கிணற்றங்கரையில் அவளின் நாணம் – பகுதி 1

 தெளிந்த பார்வை, மெலிந்த புன்னகை

காலை சூரியன் கிழக்கில் சிகரத்தைத் தாண்டி ஒளியை வீசிக் கொண்டிருந்தான். பசுமையான வயல்களில் பனித்துளிகள் மிளிர்ந்து கண்ணில் பட்டுக் கொண்டிருந்தன. அந்த கிராமத்தில் வாழ்க்கை எப்போதும் பசுமையும் இயற்கையின் மணமும் நிரம்பியதாக இருந்தது.

அந்தக் கிராமத்தில் இருந்தான் முருகன். வயது இருபத்திஐந்து. உடம்பு பளிங்கு போல கம்பீரமாக, தினமும் வயலில் உழைப்பதால் நிறைய வலிமை வந்திருந்தது. கருப்பு நிறச் சருமத்தில் பளபளக்கும் வியர்வைத்துளிகள் அவனை இன்னும் ஆண்மையோடு காட்டிக் கொண்டிருந்தன.

அதே கிராமத்தில் இருந்தாள் செந்தமிழ். வயது இருபத்தி. சுருள் மயிர், தெளிந்த பார்வை, மெலிந்த புன்னகை — எதையும் பார்த்தாலும் ஆண்களின் மனதை கவர்ந்துவிடும் அழகு. அவள் எப்போதும் பச்சை, சிவப்பு, மஞ்சள் நிற சேலைகளில் கிராமத்து பாணியில் அலங்கரித்து இருப்பாள். கிணற்றங்கரையில் தண்ணீர் எடுக்க வரும் போது, அவளது அசைவுகளையே பலர் பார்வை திருப்பாமல் ரசிப்பார்கள்.

அன்றைய காலை, செந்தமிழ் தன் குடும்பத்திற்குத் தண்ணீர் எடுக்க கிணற்றங்கரைக்கு வந்தாள். அவள் அணிந்திருந்த சேலை இளஞ்சிவப்பு நிறத்தில், நெற்றியில் புள்ளி, சாம்பல் பூசப்பட்டிருந்தது. அவள் கிணற்றின் அருகில் சில்லென்று நின்றவுடன், முருகனும் அங்குத் தண்ணீர் எடுக்க வந்திருந்தான்.

செந்தமிழ் பக்கத்தில் கம்பியை எடுத்து தண்ணீர் எடுக்க முயன்றாள். சேலை சற்றே வழுக்கி அவளது இடுப்பு வெளிப்பட்டது. அந்த தருணம் முருகனின் கண்களை அவள்மீது பிணைத்துவிட்டது. அவன் அறியாமல் நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

“ஏன் இப்படி பார்கிறீங்க? தண்ணீர் எடுக்காமல்…” என்று சிரித்துக் கேட்டாள் செந்தமிழ், புன்னகையோடு.

அவளது குரலில் சிரிப்பும், சிறிய நாணமும் கலந்து இருந்தது.

முருகன் சற்றே தடுமாறினான்.

“அது… சூரியன் நேரா முகத்தில அடிக்குது… அதனால தடுக்கணும் நினைச்சேன்…” என்று தப்பித்துக் கொண்டான்.

ஆனால் செந்தமிழ் அவன் கண்களில் படிந்த பார்வையைக் கண்டு விடாமல் போகவில்லை. அந்த பார்வையில் அவள் உள்ளுக்குள் ஏதோ புதுசாக மின்னியது.

அவள் தண்ணீரை இழுத்து வாளியில் ஊற்றினாள். சேலையின் பின் பக்கத்தில் சற்றே ஈரமாகி, உடம்புக்குப் பொருந்திப் போனது. முருகனின் மூச்சு கொஞ்சம் வேகமடைந்தது. அவன் மனதில் ஓர் அடக்கமறுக்கும் ஆசை எழுந்தது.

செந்தமிழும் அதைப் புரிந்தாள். ஆனாலும் அவளது பெண்ணிய நாணம் அவளை அப்படியே நிற்கச் செய்தது.

“முருகா… இந்த வாளிய எடுத்து வீட்டுக்கு கொண்டு போடுவீங்களா? எனக்குத் தனியா முடியல…” என்று அவள் கேட்டாள்.

முருகன் உடனே சம்மதித்தான்.

வாளியைத் தூக்கிக்கொண்டு செல்வது போல, அருகே நடந்தபோது அவன் கையை அவள் விரலில் சற்றே தொட்டு விட்டான்.

அந்த ஒரு தொட்டு மின்சாரம் பாய்ந்தது போல இருவருக்கும் உணர்ச்சி கிளர்ச்சி ஏற்படுத்தியது.

செந்தமிழின் மூச்சு திடீரென சற்றே தடுமாறியது. அவள் கண்களைத் தாழ்த்தினாள். நாணம் அவளது முகத்தில் பளிச்செனத் தெரிந்தது.

முருகனும் அவளை நேராகப் பார்த்தான்.

அந்தக் கண்கள் சந்திக்கிற தருணம், இருவருக்கும் உள்ளுக்குள் பல வருடங்களாக அடக்கி வைத்திருந்த உணர்ச்சிகளை வெளிக்கொண்டு வந்தது.

“செந்தமிழே…” என்று முருகன் மெதுவாகச் சொன்னான்.

அவள் சற்றே அதிர்ந்து அவன் பக்கம் பார்த்தாள்.

“என்ன முருகா?” என்று மெலிதாகக் கேட்டாள்.

அவனது உதடுகள் சொல்ல விரும்பியது நிறைய. ஆனால் அவனது குரல் தடுக்கிக் கொண்டது.

அந்த மௌனத்தில் — கிணற்றங்கரையின் பசுமை, பறவைகளின் குரல், தண்ணீரின் சப்தம் — எல்லாம் இருவரையும் ஒன்றுபடுத்தும் ஒரு ரகசியமான சூழலை உருவாக்கின.

செந்தமிழின் கன்னங்கள் சிவந்தன. அவள் சேலை பக்கத்தில் சற்றே சுழற்றி இடுப்பை மூடிக் கொண்டாள். ஆனாலும் அவளது உடல் மொழி, நாணம், புன்னகை — அனைத்தும் முருகனுக்குச் சிக்னல் கொடுத்தன.

அவன் இன்னும் அருகே சென்றான்.

அவள் கண்களைத் தாழ்த்திக்கொண்டே, உள்ளுக்குள் மனது துடித்துக் கொண்டிருந்தது.

அந்த தருணம் தான் அவர்களின் காதல் — காமம் கலந்த பிணைப்பு — உண்மையிலேயே ஆரம்பித்தது.