பிணங்களின் படை 1

 பகுதி 1 – சாபமுற்ற இராச்சியம்

பண்டைய காலத்தில், தென் நாட்டின் மையப்பகுதியில் செழித்து விளங்கிய அரண்மலை இராச்சியம் இருந்தது. வளமான வயல்கள், பெரிய ஆறுகள், சோலைகள், கோவில்கள் – எல்லாமே அந்த இராச்சியத்தின் பெருமை. மக்கள் நிம்மதியுடன் வாழ்ந்தனர். "அரண்மலை மன்னன் இராசா குந்தலேசன்" என்று பெயர் சொல்லும்போது கூட அந்நாட்டின் எதிரிகள் பயந்தனர். ஆனால் மனித மனத்தில் அடங்காத பேராசை, எவ்வளவு செழிப்பு இருந்தாலும் இன்னும் எதையாவது வேண்டும் என்ற பசி, ஒரு நாள் அந்த இராச்சியத்தின் வீழ்ச்சிக்குக் காரணமாகியது.

மன்னன் ஆரம்பத்தில் நீதியுடன் ஆட்சி செய்தான். ஆனால் அவனுடைய மனதில் ஒரே ஆசை—"நித்திய ஜீவன்" பெற வேண்டும். அவன் உயிரோடு இருக்கும்போது மரணம் அவனுக்கு அருகே வரவே கூடாது என்பதே அவன் எண்ணம். அந்த எண்ணமே அவனை இருண்ட பாதைக்கு இழுத்துச் சென்றது.

ஒருநாள், வடமலைக் குகையில் வாழ்ந்த கருங்கலை சாமியாரை பற்றி மன்னன் கேட்டான். உயிரற்ற பிணங்களையும் உயிரோடு எழுப்பும் சக்தி அவனிடம் இருக்கிறதாம். "இதைப் பெற்றால் நான் மரணத்தை வெல்லலாம்" என்று மன்னன் எண்ணினான். இரவு நேரத்தில், குதிரையில் காடு கடந்து, அரண்மனைக்குப் பக்கத்தில் இருந்த விசுவாசிகளை மட்டும் அழைத்து மன்னன் அந்தக் குகைக்குள் சென்றான்.

குகைக்குள் புகுந்தவுடன், வித்தியாசமான காற்று வீசியது. எங்கும் சாம்பல் நிறப் புகை. நடுவில் தீக்குளம் போல எரியும் கருப்பு ஒளி. அதற்கு முன் நீண்ட முடி, சிவப்பு கண்கள், எலும்பு கம்பு கையில் ஏந்தியிருந்தான் அந்த கருங்கலை சாமியார்.

"மன்னா… உன் பேராசை நெருப்பு உன்னை இங்கே கொண்டுவந்திருக்கிறது," என்று சிரித்தான் சாமியார்.

"எனக்கு மரணம் வேண்டாம். என் இராச்சியம் என்றும் நிலைத்திருக்க வேண்டும். நீ சொன்ன கருங்கலையின் ரகசியம் வேண்டும்," என்றான் மன்னன்.

சாமியார் கண்களை மூடி மந்திரம் சொன்னார். தீ ஒளியில் கருங்கல் ஒன்று மிதந்து வந்தது. கருமை நிறத்தில் இருந்தாலும் அதன் மேல் சிவப்புக் கீற்றுகள் பளபளத்தன.

"இது மரணக் கல். இதன் சக்தியால் உயிரற்ற பிணங்களை எழுப்ப முடியும். அவை உன் படையாக மாறும். ஆனால் எச்சரிக்கிறேன் மன்னா, பிணங்களை உயிர்ப்பித்தவுடன், அவை உன்னுடைய கட்டுப்பாட்டில் இருந்தாலும், அந்த சக்தி என்றும் உன்னோடு ஒட்டிக்கொண்டு விடும். ஒருநாள் அந்த சாபமே உன் இராச்சியத்தை விழுங்கும்."

