மூன்று நாயகர்கள் – 1947 காவல் ரகசியம் 5

 பகுதி 5 – ரகசியத்தின் தடம்

1. மௌனமான காலை

சென்னை துறைமுகத்தில் நடந்த சண்டை முடிந்த பின், மறுநாள் காலை மூவரும் மீண்டும் நூலகத்தில் சந்தித்தனர்.

அவர்கள் முகத்தில் சோர்வு இருந்தாலும், கண்களில் உறுதி எரிந்தது.

அருண் தனது கேமராவில் எடுக்கப்பட்ட படங்களை மேசையில் பரப்பினான்.

அவற்றில் தெளிவாக தெரிந்தது – கருப்பு வண்டியின் பின்புறம், அதன் எண் MZ-4721.

“இது தான் நமக்கு கிடைத்த ஒரே தடம்,” என்றான் அருண்.

கண்ணன் கவனமாக பார்த்து சொன்னான்:

“வண்டி எண் பதிவு காவல்துறையில்தான் இருக்கும். நான் அங்கே பார்த்து வருகிறேன்.”

ரவி தனது கையை தாடையில் வைத்துக்கொண்டு சிந்தித்தான்:

“ஆனா எச்சரிக்கையா இரு. எல்லாருமே நம்ம பக்கம் இருக்க மாட்டாங்க. சில அதிகாரிகள் இன்னும் பிரிட்டிஷ் கையில் இருக்காங்க.”

காவல் தலைமையகத்தில்

அன்று மாலை கண்ணன் காவல் தலைமையகத்துக்கு சென்றான்.

புதிய சுதந்திர அரசாங்கத்தின் சின்னங்கள் சுவர்களில் இருந்தாலும், உள்ளே இன்னும் பழைய ஆட்சியின் குளிர் நிலவி கொண்டிருந்தது.

அவன் வண்டி பதிவுகளைப் பார்க்க அனுமதி கேட்டான்.

முதலில் மறுத்தாலும், அவன் காவல் பயிற்சி சான்றிதழை காட்டியபோது அனுமதி கிடைத்தது.

பழைய பதிவுகளைத் திரும்பிப் பார்த்தான்.

எண் MZ-4721 சேர்ந்த வண்டி ஒரு பிரிட்டிஷ் ஆபீசர் ஜேம்ஸ் ஹாரிங்டன் என்பவருக்குச் சொந்தமானது என்று தெரிந்தது.

ஆனால் அந்த ஆபீசர் ஏற்கனவே 1947 ஜூலை மாதமே நாடு விட்டு இங்கிலாந்துக்குச் சென்றதாகக் குறிப்பிட்டிருந்தது.

கண்ணன் அதிர்ச்சி அடைந்தான்.

“அவன் போயிருக்கிறான் என்கிறது பதிவு. ஆனா அவனுடைய வண்டி இன்னும் இங்கே எப்படி இருக்கிறது?”

மழையில் மலர்ந்த காதல்

 சந்தேகத்தின் விதை

கண்ணன் இந்த தகவலை உடனே அருண், ரவி இருவருக்கும் தெரிவித்தான்.

அருண் சற்று சிரித்தான்:

“எப்போதும் உண்மை இப்படித்தான் இருக்கும். ஒரு பதிவு, ஒரு சான்று எப்போதும் பொய்யைக் காட்டும். நம்ம கதை சரியான பாதையில் இருக்கிறது.”

ரவி தீவிரமாக சிந்தித்தான்:

“இதுக்கு இரு விளக்கம் தான் இருக்க முடியும். ஒன்று – ஜேம்ஸ் போகவில்லை. மறைமுகமாக இங்கே இருக்கிறான்.

இல்லையெனில், இரண்டாவது – யாரோ அவனுடைய பெயரைப் பயன்படுத்தி செயல் நடத்துகிறார்கள்.”

மூவரும் ஒரே நேரத்தில் ஒன்றை உணர்ந்தனர்:

“இந்தச் சதி சாதாரணமல்ல. பிரிட்டிஷ் விட்டுச் சென்ற ரகசிய ஆவணங்கள், ஆயுதங்கள் அல்லது வேறு எதையாவது அந்தப் பெட்டியில் இருக்கலாம்.”

அருணின் பத்திரிகை

அருண் தனது பத்திரிகை தொடர்புகளை பயன்படுத்தினான்.

அவன் சில பழைய ஆவணங்களைத் தேடினான்.

அதில் 1946ல் ஜேம்ஸ் ஹாரிங்டன் குறித்த சில விசித்திரமான செய்திகள் இருந்தன.

ஒரு இரகசிய அறிக்கையில் அவர் “இரட்டை முகவர்” போல செயல்பட்டதாகக் குறிப்பு.

அதாவது அவர் அதிகாரப்பூர்வமாக பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்துக்காக இருந்தாலும், மறைமுகமாக சில இந்திய வணிகர்களுடனும் தொடர்பு வைத்திருந்தார்.

அந்த வணிகர்கள் சுதந்திரம் பிறந்த பின் கலவரத்தை தூண்டி, பொருளாதாரத்தை கைப்பற்ற நினைத்ததாகக் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.

