அவளது இழை போல மெல்லிய இரவு - 2

 தூவானியின் ஓசையில்... அவளது இதழ்கள்

மழை நின்றிருந்தது. ஆனால் விக்னேஷின் உள்ளத்தில் ஒரு மெல்லிய பனிக்காற்று வீசியது. ஜன்னல் மூடியிருந்தாலும், மேலே ஏதோ நடக்கிறது என்பதுபோல ஒரு கவர்ந்திழுக்கும் விசை இருந்தது.

அன்று இரவு, அவன் ஒரு சிறிய மடிப்பு நோட்டில் அந்தக் கவிதையை எழுதிக்கொண்டு, மேலே ஸ்ருதியின் வாசலில் வைத்துவிட்டு வந்தான்:

"உனது பார்வை ஒரு பாட்டு

என் துடிப்போ அதை வாசிக்கும் இசை

இழை போல, இழுத்துச் செல்கிறாய்

வார்த்தைகள் இல்லாமல் கூட..."

மறுநாள் காலை. வாசலில் ஒரு சிறிய கடிதம்:

"*கவிதை அழகாக இருந்தது.

ஒவ்வொரு வார்த்தையும் என்னை நனைய வைத்தது.

ஒருமுறை நேரில் பேசலாமா?

• ஸ்ருதி*"

விக்னேஷின் இதயம் பதட்டமடைந்தது. ஒரு சிறிய உற்சாகம், சலசலப்பான காற்று போல உடல் முழுவதும் ஓடியது.

அன்று மாலையில், அவள் வாசலில் நின்று இருந்தாள். ஒரு கிரே கிளரித்த டாப், மெல்லிய கறுப்பு ஷாலுடன் — சுருள் சுருளாக உடலுடன் லயிக்க, இழைகளாக காற்றில் ஆடிக் கொண்டிருந்தது.

“வணக்கம்…” அவள் மெளனமான குரலில் சொன்னாள்.

“வணக்கம்,” அவன் பதிலளித்தான். கண்களில் ஒரு புன்னகை இருந்தாலும், உதடுகள் மெளனமாக இருந்தன.

அந்த இரவு, இருவரும் ஸ்ருதியின் வீட்டில் பேசிய ஆரம்பம் மட்டும் தான். அது ஓர் உரையாடல் இல்லாமல், ரசனையாக மாறியது.

அவள் ஓவியங்கள் அனைத்தையும் காட்டினாள் – பெரும்பாலும், பெண்களின் உடல் வடிவங்கள், முகபாவனைகள், ஆசை, இழை போன்ற சின்னங்களை மையமாகக் கொண்டவை.

“நீ இவங்களை வரையற? அழகா இருக்கு… ஆனா கொஞ்சம்…” – விக்னேஷ் தயங்கினான்.

“கவர்ச்சியா இருக்குதுன்னு சொல்ல வரேனு தெரியும்…” அவள் சிரித்தாள். “ஆமா, பெண்களது உடலுக்குள்ளும் கலை இருக்கிறது. அது வீணாகும் முன், அதை பிழிந்தெடுக்கணும்…”

அந்த நொடியில் அவள் கண்கள் தீக்கதிர்கள் போல விரிந்தன. விக்னேஷ் அச்சமில்லாமல் கேட்டான்:

“அந்த இழை போன்ற உடல் வரைவு… அது நீயா?”

அவள் சிரித்தாள், மெதுவாக தலையசைத்தாள்.

விக்னேஷ் திகைத்து நின்றான். ஆனால் மனதுக்குள்ள ஒரே சிந்தனை:

"இவள் என் கவிதையை வாசிக்கிறாளா? இல்ல, என் உள்ளத்தை வாசிக்கிறாளா?"

அந்த மின்னல் வந்தது அடுத்த தருணத்தில் தான்.

மழை மீண்டும் வந்து தொடங்கியது. மெழுகுவர்த்தி மட்டும் ஒரு வெளிச்சத்தைப் போல் ஜொலித்தது. இருவரும் மெளனமாக அருகில் உட்கார்ந்தனர்.

ஸ்ருதி மெதுவாக சொன்னாள்,

“என் இதழ்கள் ஒவ்வொன்றும் கதை சொல்லும். சில நேரம், அவை கேட்கும் ஒருவன் வந்தால் மட்டும் தான் பேசும்…”

விக்னேஷ் புன்னகையுடன் அவளது கண்களை பார்த்தான்.

“நான் கேட்க வரலையா?”

மெல்ல அவளது உள்ளங்கைகளைப் பிடித்தான். அவளது தசைகள் ஒருசிறிது பதட்டத்தில் எழுந்தன. ஆனால் அவள் கைகள் இழையென அவனை கட்டின.

அந்த இரவு, அந்த ஒற்றை மின்மினிப் விளக்கின் கீழ், அவரது இதழ்கள் அவனது உதடுகளுக்கு அருகில் வந்தன.

பரஸ்பரம் தொட்டதும், அது காமம் இல்லை — அது ஒரு நீண்ட நாட்களாக தேடிய அருகாமை.

மழை ஒலி வெளியில் இருந்தாலும், உள்ளே துளிர்வான் இரைச்சல்கள்...

அவள் இதழ்கள், முதலில் மெதுவாக... பின் தீ போல...

விக்னேஷ் அவளது கழுத்தின் வழியே, தோளில் வழிந்த, புடவையின் இழையை மெதுவாக விலக்கினான்.

மின்சாரம் வந்தது. வெளிச்சம் சற்றே அதிகமானது. இருவரும் சிரித்தனர்.

“அது நம்மக் கலங்காது...” என ஸ்ருதி சொன்னதும், வெளிச்சம் மீண்டும் போனது.

அந்த இரவில், விரல்கள், இதழ்கள், உதடுகள், ஈர உணர்வுகள்...

அவை அனைத்தும் கவிதையாய் பரவின.