வீரப்பெண்ணின் புலி வேட்டை - 2

 

📖 பகுதி 2 – அரண்யாவின் சத்தியம் 

அந்த மாலைச் சூரியன் மலைக்கு பின்னால் மறைந்தது. கிராமம் முழுவதும் ஒரு கரும்புகை சூழ்ந்தது போலிருந்தது. எல்லோரும் தங்கள் வீடுகளின் முன்பாகக் கூடி, அரசன் திரும்பி வருவானா என்று காத்திருந்தனர். ஆனால், காட்டின் எல்லையிலிருந்து வந்த சில இளைஞர்கள், கண்ணீருடன் அரசனின் உடைந்த ஈட்டி, இரத்தத்தில் தோய்ந்த துண்டைத் தான் கொண்டுவந்தனர்.

அந்தக் காட்சி கிராமத்தை உலுக்கியது. பலர் கண்ணீர் மல்க அழுதனர். "எங்களை காப்பாற்றிய அரசனே இனி இல்லை. இப்போது நம்மை யார் காப்பாற்றுவார்கள்?" என்ற கேள்வி ஒவ்வொருவரின் முகத்திலும் தெரிந்தது.

ஆனால், அந்தக் கணத்தில் அழவில்லை ஒருத்தி — அரண்யா. அவள் தன் கண்ணீரைக் கடிந்துகொண்டு, உறுதியான பார்வையுடன் அந்த ஈட்டியை எடுத்தாள்.

"என் தந்தை உயிரோடு திரும்பவில்லை. ஆனால் அவர் கனவு உயிரோடு இருக்கிறது. அந்தக் கனவை நான் தான் நிறைவேற்றுவேன். என் தந்தையின் இரத்தத்திற்கு பதிலடியாக, அந்த இரண்டு புலிகளையும் நான் சாய்த்தே தீருவேன்," என்று மனதுள் சத்தியமிட்டாள்.

அவளது குரல் அந்த நிசப்தமான கூட்டத்தில் மின்னல் போல ஒலித்தது.

"நம்ம கிராமத்தை காப்பது என் கடமை. புலிகள் எவ்வளவு கொடியவையாக இருந்தாலும், நான் அஞ்சமாட்டேன். அரசன் என் தந்தை என்றால், வீரத்தன்மை என் இரத்தத்தில் இருக்கிறது!"

கிராம மக்கள் அதிர்ந்தனர். ஒருபக்கம் பெருமை, மறுபக்கம் பயம். "பெண்ணே, அது சுலபமானது அல்ல. அரசனையே வீழ்த்திய புலிகள், உன்னை விட்டுவிடுமா?" என்று மூத்தவர்கள் அச்சமடைந்தனர்.

ஆனால் அரண்யா புன்னகைத்தாள். "ஒரு வீரன் உயிர் கொடுத்த இடத்தில், இன்னொரு வீரன் பிறக்க வேண்டும். நான் என் தந்தையின் மகள். நான் பயம் அறியாமல் பிறந்தவன்," என்றாள்.

அந்த இரவு, அவள் தனியாக தன் வீட்டில் அமர்ந்தாள். சுவற்றில் தொங்கியிருந்த தந்தையின் பழைய விலையும் வாளையும் இறக்கி எடுத்து பார்த்தாள். அவள் விரலால் வாளின் கூர்மையைத் தொட்டபோது, உள்ளத்தில் ஒரு தீப்பொறி கிளம்பியது.

"இந்த ஆயுதங்களில்தான் என் தந்தையின் சுவாசம் இருக்கிறது. இவை மீண்டும் புலிகளின் இரத்தத்தில் நனைந்தால் தான் அவர் ஆவி அமைதி அடைவான்," என்று நினைத்தாள்.

அவள் படுத்துக்கொள்ளவில்லை. முழு இரவும் ஆயுதங்களை சுத்தம் செய்து, கயிறுகளைப் பரிசோதித்து, ஈட்டியின் கூர்மையைப் பராமரித்தாள். சற்றும் சோர்வில்லாமல் காலை எழுந்தவள், ஆற்றின் கரையில் சென்று குளித்தாள். குளிர்ந்த நீர் அவளது உடலைத் தொட்டபோது, அது ஒரு புது பிறவியென தோன்றியது.

