மரண வண்டி – 13ஆம் எண் பஸ் - 1

 பகுதி 1 – “நள்ளிரவின் பயணம்”

சென்னையின் புறநகர் பகுதியில் ஓடும் பஸ்கள் எல்லாம் இரவு 11 மணிக்குள் நிறுத்திக் கொள்ளும். ஆனால் சில பஸ்கள் மட்டும், குறிப்பாக தொழிற்சாலைகளில் பணிபுரியும் மக்கள் வசதிக்காக, நள்ளிரவு 1 மணி வரை இயக்கப்படுகின்றன. அந்த பஸ்களில் ஒன்றுதான் 13ஆம் எண் பஸ்.

பயணிகள் இடையே அந்த பஸ்சுக்கு ஒரு வித்தியாசமான பெயர் இருந்தது – “மரண வண்டி”.

1. அசாதாரண கதைகள்

13ஆம் எண் பஸ்ஸை பற்றிய கதை யாரிடம் கேட்டாலும், அவர்கள் முகத்தில் ஒரு பயங்கரத் தோற்றம் தெரியும். சிலர் சொல்வார்கள்:

• “அந்த பஸ்ஸில் ஏறினவன் உயிரோடே திரும்ப வர மாட்டான்!”

• “டிரைவர், கண்டக்டர் கூட பேய் மாதிரி இருப்பாங்க!”

• “அந்த பஸ்ஸின் கடைசி டிக்கெட் எப்பவும் வெறிச்சோடுதான் இருக்கும்…”

இவையெல்லாம் வதந்திகள் தான் என்று சிரித்துவிட்டுப் போகும் சிலர் இருந்தாலும், அந்த பஸ்ஸில் பயணித்தவர்கள் விதவிதமான திகில் அனுபவங்களை கூறியிருந்தனர்.

2. கதாநாயகன் வருகை

அந்தக் கதையோடு சம்பந்தப்பட்டு, நம் கதாநாயகன் அருண் நுழைகிறான்.

24 வயது. மெக்கானிக்கல் இன்ஜினியர். புதிதாகவே ஒரு கார்பரேட் நிறுவனத்தில் வேலைக்கு சேர்ந்திருந்தான். வேலை நேரம் மாற்றம் காரணமாக, அவனுக்கு இரவு 11 மணிக்கே ஆபிஸ் முடியும்.

அவனுடைய வீடு அம்பத்தூர். ஆபிஸ் செங்குன்றம். இரவு நேரத்தில் வீடு திரும்ப பஸ்சே நம்பிக்கை. ரயில், கார் எதுவும் அவனுக்கு வசதியாக இல்லை.

அந்த இரவு, (ஜூலை மாதம், மழை பெய்து காற்று வீசிய இரவு) அவன் வேலை முடித்து பஸ் நிறுத்தத்தில் நின்றிருந்தான்.

12:15 am.

அங்கு ஒரே ஓர் பஸ் தான் வந்து நின்றது – 13ஆம் எண் பஸ்.

3. பஸ்ஸின் முதல் தோற்றம்

அருண் அந்த பஸ்ஸைப் பார்த்ததும், முதலில் மனதில் ஒரு கலக்கம்.

• பஸ் பழமையானது.

• கண்ணாடிகள் பாதியாக உடைந்திருந்தது.

• ஹெட்லைட் ஒன்று மட்டும் மங்கலாக எரிந்தது.

• முன்புறம் சிவப்பு நிறத்தில் “13” என்று எண் மட்டும் தெளிவாக இருந்தது.

பஸ்ஸின் அருகே வந்தவுடன் ஒரு சிவப்புக் காற்று அவனை சுழற்றியது போல உணர்ந்தான்.

4. உள்ளே நுழைந்ததும்…

அருண் டிக்கெட் வாங்கினான். கண்டக்டர், கருப்பு சட்டை, வித்தியாசமான பார்வை. முகம் சோர்ந்து, குரல் சற்றே குலுங்கியது:

“எங்கே சார் போறீங்க?”

