கடாரப் போரின் நிழலில் - 7

 பகுதி 7 – வெற்றியின் வாசல்

கடலின் மேல் புகை இன்னும் வானத்தை மூடியிருந்தது.

சூரியன் மறையும் நேரம். அலைகள் கரையை அடித்துச் சிதற, எரிந்து கொண்டிருந்த சில கடாரக் கப்பல்கள் மெதுவாகக் கடலினுள் மூழ்கிக் கொண்டிருந்தன.

சோழர் கப்பல்களின் மேல் சிவப்பு புலிக்கொடி பெருமையாக அசைந்தது.

அந்தக் காட்சியை ஆதவன் கண்ணீர் மல்கப் பார்த்தான்.

அவன் மனம் சொல்லியது:

“வரலாற்றில் நான் படித்த வெற்றி… இப்போது என் கண் முன்னே இருக்கிறது. புத்தகங்களில் ஒரு வரியாக எழுதப்பட்ட அந்த சாதனைக்கு எவ்வளவு உயிர்கள் தியாகம் ஆனது என்பதை நான் இன்று உணர்கிறேன்.”

போரின் முடிவு

கரையில் சோழர் வீரர்கள் சந்தோஷக் குரலில் முழங்கினர்.

“வீரராஜேந்திர சோழன் வாழ்க!”

“புலிக்கொடி வாழ்க!”

வீரர்கள் ஒருவரை ஒருவர் அணைத்துக் கொண்டனர்.

சிலர் காயமடைந்த தோழர்களை தூக்கி வைத்தனர்.

யானைகள் கரையோரத்தில் சங்கிலிகளை அசைத்துக் கத்தின.

குதிரைகள் சோர்வாக இருந்தும், குரல் கொடுத்தன.

ஆனால் எங்கும் தெரிந்த உண்மை ஒன்று:

சோழர் பேரரசு வெற்றி பெற்றது.

கடாரத்தின் கடற்படை முற்றிலும் சிதறி நொறுங்கியது.

மன்னனின் மகிழ்ச்சி

வீரராஜேந்திரன் சோழன் போர்க்களத்தின் நடுவே குதிரையில் வந்து நின்றார்.

அவரது கவசத்தில் இரத்தம் சிந்தியிருந்தாலும், முகத்தில் வெற்றி சிரிப்பு பிரகாசித்தது.

அவரது வாள் இன்னும் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது.

அவர் குரல் கொடுத்தார்:

“சோழரே! இன்று நமது கடற்படை உலகத்துக்கு உண்மையைக் காட்டியது. கடலின் அலைகளைப் போல நமது சக்தியை யாராலும் நிறுத்த முடியாது. கடாரம் எங்கள் கையில் உள்ளது. புலிக்கொடி எங்கும் பறக்கட்டும்!”

அந்த வார்த்தைகளுக்குப் பிறகு ஆயிரக்கணக்கான வீரர்கள் ஒரே குரலில் முழங்கினர்.

“புலிக்கொடி வாழ்க!”

அந்தக் குரல் கடலின் கரகரப்பை விட வலிமையானதாக இருந்தது.

ஆதவனின் இடம்

ஆதவன் அந்த மகிழ்ச்சியைக் கண்டு வியந்தான்.

அவன் மனதில் கலந்த உணர்வு.

“நான் சோழரின் வெற்றிக்கு சிறு காரணமா ஆனேனா? வரலாற்றின் ஓர் அத்தியாயத்தில் நான் பங்கு பெற்றேனா?”

அவன் உள்ளத்தில் பெருமையும் இருந்தது.

ஆனால், அதே சமயம் ஒரு கேள்வி:

“இப்போது வெற்றி நடந்துவிட்டது. நான் 2025க்கு எப்படி திரும்புவேன்?”

அவன் கண்களில் குழப்பம் தெரிந்தது.

வெற்றிக் கொண்டாட்டம்

அந்த இரவு சோழர் முகாமில் கொண்டாட்டம் நடந்தது.

பெரிய தீக்குச்சிகள் எரிந்தன.

வீரர்கள் குதிரைப் பந்தயம், வாள்சண்டை பயிற்சி—all செய்து மகிழ்ந்தனர்.

சிலர் பாடல்கள் பாடினர்:

“புலிக்கொடி பறந்திடும் போது, யாரும் எங்களைத் தடுக்க முடியாது!”

ஆதவன் அமைதியாக அமர்ந்து, அந்தப் பாடல்களை கேட்டு வியந்தான்.

அவனது மனம் சொன்னது:

“இந்தப் பாடல்கள், இந்தக் குரல்கள்… பின்னர் யாரும் எழுதவில்லை. ஆனால் இவை தான் உண்மையான வரலாறு.”

மன்னனின் அழைப்பு

சில நேரம் கழித்து, காவலர்கள் வந்து ஆதவனை அழைத்துச் சென்றனர்.

