மலைக் குரலின் மரணம் - 3

 முனிவர் சொன்ன முந்தைய வர்த்தமானம்

🌲 காலை பனியில்

மாலை நடந்த அந்த அதிர்ச்சிகரமான அனுபவத்துக்குப் பிறகு, முத்துவேல், செல்வமுத்து, கருப்புசாமி, மணிகண்டன் — நால்வரும் சோர்வோடு, பயத்தோடு, அடுத்த நாள் காலை சாமியாரைச் சந்திக்க முடிவு செய்தனர்.

கிராமத்தின் தெற்கே உள்ள ஆழமான காட்டுப் பகுதியில், வெள்ளைய மலை முனிவர் வாழ்ந்தார்.

பச்சை கம்பளியால் மூடப்பட்ட குடிசை, முன் பாயும் சிற்றாறு, சுற்றிலும் ஜபமாலையுடன் இருக்கும் கல் சிலைகள் — அவர் வாழும் இடம் அப்படித்தான்.

🕉️ முனிவரின் வரவேற்பு

முனிவர் அமைதியாகக் கற்சிலையின் முன் பூஜை செய்து கொண்டிருந்தார்.

அவரின் நீண்ட வெள்ளை தாடி, முகத்தில் அமைதி, ஆனால் கண்களில் ஒரு விசித்திரமான ஒளி.

முத்துவேல் குரல் நடுங்கிக் கேட்டான்:

“முனிவரே… நாங்கள் வீரநாயகியை பார்த்தோம்… அவள் எங்களிடம் ‘கிராமமே என் பழி’ என்று சொன்னாள். ஏன்? என்ன நடந்தது?”

முனிவர் கையை உயர்த்தி, நால்வரையும் அமரச் செய்தார்.

சிறிய தீக்குழியில் புகை ஏறத் தொடங்கியது.

அந்த புகையில், முனிவர் கதையைச் சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

📜 200 ஆண்டுகளுக்கு முன்

அரசமரம் கிராமத்தின் ஆரம்ப காலங்களில், நிலம் வளமாக இருந்தது.

மலைத் தங்கச் சுரங்கங்களும், மிளகு வியாபாரங்களும், தேனீச்சாறும், காட்டுமரங்களும் — எல்லாம் நிறைந்திருந்தன.

ஆனால், அந்தச் செல்வத்தை பாதுகாக்க, “நில காவல் ஒப்பந்தம்” என்ற ஒரு மரபு இருந்தது.

அந்த ஒப்பந்தத்தின் படி, கிராமத்தைப் பாதுகாக்கும் குடும்பம் தலைமுறையாக அப்பணியைச் செய்வார்கள்.

அந்த குடும்பம் வீரநாயகியின் முன்னோர்கள்.

⚖️ துரோகம்

ஒரு காலத்தில், கிராமத் தலவர்கள் அந்த ஒப்பந்தத்தை உடைத்து, வீரநாயகியின் குடும்பத்திடம் இருந்த நில உரிமைகளை பறித்தனர்.

அவர்கள் மீது “தெய்வ அவமதிப்பு” என்ற பொய்க்குற்றம் சுமத்தப்பட்டது.

கிராம சபை, வீரநாயகியின் தந்தை கங்காதரனையும், அவரது குடும்பத்தையும் வெளியேற்ற முடிவு செய்தது.

ஆனால் கங்காதரன் அப்போது போர் பயணத்தில் இருந்ததால், வீட்டில் இருந்தவர் — வீரநாயகி.

அவள், கிராம சபையின் தீர்ப்பை மறுத்தாள்.

அதற்கு பதிலாக, அவள்மீது அவமானம் மற்றும் வன்முறை நிகழ்ந்தது.

🔪 அந்த இரவு

முனிவரின் குரல் கனமாகியது.

“அந்த இரவு… அவளை உயிரோடு விடாமல், அவளது கண்ணின் முன் அவளது தாயும், இளைய சகோதரனும் கொல்லப்பட்டார்கள்.

