மலைக் குரலின் மரணம் - 1

 மரண குரல் எழுந்த இரவு

⛰️

மலைகளால் சூழப்பட்ட அந்த வனாந்த கிராமம் — அரசமரம் — வானத்தின் மேலே புகுந்திருந்தது போலத் தோன்றும். பசுமை நிறைந்த புல்வெளிகள், பளபளக்கும் சிற்றாறு, காலையில் இடிந்த மாயிரம் நிழல்கள், பகலில் கூவிக்கொண்டிருக்கும் குயில்கள்… ஆனால் இரவில், அது நிச்சயமாக வேர்க்கவிக்கக் கூடிய ஒன்றாக மாறும்.

அந்தக் கிராமத்தில் ஒரே ஒரு விதி இருந்தது –

"அரசமரம் கீழ் இரவு 9க்குப் பிறகு யாரும் நிழலை கடந்துச் செல்லக்கூடாது."

இது வெறும் பழமொழியாகவே இல்லாமல், தலைமுறையாய் கடைபிடிக்கப்படும் விதியாகவே இருந்தது.

🌒

மாலை 6 மணி.

பளிச்சென சூரியன் மலைக்கு எதிராக வாடிக்கொண்டிருந்தான். தாழ்வான மேகங்கள், தூரத்தில் மின்னல் எரிய, ஒரு பக்க வானத்தில் கருப்பு கம்பளம் விரிக்கத் தொடங்கியது.

கிராமத்தார் அனைவரும் தங்கள் வீட்டுக்குள் அடைந்தனர். ஏனென்றால் அது "அரசமரத்தின் சாயல் நேரம்."

அந்தச் சாயலில், அந்த மரம்... பேசும் என்பர்!

அந்தக் குரல் யாருடையது என யாரும் கண்டதில்லை.

ஆனால் அது சொல்வதைக் கேட்பவர்கள், மீண்டும் பிறந்ததேயில்லை.

🍂

அந்த இரவு வந்தது.

வந்தது மட்டுமல்ல, வானமே ஒருவகையான கனமான அச்சத்தில் மூடப்பட்டது.

நிழல்களின் நுழைவாயில் போல, அந்த அரசமரம் காற்றில் அதிர்ந்தது.

அதிலிருந்து ஒரு ஒலி வந்தது –

மனிதக் குரலல்ல, மிருகத்தால் துளைக்கப்பட்ட சத்தமும் அல்ல.

ஒரு மரணத்துக்குரிய அழைப்பு!

"இங்கே வரு... உனக்காக நான் காத்திருக்கிறேன்..."

🔥

அந்தக் கிராமத்தில் ஆறுமுகம் என்பவன் ஒரு மங்கல வாத்தியக்காரன்.

அவன் யாரையும் நம்பாதவனும், பழைய நம்பிக்கைகள் எல்லாம் மதிக்காதவனும்.

அந்த இரவோ, அவனது வீட்டு பக்கத்தில் மின்மினிக்கும் சாமியாட்டத்தைக் கேட்டு வெளியே வந்தான்.

"அட பா... இப்படி ஒரு ஓய்வு நாளில் கூட நிம்மதியா இருக்க முடியலையா?"

என்று கோபத்துடன் அங்கே போனான்.

அவன் எதிர்பார்த்தது – சாமியாட்டம்.

ஆனால் அவன் கண்டது – ஒரு பெண் நிழல்.

அவள் நின்றது அரசமரத்தின் அடியில்.

பச்சை புடவை, உருண்ட நெற்றி, கூந்தல் கீழே சுழன்று விழுந்திருக்கும்.

ஆறுமுகம் பயந்துவிடவில்லை.

நடை போட்டு சென்று, கேட்டான்:

"யார் நீங்க... இந்த நேரத்துல இங்க என்ன செய்யறீங்க?"

அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

அவளது கண்கள் இல்லை.

அவளது முகம் அழிந்தது.

மட்டுமே இல்லாமல்... அவளது நிழல் மண் தொட்டுப் பூமிக்குள் ஊறி நகர்ந்தது.

அந்த நிமிஷம், ஒரே கூச்சல்.

"ஆறுமுகா... நீயும் வந்துடு..."

அவனது வாய் திறக்க முடியவில்லை.

அவனது கண்ணாடி கண்கள் மரத்திலும் பனியிலும் உறைந்து போனது.

கால்கள் நடக்க மறுத்தது.

ஆனால் அவனது நிழல் மட்டும் நடந்தது.

அடுத்த நாள் காலையில், ஆறுமுகம் வீட்டின் பின்புறம் மரத்தடியில் கிடந்தான்.

அவன் உடம்பில் ரத்தமே இல்லாமல் வெறும் தோலாக இருந்தது.

மொத்த கிராமம் அதிர்ச்சியில் உறைந்தது.

🌫️

அந்த நாள் முதல் அரசமரத்தடியில் ஒரே வார்த்தை ஒலிக்கத் தொடங்கியது:

"பழி பழி பழி..."

பழம் பெருமாள் சாமியார், 80 வயதில், கிராமத்து மூதாட்டன், எல்லோரையும் அழைத்து கூறினார்:

"இந்த மரம் பழியுடன் உரையாடறது… இது வீரநாயகியின் அழைப்பு... அவளை நீங்க மறந்துட்டீங்க… இப்போ அவள் தான் உங்களை நினைக்க ஆரம்பிச்சுட்டா…!"

வீரநாயகி… யார்?

ஏன் அவள் பழி வாங்க விரும்புகிறாள்?

அவளுடன் என்ன நடந்தது?

அவளது மரணம் எப்படி ஏற்பட்டது?

அதற்கான வழி இருக்கிறதா?

அல்லது, அரசமரம் பேசும் வரை மரணம் தொடருமா?