“அம்பத்தூர்,” என்றான் அருண்.

டிக்கெட்டை அவன் கையில் கொடுத்தபோது, காகிதம் குளிர்ந்த பனிக்கட்டி மாதிரி இருந்தது.

பஸ்ஸில் சுமார் 6–7 பேர் மட்டுமே இருந்தனர். எல்லோரும் சற்றே விசித்திரமான முகங்கள். யாரும் பேசவில்லை. எங்கோ ஒரு தூரத்தில் சத்தம் கேட்பது போல இருந்தது – ஆனால் பஸ்ஸுக்குள் முழு அமைதி.

5. மழையுடன் பயணம்

பஸ் மெதுவாக நகர்ந்தது. வெளியில் மழை பெய்துக்கொண்டே இருந்தது. கண்ணாடி வழியாக அருண் பார்த்தான் – தெருக்கள் வெறிச்சோடியிருந்தன.

ஆனால் பஸ்ஸுக்குள் சுவாசம் கூட கேட்காத அமைதி. சக்கரங்கள் சாலையை அடிக்கும் “தடக்… தடக்…” என்ற ஒலி மட்டுமே.

அருண் மனதில்:

“ஏன் இவங்க யாரும் பேசவே இல்லையா? சற்று வித்தியாசமா இருக்கு…”

அவன் கவனித்தான் – முன்னால் அமர்ந்திருந்த ஒரு பெண் வெள்ளை சேலை அணிந்து இருந்தாள். அவள் முகம் முழுவதும் முடியில் மறைந்து இருந்தது. அவள் கை மெதுவாக நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது.

6. டிரைவரின் கண்ணாடி

பஸ்ஸின் டிரைவர் பின் கண்ணாடி வழியாக அவ்வப்போது பயணிகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் கண்கள் சிவப்பாக எரிந்தது போலத் தோன்றியது.

அருண் குளிர்ந்தான்.

“இது என்ன பஸ்? எல்லாருமே ஏதோ மர்மம் போல இருக்காங்க…”

அந்த நேரத்தில், பஸ் ஒரு வெறிச்சோடிய பாலத்தைக் கடந்து கொண்டிருந்தது. திடீரென அந்த பெண் – வெள்ளை சேலையோடு இருந்தவள் – மெதுவாக சிரிக்கத் தொடங்கினாள்.

சத்தம்: “ஹீ… ஹீ… ஹீ…”

மழை சத்தத்தைக் கூட துளையிட்டுச் செல்வது போல, அந்த சிரிப்பு காது கிழித்தது.

7. அருணின் அதிர்ச்சி

அருண் குரல் கொடுக்க முயன்றான், ஆனால் தொண்டை உலர்ந்துவிட்டது.

அவன் அருகே அமர்ந்திருந்த முதியவர் மெதுவாக சொன்னார்:

“பயப்படாதீங்க… இது ஒவ்வொரு இரவுமே நடக்கும்.”

அருண் அதிர்ந்து அவரைப் பார்த்தான்.

“அது என்ன அர்த்தம்?”

முதியவர் கண்களை நேராக பார்த்தார்.

“இது சாதாரண பஸ் கிடையாது பையா… இது மரண வண்டி. நம்மைப் போல பயணிகள் உயிரோட போவதில்லை. இன்னும் நீங்க வந்திருப்பது தப்பே…”

8. திடீர் இருள்

அந்த நேரத்தில், பஸ்ஸின் லைட்ஸ் அனைத்தும் அணைந்துவிட்டது.

முழு இருட்டு.

மழை சத்தம் மட்டும்.

அந்த இருட்டில், பஸ்ஸின் பின் இருக்கையிலிருந்து பல குரல்கள் கேட்டது – அழுகை, சிரிப்பு, கத்தல்.

அருணின் கைகள் நடுங்கின.

அவன் மனதில் ஓர் உணர்வு – “இந்த பஸ்ஸிலிருந்து உயிரோட வெளியேற வேண்டும்!”