வீரப்பெண்ணின் புலி வேட்டை - 7

“இரத்த இரவு”

கண்ணியின் சத்தம்

அந்த இரவு காடு முழுவதும் நெருடலால் நிறைந்திருந்தது. நிலவு வெள்ளி வெளிச்சம் தரையில் பட்டு, பனிமூட்டம் அந்த வெளிச்சத்தை மங்கச் செய்தது. கண்ணியின் சறுக்கல், கிளைகள் முறிவு, இரும்பின் ஒலி—இவை அனைத்தும் ஒரே நேரத்தில் எழுந்தது. கிராம மக்கள் தூரத்தில் அந்த சத்தத்தை கேட்டதும் நடுங்கினர்.

அரண்யா மட்டும் தன் மூச்சை கட்டுப்படுத்தினாள். வாளின் பிடியை இறுக்கப் பிடித்தாள். அவளது இதயம் துடித்தாலும், கண்களில் ஒரே தீர்மானம்—இன்றிரவு, இந்தப் புலிகள் அழிந்தே தீர வேண்டும்.

புலிகளின் கொந்தளிப்பு

கண்ணியில் சிக்கியவுடன் புலிகள் புலம்பத் தொடங்கின. ஆண் புலி, ஈட்டிகள் குத்தியிருந்தும், தனது வலிமையால் கயிறுகளைப் பிய்த்துக்கொண்டிருந்தது. அதன் கர்ஜனை வானத்தைப் பிளந்தது. பெண் புலி, ஆழமாய் காயமடைந்தபோதும், தன் உடலைத் தள்ளி வலையிலிருந்து தப்பித்தது.

அந்தக் காட்சி பார்த்த அரண்யா உணர்ந்தாள்:

“இந்த வலையால் அவைகளை அடக்க முடியாது. இப்போதுதான் உண்மையான சண்டை தொடங்குகிறது.”

முதல் தாக்குதல்

பெண் புலி பாய்ந்து வந்தது. அதன் கண்கள் நெருப்பைப் போல எரிந்தன. அரண்யா வில்லிலிருந்து ஒரு அம்பை விட்டாள். அது புலியின் தோளில் பாய்ந்தது. புலி வலியால் கத்தினாலும், அதன் வேகம் குறையவில்லை.

அவள் வாளைத் தூக்கி பக்கம் விலகினாள். புலியின் நகம் அவளது தோளில் சற்று கிழித்தது. இரத்தம் சொட்டியது. ஆனால் அரண்யா வாளால் புலியின் பக்கத்தை அறுத்தாள். இருவரும் பின்வாங்கி மீண்டும் நேராகப் பார்த்தனர்.

அந்த நொடியில், ஆண் புலி கயிறுகளை முறித்துக்கொண்டு கர்ஜித்து முன்னேறியது. இப்போது இரண்டு புலிகளும் அவளைச் சுற்றி வந்தன.

இரத்த இரவு தொடக்கம்

கிராம மக்கள் தூரத்தில் இருந்து அந்தக் காட்சியைப் பார்த்து நடுங்கினர்.

“இவள் தனியாக எப்படி இரண்டு புலிகளை சமாளிப்பாள்?”

ஆனால் யாரும் அருகே வரத் துணியவில்லை.

அரண்யா தனது மனதை உறுதிப்படுத்தினாள்:

“இது என் அப்பாவின் சாவுக்கான பழி. இது என் கிராமத்தின் உயிர்காக்கும் சோதனை. உயிரை விட்டாலும் நான் பின்வாங்க மாட்டேன்.”

அவள் நிலத்தில் நின்று, வாளையும் ஈட்டியையும் தயார் செய்தாள்.

தீக்குமிழ் யுத்தம்

அந்த நேரத்தில், அவள் கையில் வைத்திருந்த தீக்குச்சியை எரித்தாள். ஒரு தீக்குமிழ் போல அதை சுற்றி வீசினாள். புலிகள் முதலில் பின்வாங்கின. ஆனால் அடுத்த நொடியே, அவை அதையும் மீறி பாய்ந்தன.

அரண்யா ஈட்டியை வீசி, ஆண் புலியின் மார்பில் குத்தினாள். அது ஒரு நொடி நின்றாலும், தனது வலிமையால் ஈட்டியை உடைத்து மீண்டும் குதித்தது. பெண் புலி அவளது காலில் பாய்ந்து விழுந்தது.

அவள் வாளை சுழற்றி, புலியின் முதுகில் வெட்டினாள். இரத்தம் தெறித்தது. அந்த இரவு காடு முழுவதும் இரத்த வாசமும் கர்ஜனையும் நிறைந்திருந்தது.

காயங்கள், ஆனால் உறுதி

அரண்யாவின் கைகள், தோள், கால்கள் புலிகளின் நகங்களால் கிழிந்தன. அவள் உடல் முழுவதும் இரத்தத்தில் தோய்ந்தது. ஆனால் அவளது கண்களில் இருந்த தீயை எந்த காயமும் அணைக்கவில்லை.

“நீங்கள் என்னைச் சிதைக்கலாம்… ஆனால் நான் விழ மாட்டேன்,” என்று அவள் தன்னிடம் சொன்னாள்.

