மம்மியின் மர்மம் – மதுரையை மீட்கும் போராட்டம் - 2

                                                                                 பகுதி 3

பழங்கால கோபுரத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட அகழ்வாய்வு நாட்கள்

மதுரை – காலை 9 மணி.

தொல்லியல் குழு மையம் தற்காலிகமாக மூடப்பட்டபோதிலும், அர்ஜுன் மற்றும் சாய்னா மட்டும் தனியாகத் தொடர்ந்து பணி செய்துகொண்டிருந்தனர். சாய்னா ஒரு முப்பதாண்டுகளுக்கு முன்பு வரை மதுரை கோட்டையில் ஒரு பிரிட்டிஷ் ஆராய்ச்சியாளரால் பதிவு செய்யப்பட்ட "நிழல் கோபுர" பற்றிய குறிப்புகளை வாசித்தாள்.

அது ஒரு மிகப்பழைய பாண்டிய கோபுரம். இன்று அது முற்றிலும் இடிந்துபோய், ஒரு கடையடி வீதி போலவே காணப்படுவது தான். ஆனால், அதற்குள் யாரும் எப்போதும் தேடாத, செங்கல் மூடிய ஒரு நுழைவாயில் இருந்தது.

“அது ரொம்ப சின்னதாக இருக்கும், நம்ம crawl பண்ணித்தான் போக முடியும்,” என்றாள் சாய்னா.

அவளது கண்களில் ஒரு பயம் இருந்தது. ஆனால் அர்ஜுன் தீர்மானித்திருந்தான் –

"நம்ம இப்போ ஓட முடியாது. அந்த மம்மி நமக்கு மட்டும் ஒரு சவால் இல்ல. இது மதுரை மக்களுக்கு எதிரான சாபம்."

அவர்கள் இருவரும் வெப்பக் கண்டறிதல் கருவியுடன் அந்த இடத்தைத் தேடினர். ஒரு பழைய வீதிக்குள், கடைகளின் பின்புறத்தில் ஒரு இடத்தில் மண்ணெண்ணெய் வாடும் வாசனை காற்றோடு கலந்து வந்தது. பூமி புழுதியை அசைத்ததும் கீழே ஒரு சன்னல்போன்ற நுழைவாயில் தெரிய வந்தது. இருவரும் கைகாலில் சென்று அந்த இடத்தில் இறங்கினர்.

அதற்குள் ஒரு இருண்ட குழி… சுவரில் ஒட்டிய பல பழைய ஓவியங்கள் – சிவந்த நிறத்தில் நாய்கள், கொடூரமான பாண்டிய முகங்கள், பின்னால் ஒரு கையில் நாக வடிவ கத்தி பிடித்த இளவரசன்…

அந்த நுழைவறையின் மேல் இருந்த கல்வெட்டில் எழுதியிருந்தது:

"இங்கேதான் அவர் உயிர் தங்கியிருக்கிறது – நிழலின் கோபுரம்."

அர்ஜுன் ஒரு மெல்லிய ஆய்வுக் கருவியால் சுவரின் ஓவியங்களை சேதப்படுத்தாமல் தொட்டு ஆய்ந்தார். அந்தச் சுவர் ஒரு மர்ம ஒலியை வெளியிட்டது –

ஒரு மனித குரலுக்குப் பின்புலமாக நாய்களின் ஒலி.

“இது ஓவியம் இல்ல. இது ஒரு தத்துவ வாசல்,” என்றான் அர்ஜுன். “சத்தியம் சொல்லி சொல்றேன், இந்த மாதிரி resonant wall நம்ம தமிழ்நாட்டுல பார்த்ததே இல்ல.”

அவர்களது மேலுள்ள சிறிய குழியில் ஒரு இருண்ட கண் ஜொலித்தது. ஒரு கருப்பு நாய் – மனித கண்களோடு. அதனைப் பார்த்த சாய்னா உடனே பின்வாங்கினாள். நாய் ஒரு வார்த்தை மாதிரி ஒலித்தது:

"வழி ஆரம்பித்துவிட்டது."

 

அது ஓடியதும் சுவர் தானாகவே இடிந்து விழுந்தது. பின்னால் ஒரு முழு அரங்கம் போல இருந்தது – நிலத்தில் சிலைகள், நாய்கள் கட்டமைப்புகள், நடுவில் ஒரு பெரிய தாங்கும் மண்டபம்.

