மண்ணில் பிறந்தவன் -1

 மண் வாசனை

பசுமை நிறைந்த அந்த சிற்றூரின் பெயர் "கொல்லிமலையூர்". நாலாபுறமும் மலைக்கோட்டைகள் போல காட்சியளிக்கும் பச்சை மரங்கள், இடையிடையே தோன்றும் வெண்மையான மேகங்கள், விழியைக் கவரும் தோட்டங்கள், எல்லாமே ஒரு ஓவியம் போல் இருந்தது. ஆனால் அந்த பசுமையின் இடையே ஒரு எளிய குடிசை வீடு – சாய்ந்த வேலி, ஓரமாக ஒரு எள்ளும் முருங்கை மரம், அதன் கீழ் ஒரு பசுமஞ்சள் நாயும் கிடந்தது.

அந்த வீட்டில் தான் பிறந்தான் அரசு.

அரசு ஒரு சாதாரண விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்தவன். அவனது தந்தை முத்தையா ஒரு நேர்மையான விவசாயி. விவசாயத்தை தந்தையாகக் கண்டு, அதற்குள் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தவர். ஆனால், நேர்மையான வாழ்கை எப்போதும் வெற்றியளிக்காது – அவ்வாறே, கடன்கள், மழை வராத நாட்கள், கரைபோன விளைச்சல், எல்லாம் அவரின் விலையுயர்ந்த நிலங்களை மெல்லப் பறித்துக்கொண்டு வந்தன.

அரசு பத்து வயதுக்கே, காலை ஐந்து மணிக்கு எழுந்து நாட்டு மாடுகளை கழனியில் கொண்டு போய் கட்டிக் கொடுத்துவிட்டு தான் பள்ளிக்கூடம் போனவன். இடையிலேயே கொஞ்சம் கோதுமை ரொட்டி அல்லது தினை கூழ். பெற்றோர்கள் 'படிச்சா நல்லதா இருக்கும்' என்பதற்காகப் பள்ளிக்கு அனுப்பினாலும், அரசின் உள்ளம் பெரும்பாலும் வெளிக்குடம்பு களத்தில் இருந்தது.

அரசுக்கு மண்ணின் வாசனை பிடிக்கும்.

அந்த வாசனையில் ஒரு மென்மை இருந்தது.

மழை கொட்டும்போது, கோரையிலிருந்து மண்ணின் வாசனை எகிறி மேலே வரும்; அது ஒருவித உற்சாகத்தை தரும்.

அவன் அம்மா சொல்லுவார்:

"மண்ணு நம்மை சோர விடாது பா... ஆனா நாம் தான் மண்ணை மறந்து போறோம்."

 

பள்ளியில் அரசுக்கு கற்றலுக்கு அப்பால் பெரிய ஆர்வமில்லை. ஆனால் அறிவு இருந்தது – கணிதம், இயற்பியல், இயற்கை அறிவியல் இவையெல்லாம் படிக்கும் போதே வியாபார யோசனைகள் தானாக மனதில் தோன்றும். ஒரு நாள் ஆசிரியர் விவசாயம் பற்றி பேசும் போதே அவன் எழுந்து நின்றான்.

"மாஸ்டர்... நம்ம களத்தில் வாய்க்காலில் தண்ணீர் குடுத்து தான் வேலை நடக்குது. ஆனா ட்ரிப் நீர்ப்பாசனம் பண்ணினா, பாதி தண்ணி தான் போதும் இல்லையா?"

அந்த பதில் ஆசிரியரை வியக்க வைத்தது.

"அரசு, நீ எப்படியோ ஒரு நாள் இந்த ஊருக்கே பெருமை கொடுப்ப " என்றார்.

அரசு மற்றும் மீனா

அந்தச் சிற்றூரில், அரசுக்கு நெருக்கமானவன் ஒருவருண்டு – மீனா. அவள் ஒரு ஆசிரியையின் மகள். அறிவும், அழகும், அலங்காரமில்லா நேர்மையும் அவளிடம் கலந்து இருந்தன. அரசும், அவளிடம் ஒரு தனி விருப்பம் வைத்திருந்தான். ஆனால் சொல்ல இயலாத ஒரு பாசம் அது.

தூக்கத்தில் விழுந்த பிறகு கூட, அவள் பேச்சு காதில் ஒலிக்கும்.

"மண்ணை விட்டுடாதே அரசு... உனக்குள்ளே ஏதோ இருக்கு... ஒரு மாறுதலுக்கான மண் விதை போல."

 

அந்த வார்த்தைகள் அரசின் உள்ளத்தில் பதிந்து போனது.

முதலாவது சங்கடம்

மணல் புயலைப் போல, ஒரு செய்தி முழு கிராமத்தையும் தாக்கியது.

மூன்று வருடங்கள் தொடர்ந்து பஞ்சம். மழை வரவில்லை. அரசின் குடும்பம் தங்களது சிறிய நிலத்தை வட்டி கட்ட முடியாமல் பங்குச்செய்தது. முத்தையாவின் முகத்தில் தோன்றிய வேதனை, அரசை உள்ளாருந்தி உடைத்தது.

"நான் நம்ம நிலத்தை காப்பாத்த முடியலப்பா... நம் பாட்டனின் பெயரா அது... ஆனா இப்ப அந்த நிலம் நம்மோட இல்ல..."

 

அரசு மண்ணில் கையைக் குவித்தபடி ஒரு சத்தியம் செய்தான்.

"இந்த மண்ணை விட்டு போறேன்... ஆனா ஒரு நாள் திரும்பி வந்து, இதையே உலகத்துக்கே காட்டப்போறேன்!"

 நகரம் – கனவுகளின் வலி

17-வயதில், அரசு திருச்சி நகரம் நோக்கி கிளம்பினான்.

ஒரு பையை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு, 150 ரூபாயுடன் பயணம்.

தனது வாழ்க்கையில் முதல் தடவையாக, அவர் பசுமை களத்தை விட்டு கறுப்புச் சாலை, கத்தும் ஹார்ன்கள், மனிதக் கூட்டத்துக்குள் நுழைந்தான். ஒவ்வொரு வேலைக்கும் போனான் – டீ கடை, கட்டுமான வேலை, தோட்ட வேலை, எல்லாம் பார்த்தான்.

அந்த வேலைகளில் சிலர் அவனை இழிவாகப் பார்த்தார்கள்.

ஆனால் அவன் கண்கள் எப்போதும் கனவுகளையே பார்த்தன.

அவன் மனதுக்குள் ஒலி எழுந்தது:

"நான் எங்கே இருந்தாலும், என் வேர் மண்ணில தான்... ஒரு நாள் அந்த மண்ணை வளப்படுத்தி உலகமே பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்..."