மழையில் மலர்ந்த காதல் - 2

 மழை நிறைந்த மௌனத்தில் உருகிய பார்வைகள்

சென்னை மழை நின்றதுபோல் தெரிந்தாலும், விக்னேஷின் உள்ளத்தில் இன்னும் ஒரு சிறு கனமழை பெய்துக்கொண்டுதான் இருந்தது.

அந்த வாரமும், மாலினியைக் காணும் ஆசையில் நூலகம் வந்தான்.

ஆனால் இப்போது அவர் வார்த்தைகளை எதிர்பார்க்கவில்லை...

அவளது பார்வையில்தான் பசியைத் தேடினான்.

மாலினி, வழக்கம்போல் அவனை எதிர்நோக்கி புன்னகையோடு நின்றாள்.

ஆனால் இன்று...

அவள் கண்கள் ஓர் அலாதியான மெளனத்தை எடுத்துச் சென்றன.

சில மாதிரிப் பார்வைகள் நம்மை எங்கோ தொட்டுவிட்டு போகும்.

அவளது பார்வை —

தொடாதே,

ஆனாலும் நனையச்செய்தது.

“மாலினி...” அவன் அழைத்தான்.

மழை சன்னலில் இருந்தது.

இருவரும் பக்கத்தில் நின்றனர்.

“இருங்க... நான் வாடை மாதிரி இருக்குறேன்னு நினைக்காதீங்க…” அவள் சொன்னாள்,

ஏனெனில் புடவையின் நுனி நனைந்து தோளில் ஒட்டியிருந்தது.

விக்னேஷ் தலையசைத்தான்.

அவளது தோலை ஒரு கணம் பார்த்தான்.

அங்கே வெப்பம் மட்டும் இல்லை...

ஓர் அழகு இருந்தது.

தொட்டுவிடக்கூடாது என்ற விலகல் இருந்தாலும், நெருக்கத்துக்கான வாஞ்சை துள்ளியது.

அவள் தனது வாடகை வீடு அருகே விக்னேஷை அழைத்தாள்.

“சிறிய தேநீர் தயாரிக்கறேன். போகலாமா?”

அவன் ஆமா என்றவுடன், இருவரும் அதே குடிசை வாசலில் நின்றனர்.

மழை மேகங்கள் இன்னும் சிரித்துக் கொண்டிருந்தன.

வீட்டின் உள்ளே நுழைந்ததும், வாடை, ஈரம், புத்தகங்களின் வாசனை, ஒரு வசீகர காற்றாக இருந்தது.

மாலினி, புடவையின் பின்புறத்தைக் கொஞ்சம் நேர்த்தியாக சீரமைத்தாள்.

அந்தச் சுழலும் நொடியில், அவள் முதுகின் மேலே ஒரு சொட்டு மழைத்துளி விழுந்தது.

அதைக் காண, விக்னேஷின் பார்வை சறுக்கியது.

அவளும் பார்த்தாள்.

“துடைத்துடா?” – அவள்தான் கேட்டாள்.

விக்னேஷின் விரல் மெதுவாக மேலே வந்தது.

அதற்குள் அவள் சற்றே சாய்ந்திருந்தாள்.

அவன் மெல்ல அந்தத் துளியைக் தொட்டான்.

அந்தத் தொட்டல் நீர் துடைத்ததல்ல...

உணர்வை தீட்டியது.

அவள் மெதுவாக திரும்பினாள்.

இப்போது அவர்களுக்குள் ஒரு கனமான மெளனம்.

மௌனம்…

ஆனாலும் அதில் உருகல் இருந்தது.

அவளது மூச்சு சற்று கனமாயிருந்தது.

உதடுகள் சற்று திறந்து இருந்தன.

விக்னேஷ் மெதுவாக அணிந்தான்.

“நீ என்ன பார்க்கிறாய்?” – அவள் கேட்டாள்.

“உன்னை…

நனையாம நனைக்கிற மாதிரி…” – அவன் பதில் சொன்னான்.

அவள் சிரித்தாள்.

அவளது கண்கள் சொன்னது —

“மழை மட்டும் இல்ல... நீயும் என்னை நனைக்கிற”

அந்த நொடியில், விக்னேஷின் விரல்கள் அவளது தோளை வருடின.

அவள் கண்களை மூடினாள்.

அவள் இதழ்கள், விரும்பாமல் தான் இருந்தன...

ஆனால் எதிர்பார்த்தே இருந்தன.

அவன் மெதுவாக நெருங்கினான்.

முதலில் உதடுகள் மோதவில்லை.

கண்ணாடி போல நெருக்கமாய் வந்தன.

அதற்கு முன்னால், அவர்களது மூச்சுகள் ஒன்றோடொன்று வாசித்தன.

முத்தம் வந்தது.

அது வெறும் ஆசை அல்ல...

ஒரு ஓர் உற்சாகம், மென்மையான அதிர்வாக இருந்தது.

மழையின் சத்தம் பின்னணியில் இசையாக இருந்தது.

வீட்டு கதவு மூடியிருந்தாலும்,

அந்த இரவின் வாசலில் ஒரு காதல் மலர்ந்துவிட்டது.