அந்த நாளிலிருந்து, அவள் தினமும் தன்னைப் பயிற்சி செய்யத் தொடங்கினாள்.

• காட்டு விலங்குகளின் சுவடுகளை அடையாளம் காணும் பயிற்சி.

• ஓடும் மான் மீது வில்லால் அம்பு எய்தும் பயிற்சி.

• வேகமாக ஓடிக்கொண்டே ஈட்டி எறியும் பயிற்சி.

• காட்டு மலைப்பாதையில் குதிரை ஓட்டும் பயிற்சி.

அவள் ஒரே குறிக்கோள்: புலிகளை வீழ்த்த வேண்டும்.

அரண்யாவின் அசாதாரண முயற்சிகளைப் பார்த்து, கிராம மக்கள் धीरे धीरे நம்பிக்கையைப் பெறத் தொடங்கினர். "இவள் உண்மையில் அரசனின் மகள் தான். ஒருநாள் நம்மை காப்பாள்," என்று சொல்லிக்கொண்டனர்.

ஆனால், அதே நேரத்தில், சிலர் சந்தேகப்பட்டனர். "பெண் ஒருத்தி புலிகளை வெல்ல முடியுமா? அது ஆண்களுக்கு மட்டுமே சாத்தியமானது," என்று கேலி செய்தனர். அந்த வார்த்தைகள் அரண்யாவுக்கு காயம் செய்தாலும், அவள் மனதில் ஒரு நெருப்பு போல அதைப் பயன்படுத்தினாள். "என்னை கேலி செய்பவர்களுக்காகவே நான் வெற்றியை அடைய வேண்டும்," என்று உறுதியானாள்.

ஒரு நாள், அரண்யா தனியாக காட்டுக்குள் சென்று புலிகளின் தடத்தைத் தேடினாள். மழை பெய்த பிறகு களிமண் பாதையில், பெரிய காலடிச் சுவடுகள் இருந்தன. அவற்றைக் கண்டு, அவளது இதயம் வேகமாகத் துடித்தது.

"இவை தான் அந்தப் புலிகளின் பாதங்கள். விரைவில் உங்களை எதிர்கொள்ளப்போகிறேன்," என்று அவள் கையைக் குத்திக்கொண்டு சத்தியமிட்டாள்.

மாலை நேரத்தில், கிராம மக்கள் ஒன்றுகூடி, புலிகளை கொல்ல வேறு எந்த அரசின் வேட்டைக்காரர்களையும் அழைக்கலாமா என்று ஆலோசித்தனர். அப்போதே அரண்யா அந்தக் கூட்டத்தில் நுழைந்து, கூர்மையான குரலில் கூறினாள்:

"வேறு யாரையும் அழைக்கத் தேவையில்லை. நான் உயிரோடு இருக்கிறவரை, இந்த மண்ணை நான் காப்பேன். என் தந்தையின் ரத்தம் வீணாகாது. அந்தப் புலிகளை நான் சாய்த்தே தீருவேன்!"

அவளது கண்களில் மின்னல் பாய்ந்தது. அந்தக் கணத்தில், கிராம மக்கள் மௌனமடைந்தனர். யாரும் எதிர்க்கத் துணியவில்லை.

அடுத்த நாள் விடியற்காலையில், அரண்யா காட்டுக்குள் பயிற்சி செய்யச் சென்றாள். பறவைகள் கீச்சிட, காற்று இலைகளை அசைத்தது. அந்த அமைதியின் நடுவே, அவள் மனதில் ஓர் அலை—

"என் தந்தை வீழ்ந்த இடத்தில்தான் நான் எழுவேன். அவரது மரணமே என் வீரத்துக்கான விதை. நான் உயிரோடு திரும்புவேனா, இல்லை புலிகளோடு சாவுவேனா—எதுவாக இருந்தாலும், என் சத்தியம் முறியாது," என்று நினைத்தாள்.

அந்த நொடியில் தான், அரண்யா ஒரு சாதாரண கிராமப் பெண்ணாக இல்லாமல், வரலாற்றில் நிற்கும் ஒரு வீரப்பெண் ஆனாள்.