மம்மியின் மர்மம் – மதுரையை மீட்கும் போராட்டம் - 1

தொல்பொருள் குழுவின் அகழ்வாய்வு – புதையல் அல்ல, அபாயம்!

மதுரை நகரின் புறநகர் பகுதியில், சுமார் பத்து ஏக்கர் பரப்பளவில் ஒரு தொல்லியல் அகழ்வாய்வு நடைபெற்று வந்தது. இது ஒரு சாதாரண பண்டைய நகரம் பற்றிய அகழ்வாய்வு என அனைவரும் நினைத்தனர். ஆனால், அந்தக் குழுவின் தலைவராக இருந்த அர்ஜுன், ஒரு 32 வயதான தைரியசாலி புவியியலாளர், இதற்குள்ளே ஒரு மர்மம் மறைந்திருப்பதை உணர்ந்திருந்தான்.

அர்ஜுனுக்கு தொல்லியல் மீது சிறப்பான ஆர்வம் இருந்தது. அவன் சிறுவயதிலேயே தந்தையுடன் பழங்கால கோட்டைகளுக்குச் சென்ற அனுபவங்கள் இப்போது அவனுக்குள் உயிரோட்டமாக வாழ்ந்தன. இந்த அகழ்வாய்வு பணிகள் அரசு அனுமதியுடன் நடைபெற்றாலும், இடையிடையே எதிர்பாராத தடைகள் வந்துகொண்டிருந்தன.

ஒரு மழையான பகல் – மண் ஈரமாக இருந்தது. குழுவினர் மண்ணை அகரமாக அகழ்ந்துகொண்டிருந்தனர். அர்ஜுன் திடீரென ஒரு வித்தியாசமான கற்கள் அடுக்கப்பட்ட குழியை பார்த்தான். கீழே இறங்கி பார்த்தபோது, ஒரு பித்தளை மாளிகை மாதிரியான பூமிக்கடியில் புதைந்திருந்த கட்டமைப்பின் ஒரு பகுதியை கண்டுபிடித்தான்.

“இதோ பாருங்க! இது சாதாரண கட்டிடம் மாதிரி இல்ல... இதிலே கலைநூலோடு எழுதப்பட்ட சின்னங்கள் இருக்குது!” என்றான் அவன் உதவியாளரான சாய்னா, ஒரு சிறந்த கல்வெட்டுப் பயிலாளர்.

அது ஒரு இரும்புக் கதவுக்குப் பின்னால் இருந்த பண்டைய அறை. கதவின் மேல் பதிக்கப்பட்டிருந்தது:

"முந்தைய இருள் மீண்டும் எழும்; அது சாபமாக மதுரையைக் கடக்கும்."

அர்ஜுனும் சாய்னாவும் அந்த கதவை திறக்க முயன்றனர். ஆனால் கதவின் நடுவில் ஒரு வட்ட வடிவ பீமயில்  இருந்தது, அது சுழலாமல் இருந்தது. அந்தச் சுழற்சி திறக்க பழங்கால சாவி தேவையானதென சாய்னா கூறினாள்.

அதே சமயம், அருகில் பணி செய்த மாணவர்கள் ஒருவருக்கு கீழ் நிலத்திலிருந்து ஒரு வெள்ளி கத்தியுடன் கூடிய கையில் பிடித்த பாம்பு வடிவ கைக்கோல் கிடைத்தது. அது மிகவும் பழமையானதும், அதிலிருந்த கிறுக்கல்களும் படிமங்களும் மர்மமாயிருந்தன.

“இதனால்தான் கதவு திறக்கலாம் போல இருக்கு!” என்றான் அர்ஜுன்.

அந்த கத்தியைக் கதவின் மையத்தில் வைத்து சுழற்றியதும், பூமி சற்று நடுங்கியது. அந்தப் பழைய கதவு மெதுவாக திறக்க ஆரம்பித்தது.

அது ஒரு மரண அறை.

அக்கதவின் உள்ளே இருந்தது, ஒரு பனிக்கட்டியில் மூடிய உருள். அதன் மேல் இருந்த அடையாளம்:

"இளவரசன் ஆரவாணன் – பாண்டிய சாபத்தின் வாரிசு."

