மரண வண்டி – 13ஆம் எண் பஸ் - 4

 பகுதி 4 – “இறுதியான பயணி”

1. சாபம் உடைந்த பின்

சுடுகாட்டின் இருண்ட காற்று மெதுவாக அமைதியாகியது.

அருண் கையில் இருந்த சாபமிட்ட டிக்கெட் தூளாகி பறந்தது.

பஸ்ஸின் சத்தம், ஆன்மாக்களின் கத்தல்—அனைத்தும் திடீரென நின்றன.

அவன் நின்றிருந்த இடத்தில் வெறும் மண், நனைந்த கல்லறைகள், மழையால் நனைந்த பசுமை மட்டும்.

அவன் மூச்சை இழுத்துக் கொண்டான்.

“முடிஞ்சுடுச்சா…? நான் உயிரோட தப்பிச்சேனோ?”

2. விடியற்காலை

மெதுவாக மழை நின்றது.

வானத்தில் கறுப்பு மேகங்கள் சிதறின.

கிழக்கில் வெள்ளை ஒளி பிறந்து கொண்டிருந்தது.

பல மணிநேரங்களாக அவன் இருட்டில் பயணித்ததைப் போலிருந்தது. ஆனால் மணிக்கணக்கில் நடந்த அந்த திகில் கனவு முடிந்து, ஒரு சாதாரண காலையோடு வந்துவிட்டது.

அவன் சுடுகாட்டை விட்டு வெளியே நடக்கத் தொடங்கினான்.

தூரத்தில் ஒரு சாதாரண பஸ் நிறுத்தம்.

அங்கே சிலர் வேலைக்கு செல்வதற்காக காத்திருந்தனர்.

அருணின் மனம் நிம்மதி அடைந்தது.

“இப்போ எல்லாம் சாதாரணமா மாறிவிட்டது. இது எல்லாம் ஒரு பயங்கரமான கனவு மாதிரி.”

3. வீட்டிற்குத் திரும்பல்

அவன் இறுதியில் வீட்டை அடைந்தான்.

அம்மா கதவைத் திறந்தபோது அவனைப் பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தாள்.

“அருண்! நீ எங்கே இருந்தாய்? நள்ளிரவு போய் இப்போதான் வர்றியா? எவ்வளவு கவலைப்பட்டேன் தெரியுமா!”

அவன் சிரிக்க முயன்றான்.

“சிறிய பிரச்சினை மாத்திரமே அம்மா… ஆனா இப்போ சரியாச்சு. கொஞ்சம் ஓய்வெடுக்கணும்.”

அவன் படுக்கையில் விழுந்தவுடன் உடல் முழுவதும் சோர்ந்து, ஒரு கனமான தூக்கம் வந்து விட்டது.

4. கனவா நனவா?

தூக்கத்திலே அவனுக்கு மீண்டும் அதே காட்சிகள் தெரிந்தன.

13ஆம் எண் பஸ், டிரைவர், வெள்ளை சேலைப் பெண், சாபமிட்ட டிக்கெட்…

ஆனால் அந்தக் கனவில் ஒரு புதிய காட்சி தோன்றியது.

பஸ்ஸில் இன்னும் ஒரு இருக்கை காலியாக இருந்தது.

அந்த இருக்கையில் பெயர் மட்டும் எழுதியிருந்தது:

“Next Passenger.”

அவன் விழித்துக் கொண்டான்.

நெஞ்சு துடிக்கத் தொடங்கியது.

5. ஆபீஸ் வழக்கமான நாள்

சில நாட்கள் கழித்து, அவன் வழக்கம்போல ஆபீஸுக்கு போனான்.

அனைத்தும் இயல்பாகவே இருந்தது.

அவன் அந்த இரவின் திகிலை மறக்க முயன்றான்.

ஆனால் அவன் மனதில் ஓர் சந்தேகம்—

“நான் உண்மையிலேயே அந்த சாபத்தை முற்றிலும் உடைத்தேனா? அல்லது அது இன்னும் இருக்கிறதா?”

6. திடீர் சந்திப்பு

ஒரு மாலை அவன் ஆபீஸிலிருந்து வெளியே வந்தபோது, பஸ் நிறுத்தத்தில் ஒருவரைக் கண்டான்.

அந்த மனிதர் இளம் வயது, 25க்கு மேல் இருக்க மாட்டார்.

அவரது முகம் மிகவும் சோர்ந்து இருந்தது.

அவன் அருணிடம் வந்து கேட்டான்:

“அண்ணா… 13ஆம் எண் பஸ் எப்போ வரும் தெரியுமா?”

அருணின் உடல் நடுங்கியது.

“என்ன சொன்னாய்? எந்த பஸ்?”

அந்த மனிதர் சிரித்தார்:

“13ஆம் எண் பஸ் தானே… அது எப்பவும் நள்ளிரவு தான் வரும். நான் தினமும் அதில்தான் போவேன்.”

அருணின் தொண்டை உலர்ந்தது.

“அந்த பஸ்… இன்னும் ஓடுகிறதா?”

7. மரண வண்டியின் மீண்டும் வருகை

அந்த நேரத்தில், தூரத்தில் ஒரு ஹார்ன் ஒலித்தது.

அருணின் கண்கள் பெரிதானது.

அங்கே வந்துகொண்டிருந்தது—அதே பழைய பஸ்.

ஒரு ஹெட்லைட் மட்டும் எரிந்தது. முன்புறத்தில் சிவப்பு எண்—13.

அருண் சுவாசம் நிறுத்தி நின்றான்.

அவன் மனதில் ஓர் உணர்வு:

“நான் சாபத்தை உடைத்தேனா… அல்லது அது இன்னும் தொடர்கிறது? உண்மையில் இறுதியான பயணி யார்?”

8. இறுதியான திருப்பம்

பஸ் அருகே வந்து நின்றது.

கதவு “சீ” என்று திறந்தது.

கண்டக்டர், கருப்பு சட்டையில், உள்ளே இருந்து கையை நீட்டினான்.

அருணின் பார்வை அந்த பஸ்ஸின் உள்ளே சென்றது.

முன்னால் இருந்தது—அவனுடைய சொந்த இடம்.

அந்த இருக்கையின் மேல் இரத்தக் கறைபோல் எழுதியிருந்தது:

“Passenger 1087 – Arun.”

அவன் நடுங்கி பின் நகர்ந்தான்.

ஆனால் அருகே இருந்த இளம் மனிதன் சிரித்தவாறு உள்ளே ஏறினான்.

அந்த நேரத்தில், பஸ் கதவு மூடப்பட்டு மெதுவாக நகர்ந்தது.

அருணின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது.

“அந்த சாபம்… இன்னும் உயிரோடு இருக்கிறது.”

9. நிச்சயமற்ற முடிவு

அந்த பஸ் இரவில் மறைந்தது.

ஆனால் அருண் மனதில் ஒரு கேள்வி மட்டும் எப்போதும் ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது:

“அந்த மரண வண்டி ஒருநாள் என்னைத் தேடி திரும்ப வருமா?”

முடிவு…?