அவன் அச்சத்தில் கேட்டான்:

“என்னை எங்கே அழைத்துச் செல்கிறீர்கள்?”

அவர்கள் பதிலளித்தனர்:

“மன்னன் உன்னை அழைக்கிறார்.”

ஆதவனின் இதயம் வேகமாகத் துடித்தது.

அவன் நினைத்தான்:

“இப்போது என்ன நடக்கும்? மன்னன் என்னை வாழ வைக்கப் போகிறாரா? இல்லை மரண தண்டனை கொடுக்கப் போகிறாரா?”

மன்னனின் முன்

மன்னன் பெரிய கூடாரத்தில் அமர்ந்திருந்தார்.

சுற்றிலும் படைத்தலைவர்கள்.

அவர் அருகில் புலிக்கொடி வைக்கப்பட்டது.

அவரது முகத்தில் சோர்வும் இருந்தது, அதே சமயம் வெற்றியின் மகிழ்ச்சியும் இருந்தது.

ஆதவன் அவனது முன் கொண்டு வரப்பட்டான்.

அவன் தலை வணங்கினான்.

மன்னன் அவனை நோக்கி கேட்டார்:

“அந்நியனே! உன் வார்த்தைகள் நமக்கு உதவியது. எதிரியின் பலவீனத்தைப் பற்றி சொன்னது உண்மையாய் இருந்தது. அதனால் நமக்கு விரைவில் வெற்றி கிடைத்தது. உன் பெயர் மீண்டும் சொல்லு.”

ஆதவன் மெதுவாகச் சொன்னான்:

“ஆதவன்.”

மன்னன் சிரித்தார்.

“ஆதவனே, நீ எங்கள் நண்பன். உன் வரலாறு எங்களுக்குப் புதிது. ஆனால் உன் நம்பிக்கை எங்களை வலிமையாக்கியது.”

ஆதவனின் உள்ளுணர்வு

ஆதவன் நடுங்கினான்.

அவன் மனதில் குரல் எழுந்தது:

“நான் வரலாற்றை மாற்றிவிட்டேனா? புத்தகங்களில் எழுதப்பட்டதை விட நான் சேர்த்துவிட்டேனா?”

ஆனால் மன்னனின் வார்த்தைகள் அவனை நிம்மதி அடைய வைத்தன.

“நீங்கள் என்னை நம்பியதற்கே நன்றி.”

மன்னனின் பரிசு

வீரராஜேந்திரன் கை உயர்த்தினார்.

ஒரு வீரன் பொற்கொடியைக் கொண்டு வந்தான்.

அதில் புலி சின்னம் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது.

மன்னன் அதைப் பிடித்து ஆதவனிடம் கொடுத்தார்.

“இது சோழர் கொடியின் ஓர் அங்கம். நீ எங்கள் நண்பன் என்பதற்கான அடையாளம். இதை எப்போதும் நினைவில் கொள்.”

ஆதவன் அந்தக் கொடியைத் தன் கைகளில் பிடித்து நடுங்கினான்.

அவன் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது.

“இது… நான் ஒருபோதும் கனவில் கூட நினைக்காத பரிசு.”

அடுத்த நாள்

காலை பொழுது.

சோழர் படை கரையோரத்தில் வெற்றி கொண்டாட்டம் செய்தது.

வீரர்கள் நகரங்களில் புலிக்கொடியை நாட்டினர்.

கடார மக்கள் அச்சத்தில் தங்கள் ஆயுதங்களை ஒப்படைத்தனர்.

சோழர் பேரரசின் ஆட்சிச் சின்னம் கடாரத்தில் நிலைநிறுத்தப்பட்டது.

ஆதவன் அந்தக் காட்சியைப் பார்த்தான்.

“வரலாற்றில் இங்கே தான் வெற்றியின் வாசல் திறந்தது. அந்த வாசலை நான் நேரில் கண்டேன்.”

ஆதவனின் குழப்பம்

ஆனால் அவன் மனதில் இன்னும் ஒரே கேள்வி:

“நான் இங்கே எவ்வளவு நாள்? என் காலம் என்னை மீண்டும் அழைக்கும் நாளா இது? இல்லை நான் இங்கேயே தங்க வேண்டுமா?”

அவன் வானத்தை நோக்கிப் பார்த்தான்.

அவனது மனம் அமைதியாக இருந்தாலும், அதன் அடியில் ஓர் அலைபோல் அச்சம் பாய்ந்துகொண்டிருந்தது.

வீரராஜேந்திரன் சோழனின் வெற்றி வரலாற்றில் நிலைநிறுத்தப்பட்டது.

சோழர் பேரரசின் புலிக்கொடி கடாரத்தின் கரையோரத்தில் பறந்தது.

ஆதவன் அந்த வெற்றியின் சாட்சியனாக நின்றான்.

ஆனால் அவனது பயணம் இன்னும் முடிவடையவில்லை.

அவனை எதிர்கொண்டது—காலத்தின் சாபம்.