அர்ஜுனின் முகம் பலமாக சோகத்துடன் மாறியது.

“இது... இது சாதாரண மம்மி இல்ல! பாரு, இதே தமிழ்நாட்டுல ஒரு எகிப்து மாதிரி மம்மி? அது கூட பாண்டிய இளவரசன்?”

அர்ஜுனின் உள்ளம் கனிந்தது. அதே நேரத்தில், அந்த அறையில் இருந்த சுவரொட்டிகளில் சிலதைக் கவனித்த சாய்னா, அதில் தெளிவாக ஒரு வரிசையை வாசித்தாள்:

"அவன் தூங்குகிறான் ஆயிரம் நாய்கள் கண்கள் விழிக்கும் நாள் வரை..."

அர்ஜுனும் சாய்னாவும் அந்த அறையை உடனே பூட்ட முடிவு செய்தனர். ஆனால் அது மிகவும் தாமதமாகிவிட்டது.

அந்த அறையின் பக்க சுவர் ஒன்று தானாகவே உடைந்தது. அதன் பின்னால் இருந்த சிறிய குழிக்குள் இருந்து ஒரு திட பிரகாசம் வந்தது. குழுவில் ஒருவரின் கழுத்தை சுற்றி, திடீரென ஒரு பனிக்கட்டி போல குளிர்ந்த காற்று ஓடியது. அவர் கீழே விழுந்தார்.

அவரது கண்கள் வெள்ளையாக மாறியிருந்தன.

“அவன் விழித்திருக்கான்...” என்றான் அர்ஜுன் மெதுவாக.

அந்த இரவில் மதுரை நகரின் புறவழிகளில், வழக்கமாக கிடைக்கும் சுடுகாட்டுப் பகுதி அருகில் பல வீர்களும் நாய்களும் ஒன்றாக ஒலிக்கத் தொடங்கின. அந்த ஒலி...

மனிதனை நோக்கியது அல்ல. அது ஒரு பழைய அரசரின் அழைப்பாகவே இருந்தது.

மதுரையின் இரகசியக் குகைகள் part 2 

மறுநாள் காலை.

மதுரையின் பழைய நூலகக் கட்டடத்தின் பின்புறம், அர்ஜுன் மற்றும் சாய்னா சற்று பதட்டத்துடன் நுழைந்தனர். தொல்லியல் குழுவில் அந்த இரவில் நடந்த மர்மமான சம்பவம், அவர்களை அமைதி கெட்டவர்களாக மாற்றி விட்டது. குழுவை சில நாட்களுக்கு நிறுத்த அரசு உத்தரவு பிறப்பிக்கப்பட்டிருந்தது.

ஆனால் அர்ஜுன் வாஞ்சையோடு இருந்தான். அந்த மம்மி ஒரு தனிப்பட்ட சக்தி அல்ல. அது ஒரு மரபு. ஒரு சாபம். அதனுடைய வேர்கள் மதுரையின் அடியில் எங்கோ பாய்ந்திருக்கும் என அவன் நம்பினான்.

“நம்ம பழைய கிரானைட் கட்டிடங்கள், கோயில்கள் எல்லாம் ஒரே நேரத்தில் கட்டப்பட்டது இல்லையா? அதுல தான் மர்மம் இருக்கலாம்,” என்றான் அர்ஜுன்.

அதற்குப் பதிலாக சாய்னா, நூலகத்தில் இருந்து ஒரு பழைய அகழ்வாய்வு வரைபடத்தை எடுத்தாள்.

“இங்க பாரு,” என்றாள். “இந்த மதுரை நகரத்தின் கீழ், மூன்று பெரிய பாரம்பரியமான நிலத்தடி குகைகள் இருக்கின்றன. இது 1800களில் ஒரு பிரித்தானிய அதிகாரி வரைந்த வரைபடம். ஆனால் இதை யாரும் கவனிக்கவே இல்ல.”

அந்த வரைபடத்தில் திருமலைய்நாயக்கர் மாளிகை, மீனாட்சி அம்மன் கோயில் மற்றும் பழைய ஜய்கார்பேட்டை மாளிகை – இந்த மூன்று இடங்களை நேர்கோட்டில் இணைத்தால், அதன் மையப்பகுதியில் ஒரு மண்ணின் நடுநிலையான “வட்டமடையான” பகுதி காணப்பட்டது.

