ஒரு நாள் – பத்மாவின் வாழ்க்கை

 விடியற்காலை

அந்த சிறிய நகரம் இன்னும் தூக்கத்தில் மூழ்கியிருந்தது. சாலையில் மிக அரிதாகவே வண்டிகள் போய்க்கொண்டிருந்தன. அருகிலிருக்கும் பெரிய ஆலயத்தின் மணி ஒலி மட்டும் வானை கிழித்துக் கொண்டு கேட்டது. அந்த ஒலியோடு சேர்ந்து, அருகிலிருக்கும் பண்ணைகளிலிருந்து எழுந்த கோழியின் கூவும் வந்து சேர்ந்தது.

படுக்கையில் படுத்திருந்த பத்மா மெதுவாகக் கண்களைத் திறந்தாள். பழைய சுவரில் தொங்கியிருந்த கடிகாரம் காலை 5:15 என்று காட்டியது. பக்கத்தில் தூங்கிக் கொண்டிருந்த கணவன் ராமநாதனின் முகத்தை ஒரு கணம் பார்த்தாள். "இன்னும் சாமி நிம்மதியா தூங்கட்டும்," என்று மனதில் நினைத்து அவள் மெதுவாக எழுந்தாள்.

சாதாரண பருத்தி சேலையுடன் சமையலறைக்குள் சென்றாள். பாத்திரங்கள் நேற்று இரவு கழுவி வைக்கப்பட்டிருந்தது. அவள் முதலில் பாலை அடுப்பில் வைத்து, பின் தண்ணீர் எடுத்துக் கொண்டு தோட்டத்தின் பக்கத்திலிருக்கும் துளசியைத் தூவினாள். "இன்னிக்கு நல்லா போகணும்," என்று உள்ளத்தில் பிரார்த்தித்துக் கொண்டாள்.

காலை வேலைப்பளு

ஆறு மணிக்குள் வீடு முழுவதும் சத்தமாக மாறியது.

அகிலா (10ம் வகுப்பு) "அம்மா, இன்னும் கொஞ்சம் தூங்கட்டுமா?" என்று மெல்லக் கத்தினாள்.

"பாப்பா, பஸ் எட்டரை. நீங்க இப்போவே எழுந்திருக்கலேன்னா நிச்சயமா late," என்று பத்மா குரல் கொடுத்தாள்.

அதே சமயம் அரவிந்த் (3ம் வகுப்பு) படுக்கையிலிருந்து சோம்பிய முகத்துடன் எழுந்தான். "அம்மா, இன்று டிபனில் என்ன?" என்று கேட்க,

"உனக்கு பிடிச்ச சாம்பார் இட்லி," என்று பத்மா சிரித்தாள்.

"எப்பவுமே சாம்பார் தான்!" என்று அவன் முகம் சுளித்தாலும், சாப்பிடும் ஆசை கண்களில் தெரிந்தது.

ராமநாதன் குளித்துவிட்டு சட்டை அணிந்து கொண்டு, "என்னம்மா, காபி?" என்று கேட்டார்.

"இப்போதே ஊற்றிக்கொடுத்துட்றேன். நீங்க எப்பவுமே கடைசி நிமிஷம்தான்," என்று அவள் புன்னகையுடன் சொன்னாள்.

அந்த சில நிமிடங்கள் வீடு முழுக்க ஓடிப் பிடிக்கும் ஓட்டப்பந்தயம் போல இருந்தது –

அகிலா ஹோம் வொர்க் புத்தகம் தேடிக் கொண்டிருந்தாள்.

அரவிந்த் பையை அடைக்காமல் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான்.

ராமநாதன் டையை கட்டிக்கொண்டு பைக்குத் தயாரானார்.

எட்டு மணிக்குள் எல்லோரின் டிபன் பாக்ஸ், பாட்டில்கள், பைகள் தயாரானது. குழந்தைகள் பேருந்து பிடிக்க கிளம்பினர். ராமநாதனும் அலுவலகம் போக பைக்கில் ஹெல்மெட் போட்டுக் கொண்டார்.

"பாப்பா careful-ஆ போங்க," என்று பத்மா கதவிலிருந்து கையை அசைத்தாள்.

அவர்கள் போனதும், வீடு அமைதியாக மாறியது. அந்த அமைதியில் அவள் ஒரு காபி குடித்து சற்றே அமர்ந்தாள்.

வீட்டு வேலைகள்

அமைதியான அந்த நேரத்தில் தான் வீட்டின் உண்மையான வேலைகள் ஆரம்பமானது.

பாத்திரங்களைச் சுத்தம் செய்தாள்.

துணிகளை சலவைக்கு போட்டாள்.