ஆண் புலியின் வீழ்ச்சி

ஒரு முக்கிய தருணம் வந்தது. ஆண் புலி பாய்ந்து, அவளை நிலத்தில் தள்ளியது. அதன் எடை அவளை அழுத்தியது. அதன் வாயின் சூடு அவளது முகத்தில் பட்டது. அந்த நொடி மரணத்தின் வாசம் அவளைச் சுற்றியது.

ஆனால் அவள் வாளை இரு கைகளாலும் பிடித்து, புலியின் கழுத்துக்குள் தள்ளினாள். வாள் ஆழமாகப் புகுந்தது. புலி கர்ஜித்து, நிலத்தை உதிர்த்தது. சில வினாடிகளில், அதன் உடல் சலித்து விழுந்தது.

ஆண் புலியின் கண்களில் இருந்த நெருப்பு அணைந்தது. அது இறந்துவிட்டது.

பெண் புலியின் கோபம்

தன் துணையை இழந்த பெண் புலி வெறியுடன் கர்ஜித்தது. அதன் சத்தம் காட்டையே சிதைத்தது. அது காயமடைந்திருந்தும், அதன் கோபம் இன்னும் அதிகமாக இருந்தது.

அது அரண்யாவை நோக்கி பாய்ந்தது. இருவரும் நிலத்தில் உருண்டனர். புலியின் நகம் அவளது மார்பை கிழித்தது. அரண்யா வாளை இழந்தாள். ஆனால் அவள் கையில் இருந்த சிறிய கத்தியை புலியின் வயிற்றில் குத்தினாள்.

புலி பின்வாங்கி, வலியால் அலறியது. ஆனால் அது இன்னும் விழவில்லை.

இரத்தத்தில் நிறைந்த நிலம்

அந்த இரவு நிலம் முழுவதும் இரத்தத்தில் மூழ்கியது. விலங்குகளின் சத்தமும் மனிதக் குரலும் இல்லாமல், புலிகளின் கர்ஜனையும் அரண்யாவின் போர்குரலும் மட்டும் காற்றில் ஒலித்தது.

அவள் சோர்வுடன் எழுந்தாள். அவளது உடல் அதிர்ந்தது. ஆனால் மனதில் ஒரே நம்பிக்கை—“இப்போதிருக்கும் இருள் என்னை விழுங்காது. நான் தான் இந்த இருளை வெல்வேன்.”

இறுதி அடி

பெண் புலி கடைசி முறையாக பாய்ந்தது. அதன் கண்களில் இருந்தது பழிவாங்கும் தீ. அரண்யா தனது மீதமிருந்த வலிமையால் வாளை எடுத்தாள்.

அந்தச் சமயத்தில், நிலவு முழுமையாக வெளிச்சம் தந்தது. அவள் பாய்ந்து புலியின் தொண்டையில் வாளைத் தள்ளினாள். இரத்தம் வெள்ளம் போல பீறிட்டது.

புலி சில அடிகள் பின் சென்று விழுந்தது. அதன் கர்ஜனை மெலிந்து, மெதுவாக மண்ணில் கலந்தது.

இரத்த இரவின் முடிவு

காடு அமைதியானது. புலிகளின் உயிர் அணைந்தது. அவற்றின் கண்கள் வெறுமையாகி, வலியும் கோபமும் மறைந்தன.

அரண்யா வாளை மண்ணில் வைத்தாள். அவளது உடல் முழுவதும் இரத்தத்தாலும் காயங்களாலும் சிதைந்திருந்தது. ஆனால் அவளது கண்களில் இருந்தது வெற்றியின் ஒளி.

கிராம மக்கள் ஓடி வந்து அவளைச் சுற்றினர்.

“அரண்யா! நீ தான் நம்மை காப்பாற்றினாய்!”

அவர்கள் கண்ணீர் மல்க வணங்கினார்கள்.

அவள் மூச்சை இழுத்து, மெதுவாக சொன்னாள்:

“இது என் அப்பாவின் சாவுக்கான பழி. இது என் கிராமத்தின் உயிர்க்கான காவல். இனி இந்தக் காடு பயத்தின் இடமல்ல. அது நம்முடைய வீடு.”

முடிவின் சின்னம்

அந்த இரவு “இரத்த இரவு” என்ற பெயரில் கிராம வரலாற்றில் பதிந்தது. புலிகளின் உடல்கள் காட்டின் நிழல்களுக்குள் மறைந்தன. ஆனால் அரண்யாவின் வீரத்தின் கதை தலைமுறைகளுக்கு ஒளி தரும் தீப்பொறியாக மாறியது.

https://t.co/UTuCIYtQ2J

மாறும் உலகம், மாறாத வேர்கள்

அரசின் வாழ்க்கை இப்போது ஒரு புதிய பரிமாணத்தை அடைந்திருந்தது.
அவன் காய்கறிகள் உலகின் பல நாடுகளில் சென்றடைந்தன.
வெளிநாட்டு ஊடகங்கள், “ஒரு சிறிய கிராம விவசாயி உலக சந்தையை அடைந்தான்” என்று பெருமையாகச் சொன்னன.
ஆனால், எவ்வளவு உலகம்…

— கார்த்திகாவின் கதைகள் (@karthikastory) August 31, 2025