பாழடைந்த அரண்மனையின் இரவு - 4

 

பகுதி – 4 : கோபுரக் குளத்தின் இரகசியம்

பிசாசின் குரல் அரண்மனையின் சுவர்களில் மறைந்து போனபோது, மண்டபம் ஒரு சற்று அமைதியை அடைந்தது. ஆனால் அந்த அமைதி சற்றே விசித்திரமானது; புயல் எப்போதும் கர்ஜிக்கும் முன் கிடைக்கும் மர்மச் சுவாசம் போல.

பரமசிவம் சோர்வுடன் மூச்சை இழுத்துக்கொண்டிருந்தான். அவன் கையில் சங்கிலிப்பூ இன்னும் ஒளிர்ந்தது. வியர்வைத் துளிகள் அவன் நெற்றியில் வழிந்தாலும், கண்களில் இருந்த உறுதியான தீ எரியத் துடித்துக் கொண்டே இருந்தது.

அமுதாவல்லியின் ஆவி அவனருகில் மிதந்து வந்தது. அவளது குரல் இனி கோபமல்ல; சோகத்துடனும் நம்பிக்கையுடனும் கலந்தது.

“நீ பிசாசின் சங்கிலியை உடைத்தாய், பரமசிவா. ஆனால் என் சாபம் இன்னும் முறியவில்லை. என் கண்ணீரின் இறுதி துளி அரண்மனையின் கோபுரக் குளத்தில் பூட்டப்பட்டிருக்கிறது. அந்த குளம் தான் என் ஆன்மாவின் சாவி.”

அரண்மனையின் மர்ம நடைபாதை

அமுதாவல்லி அவனை வழிநடத்தத் தொடங்கினாள். இருளில் அவளது வெண்மையான உருவம் மெதுவாக நகர்ந்தது. பரமசிவம் விளக்கைத் தூக்கிக்கொண்டு பின்தொடர்ந்தான்.

அரண்மனையின் உள் நடைபாதைகள் அனைத்தும் சிதைந்திருந்தன. தூண்களில் பழைய ஓவியங்கள் இன்னும் காணப்பட்டன—பேரரசின் செழிப்பு, வீரர்கள், விருந்துகள், மற்றும் இசை. ஆனால் அவற்றின் மேல் பசை போல கருப்பு கறைகள் பரவி இருந்தது; அங்கேயே அவளது இரத்தக் குரல்கள் ஒட்டியிருப்பதைப் போல.

“இந்த நடைபாதையில் காலடி எடுத்து வைக்கும் போது பலர் உயிரிழந்தனர்,” என்றாள் அமுதாவல்லி மெதுவாக.

“அவர்கள் எனது சாபத்தால் அல்ல, ஆனால் அந்தக் குளத்தை காக்கும் மர்ம சக்தியால்.”

பரமசிவம் நின்றான்.

“அந்தக் குளத்தில் யார் காவல் நிற்கிறார்?”

அவள் தலையசைத்தாள்.

“அவன் மனிதன் அல்ல. என் கண்ணீரை சுரண்டி மறைத்த அந்த வல்லமையே ஒரு காவலனைக் கிளப்பியது. அவனை எதிர்கொண்டால் தான் என் ஆன்மா விடுதலை அடையும்.”

கோபுரக் குளத்தின் தோற்றம்

சிறிது நேரம் நடைபயணம் செய்த பின், அவர்கள் அரண்மனையின் வடகோபுரத்தை அடைந்தனர். அங்கேயே அந்த மர்மக் குளம் இருந்தது.

கோபுரம் பாதியாக இடிந்து போனது. மேலிருந்து நிலவொளி வெள்ளி வெள்ளமாக விழுந்தது. குளத்தின் நீர் கருப்பு பளபளப்புடன் அமைதியாகக் கிடந்தது. ஆனால் அந்த அமைதிக்குள் ஒரு விசித்திரம் இருந்தது—நீர் அசையாமல் இருந்தாலும் அதன் மேல் பனிப்புகை மெல்லக் கிளம்பிக் கொண்டிருந்தது.

பரமசிவம் விளக்கை உயர்த்தினான். குளத்தின் நடுவே ஒரு சிறிய தாமரைப்பொம்மை போல உருவம் தெரிந்தது. அது தான் அமுதாவல்லியின் கண்ணீரின் இறுதி துளி புதைந்திருக்கும் சின்னம்.

அமுதாவல்லியின் குரல் நடுங்கியது:

“அந்த தாமரைப்பொம்மை சாபத்தின் மூலக்கூறு. அதை எடுத்து சுத்தப்படுத்தினால் தான் என் ஆன்மா விடுதலை அடையும். ஆனால் எச்சரிக்கை… அதன் காவலன் இப்போது எழும்.”

காவலன் எழுகிறது

பரமசிவம் குளத்தின் விளிம்பில் நின்றபோது, திடீரென்று நீர் சுழன்று புயல் போலக் கிளம்பியது. குளத்தின் அடியில் இருந்து ஒரு பேருருவம் மெதுவாக எழுந்தது.