மன்னன் அந்த எச்சரிக்கையை புறக்கணித்தான். "எனக்கு படை வேண்டும். என் பெயர் என்றும் வாழ வேண்டும்." என்று கூறி அந்தக் கல்லை எடுத்துக் கொண்டான்.

அந்த நாளிலிருந்து அரண்மலை இராச்சியத்தில் மாற்றம் ஆரம்பமானது. இரவு நேரங்களில் மன்னன் சாமியாருடன் ரகசியமாக பிணங்களை உயிர்த்தெழுப்பினான். பழைய போர்க்களங்களில் கிடந்த வீரர்களின் எலும்புகள், மயானங்களில் இருந்த பிணங்கள் – எல்லாம் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக எழுந்தன.

முதலில் மன்னனுக்கு அதிசயம் போல இருந்தது. அவனுடைய கட்டளைக்குப் படை போல நிற்கும் அந்த எலும்பு வீரர்கள் அவனை மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்தினர். அவன் எதிரிகளை அந்த பிணப்படையால் விரட்டினான். எல்லா சாம்ராஜ்யங்களும் அவனை அஞ்சின.

ஆனால் இராச்சிய மக்கள் திகிலடைந்தனர். இரவில் சடலங்கள் உயிரோடு நடந்தன. வயல்கள் வெறிச்சோடியன. குழந்தைகள் அழுதன. பயிர்கள் காய்ந்தன. பசு, ஆடு, கோழி – எல்லாம் காணாமல் போயின. "மன்னனின் பிணப்படை தின்னிக்கொண்டிருக்கிறது" என்று மக்கள் கிசுகிசுத்தனர்.

ஒருநாள், அரண்மனையின் ஆசாரியர் மன்னனை எச்சரித்தார்.

"அரசே, இது புண்ணியமில்லை. பிணங்களை உயிர்த்தெழுப்புவது பாவம். இந்த சாபம் ஒருநாள் நம்மை நசுக்கும்."

மன்னன் கடும் கோபமடைந்தான்.

"நான் மரணத்தை வென்றவன். என் படையை யாரும் எதிர்க்க முடியாது. ஆசாரியனே, உன் உயிரே சாபமாகும்."

அவன் தனது பிணப்படையிடம் கட்டளை இட்டான். உடனே ஆசாரியர் கொல்லப்பட்டார். அவரது உடல் கூட அந்தக் கருங்கலையின் சக்தியால் உயிர்த்தெழுந்து, பிணப்படையில் சேர்ந்தது.

அந்த நாளிலிருந்து, இராச்சியம் முழுக்க இருள் சூழ்ந்தது. சூரியன் எழுந்தாலும் மங்கலான ஒளி மட்டுமே வந்தது. காற்று துர்நாற்றத்தால் நிறைந்தது. மக்கள் எங்கும் ஓடினர். ஆனால் எங்கு சென்றாலும் அந்த பிணப்படை அவர்களை துரத்தியது.

மன்னன் அரியணையில் அமர்ந்து சிரித்தான்.

"நான் நித்தியன். என் பிணப்படை என்றும் என் பெயரை காக்கும்."

ஆனால் அந்த சிரிப்பு கூட இருளில் சிக்கி, இரத்த வாசம் கலந்த காற்றில் ஒரு சாபம் போல ஒலித்தது.

அரண்மலை இராச்சியம் சாபத்தால் மூழ்கியிருந்தது. பிணப்படையின் குரல் இரவு தோறும் ஒலித்தது. சக்கரவர்த்தி இருந்த அந்த நிலம், சுடுகாட்டாக மாறியது.

ஆனால்… அந்த சாபத்தை முறிக்க ஒரு தீர்க்கதரிசனம் எங்கோ மறைந்திருந்தது.

மக்கள் பயத்தில் வாழ்ந்தாலும், அந்த நம்பிக்கை மட்டும் இன்னும் அணையவில்லை.

இருள் பெருகிய அந்த இரவில், கருங்கலையின் சிவப்பு ஒளி வானை நோக்கி பறந்தது.

பிணங்களின் படை, தங்கள் உண்மையான எழுச்சியை காத்திருந்தது…