பகுதி 4 – வீரராஜேந்திரனைச் சந்திக்கும் தருணம்
முகாமின் வழியாக சத்தம் எழுந்தது.
“மன்னர் வருகிறார்!”
வீரர்கள் அனைவரும் ஒரே நேரத்தில் எழுந்து நின்றனர்.
அவர்களின் முகத்தில் மரியாதையும், கண்களில் பெருமையும் பளிச்சிட, முழு முகாமே ஒரு கணத்தில் அமைதியடைந்தது.
ஆதவன் நடுங்கினான்.
அவனது இதயம் அச்சத்தாலும் ஆச்சரியத்தாலும் ஒரே நேரத்தில் துடித்துக் கொண்டிருந்தது.
மன்னனின் வருகை
தீக்குச்சிகளின் ஒளியில், சிவப்பு கவசம் அணிந்த ஒரு உயரமான உருவம் மெதுவாக நடந்து வந்தார்.
தலையில் ஒளி பாயும் தங்கக் கிரீடம், முகத்தில் வீரமும் கருணையும் கலந்த சாயல், தோளில் புலி சின்னம் பொறிக்கப்பட்ட கேடயம்.
அவரின் கண்கள் கூர்மையானவை.
அவைகளில் தைரியமும், அதே நேரத்தில் ஆழ்ந்த சிந்தனையும் தெரிந்தது.
அவர் அருகில் வந்தபோது, முகாமின் அனைத்து வீரர்களும் தலையைக் குனிந்து கையசைத்தனர்.
“வீரராஜேந்திர சோழன் வாழ்க!” என்று ஒரே குரலில் முழங்கினர்.
ஆதவன் அந்தக் குரலின் அதிர்வில் நடுங்கினான்.
“இவர்தான்… வரலாற்றில் படித்த, பாட்டி சொன்ன வீரராஜேந்திர சோழன்… என் கண் முன்னே நிற்கிறார்!”
மன்னனின் பார்வை
மன்னன் அருகில் நின்றார்.
அவரது பார்வை நேராக ஆதவனை நோக்கிப் பாய்ந்தது.
அந்தக் கண்கள், ஒரு புறம் ஆயிரம் போர்க்களங்களை வென்ற வீரனின் தீக்கண்ணியாய் இருந்தன; மற்றொரு புறம் நீதியையும் உணர்வையும் அறிந்த அரசனின் அமைதியாய் இருந்தன.
அவர் குரல் எழுப்பினார்:
“யார் இவன்? எங்கிருந்து கொண்டு வந்தீர்கள்?”
அருள்மொழி தேவர் முன்வந்து வணங்கி, சொன்னார்:
“அரசே, இவன் போரின் நடுவே தோன்றினான். அவனுடைய உடையும் நடையும் எங்களுக்குப் புதிது. அவன் எதுவும் புரியாதவனாய் இருக்கிறான். அதனால் உங்களிடம் கொண்டு வந்தோம்.”
மன்னன் சற்றே சிந்தித்துப் பார்த்தார்.
பின் மெதுவாக ஆதவனை நோக்கி கேட்டார்:
“உன் பேர் என்ன? எங்கிருந்து வந்தாய்?”
ஆதவனின் பயம்
ஆதவனின் உடல் வியர்வையில் நனைந்தது.
அவனது மனதில் ஆயிரம் சிந்தனைகள்.
“நான் உண்மைச் சொன்னால் இவர்கள் நம்புவார்களா? 2025-லிருந்து வந்தேன் என்று சொன்னால் என்னை பைத்தியக்காரன் என்று நினைப்பார்களோ? அல்லது மந்திரவாதி என்று நினைத்து கொன்றுவிடுவார்களோ?”
அவனது மூச்சு திணறியது.
ஆனால் மன்னனின் கண்களில் இருந்த அமைதி, அவனுக்கு சிறு தைரியத்தைத் தந்தது.