அருண் அந்த அறிக்கையை வாசிக்கும்போது, அவன் உள்ளத்தில் கோபம் எழுந்தது.

“சுதந்திரம் கிட்டியிருக்க, இன்னும் சிலர் அதை விற்க நினைக்கிறார்கள்!”

 ரவியின் சந்தேகம்

ரவி சட்டக்கல்லூரியில் கற்ற விஷயங்களை நினைவுகூர்ந்தான்.

அவன் சொன்னான்:

“அந்தப் பெட்டியில் ஆயுதங்கள் இருக்கலாம்.

ஆனா அதோட கூட முக்கிய ஆவணங்களும் இருக்க வாய்ப்பு உண்டு.

சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களின் பெயர்கள், அவர்களது தொடர்புகள் – அது வெளியில் வந்தால், அவர்களை எதிர்த்து பழைய ஆட்சி ஆதரவாளர்கள் சதி செய்யலாம்.”

கண்ணன் தலை அசைத்தான்:

“அதனால்தான் அந்தப் பெட்டியை அவர்கள் எவ்வளவு விலையிலும் காப்பாற்றிக்கொள்ள விரும்புறாங்க.”

 இருளில் ஒரு நிழல்

அன்றிரவு மூவரும் கோட்டை பகுதியிலுள்ள ஒரு பழைய ஹோட்டல் அருகே நின்றனர்.

அங்கு கருப்பு வண்டி ஒன்று நிற்கும் சாட்சி கிடைத்தது.

அவர்கள் மூவரும் ஒளிந்து பார்த்தபோது, அந்த வண்டியில் இருந்து ஒருவர் இறங்கினார்.

நீளமான கோட், முகத்தில் நிழல்.

அருண் மெதுவாகச் சொன்னான்:

“அந்த நடையின் சாயல்… அது ஜேம்ஸ் தான் இருக்க முடியுமா?”

கண்ணன் கையைச் சுட்டிக்காட்டினான்:

“அவன் தமிழோ ஹிந்தியோ பேசவில்ல. ஆங்கிலம்தான். அது ஜேம்ஸ் தான் இருக்கலாம்.”

அந்த மனிதன் வேகமாக மாளிகைக்குள் நுழைந்தான்.

மூவரும் தூரத்திலிருந்து பார்த்துக் கொண்டே நின்றனர்.

மம்மியின்மர்மம் – மதுரையை மீட்கும் போராட்டம்

 நட்பின் விவாதம்

அந்த நேரத்தில் ரவி சற்று தயக்கத்துடன் சொன்னான்:

“நாம போலீசுக்கு நேரடியாகச் சொல்லலாமே. எதற்காக நாமவே ஆபத்துக்குள் செல்வது?”

அருண் சற்று கடுமையுடன் சொன்னான்:

“சில போலீஸ்காரர்கள் கையில் பணம் வாங்கி நம்மை எதிர்த்து நிற்கலாம். நம்ப முடியாது.”

கண்ணன் சேர்த்தான்:

“ஆமாம். நான் தலைமையகத்திலேயே பார்த்தேன். எல்லாரும் நம்ம பக்கம் இல்ல.”

ரவி ஒரு நிமிடம் சிந்தித்து, பின்னர் தலை குனிந்தான்:

“சரி… நம்ம மூவர் சேர்ந்து தான் உண்மையை வெளிக்கொணர வேண்டும்.”

உறுதியின் தீ

அன்று இரவு அவர்கள் மாளிகையின் வெளியில் நின்றபோது, மூவரின் மனதில் ஒரே எண்ணமே இருந்தது.

“இந்தப் பெட்டியை மீட்காமல் நம்ம பணி முடியாது.”

அருண் உள்ளத்தில் நினைத்தான்:

“இது என் வாழ்நாள் பெரிய செய்தி. ஆனால் அது ஒரு செய்தி மட்டும் இல்ல – தேசத்தின் உயிர்.”

கண்ணன் நினைத்தான்:

“நான் காவலன் ஆகிறேன். இதுதான் என் கடமை.”

ரவி நினைத்தான்:

“சட்டம் என் ஆயுதம். ஆனா அதற்காக உயிரையும் பணயம் வைக்கத் தயாரா இருக்கணும்.”

நகரத்தின் அமைதி

நள்ளிரவு நெருங்கியது.

சென்னை நகரம் பெரும்பாலும் உறங்கிக் கொண்டிருந்தது.

ஆனால் சில இடங்களில் இன்னும் இருண்ட நிழல்கள் சதிகளை நெய்துக்கொண்டிருந்தன.

அந்த நிழலை எதிர்த்து போராட, மூன்று இளைஞர்கள் மட்டும் தயாராக இருந்தனர்.

அடுத்த படிக்கான சிக்னல்

மாளிகையின் உள்ளே ஒரு ஒளி எரிந்தது.

அதோடு ஒரு சத்தம் வெளியில் கேட்கப்பட்டது:

“Tomorrow, the box must leave Chennai.”

அந்த வார்த்தைகள் மூவரின் காதில் விழுந்தபோது, அவர்கள் மூவரும் ஒரே பார்வையில் உறுதி கொண்டனர்.

அடுத்த கட்டப் போராட்டம் இன்னும் தீவிரமாக இருக்கப்போகிறது.