சிம்மாசன அறையின் இருள் முறிந்ததும், அரண்மனை முழுவதும் சில நொடிகள் அமைதியில் மூழ்கியது. பிசாசுகளின் அலறல் அடங்கியது. காற்றின் கொந்தளிப்பு சற்றே தளர்ந்தது.
பரமசிவம் நெற்றியில் வியர்வையைத் துடைத்துக் கொண்டு சுவாசித்தான். சாபத்தின் வேரை முறித்துவிட்டேன் என்ற நம்பிக்கை அவனுக்குள் பரவியது. ஆனால் அந்த நம்பிக்கை நீண்டுநிற்கவில்லை.
அமுதாவல்லியின் ஆவி பளிச்சென ஒளிர்ந்தபடி அவனருகே தோன்றினாள். ஆனால் அவளது முகத்தில் புன்னகை நீண்டுகொள்ளவில்லை; கண்களில் அச்சமும் துயரமும் மாறிமாறி தெரிந்தன.
“பரமசிவா, நீ அரண்மனையின் சாபத்தை முறித்துவிட்டாய். ஆனால் அது மட்டும் போதவில்லை. என் சாபம் இங்கேயே முடிவடையவில்லை. அந்த சாபத்தின் அலைகள் வெளியுலகத்தையும் வருடிவிட்டது. என் சாபம் ஊரையும் மக்கள் மனங்களையும் தொட்டுவிட்டது. அவர்கள் கனவிலும் கூட இந்த அரண்மனையின் இருளைச் சந்தித்து வருகிறார்கள்.”
பரமசிவம் அதிர்ச்சியுடன் கேட்டான்:
“அதற்கான சாட்சிகள் என்ன?”
அமுதாவல்லி மெதுவாகக் கையை நீட்டினாள். அவள் விரலிலிருந்து வெளிச்சம் பாய்ந்து சுவரில் ஒரு நிழலை உருவாக்கியது. அந்த நிழல்—அரண்மனைக்கு வெளியே இருந்த கிராமம். அங்கு மக்கள் இரவில் பயம்கொண்டு அலறுகின்றனர், குழந்தைகள் துயில் கொள்ளாமல் அழுகின்றனர், மிருகங்கள் கட்டுப்பாடின்றி ஓடுகின்றன.
அரண்மனைக்குப் புறம்
அந்த நேரத்தில், அரண்மனைக்குப் புறம் கிராமத்தில் பல விசித்திரங்கள் நடந்துகொண்டிருந்தன.
வானம் மின்னலால் கீறப்பட்டு இருளால் மூழ்கியது.
மரங்கள் புயலால் சாய்ந்தன.
கிணறுகளில் தண்ணீர் இரத்தம் போல சிவந்து வழிந்தது.
சிலர் தங்கள் நிழல்களே உயிர்ப்பெற்று நடக்கிறது என்று கூவினர்.
மக்கள் அனைவரும் ஒரே வார்த்தைச் சொன்னார்கள்:
“அமுதாவல்லியின் சாபம் நம்மை விழுங்கிவிட்டது!”
அமுதாவல்லியின் உண்மை
அவளது குரல் குலுங்கியது:
“என்னைத் தீயில் எரித்த அந்த இருளான சக்தி—அது என்னுடைய ஆவியைக் களைந்து சாபமாக மாற்றியது. நான் சிம்மாசன அறையில் அடிமையாக்கப்பட்ட போதிலும், என் சாபம் என் உயிரின் வேதனையால் வெளியுலகில் பரவியது. இப்போது மக்கள் அந்த இருளால் மயங்கி அழிந்துகொண்டிருக்கிறார்கள்.”
அவளது கண்ணீரில் ஒரு பிரகாசம் தெரிந்தது.
“பரமசிவா… நான் ஒருத்தி மட்டும் அல்ல. என் சாபத்தில் சிக்கியிருக்கும் ஆயிரக்கணக்கான நிரபராத மக்கள் இருக்கிறார்கள். அவர்களை விடுவிப்பது உன் கடமை.”
பரமசிவம் தன் உள்ளத்தை உறுதியாகக் கட்டிப்பிடித்தான்.
“நான் ஏற்கனவே உன் துயரத்தை சுத்தப்படுத்தினேன். இப்போது இந்த சாபம் பரவியுள்ள ஊரையே சுத்தப்படுத்துவேன். ஆனால் அதற்கான வழி என்ன?”
சாபத்தின் வேர்கள்
அமுதாவல்லி சுவாசம் விட்டாள்.
