சங்க கால சாகசம் – ஒரு காவலரின் நாட்கள் - 2

 விற்பனையாளர் காணாமல் போனான்

மதுரையின் சனிக்கிழமை சந்தை வழக்கம்போல் காலை ஆறு மணி முதல் உயிருடன் வழிந்துவந்து கொண்டிருந்தது. சக்கரங்களைத் தள்ளும் வணிகர்கள், பட்டினப்பகுதியிலிருந்து உண்டி காசு தேடும் கைத்தொழிலாளர்கள், பூங்கொத்துகளை முறுக்கி வைத்துப் புறப்பட்ட பெண்கள்… யாரும் மற்றவர்களைப் பற்றி கவலைப்படவில்லை. ஆனால் ஒருவருக்குக் குறைவாகவே இருந்தார்.

லீ பாவ் யான் – சீன வணிகர். பாண்டிய மன்னருடன் ஒரு முக்கிய வர்த்தக ஒப்பந்தத்தில் இருந்தவர். கப்பல் வழியாக துறைமுகத்திலிருந்து வந்தவராக, கடந்த இரு மாதங்களாக மதுரையில் தங்கியிருந்தார். ஜாடிகள், பளபளப்பான கண்ணாடிக் கலை பொருட்கள், தங்க மெழுகுவர்த்திகள் போன்றவற்றை மக்களுக்கு விற்றவர்.

ஆனால் நேற்று மதியம் சந்தை முடியும் நேரம் வரை காணப்பட்ட அவர்... இன்று காலை முதல் காணவில்லை.

🕵️ அறிக்கை முதல் சந்தேகம் வரை

அரியன் வேந்தனிடம் ஒரு தூண்டில் கடை வைத்திருந்த இய்யா என்பவர் விரைந்து ஓடியவாறே கூறினார்:

“அரசே! லீ பாவ் யான் நேற்று மாலையில் கடையை அடைத்து வெளியே போனார். ஆனால் அவர் அறையில் இன்னும் படுக்கை தெளிவாக உள்ளது. அவருடைய பாதங்களை வைக்காத இடம்தான்!"

அரியன் தனது துணை மாடனுடன் உடனே அந்த இடத்திற்குச் செல்கிறார். வழக்கம் போல யாரும் அதிகம் கவலைப்படவில்லை. ஒரு விற்பனையாளர் ஒரு இரவு வெளியே செல்வது சாதாரணம் என்றாலும், அரச ஒப்பந்தம் உள்ளவரை பாதுகாக்க வேண்டும் என்பதுதான் அரியனின் பணி.

🔎 விசாரணை துவக்கம்

அரியன் அந்த வணிகர் தங்கியிருந்த மணிமேகலை வாடகை விடுதி என்ற இடத்தை பார்வையிட்டார்.

• படுக்கை கிழிந்ததில்லை

• காலணிகள் உள்ளே

• வீசியிருந்த வாசனைக்குழாய் முடங்கியிருக்கிறது

• தாமரைக் காகிதத்தில் ஒரு வார்த்தை: "பின்வாங்கு"

அவனது கண்கள் ஒரு சிறிய பிளவைக் கவனிக்கின்றன — சுவரின் ஓரத்தில் மென்மையான குருதியின் தடம். மிகச் சிறிது. சிலருக்குத் தெரியவே தெரியாது. ஆனால் அரியனுக்கு அது போதுமானது.

👤 முதலாவது சந்தேகநபர்: இடைநிலை மொழிபெயர்ப்பாளர்

லீ பாவ் யானுடன் இணைந்து பணியாற்றிய முருகன் என்பவர், மதுரைத் தமிழ் மற்றும் விற்பனையாளரின் சொற்ப மஞ்சூரியக் கன்னடம், சில பாசி சீன மொழியைத் தெரிந்தவர். அவர் விசாரணைக்கு அழைக்கப்படுகிறார்.

“நான் கடைசி முறையாக அவரைக் கண்டது மாலை 6 மணிக்கு. அவர் ஒருவருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தார். நாங்கள் தமிழில் பேசவில்லை. அதனால் என்ன பேசினார் என்று தெரியவில்லை.”

“யார் அந்த நபர்?” – என்று அரியன் வினவுகிறார்.

“அவர் தலைக்கவசம் அணிந்திருந்தார்... எதற்காக என்று தெரியவில்லை. ஒரு பழைய ஆயுதம் தாங்கியவரைப் போல இருந்தார்.”

🕯️ சமய நோக்கம்? அரசியல் சதி?

மாலை நேரத்தில் அரியன் வேந்தன் மீண்டும் சந்தைக்கு செல்கிறார். லீ பாவ் யான் கடந்த சில நாட்களாக பழைய கல்வெட்டுகளை வாங்கி சேகரித்து வந்துள்ளார் என்பதும் தெரியவருகிறது.

அவைகளில் ஒன்று, பழநாச்சியம்மன் கோயில் அருகே காணப்பட்ட ஒரு பாறையில் இருந்த வந்தர்களுக்குச் சேவை செய்த பெருமை பற்றிய வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க கல்வெட்டு.

அந்த கல்வெட்டு அன்றிரவு உடைக்கப்படுகிறது.

இரண்டு சம்பவங்கள் — ஒரு வணிகர் காணாமல் போவது, ஒரு வரலாற்று கல்வெட்டு உடைபடுவது — இது சீரற்ற எதிரொலி.

🧩 முடிவில், ஒரு இரகசிய வார்த்தை: "நாயனார்"

அந்த கல்வெட்டின் மேல் பகுதியில் இருந்த மறைந்த எழுத்துகள், வெண்கல ஆழ்வாரத்தில் சிதைந்துவிடாமல் இருந்தன. அதில் ஒரு வார்த்தை மட்டும் தெளிவாகப் படிக்க முடிகிறது:

"நாயனார்"

அரியன் வேந்தன் – அந்த ஒரு வார்த்தையையும், ஒரு நிழலாக நகரும் முகமற்ற பாத்ரிக்கையும், பின்வாங்கு என்ற வார்த்தையையும் மனதில் பதித்துக்கொள்கிறார்.