க அந்த மாயக்காடு பத்தி கேட்கிறீங்க? அது நல்லதுக்கு இல்ல… நாங்க சொல்ல முடியாத கதைகள் இருக்கு…"

 

தேவன் சிரிக்கிறார். “நான் ஒரு வரலாற்று ஆய்வாளர் சார். உண்மையைக் கண்டுபிடிக்க தான் வந்திருக்கேன். மாயக்காட்டில் சாபமா? பைத்தியக்கார விஷயங்களா?”

வள்ளியப்பன் சிரிக்கவில்லை. அவர் மெதுவாக சொன்னார்:

“நீங்க நாளை காலை கிளம்புங்க… ஆனால்… பாத்துக்கங்க. எல்லாம் வரலாறு இல்ல; சிலவற்சிலம் நிஜங்கள்.”

 அடுத்த நாள் காலை, தேவன் மற்றும் அசீம் மாயக்காடின் எல்லையை அடைகிறார்கள். சிறிய வழி. இரு பக்கமும் புதர்கள், இடையே பழைய களப்பந்தல்களே போன்ற மரங்கள்.

அசீம் அஞ்சுகிறார்.

"தேவா… வேற காட்டுக்கு போயிருக்கோம்… இது வேற மாதிரி இருக்கு. ஒன்னும் சரியா தெரியல…"

 

தேவன் ஒரு பழைய நடைபாதையை நோக்கி செல்கிறார். அருகில் ஒரு சிறிய கற்கள் அடுக்கப்பட்ட இடம் – அது போல பழைய சிதைந்த கோவில் அடுக்குகள். தேவன் புகைப்படங்கள் எடுக்கிறார்.

அந்த நேரத்தில் – ஒரு குளிர்ந்த காற்று வீசுகிறது. மரங்கள் அசையாமல் இருக்கின்றன, ஆனால் காற்று தீவிரம்.

திடீரென, ஒரு பெண்குரல் – மிகவும் மென்மையானது, ஆனால் இதமானது:

"வாங்க… எனக்காக தான் வந்தீங்களா?"

 

அசீம் பதறுகிறான். “தம்பி, யாரும் பேசலையே?”

தேவன் கொஞ்சம் பதைக்கிறார். அவர் குரல் கேட்காமலே கடந்து விட்டான் என்று நினைக்கிறார். ஆனால் அந்த ஓசை… அது நிஜமாகவே வந்தது போல!

அன்றிரவு, தேவன் மீண்டும் வள்ளியப்பனை சந்திக்கிறார்.

அவர் சொல்லத் தொடங்குகிறார்…

"மாயக்காடு என்பது ஒரு மரண பூமி.

பண்டைய காலத்தில் அங்கு ஒரு அம்மன் கோவில் இருந்தது.

அந்த கோவிலை பராமரித்தவள் – மாயக்கண்ணி.

அவள் மிகவும் அழகானவளாக இருந்தாலும், ஒற்றை முகத்தில் பல பரிமாணங்கள் இருந்ததாம்.

 

மாயக்கண்ணி ஒரு தந்திரவாதி, மாயையின் மீராள். அவள் மக்களுக்கு நல்லதை தருவதை போல காட்டி, சிலரை அர்ப்பணமாக எடுத்துக் கொண்டதாம்.

ஒரு நாள், ஊர்த் தலைவன் முத்தையா அவளது உண்மையை அறிந்து, கோவிலுடன் அவளையும் உயிருடன் எரித்துவிடுகிறார்.

மாயக்கண்ணி இறக்கும் முன்னர் கூறினாள்:

“இந்த இடத்தில் எந்த மனிதனும் அமைதியுடன் வாழமுடியாது… நான் மறுபடியும் வருவேன். என் கோவில் அழிந்ததற்கு, எல்லாரும் செலுத்த வேண்டிய விலை இருக்கும்!”

 

அதற்குப்பின், அந்தக் கோவிலும் காணாமல் போனது. அதன் இடம் தான் இப்போது மாயக்காடு.

மறுநாள், தேவன் மற்றும் அசீம் மீண்டும் காட்டுக்குள் நுழைகிறார்கள். அவர்கள் ஒரு பழைய கிணற்றைப் பார்த்து அதில் கீழே பார்க்கிறார்கள். நீர் இல்லை – ஆனால் ஒரு பெண்ணின் முகம் தெரிகிறது, முழுமையாக. தேவன் தவறி கீழே விழ almost பண்ணுவார், அசீம் பிடிக்கிறார்.

அவர்களுக்கு தெரிகிறது – இது சாதாரண இடமல்ல.

அப்போது தான் அசீம் திடீரென மயங்கி விழுகிறான். அவர் எழுந்ததும் ஒரு பெண் போல பேசுகிறார்:

"நீ என்ன கேட்க வந்த, தேவா? என் கோவிலை அழித்தது யார்? என் சபை முடிவடையவில்லையே!"

 

அசீம் பிசாசுபிடித்தவராய் செல்கிறார். தேவன் பயந்து, அவரை தள்ளிவிடுகிறார். அசீம் கீழே விழுகிறார், தன் தலையை மோதி காயமடைகிறார்.

தேவன் ரத்தம் சொட்டும் தனது நண்பனைப் பார்த்து கதறுகிறான். ஆனால் அருகில் யாரும் இல்லை.

மாயக்காடு முழுவதும் இருள் சூழ்ந்திருக்கிறது. தேவன் ஓட முயற்சிக்கிறார் – ஆனால் நுழைந்த வழி இல்லை.

அவன் ஒரு மரத்தின் அடியில் வீழ்கிறான். அங்கு, ஒரு கல்லில் இந்த வரிகள்:

“அவளுக்கு சாந்தி தரும் வரை, நீயும் விடுபட மாட்டாய். உண்மை திரும்பப்பெறும்போது தான் சாபம் தீரும்.”

 

தேவன் புரிந்து கொள்கிறான். மாயக்கண்ணி கொடியவள் இல்லை; அவளது கோவிலை அழித்தது மக்கள் தான். உண்மை மறைக்கப்பட்டது.

அதன் சாட்சி – கோவிலின் சில பகுதிகள் இன்னும் நிலத்துக்குள் இருக்கின்றன. தேவன் அகழ்வாராய்ச்சி செய்து அவற்றை வெளிக்கொண்டு வருகிறான்.

அந்த நொடியிலிருந்து – மரங்களில் பசுமை பரவுகிறது. காற்று மென்மை பெறுகிறது.

மாயக்காடு சாந்தி அடைகிறது.

அசீம் மீள்கிறார். தேவன் அவரை எடுத்துச் சென்று மருத்துவமனையில் சேர்க்கிறான். அவருக்கு எல்லாம் நன்கு ஆகிறது. ஆனால் அவருக்கு அந்த நடத்தை நினைவிருக்காது.

முனிசாமி குடி மக்கள் 60 ஆண்டுகளுக்கு பிறகு, அந்தக் காட்டில் பயம் இல்லாமல் நடக்கத் தொடங்குகிறார்கள். தேவன் ஒரு பெயர்ச்சீட்டை காட்டின் எல்லையில் வைக்கிறார்:

மாயக்காடு – நம் மரபு, நம் மன்னிப்பு.