தரையை துடைத்தாள்.

பின் காய்கறிகளை நறுக்க ஆரம்பித்தாள்.

அவளது மனதில் அப்போது பல சிந்தனைகள் – "குழந்தைகளின் படிப்பு எப்படி இருக்கும்? ராமநாதனின் வேலை பாதுகாப்பாக இருக்குமா? நான் இன்னும் வேலைக்குச் செல்லலாமா?"

பக்கத்து வீட்டு சுமதி வந்தாள். "என்னம்மா, இன்று மார்க்கெட்டுக்கு போகலாமா?" என்று கேட்டாள். இருவரும் சேர்ந்து மார்க்கெட்டுக்கு சென்றனர். அங்கே தக்காளி, முருங்கைக்காய், பச்சை மிளகாய் வாங்கி வீடு திரும்பினர்.

மதியம்

குழந்தைகள் பள்ளியிலிருந்து வந்தார்கள். பசி கொண்டு சாப்பாட்டுக்குள் மூழ்கினர்.

"அம்மா, நாளைக்கு சயின்ஸ் எக்ஸிபிஷன் இருக்கு. மாதிரி எடுக்கணுமாம்," என்று அக்கிலா கூறினாள்.

"சரி பாப்பா, நாமேனும் ஒன்றைச் செய்கிறோம்," என்று பத்மா உற்சாகமாகச் சொன்னாள்.

அரவிந்த் வழக்கம்போல் சாப்பாடு சாப்பிட்டுக் கொண்டே, "அம்மா, எப்பவும் நான் பஸ்ஸில்தான் வரணுமா? அப்பா போல பைக்கில் போகலாமா?" என்று கேட்டான்.

அவள் சிரித்தபடி, "நீ இன்னும் சின்ன பையன். பெரியவனான பிறகு நீங்க பைக்கில் போங்க," என்றாள்.

மதியத்திற்கு பிறகு வீட்டில் அமைதியாக இருந்தது. அவள் பத்திரிகை வாசித்து சிறிது நேரம் ஓய்வு எடுத்தாள்.

மாலை

மாலை வந்ததும் குழந்தைகள் மீண்டும் பாடம் படிக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

அரவிந்த் எப்போதும் சோம்பேறித்தனமாக, "இன்னும் ஐந்து நிமிஷம்" என்று சொல்வான்.

அக்கிலா புத்தகத்தில் மூழ்கியிருந்தாள்.

ராமநாதன் அலுவலகம் முடிந்து வீட்டிற்கு வந்தார். குழந்தைகள் ஓடி வந்து, "அப்பா!" என்று கட்டிப்பிடித்தனர். அந்த தருணத்தில் வீட்டின் சூழல் மாறியது.

"இன்னிக்கு சாப்பாடு என்ன?" என்று அவர் கேட்டார்.

"உங்க புடிச்ச சாம்பார், உருளைக்கிழங்கு ஃப்ரை, சப்பாத்தி," என்று பத்மா சிரித்தாள்.

அனைவரும் சேர்ந்து சாப்பிட்டு, பின் ஹாலில் டிவி பார்த்தார்கள். சின்ன பையன் கார்ட்டூன் கேட்டு கத்தினான்; அககிலா பாடல் நிகழ்ச்சி பார்க்க விரும்பினாள்.

"எப்பவுமே சண்டைதான்," என்று ராமநாதன் சிரித்தார்.

இரவு

பத்து மணிக்குள் குழந்தைகள் படுக்கச் சென்றனர். வீடு அமைதியாகியது.

படுக்கையில் படுத்திருந்த ராமநாதனும், பத்மாவும் சிறிது நேரம் பேசாமல் இருந்தனர்.

"இன்னிக்கு சோர்வா இருந்தீங்களா?" என்று அவள் கேட்டாள்.

"ஆமா, ஆனா உன்னைப் பார்க்கும்போது எல்லாம் மறந்துபோச்சு," என்று அவர் சிரித்தார்.

அவர் அவளது கையைப் பிடித்து அருகே இழுத்தார். மெதுவாக அவளது உதட்டில் முத்தமிட்டார். அந்த முத்தம் நீண்டது.

அந்த முத்தத்தில் பாசம், நன்றி, குடும்பத்தின் இணைப்பு எல்லாம் கலந்து இருந்தது.

பத்மா கண்களைத் திறந்து, "சாமி, நாளைக்கு இன்னொரு நாள் காத்திருக்குது… ஆனாலும் இன்று நல்லா முடிந்துடுச்சு," என்றாள்.

அவர் அவளைத் தழுவிக் கொண்டு, இருவரும் அமைதியாக உறங்கினர்.