“அரண்மனையின் மேல் கோபுரம்—அங்கே தான் சாபத்தின் கடைசி வேர்கள் பதிந்திருக்கின்றன. அந்த வேர்கள் நிழலாகப் பரவி வெளியுலகில் ஊடுருவுகின்றன. அந்த கோபுரத்தை சுத்தப்படுத்தினால் தான் மக்கள் மீள்வார்கள்.”
“ஆனால் எச்சரிக்கை… அந்த கோபுரத்தில் என் சாபத்தின் உருவம்—அது எனது இருளின் பிரதிபலிப்பு. அது என் உயிரின் இருண்ட பக்கம். அதை வெல்ல வேண்டும் என்றால், நீ என்னை எதிர்கொள்வது போல இருக்கும்.”
கோபுரத்தை நோக்கி
பரமசிவம் விளக்கை எடுத்து அமுதாவல்லியுடன் கோபுரத்தை நோக்கிப் பயணித்தான்.
அந்த வழி எளிதல்ல.
அரண்மனையின் பாதைகள் அனைத்தும் சிதிலமடைந்திருந்தன.
சுவர்களில் இருளின் நிழல்கள் அசைந்தன.
விலங்குகளின் எலும்புகள் சிதறிக் கிடந்தன.
அவன் எடுத்து வைத்த ஒவ்வொரு அடியும் மண்ணை நடுங்கச் செய்தது.
கிராமத்தின் அழுகை
அந்த நேரத்தில், கோபுரத்தின் அடியில் இருந்து கிராமத்தின் அழுகை முழங்கியது.
பெண்கள் குரல் குலைந்து பாடினர்:
“அம்மா, எங்களை காப்பாற்று…”
ஆண்கள் கண்ணீர் வடித்தனர்:
“சாபம் எங்கள் உயிரை விழுங்குகிறது…”
அந்த அலறல்கள் பரமசிவத்தின் உள்ளத்தில் நெருப்பாய் எரிந்தன.
“இப்போது திரும்ப முடியாது. என் உயிரை விட்டாலும் இந்த மக்களை நான் காப்பாற்ற வேண்டும்,” என்று மனதிற்குள் உறுதி எடுத்தான்.
கோபுரத்தின் வாசல்
இறுதியாக அவர்கள் கோபுரத்தை அடைந்தனர். அது அரண்மனையின் மிக உயர்ந்த பகுதி.
வாசல் இரும்பால் ஆனது. ஆனால் அந்த இரும்பு கருகிய தீப்போல் பிளந்திருந்தது.
வாசலின் மேல் இரத்தத்தில் எழுதப்பட்டது போல ஒரு வாசகம்:
“இங்கு நுழையும் ஆன்மா தன் நிழலைக் காணும்.”
பரமசிவம் அதைப் படித்ததும் புரிந்துகொண்டான்—
அங்கே தான் அவன் எதிர்கொள்ள வேண்டியது அமுதாவல்லியின் இருண்ட பக்கம்.
அமுதாவல்லியின் எச்சரிக்கை
அவள் மெதுவாகக் கூறினாள்:
“பரமசிவா… நீ அந்த கோபுரத்தில் நுழைந்தவுடன், உனக்கு முன்னால் நான்—ஆனால் என் இருளான உருவம்—எதிர்கொள்ளும். அவளை வெல்லாமல் சாபம் முறியாது. நினைவில் கொள்… அவளை அழிப்பது என் விடுதலை, ஆனால் அதே நேரத்தில் என் கடைசி கண்ணீரும்.”
அவளது குரல் துக்கமாய் இருந்தது.
“நீ வெற்றியடையாவிட்டால், இந்த சாபம் எந்நாளும் உலகைச் சூழ்ந்துவிடும்.”
வாசலைத் திறக்கும் தருணம்
பரமசிவம் சங்கிலிப்பூவை கையில் பிடித்தான்.
அவன் கண்களை மூடி இறைவனை உச்சரித்தான்:
“சிவமே, ஒளியே, இந்த இருளை நீக்கு.”
அவன் கைகளை வைத்து கதவைத் தள்ளினான்.
ஒரு பெரும் சத்தத்துடன் கோபுரத்தின் கதவு திறந்தது.
உள்ளே பனிமூட்டம், இருள், மின்னல், மற்றும் அமுதாவல்லியின் நிழல் உருவம் அவனை எதிர்கொண்டது.
அந்த உருவம் அவளே போல இருந்தாலும், கண்கள் சிவப்பாக எரிந்தன, முகத்தில் கோபமும் சாபமும் மட்டுமே நிரம்பி இருந்தது.
அது சிரித்தது.
“நீ எனக்கு எதிரா வருகிறாயா, பரமசிவா? நான் தான் சாபத்தின் உண்மையான முகம். உன்னை விழுங்கி வெளியுலகையே இருளில் மூழ்கவிடுவேன்!”
0 Comments