மழை நனையத் தொடங்கிய அந்த மாலை, மாலவியின் கடைசி நடன வகுப்பு முடிந்து அரையிலிருந்து வெளியே வந்தபோது, மேகங்கள் சுருண்டுக் கொண்டு இருந்தன.
நாற்காலி ஒன்றில் தவித்தபடி அவர் காத்திருந்தவர் தான் – ஆரவ்.
மெல்லிய சிரிப்புடன் அவள் பார்த்தாள்.
"மழையில் மழலையாய் நனைவதற்கா வந்திருக்கீர்கள்?"
ஆரவ் முகத்தில் ஒரு சாய்வு புன்னகை.
"நீயும் மழை மாதிரியே... வருகிறாய், நனைக்க வைக்கிறாய்... ஆனா ஒரு வார்த்தையும் பேசாமல் கிளம்பிடுற."
"அதான் சற்று முன்னே வரச்சொல்ல நினைச்சேன்."
மாலவி சிறிது சிரித்தாள். ஆனால் அந்தச் சிரிப்பு அவரது உள்ளே கிழித்து ஒளிந்திருந்த ஓர் எதிர்பார்ப்பு போன்றது.
பழைய பங்களாவில் இருவரும் வாடகைதான். ஆனால், நேரங்கள் வேறுபட்டதால் எதிர்பாராத சந்திப்புகள் தான் நடப்பது.
மழையால் வழியில் தங்க முடியாத நிலை. மாலவியின் ஸ்கூட்டர் ஸ்டார்ட் ஆகவில்லை.
ஆரவ் தான் சொன்னார்:
"வீட்டுக்குள்ள வார... நான் சுடுகாடாக இல்ல, கோழிக்கறி கூட வைத்திருக்கேன்... வெயிட்டாக இருக்கும்."
அவள் உடனே பதில் சொல்லவில்லை. ஆனால் ஏதோ இழுத்துச் சென்றது.
பங்களாவின் உள்ளே நுழைந்ததும் அந்த இரவு வேறு வகையில் தொடங்கியது.
மழை வெளியில் வழிந்துகொண்டிருந்தது. வீடிற்குள் மெழுகுவர்த்தி ஒளி.
மாலவி மாறியிருந்தாள். வெறும் ஒரு பஞ்சு டி-ஷர்ட். மழையால் நனைந்ததால், தலையில் துளிகள்.
ஆரவ் அந்த ஒவ்வொரு துளியையும் கவனிக்கின்ற பார்வை. அவளுக்கு தெரியாமலும், தெரிந்தும்.
"நீ உனக்கே தெரியாம பாத்து கிறுக்க வைக்கிற மாதிரி இருக்கே."
என்றார் அவன்.
மாலவி புன்னகையோடு:
"எதுக்கா இவ்வளவு கவிதை?"
"இது கவிதை இல்லை... உடல் எழுத்து."
"உன்ன பாத்து எழுதுறேன்..."
அவள் உடல் சற்று விலகியது. ஆனால் பார்வை தடைப்படவில்லை.
மாலவியின் கை, பானை பிடித்து வைக்கையில், அவனது விரல்கள் அவளது கைமேல் அழுத்தமாய் பதிந்தது.
மொத்தமாய் ஒரு நொடிக்கால ஓசை – உள்ளத்தில் ஒரு நெருப்பு போல.
தானே விலகுவதாக இருந்தாள், ஆனால் அச்சத்தின் மேல் ஆர்வம் மேலோங்கி விட்டது.
அவனது விரல்கள் அவளது விரல்களைச் சுற்றிக்கொண்டன.
"நீ நனைந்ததா மழையாலா... இல்ல வேற ஏதாவதாலா?" என்றது அவனது மெதுவான குரல்.
மாலவி மூச்சை பிடித்தாள். ஏதோ சொல்ல முடியாத உணர்வுகள் உள்ளே புழுங்கியது.
அவளது மேனி பதட்டம், ஆனால் முழுக்க எதிர்ப்பாக இல்லை. அந்த தடவலில் ஏதேனும் பேசிக்கொண்டிருந்தது.
ஆரவ் விடவில்லை. அவளின் விரல்கள் அவனது உள்ளங்கையோடு உரையாட ஆரம்பித்தன.
மழை கடத்தும் இசை போல, அந்த தொடுதலும் பேசவில்லை. ஆனால், அவர்கள் இருவருக்கும் புரிந்தது –
அது ஆரம்பம் மட்டுமே.
மாலவி அருகே நின்றவுடனே, அவன் அவளது கன்னத்தில் ஒரு சிறு அசைவாக தொட்டான்.
அவளின் கண்கள் மூடியன. மூச்சு மெதுவானது. கன்னத்தில் இருந்து கழுத்து வரை அவன் விரல் சென்றது.
அது நெஞ்சை நோக்கிச் செல்லும் முன், அவள் மெல்ல கை பிடித்தாள்.
"நான்..."
என்றாள் அவள் – ஆனால் வாசகம் முடியவில்லை.
ஆரவ் அருகே வந்து:
"பேசாதே... பேசினா இசை நிற்கும். இசை மௌனத்தில் தான்..."
அவள் சிரித்தாள். ஆனால் அந்தச் சிரிப்பில் ஒரு கிலியோ, ஒரு கசப்போ இருந்தது. அதிர்வோடு கூடிய உதிர்வு.
அவளது நெஞ்சம் அவனது கை கீழே சறுக்கிச் சென்றதோடு பதட்டமாய்க் குதித்தது.
அவளால் தடுக்க முடியவில்லை. அவனது கைகளின் அழுத்தம் மென்மையாய் இருந்தாலும்... உணர்வில் ஊடுருவியது.
மூச்சு பெரிதானது.
அவள் கண்ணால் பார்க்கவில்லை – ஆனால், அவன் பார்வை அவளின் மேல் கையில் இருந்தது.
அந்த பார்வையில் கேள்விகள் இல்லை. அவள் விருப்பம் மட்டும் கேட்டது.
மௌன ஒப்புதல் – அவளது பார்வை அவனை நோக்கி திரும்பியதும் அது ஏற்பட்டது.
அவன் அவளது கையை பிடித்து மெதுவாக அரையிலுள்ள மெத்தைக்குச் செல்லச் சொன்னான்.
அவள் எதிர்ப்பு காட்டவில்லை. எதிர்பார்த்ததாய் நடந்தாள்.
மழை வேகமாக கொட்டியது. இருவரின் மூச்சுகள் வேறுவிதமாக இருந்தது.
பேச்சு எதுவும் இல்லை – ஆனால் ஒவ்வொரு தீண்டலும் ஒரு இசையாக இருந்தது.
"இது ஒரு தொடக்கம் மட்டும் மாலவி..."
"உன்ன பாத்தா என் விரல்கள் இசை எழுத ஆரம்பிக்குது..."
அவள் மெதுவாக அவனது மார்பில் தலையை வைத்தாள்.
அவனது கைகள் அவளை மூடியன.
மூச்சுகளில் இசை எழுந்தது.
0 Comments