அவன் மனிதன் அல்ல; அவன் நீரின் சாபத்தால் உருவானவன். முகம் முழுவதும் கறுப்பு சிப்பிகள், கண்கள் பச்சை ஒளியுடன் பிரகாசம், கைகளில் நீர் வாள், மார்பில் பாம்புகள் சுருண்டு இருந்தன. அவன் குரல் குளத்தின் அலை போல முழங்கியது:

“யாரும் இந்தக் கண்ணீரை எடுக்க முடியாது! அது என்றும் சாபமாகவே நிலைத்திருக்க வேண்டும்!”

அவன் எழுந்தவுடன் குளம் முழுவதும் அலைமோதியது. நீர் சுவர்கள் போல உயர்ந்து பரமசிவத்தின் மீது பாய்ந்தது.

பரமசிவத்தின் போராட்டம்

பரமசிவம் சங்கிலிப்பூவை கையில் பிடித்து நின்றான். நீர் அவனைத் தாக்கினாலும், அவன் உள்ளத்தில் இருந்த மந்திரம் அவனை காக்கிற்று.

“ஓம் நமச்சிவாய! ஒளியே, இருளை நீக்கு!” என்று அவன் குரல் முழங்கியது.

அந்த வார்த்தைகளால் சங்கிலிப்பூ ஒளிர்ந்தது. அதன் ஒளி குளத்தின் மேல் விழ, நீரின் கொந்தளிப்பு சற்றே தளர்ந்தது.

ஆனால் காவலன் பின்வாங்கவில்லை. அவன் நீர் வாளை உயர்த்தி, மின்னல்போல பரமசிவம் மீது பாய்ந்தான். அந்த வாள் தரையைத் தட்டியவுடன் கற்கள் பிளந்து நீர் வெடித்தது.

பரமசிவம் தன் விளக்கை வானத்தில் தூக்கி எறிந்தான். அது குளத்தின் மேல் விழுந்ததும் தீப்பொறி போல ஒளிர்ந்தது. அந்த ஒளியில் காவலன் சற்றே பின்வாங்கினான்.

அமுதாவல்லியின் வேண்டுகோள்

அந்த சண்டையில் பரமசிவம் போராடிக் கொண்டிருந்தபோது, அமுதாவல்லியின் குரல் எழுந்தது.

“பரமசிவா! அவனை வெல்ல வலிமையால் முடியாது. அவன் என் கண்ணீரின் காவலன். என் துயரமே அவன் பலம். நீ என் துயரத்தை உன் உள்ளத்தில் ஏற்று, அதை சுத்தப்படுத்தினால் மட்டுமே அவன் சக்தி குறையும்.”

பரமசிவம் கண்களை மூடியான். அவன் மனதில் அமுதாவல்லியின் குரல்கள், அவள் எரியும்போது எழுந்த குரல்கள், அவள் துன்பம்—all ஆனது ஒளியின் சின்னமாக அவன் உள்ளத்தில் மாறின. அவன் கண்ணீரோடு சிவனின் நாமத்தை உச்சரித்தான்.

“சிவமே, இவள் துயரத்தை ஒளியாக்குவாய். அவள் சாபத்தை அருளாக்குவாய்.”

காவலனின் வீழ்ச்சி

அந்த நேரத்தில் சங்கிலிப்பூவில் இருந்து பளபளக்கும் வெள்ளி ஒளி எழுந்தது. அது குளத்தின் மீது விழுந்ததும் நீர் நெருப்பாக எரியத் தொடங்கியது. காவலன் கத்தினான். அவன் உடல் பனியாய் கரைந்தது.

குளத்தின் நடுவே இருந்த தாமரைப்பொம்மை திடீரென்று திறந்து, அதன் உள்ளே ஒளிர்ந்த பளிங்குக் கண்ணீர் வெளிப்பட்டது. அது ஒரு நீல ஒளியுடன் பரவியது.

பரமசிவம் மெதுவாக அந்த கண்ணீரை எடுத்து, தன் கையில் வைத்தான். அவன் மந்திரம் ஓதினான்:

“ஓம் நமச்சிவாய! சாபம் கரையட்டும்!”

அந்த கண்ணீர் ஒளியில் கரைந்தது. குளத்தின் நீர் அமைதியாகி, புயல் நிறுத்தியது.

சற்றே விடுதலை

அமுதாவல்லியின் உருவம் பிரகாசமாகியது. அவளது முகத்தில் சோகத்திற்குப் பதிலாக நிம்மதி தோன்றியது.

“நீ என் துயரத்தை சுத்தப்படுத்தினாய், பரமசிவா. ஆனால் இன்னும் கடைசி சோதனை உண்டு. என் சாபத்தின் மூலக்கூறு முழுமையாக நசிக்காவிட்டால், இந்த அரண்மனை உயிர்களை விழுங்கத் தொடரும். கடைசி சோதனை—அரண்மனையின் சிம்மாசன அறையில் உன்னை எதிர்கொள்கிறது.”

பரமசிவம் சோர்வுற்றிருந்தாலும், தன் உள்ளத்தில் உறுதியுடன் நின்றான்.

“அமுதாவல்லி, நான் தொடங்கியது முடிக்காமல் திரும்ப மாட்டேன். உன் ஆன்மா அமைதி அடையும் வரை என் உயிரைத் தருவேன்.”

அவள் புன்னகையுடன் மெதுவாகக் கூறினாள்:

“அப்படியானால், அடுத்த இரவு பகுதி தான் உண்மையான முடிவின் தொடக்கம்.”