பிறகு, அவளை கிணற்றில் தள்ளி விட்டார்கள்.

ஆனால் அவளது சாபம் காற்றில் கலந்து விட்டது.”

அந்த சாபம் இதுதான்:

“என்னை அநியாயமாக கொன்ற ஒவ்வொரு தலைமுறையும் என் நிழலில் உயிரிழக்கும்.

என் பெயரை மறந்தாலும், என் மரணத்தை நினைவில் கொள்ள வைப்பேன்…”

🌀 வர்த்தமானத்தின் விளைவு

முனிவர் கூறினார்:

“இப்போது, கிராமத்தில் ஆறுமுகம் இறந்தது அதன் தொடக்கம்.

அவர் முன்னோர்கள், வீரநாயகியின் கொலைக்கு உடந்தையர்கள்.

அடுத்தது… இன்னும் மூவர்.”

மணிகண்டன் பதற்றமடைந்தான்:

“அடுத்தவர்கள் யார் என்று சொல்ல முடியுமா?”

முனிவர் புகையில் மூன்று மனித நிழல்களை காட்டினார்.

அவர்களில் ஒருவரை முத்துவேல் உடனே அறிந்தான் — செல்வமுத்து.

⚠️ எச்சரிக்கை

முனிவர் தீவிரமாகச் சொன்னார்:

“நீங்கள் காப்பாற்ற விரும்பினால், வீரநாயகியின் உடலை அந்தக் கிணற்றிலிருந்து எடுத்து, அவள் விரும்பிய இடத்தில் அடக்கம் செய்ய வேண்டும்.

ஆனால் அந்த இடத்தைச் சென்றடைந்து திரும்புவது… எளிதல்ல.”

முத்துவேல் உறுதியுடன் சொன்னான்:

“நாங்கள் போவோம், முனிவரே.”

முனிவர் தலைஅசைத்தார்:

“அப்போ, இன்றிரவே புறப்படுங்கள்.

ஆனால் நினைவில் கொள்க — அந்தக் கிணற்றின் அருகே அவள் நிழல் முழுமையாகத் தோன்றும்.

பார்த்தவுடன் ஓட வேண்டாம்.

பேசுங்கள்… இல்லையெனில் நீங்கள் கூட…”

அவர் வாக்கியத்தை முடிக்கவில்லை.

தீக்குழி திடீரென அணைந்தது.

🌌 இரவு பயணம்

அந்த இரவு, நால்வரும் மீண்டும் அரண்மனைக்குச் செல்லத் தயாரானார்கள்.

இந்த முறை, அவர்கள் முனிவர் கொடுத்த துளசி மாலை, வீட்டி விளக்கு, மற்றும் வீரநாயகியின் குடும்பச் சின்னம் கொண்ட ஒரு சிறிய தாமிரப் பலகை எடுத்துச் சென்றனர்.

அவர்கள் காடு நுழையும் போது, வானம் மேகமூட்டமாக இருந்தது.

காற்று எரிச்சலூட்டும் விதத்தில் வீசியது.

🩸 கிணற்றின் அருகே

அவர்கள் கிணற்றை அடைந்ததும், ஒரு மென்மையான பெண் குரல்:

“நீங்கள் வந்துவிட்டீர்களா…”

மூடுபனியில் இருந்து, வீரநாயகியின் உருவம் வெளிப்பட்டது.

இந்த முறை, அவள் முகம் பாதி அழகாகவும், பாதி எலும்பாகவும் இருந்தது.

முத்துவேல் நடுங்கிக் கேட்டான்:

“நாங்கள் உனக்காக வந்தோம். உன்னை அமைதிப்படுத்த…”

அவள் புன்னகைத்தாள்.

அந்த புன்னகை — திகிலும் துக்கமும் கலந்த ஒன்று.

“என்னை அமைதிப்படுத்த… முதலில் என் ரத்தத்தைப் பார்க்க வேண்டும்…”

அதுடன், கிணற்றின் உள்ளே சிவப்பு ஒளி எழுந்தது.