பழைய அரண்மனையின் இரகசியம்
🏯
அரசமரம் கிராமத்தின் வடமேற்குப் பகுதியில், காடுகளின் நடுவே, இடிந்து போன ஒரு அரண்மனை இருந்தது.
புதர்களால் மூடப்பட்ட சுவர்கள், இடிபாடுகளில் வளரும் காட்டுப் புல்கள், பாம்புகளின் புழுதி நிறைந்த நடைபாதைகள் — யாரும் அங்கே செல்வதில்லை.
ஏனெனில், அங்கு வீரநாயகி ஒருகாலத்தில் வாழ்ந்தார் என்பார்கள்.
🌑 பழைய கதை
80 வயது பழம் பெருமாள் சாமியார், ஆறுமுகத்தின் மரணத்துக்கு மூன்று நாட்கள் பிறகு, கிராமத் தலவரின் வீட்டில் அனைவரையும் கூடி பேசத் தொடங்கினார்.
“இந்த அரசமரம் பழி வாங்கும் மரம் இல்லை… அது காவலன்.
காவலன் காக்கும் பொருள், அங்கேயே — அந்த இடிந்த அரண்மனைக்குள் இருக்கு.
அந்த அரண்மனை தான் வீரநாயகியின் வீடு.”
கிராமத்து இளைஞர்கள், குறிப்பாக முத்துவேல் மற்றும் செல்வமுத்து, ஆர்வமுடன் கேட்டார்கள்.
“சாமியாரே… வீரநாயகி யார்? அவளது கதை என்ன?”
சாமியார் கண்களை மூடிக் கொண்டு ஆழ்ந்த மூச்சு விட்டார்.
🕰️ 80 வருடம் முன்பு...
அரசமரம் கிராமம் அப்போது செழிப்புடன் இருந்தது.
மலைத் தங்கச் சுரங்கம், மிளகு வியாபாரம், காடின் மரங்கள் — இவை எல்லாம் அந்தக் காலத்து “சேனாதிபதி கங்காதரன்” என்பவரின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தன.
அவரது ஒரே மகள் — வீரநாயகி.
அவள் அழகும், அறிவும், வலிமையும் கொண்டவள். குதிரை சவாரி, வாள் சண்டை, பாடல், நடனம் — எல்லாம் தெரிந்தவள்.
அவளது பெயர் அந்தப் பகுதியின் எல்லா கிராமங்களிலும் பரவியது.
ஆனால், செல்வமும் அழகும் சேரும்போது, பொறாமையும் சேரும்.
⚔️ வஞ்சகம்
ஒரு இரவில், மழை பெய்துக்கொண்டிருந்தது.
கங்காதரன் வெளியூர் சென்றிருந்தார்.
அரண்மனைக்குள் ஊடுருவியவர்கள் — வியாபாரிகளாக வந்து மறைந்த முப்பத்து மூன்று கொள்ளையர்கள்.
அவர்கள் நோக்கம் வெறும் பொக்கிஷம் அல்ல.
அவர்கள் வீரநாயகியை உயிரோடு பிடித்து, மலைப்பகுதி அரசுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்த விரும்பினர்.
ஆனால் வீரநாயகி எளிதில் அடங்குபவளல்ல.
அவள் வாளைப் பிடித்து, பத்துபேர் வரை கொன்றாள்.
மீதமிருந்தவர்கள் அவளை கட்டிப் பிடித்தனர்.
அந்த இரவு, அரண்மனையின் பின்புறத்தில் அவளை அடித்து, கிணற்றுக்குள் தள்ளிவிட்டனர்.
🌊 இரத்தக் கிணறு
அந்தக் கிணறு இன்னும் இருக்கிறது.
அது தற்போது புல்களால் மூடப்பட்டுள்ளது.
சாமியார் சொல்வது:
“அவளது உயிர் அங்கேயே இருந்தது.