“அந்த இடம்தான் உண்மையான வரலாறு பதிந்திருக்கும்!” என்றான் அர்ஜுன்.

அர்ஜுனும் சாய்னாவும் இரவிலேயே அந்த இடத்துக்கு சென்றனர். அது ஒரு பழைய குடிசைகள் சூழ்ந்த பகுதி. ஆனால் அதற்குள் ஒரு கல்லால் மூடிய குழி போல பளிச்சென்ற பாதை இருந்தது.

அவர்கள் மெழுகுவர்த்தி ஒளியுடன் அந்த வழியில் கீழே இறங்கினர். ஒவ்வொரு அடியிலும், நிலத்தின் வெப்பம் குறைந்துகொண்டே வந்தது. இரவில் வண்டிகள் ஓடும் சத்தம் கூட மறைந்து, அழுத்தமான நிசப்தம் அந்தக் குகைக்குள் நிலவியது.

அவர்கள் வந்தபோது, முதலில் பார்த்தது ஒரு பிரம்மாண்டமான நாய் வடிவ சிற்பம். அதன் கண்களில் சிவந்த கற்கள் பதிக்கப்பட்டிருந்தன.

“இது நாய் இல்ல. இது காவலன். அவனுடைய வலகரம்,” என்றாள் சாய்னா.

அவள் படித்த பழைய ஓலைச்சுவடுகளின் படி, அந்த பாண்டிய இளவரசன் – ஆரவாணன், ஒரு வகை சிறப்பு சக்தி பெற்றவர். ஆயிரக்கணக்கான நாய்கள் அவருக்கு கட்டுப்பட்டிருந்தன. அவை மனித குரலை மட்டுமே அடையாளம் காணும். ஆனால் அவனது வாக்கால் ஏவப்படும் போது, எதையும் அழிக்கக்கூடிய படையாக மாறும்.

அந்த குகையின் கடைசியில் ஒரு பெரிய இரும்பு சக்கரம் இருந்தது. அது வட்ட வடிவமாக அமைந்திருந்தது, அதில் 5 சிறிய சுழற்சி குழாய்கள் இருந்தன.

“இது மாதிரி சின்னங்களை நான் தான் ஓலைச்சுவடுகளில் பார்த்திருக்கு!” என்றாள் சாய்னா.

அந்த சக்கரம் ஒரு அழிவுத் துவாரமாக இருக்கக்கூடியது என்று அர்ஜுன் உணர்ந்தான். அதற்கு அருகில் இருந்த தூசிப் பிடித்த மரமேஜை மேல், ஒரு பழைய வட்டம் வடிவ காகிதத்தில் எழுதப்பட்ட தமிழ் பாடல் இருந்தது

நீண்ட தூக்கத்திலிருந்து எழுந்து,

நாய்கள் வழிநடத்தும் பாதையில் நடக்கிறான்

நிழலின் அரசன்

ரத்தம் அருந்தும் நாக்குடன்...

அதே நேரத்தில் சாய்னாவின் கை நடுங்கியது. அவள் மெழுகுவர்த்தியைத் தூக்கி காட்டினாள் – அந்த சுவரில் ரத்தம் கொண்டு எழுதப்பட்ட ஒரு வரி இருந்தது:

"அவன் நகரத்தை அடைய ஆரம்பித்துவிட்டான்."

அவர்கள் கீழிருந்து மேலே சென்றபோது, அந்த வட்ட சக்கரத்தின் அருகே ஒரு சின்ன நாய், கடும் சத்தத்துடன் குரைத்தது.

அந்தக் குரல் மனிதத்தன்மையுடன் கலந்திருந்தது.

அந்த இரவிலே, மதுரை மாநகரின் பல பகுதிகளில் நாய்கள் குரைத்தன. ஆனால் இது வழக்கமான குரல் அல்ல. அதில் ஒரே தனி இசைதன்மை இருந்தது – அது ஏதோ ஒன்றை அழைப்பது போல...