அகமுகனின் ரகசியம் - 1

 

சுனையின் சப்தம்

பழனி மலை – இன்றைய காலம்

மாலை நேரம். சூரியன் மந்தமாக மேற்கு பரப்பில் கருமையான கோடுகளாக விழுந்துக் கொண்டிருந்தான். பழனி மலையின் கீழ் அடர்ந்த வனப்பகுதியில் நால்வர் கொண்ட ஒரு ஆய்வுக்குழு தங்கியிருந்தது. அவர்கள் யாரும் சாதாரண சுற்றுலா பயணிகள் அல்ல. அவர்களில் மூவர் கல்வெட்டு ஆய்வாளர்கள், ஒருவர் தொன்மை ஆய்வாளர்.

மருத்துவர் அனிருத், இக்குழுவின் தலைவர். அரும்பதிப்புகளில் கையாளப்படும் சங்க கால எழுத்துக்களை வாசிக்க கூடிய புலமை பெற்றவர். அவருக்கு தமிழ், பிராமி, கிரந்தம், பழந்தமிழ் ஆகிய மொழிகளின் நுணுக்கங்கள் கைவசம்.

மூன்று நாட்களுக்கு முன்பு அவர் கையில் வந்த பழைய கல்வெட்டு நகல் தான் இந்த பயணத்தின் துவக்க காரணம். அந்த கல்வெட்டில் இடம்பெற்றிருந்த ஒரு பாடல் பாவனம், இவர் உள்ளத்தில் குழம்பலை ஏற்படுத்தியது:

"மலர் முகமுடன் மறைந்து நிற்பவன்

மணிச்சுனையில் மகத்தான சத்தம்

போகரின் ஆவி போலவே வாழும்

பொறியின் வாசலில் பதியாத வாசல்…"

அதன் கீழே குறுக்காக, ஓர் இடத்தில் எழுதி இருந்தது:

"அகம் திறக்கும் சுனை – இருளின் பாதையில்"

அனிருத் குழுவுடன் சேர்ந்து அந்த "அகம் திறக்கும் சுனை"யைத் தேடினர். பல்வேறு தரைப்படங்களை ஒப்பிட்டு, பழனி மலையின் கீழ் இருக்கும் குறிதெரியாத ஒரு குடிசைக்குள் வழிவிட்டு இறங்கினர். அங்கு ஒரு கிழிந்த மரமடைந்த மழைக்கால பாதையில், சில பாறைகளுக்கிடையே ஒரு சிறிய துவாரம் பசுமை தவழும் பாறைகளால் மறைக்கப்பட்டது. உள்ளே நுழைந்து 15 அடி ஆழத்தில் இறங்கிய பிறகே அந்த சுனை தென்பட்டது.

சுனை என்பது சிறிய நீர்நிலையாகத் தான் தோன்றியது. ஆனால் அதன் மேல் புனித எழுத்துக்கள் இருந்தன – சில கல்வெட்டு எழுத்துக்கள் பாறையின் மீது பதிக்கப்பட்டிருந்தன. அதில் இருந்தது:

"போகர் நவசக்தி பதித்த இடம் – அக முகன் உறங்கும் கண்ணாடி சுனை"

அனிருத் மூச்சு அடங்காமல் சற்று பதைத்தார். இதுதான் அந்த அக முகன் சிலையின் இருப்பிடம் ஆகுமோ? இத்தனை ஆண்டுகளுக்கு முன், போகர் உருவாக்கிய அந்த "பதில் சொல்லும் சிலை" என்ற ஐதீகத்திற்கே இது ஆதாரமா?

இப்போதுதான் அது நடந்தது.

மலையின் அடிவாரத்தில், அந்த நீரின் மேல் அலைகள் ஆழமாக சுழலத் தொடங்கின. அருகில் யாரும் கல்லை வீசவில்லை. சுடுகாட்டின் அமைதியில் தானாகவே கிளம்பிய ஒரு அழுத்தமான சப்தம் – அது மரணநிசப்தத்துக்குள் மெல்ல பரவி வந்தது.

அனிருத் திகைத்து விட்டார். அவரின் சக ஆய்வாளர் நளினி குமாரி உரைத்தார்:

"இது இயற்கையின் ஓசை இல்லை… இது… ஒரு மெய்கதையின் வாசல் திறக்குது போல இருக்கு…"

அந்த சுனையின் மேல், திடீரென ஒரு ஒளிப்படலம் உருவானது. மெல்ல ஒரு மஞ்சள் நிற கதிர் – சரியான வட்டமாக – நீரின் நடுவில் தோன்றியது. அது எந்த ஒரு இயற்கை விளையாட்டும் போல தோன்றவில்லை. அது தொலைவில் இருந்து அழைக்கும் வார்த்தைகளைப் போல இருந்தது.

அனிருத் மெதுவாக முன்னேறி, தனது கைப்பையில் வைத்திருந்த கல்வெட்டு நகலை எடுத்தார். அவர் வாசித்தார்:

"முன்னே செல்லும் ஒளி

மறைக்கப்பட்ட பொறிக்கு வழி

அகம் திறப்பதற்கு முன்

இருளின் வாசலை நுழை"

அவர் அந்த வார்த்தைகளை சொன்ன சில விநாடிகளுக்குள், சுனையின் நீர் மேற்பரப்பில் வட்டம் காணாமல் போனது. அதன் இடத்தில் ஒரு சுழற்சி கொண்ட சிறிய பொறி வடிவம் தோன்றியது – அது, எளிதாக வைக்க இயலாத சில இயந்திர சுழற்சிகளை கொண்டிருந்தது.

அனிருத் அதை ரசித்துக் கொண்டிருந்தபோதே, சுனையின் அருகில் இருந்து ஒரு குரல் எழுந்தது. அது பண்டைய தமிழில் இருந்தது.

"நீ சொன்ன வார்த்தைகள் காலத்தின் கதவைத் திறந்துவிட்டன

இப்போது கதையை நேரில் காண நேரம் வந்துவிட்டது…"

அவர் திரும்பிப் பார்த்தார். அங்கு யாரும் இல்லை. குழுவினர் அவரைப் பார்த்து அதிர்ச்சியடைந்தனர்.

"அது நீங்கள் சொன்ன குரல் இல்லையே, டாக்டர்?"

அனிருத் தலை ஆட்டினார். அந்த குரல் – அவனுடையதல்ல. ஆனால் அதை அவர் தனது உள்ளத்துக்குள் கேட்டார் – அது வெளியில் இருந்து அல்ல, உள்ளே இருந்து வந்தது போல.