அந்த இரத்தம் மண்ணோடு கலந்தது.
அவளது ஆவி பழிவாங்காமல் இளைப்பாறாது.”
🌀 தற்போதைய இரவு
முத்துவேல், செல்வமுத்து, மற்றும் இரு நண்பர்கள் — கருப்புசாமி மற்றும் மணிகண்டன் — சாமியாரின் கதையை கேட்ட பிறகு, உண்மையைப் பார்க்க அரண்மனைக்குச் செல்ல முடிவு செய்தனர்.
மழை நின்றுவிட்டது.
மந்தமான பனித்துளிகள் காற்றில் மிதந்தன.
நான்கு பேரும் விளக்குகளை எடுத்துக் கொண்டு காடுக்குள் நுழைந்தனர்.
காட்டு நுழைவாயிலில், அவர்கள் அடியில் வேர்கள் சறுக்க, வானம் இடிக்க, பனியில் ஒரு நிழல் நகர்ந்தது.
👁️ அரண்மனைக்குள்
அவர்கள் அரண்மனையை அடைந்தபோது, சுவர் மீது பச்சை பாசி படிந்து, கதவுகள் சிதிலமடைந்திருந்தன.
முகப்புக் கதவின் மேல், பழமையான ஒரு செம்பு பலகை — “வீரநாயகி மாளிகை” — என்று எழுதப்பட்டிருந்தது.
உள்ளே சென்றபோது, காற்று திடீரென குளிர்ந்தது.
ஒரு அறையின் சுவற்றில், பழைய ஓவியம் — வாள் பிடித்த, பச்சைப் புடவையில் வீரநாயகி.
ஆனால் அந்த ஓவியத்தின் கண்களில்… உண்மையான மனிதக் கண்கள் போல பிரகாசம்!
🔮 இரகசிய சின்னம்
மணிகண்டன் சுவரின் ஒரு மூலையில், மூன்று வட்டங்களும் ஒரு வாளும் கொண்ட சின்னத்தை கவனித்தான்.
அது வீரநாயகியின் குடும்பச் சின்னம்.
அது அருகே, இரத்தம் போல சிவப்பு கறை.
அவர்கள் விளக்கை நெருங்கும்போது, சுவர் அதிர்ந்தது.
மெல்ல, ஒரு மறைவு கதவு திறந்தது.
அதன் உள்ளே — பின்புறம் செல்லும் இருண்ட பாதை.
⚠️ எச்சரிக்கை
பாதையின் முன், காற்றில் ஓர் குரல்:
"இங்கே வந்தவர்கள் உயிரோடுப் போவதில்லை…"
அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.
முத்துவேல் சொன்னான்:
“நாம் வந்தது உண்மையை அறியத்தான். பின்னோக்கி போனாலும், அது நம்மைத் தேடி வரும்.”
அவர்கள் விளக்கை உயர்த்தி, அந்த பாதையில் நுழைந்தனர்.
🩸 இரத்தத்தின் பாதை
பாதையின் நடுவே, தரையில் சிவப்பு தடங்கள்.
அந்த தடங்கள் நேராக ஒரு கிணற்றின் அருகே சென்றன.
அந்தக் கிணற்றிலிருந்து குளிர்ந்த புகை எழுந்தது.
அதில் ஒரு பெண்மணி நிழல் — நீண்ட கூந்தல், பச்சைப் புடவை, கண்கள் கருப்பு வெற்றிடமாக.
அவள் மெதுவாகக் கூறினாள்:
"என் பெயர் வீரநாயகி… எனக்காக நீங்க பழி வாங்கப் போறீங்களா?"
முத்துவேலின் கையில் விளக்கு அதிர்ந்தது.
செல்வமுத்தின் குரல் நடுங்கியது:
“யார் மீது?”
அவள் சிரித்தாள்.
அந்த சிரிப்பில் காற்று உறைந்து போனது.
"இந்த கிராமமே…"
0 Comments