பகுதி 4 – “முதல் மோதல்”
அம்பு புலியின் தோளில் பாய்ந்த தருணத்தில் காடு முழுவதும் அதிர்ந்தது. புலி வலி கொண்டோசையுடன் கர்ஜித்து, நிலத்தில் பாதங்களை உழுதது. அந்தக் குரல் மலைகளின் இடியென ஒலித்தது. காடு முழுவதும் பறவைகள் பறந்தன, சிறு விலங்குகள் ஓடின.
அரண்யா கண்களைச் சிமிட்டாமல் புலியை நோக்கிக் காத்திருந்தாள். அவளது கை வில்லை விட்டு விலகவில்லை. “இது என் தந்தையை வீழ்த்திய புலிகளில் ஒன்று. இன்று உன் இரத்தம் என் வாளை நனைக்காமல் நான் திரும்ப மாட்டேன்,” என்று மனதில் சத்தியமிட்டாள்.
புலி இன்னும் உயிர்ப்புடன் இருந்தது. அதன் தோளில் அம்பு பாய்ந்திருந்தாலும், அதன் வலிமை குறையவில்லை. அது தன் கூரிய பற்களை காட்டி, அவளை நோக்கி பாய்ந்தது.
அரண்யா பக்கமாய் தாவி, ஈட்டியைப் பயன்படுத்தினாள். புலி அவளைத் தாக்க வந்த இடத்தில் அவள் ஈட்டியை முன்னேற்றி அடித்தாள். ஈட்டி அதன் பக்கவாட்டில் பாய்ந்தது. மீண்டும் வலி குரல். ஆனால் அந்தக் குரலில் வெறும் வலி மட்டுமல்ல—கோபமும் பழிவாங்கும் தீவிரமும் இருந்தது.
புலி இரத்தம் சொட்டியபடி அவளைச் சுற்றியது. அதன் கண்கள் நிலவில் மின்னியது. அது நேரடியாக தாக்கவில்லை; சுற்றி விட்டு வாய்ப்பு தேடியது. அந்த நொடியில் அரண்யாவின் மனதில் தந்தையின் குரல் ஒலித்தது:
“புலி எப்போதும் நேராக தாக்காது. அது உன் சோர்வை காத்திருக்கும். அந்த நேரத்தில் தான் நீ அம்பு வீச வேண்டும்.”
அவள் மூச்சை கட்டுப்படுத்தி, வில்லில் அடுத்த அம்பை வைத்தாள். புலி திடீரென்று பாய்ந்தது. அந்தச் சமயத்தில், அவள் புலியின் கண்களை நோக்கி அம்பை விட்டாள்.
அம்பு புலியின் கன்னத்தில் பாய்ந்தது. அது வலி கொண்டோசையுடன் நிலத்தில் விழுந்தது. ஆனால், அதே வேகத்தில் மீண்டும் எழுந்தது. இப்போது அதன் கண்கள் எரிந்தன. அது முழு சக்தியுடன் பாய்ந்து, அவளை நிலத்தில் தள்ளியது.
அரண்யா தனது வாளை உடனே எடுத்து, புலியின் முகத்தைக் குத்தினாள். வாள் புலியின் தோலைக் கிழித்தது. இரத்தம் பாய்ந்தது. புலி பின்னோக்கி தள்ளப்பட்டு, மீண்டும் கர்ஜித்து, காட்டின் இருளுக்குள் ஒளிந்தது.
அவள் தெரிந்துக் கொண்டாள்—இது வெறும் ஆரம்பம் மட்டுமே. புலி இன்னும் உயிரோடு இருந்தது. அதற்கு மேலாக, அது தனியாக இல்லை. இன்னொரு புலியும் இருக்கிறது. இரண்டையும் வென்றால் தான் அவளது சத்தியம் நிறைவேறும்.
கிராமத்தில்…
ஆனால், சிலர் நம்பிக்கையுடன், “அவள் அரசனின் மகள். அவள் தோற்க மாட்டாள்,” என்றார்கள்.
புலியின் பழி
காட்டின் ஆழத்தில், புலி காயமடைந்து கர்ஜித்தது. அதன் உடல் இரத்தத்தில் தோய்ந்திருந்தது. ஆனால் அதன் கண்களில் பழிவாங்கும் தீ எரிந்தது. அது தனியாகவே இருக்கவில்லை. அதன் பக்கத்தில் இன்னொரு புலி—அதன் இணை. அந்த இரண்டும் இருளில் ஒன்றை ஒன்று சுற்றின. அந்தக் கணத்தில், அவைகள் ஒரே சத்தியம் எடுத்தன போல—அரண்யா உயிரோடிருக்கக் கூடாது.
அரண்யாவின் முடிவு
முதல் மோதலின் பின், அரண்யா காட்டின் ஓரத்தில் ஒரு குன்றின் மேல் அமர்ந்தாள். காற்று அவளது வியர்வை நனைத்தது. அவள் தன் காயங்களைத் தானே கட்டிப்போட்டாள்.
“இது சுலபமானது அல்ல. ஆனால் நான் பிறந்ததே இதற்காக. என் அப்பா என்னை காத்தது போல, இப்போது நான் என் கிராமத்தை காப்பேன். எதுவானாலும், அந்த இரண்டு புலிகளை வீழ்த்தாமல் நான் திரும்ப மாட்டேன்,” என்று அவள் மனதில் உறுதியானாள்.
அவளது கண்களில் நெருப்பு இருந்தது. அந்த இரவின் நட்சத்திரங்கள் கூட அந்தத் தீக்கதிர்களைப் பார்த்து பிரகாசித்தது போலத் தோன்றின.
0 Comments