அவன் தலையை வணங்கியவாறு மெதுவாகச் சொன்னான்:
“என் பெயர் ஆதவன். நான்… மிகவும் தொலைவில் இருந்து வந்தவன். சண்டைக்காரன் அல்ல. உங்களுக்கு தீங்கு செய்ய விரும்பவில்லை.”
மன்னனின் சோதனை
மன்னன் சிரித்தார்.
“ஒவ்வொருவனும் அதே மாதிரி சொல்வான். ஆனால் உன் உடை, உன் முகபாவனை—all எங்களுக்கு புதிது. உன் உண்மை வெளிப்பட வேண்டும்.”
அவர் படைத்தலைவரை நோக்கி சொன்னார்:
“இவனைச் சோதியுங்கள். பொய் சொன்னால் உடனே தெரிய வரும். ஆனால் உண்மையாக இருந்தால், எங்களுக்குப் பயன் தரலாம்.”
வீரர்கள் அருகே வந்து ஆதவனிடம் கேள்விகள் தொடங்கினர்.
“நீ எங்கே பிறந்தவன்?”
“எந்த ஊர்?”
“உன் கிராமம் எங்கே?”
ஆதவன் தடுமாறினான்.
“நான்… தமிழ்நாட்டிலிருந்து தான் வந்தவன். ஆனா… அது உங்களுக்கு தெரியாத இடம்.”
அந்த வார்த்தை வீரர்களைச் சிரிக்க வைத்தது.
“தமிழ்நாடு என்றால் எங்கள் சோழர் நாடு தானே! எங்க மன்னனின் பேரரசே தமிழ்நாடு!”
மன்னன் சற்றே ஆச்சரியமாக அவர்களை நிறுத்தினார்.
பின் ஆதவனை நோக்கி:
“நீ சொல்வது புதிது. ஆனால் உன் கண்களில் பயம் இருக்கிறது. பொய்யைக் கூறும் கண்கள் அல்ல… உண்மையை மறைக்கும் கண்கள்.”
ஆதவனின் உள்ளுணர்வு
ஆதவன் உள்ளுக்குள் நினைத்தான்:
“இந்த மன்னன் புத்திசாலி. அவன் கண்கள் என்னை நுணுக்கமாகப் பார்ப்பது போல இருக்கிறது. இன்னும் எவ்வளவு மறைக்க முடியும்?”
ஆனால் அவன் இன்னும் தைரியம் செய்யவில்லை.
“நான் எதிர்காலத்தில் இருந்து வந்தவன்” என்று சொல்ல முடியவில்லை.
அவன் சொன்னது:
“நான் அந்நியன் தான். ஆனா உங்கள் நாட்டுக்கு தீங்கு செய்ய விரும்பவில்லை. உங்க நீதியை நம்புறேன்.”
மன்னனின் தீர்ப்பு
சில நொடிகள் அமைதியாக இருந்தார் வீரராஜேந்திரன்.
பின் மெதுவாகக் கூறினார்:
“சரி. உன்னை உடனே தீர்ப்பதில்லை. போருக்குப் பிறகு உன் உண்மையை வெளிப்படுத்தலாம். இப்போதைக்கு காவலில் வைத்திருங்கள். அவனை யாரும் காயப்படுத்தக்கூடாது.”
வீரர்கள் தலையசைத்தனர்.
ஆதவன் சற்றே நிம்மதி அடைந்தான்.
“குறைந்தது உயிரோட இருக்கிறேன்…”
ஆனால் அவனது மனதில் இன்னும் பயம்:
“போர் முடிந்தபின் என்ன ஆகும்? நான் எப்படி திரும்புவேன்?”
மன்னனின் பார்வை (மீண்டும்)
மன்னன் கிளம்புவதற்கு முன், மீண்டும் ஆதவனை நோக்கி ஒரு பார்வை விட்டார்.
அந்த பார்வை – “நான் உன் ரகசியத்தை கண்டுபிடிப்பேன்” என்று சொல்லும் போல இருந்தது.
ஆதவன் நடுங்கினான்.
0 Comments