ஆற்றங்கரையில் உருகிய இரவு 3

 நீ என் வாழ்க்கையின் தீப்பொறி

1

அந்த இரவு நிலவு மேல் வானில் பளிச்சென ஒளிர்ந்தது. ஆற்றங்கரையின் மென்மையான காற்றில் துளியும் குளிர்ச்சி, துளியும் காமம் கலந்திருந்தது. நந்திதா, ஆதவனின் மார்பில் சாய்ந்து கண்களை மூடி கொண்டிருந்தாள். அவளது மூச்சின் சூடு அவரது கழுத்தில் மிதமிஞ்ச, ஆதவனின் உள்ளத்தில் ஆழமாக உருகும் காதல், தீவிரமான ஆசையாக மாறிக் கொண்டிருந்தது.

“நந்திதா… உன்னை இப்படி அருகில் உணர்ந்தால் நான் என் சுவாசமே மறந்து விடுகிறேன்,” என்று ஆதவன் மெதுவாக கிசுகிசுத்தான்.

அவள் சிரித்து, கண்களைத் திறந்து அவனை நோக்கினாள். “ஆதவா… நான் கூட உன்னுடன் இருந்தால் உலகமே மயங்கிவிடுகிறது போல.”

இருவருக்கும் இடையே சில வினாடிகள் எதுவும் பேசப்படவில்லை. அந்த அமைதியே ஆயிரம் வார்த்தைகள் பேசிக் கொண்டிருந்தது. ஆதவன் அவளது முகத்தை இரு கைகளாலும் பிடித்து, மெதுவாக அவளது உதடுகளில் தன் உதடுகளைத் தொட்டான். அது ஒரு சாதாரண முத்தமல்ல, இரண்டு உயிர்களும் ஒரே நேரத்தில் இணைந்து உருகும் தருணமாக இருந்தது.

நந்திதா அந்த முத்தத்தில் தன்னை முழுமையாக விட்டுவிட்டாள். அவளது கைகளும் ஆதவனின் கழுத்தை சுற்றி இறுக்கமாகப் பற்றிக் கொண்டது. அவளது விரல்கள் அவரது முதுகில் நடுங்கியபடி நகர்ந்தன. அந்த தொடுதலின் ஒவ்வொரு நொடியும் ஆதவனின் உள்ளத்தில் ஒரு மின்னலாய் பாய்ந்தது.

“நீ என் வாழ்க்கையின் தீப்பொறி… என் உள்ளம் எரியும் சுடராக நீயே இருக்கிறாய்,” என்று ஆதவன் மெல்ல சொன்னான்.

அவள் சிரித்தபடி அவனது மார்பில் முகத்தை மறைத்தாள். “நீ இல்லாமல் நான் ஒரு நொடிக்கும் வாழமுடியாது, ஆதவா…”

அந்த சொல்லுக்குள் காதலும், காமமும் ஒன்றாக கலந்திருந்தது. இருவரின் சுவாசமும் வேகமடைந்து, உடல்கள் ஒருவரை ஒருவர் தேடி அருகில் உருகிக் கொண்டன. நந்திதா மெதுவாக அவனது கையைப் பிடித்து, தனது இடுப்பின் மேல் வைத்தாள். அந்தத் தொடுதலுக்குள் அவள் வெட்கமும், ஆசையும் கலந்திருந்தது.

ஆதவன் அவளது கண்களைப் பார்த்தான். அந்தக் கண்களில் அவர் கண்டு கொண்டது — வெறும் காதல் அல்ல, முழுமையான ஒப்புதலின் சிக்னல்.

மெல்ல அவள் தோளில் சாய்ந்திருந்த புடவை வழுக்கி கீழே விழுந்தது. நிலவின் வெள்ளி ஒளியில் அவளது மென்மையான தோல் பிரகாசித்தது. அவளது உடல் நடுங்கியது — குளிர்ச்சியால் அல்ல, ஆசையின் வெப்பத்தால். ஆதவன் அவளது கையை பிடித்து மெல்ல அழுத்தினான்.

“நந்திதா, நான் உன்னை என் உயிராகவே சேர்த்துக் கொள்ள விரும்புகிறேன்…”

அவள் கண்களை மூடி, கன்னத்தில் சிரித்தாள். “ஆதவா… நான் உனக்கு சொந்தமே.”

அந்த வார்த்தைகள் இருவரையும் முழுமையாக எரிய வைத்தது. ஆதவன் அவளை அணைத்துக் கொண்டு மெதுவாக ஆற்றங்கரையின் பசும்புல்லில் அவளை சாய்த்தான். மேலே நிலவு சாட்சி, சுற்றிலும் ஆற்றின் சலசலப்பே சான்று.

இருவரும் ஒன்றாகக் கலந்த அந்தக் கணங்களில் நேரமே நிற்கிறது போல இருந்தது. உடல்கள் தங்கள் தனிமையை மறந்து உருகின. ஒவ்வொரு தொடுதலும், ஒவ்வொரு சுவாசமும், காதலின் தீயை மேலும் எரிய வைத்தது.

ஆதவன் அவளது முகத்தைப் பார்த்து, “நீ என் விதி, நந்திதா… இந்த இரவு எப்போதும் நம் நினைவில் எரியும்,” என்றான்.

அவள் சிரித்தபடி, அவனது மார்பில் முகத்தை வைத்துக் கொண்டாள். அந்தச் சிரிப்புக்குள் காதலும், காமமும், நிறைவேறிய ஒரு பெண்மையின் ஆனந்தமும் இருந்தது.

அந்த இரவு, ஆற்றங்கரையில் இரண்டு இதயங்கள் காதலிலும், ஆசையிலும் முழுமையாக உருகி ஒன்றான இரவாகியது. 🌙🔥