அந்த மண்டபத்தின் நடுவில் இருந்தது – பாண்டிய இளவரசன் ஆரவாணனின் பெரும்பழைய சிம்மாசனம்.

அதில் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது

"இவன் தூங்கும் போது மன்னர்கள் சிங்காசனத்தில் இருந்தனர்.

இவன் விழிக்கும்போது, சிங்கம் கூட ஓடிவிடும்."

 

அதற்குள் ஒரு பெரிய ஓசை – நிழல்களில் இருந்து குரல்

“அர்ஜுனா...”

அர்ஜுனும் சாய்னாவும் பதறினர்.

“இதோ பாரு... இதுதான் அவன் பெயரை சொல்லுறது – எப்படி?”

அந்த குரல் தொடர்ந்தது

"அவனுடைய இரத்தம் திரும்ப வந்துவிட்டது."

 

அர்ஜுன் திகைத்துப் பார்த்தான்.

“என்ன இரத்தம்?...” என்றான்.

அப்போதுதான் சாய்னா அவனிடம் ஒரு ஓலைச்சுவடி காட்டினாள். அது மம்மி மீது இருந்த சுவடுகளை ஒத்த ஒரு பழைய வாரிசு பட்டியலைக் கொண்டிருந்தது.

அதில் ஒரு பெயர் – அர்ஜுனன் முன்னோர்கள் – அந்த பாண்டிய இளவரசனின் சகோதரனின் வழித்தோன்றல்.

அர்ஜுன் வாயடைத்தான்.

“அவனுக்கு எதிரியாக இருக்க, நான் தான் பிறக்கணும் போல இருக்கு...” என்றான் மெதுவாக.

அந்த இரவில் அந்த கோபுரத்தில் இருந்த நிழல்கள் உயிர் பெற்றன. மூன்று நாய்கள் அருகில் வந்தன. ஒவ்வொன்றும் அர்ஜுனின் கையில் தங்கள் தலையை வைக்கத் தொடங்கின. அவன் கையை விழித்ததும், அவை வலது பக்கம் தலைதாழ்த்திக் கிடந்தன.

அவனில் ஏதோ ஒன்று மாற்றம் ஏற்படத் தொடங்கியிருந்தது.

                                                                                       பகுதி 4:

 இளவரசனின் வரலாறு – கொடூரம், தந்திரம், நாய்களின் வீரர்

அர்ஜுன் அந்த பழமையான கோபுர அறையில் மயக்கம் போல் நின்றுகொண்டிருந்தான். அருகில் இருந்த நாய்கள் மூன்றும் அவனைக் கவனமாகப் பார்த்தன. ஒரு பக்கத்தில் சாய்னா, அர்ஜுனின் முகத்தில் ஏற்பட்ட மாறுதல்களைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள் — கண்களில் ஒரு பதற்றமான சுடர், கை விரல்களில் ஓரளவு பனிக்கட்டி போல குளிர்ச்சி.

அந்த நாய்கள் அவரைப் பாதுகாப்பதுபோல் நடந்து கொண்டன.

“இது… ஏதோ ஜாதக ரீதியிலா? ரத்தவழிதானா? இல்ல இது அவனோட மறுபிறப்பா?” என்றாள் சாய்னா குழப்பமாக.

அதே நேரத்தில் அந்த அறையில் இருந்த பழைய ஓலைச்சுவடுகள் ஒன்றை சாய்னா எடுத்தாள். அதில் "ஆரவாணன்" என்ற பெயருடன் ஒரு நீண்ட வரலாறு எழுதப்பட்டிருந்தது. சாய்னா மெதுவாக அதைப் படிக்க ஆரம்பித்தாள்

🗝️ ஆரவாணனின் வரலாறு (இலங்கை – மதுரை வரை)

ஆரவாணன், பாண்டிய சக்கரவர்த்தியின் மூத்த மகன். ஆனால் அவன் பிறந்த நேரம் பிறந்த நட்சத்திரம், ஜாதகம் அனைத்தும் விலக்கத்துக்குரியதாக இருந்ததாம். முனிவர்கள் சொன்னதின்படி அவனை "தீய சக்திகள் கொண்டு வரப்பெற்றவன்" என்று அறிவிக்கப்பட்டது.

ஆனால் அந்த இளவரசன் இளம் பருவத்திலேயே அற்புதமான அறிவும், ஓரறிவும், இன்னும் முக்கியமாக —

நாய்களுடன் பேசும் திறமையும் பெற்றிருந்தான்.

முதலில், அவன் தோட்டங்களில் வந்த பயங்கர நாய்களை கட்டுப்படுத்தி விட்டான். பின்னர், அவை அவனுக்கு கீழ்படியத் தொடங்கின.

15 வயதில், மதுரை நகரத்தின் புறநகர் வீரர்களை பயிற்சியளிக்க ஆரம்பித்தான். ஆனால் அவன் மனம் அமைதியாக இல்லை.

அவன் இரவில் கடவுள் வடிவம் பூண்ட நாய்களை அழைத்துப் பழைய மண்டபங்களில் சடங்குகள் செய்தான்.

அவனைத் தூண்டியவர்களே – தந்திரச் சித்தர்கள், யார் என்றால் இன்று வரைக்கும் யாருக்கும் புரியவில்லை.

அவர்கள் அவனுக்கு ஒரு “நாக கத்தியைக்” கொடுத்தனர். அதில் ஒரு உயிர் இருந்தது போல. அந்தக் கத்தி ஒரே முறை தீண்டினால் உயிரோடு திரும்பவே முடியாது.

ஒரு இரவு, மதுரை அரண்மனையில் ஒரு கவிழ்ந்த முனிவர் சபை நடந்தது. முனிவர்கள் அரண்மனையை எச்சரித்தனர்

“அவன் மன்னராக வந்தால், சூரியனும் காயாமல் போகும்.

மதுரையும் சாயும்.”

அதற்குப் பதில், இளவரசன் புன்னகையுடன் ஓர் சூனியச் சடங்குக்கு அமர்ந்தான்.

⚔️ அவனது கொடூரம் – முதல் மரணம்

ஒரு மழையுள்ள இரவில், அவன் தனது சகோதரனை அரச சபையில் நாய்கள் மூலம் கொன்றான்.

அதன்பின், “மன்னராக” முடிசூட்டப்பட்டது.

ஆனால் மக்களிடையே திகில் துவங்கியது.

மன்னர் — அவனது தந்தை — அந்த வஞ்சகத்தை புரிந்து கொண்டார்.

மறுநாள், ஏழு முனிவர்களின் உதவியுடன், அந்த இளவரசன் மீது சாபம் பாய்ச்சப்பட்டது.

அவனது சக்திகளை முடக்கிய “சபிக்கப்பட்ட கத்தி” உருவாக்கப்பட்டது.

அதை எடுத்துத் தந்தை அவனையே அந்தக் கத்தியால் கொன்றார்.

மம்மியாக்கம் – சுடுகாட்டிலும் நிலைத்த உயிர்

ஆரவாணனின் உடல் முற்றிலும் எரிவதற்கு முன், அவனது நாய்கள் பரிதவித்தன.

அவை சுடுகாட்டை சூழ்ந்தபோது, வானம் இருண்டது.

அவனது உடல் பனிக்கட்டாக மாறியது – எரியவில்லை.

முனிவர்கள் ஒரு தீர்மானத்தை எடுத்தனர்

அந்த உடலை மூன்றே மூன்று முத்திரைகளால் மூடிக், மரண வாசலில் புதைத்தனர்.

ஆனாலும், ஒரு சோதனை வார்த்தை எழுதப்பட்டது:

"அவன் ரத்தம் மாறும் நாளில், அவன் கண்கள் மீண்டும் விழிக்கும்."

 சாய்னா படிக்கிறபோதே அர்ஜுன் அமைதியாக இருந்தான். அவன் விழிகளில் அழுத்தம் கூடவே தெரிந்தது.

அவள் கேட்டாள்

"இப்போ நீ அவன் வாசலில் நின்று கொண்டு இருக்கற மாதிரி தான் இருக்கு..."

அர்ஜுன் மெதுவாக அவளது கண்ணை பார்த்தான்

"நான்தான் அவன் ரத்தத்தின் மீள் சுழற்சி.

ஆனால் நான்தான் அவனை அழிக்கக்கூடிய ஒரே வழியும்.”

அந்த இரவில் அந்த கோபுரத்திலிருந்து வெளியே வந்த இருவரும், தூரத்தில் ஒரு விதவிதமான ஒலியை கேட்டனர் –

ஆயிரம் நாய்கள் ஒரே நேரத்தில் தலைகுனிந்து குரைக்கும் ஒலி.

அது அர்ஜுனின் பெயரை தங்களுக்குள் உச்சரிப்பது போல இருந்தது.