மழையில் நனைந்த வாக்குறுதி

மழையின் மணம்

சென்னை நகரம். ஜூன் மாதம். காலை முழுவதும் வெப்பம் காய்ந்திருந்தது. சாலையில் தூசி பறந்தது. அலுவலகத்துக்கு செல்லும் மக்கள் விரைந்து ஓடியனர். அந்த வெப்பத்தின் நடுவே, மதியம் மூன்று மணிக்கு வானம் திடீரென கருமை பூண்டது.

பெரும் இடியுடன் வானம் கிழிந்து, முதல் துளி விழுந்தது. உலர்ந்த மண்ணின் மீது விழுந்த அந்த மழைத்துளி, மண்ணின் மனதிலிருந்து எழுந்த அந்த மணம் – யாரின் மனதையும் துள்ள வைக்கும்.

பள்ளி முடிந்து வெளியே வந்த குழந்தைகள், “மழை! மழை!” என்று கத்தினர். சைக்கிளில் ஓடும் மாணவர்கள் அவசரமாக அடைக்கலம் தேடினர். ஆட்டோ ஓட்டிகள் வண்டிகளை சாலையோரம் நிறுத்தினர். வீடு நோக்கி விரைந்து செல்லும் பெண்கள், புடவையைச் சுருட்டிக் கொண்டு, தங்கள் பிள்ளைகளை தாங்கிக்கொண்டு ஓடினர்.

அந்த கூட்டத்தில் மட்டும், ஒருத்தி மட்டும் மெதுவாக நடந்தாள். கையில் புத்தகப்பை, நீல நிற சால்வை, பசுமையான சிரிப்பு. மழை அவளது கன்னத்தில் விழ, அவள் கண்களை மூடி ரசித்தாள்.

அவள் பெயர் ஆராதனா. கல்லூரி இரண்டாம் ஆண்டு மாணவி. காதலும் கனவும் கலந்த ஒரு மனம். மழை என்றாலே அவளுக்கு நினைவுகள், சிரிப்பு, கண்ணீர், ஆசை – எல்லாம் வந்து விடும்.

“ஆரு! ஓடி வா! நனைந்துடுவியே!” என்று அவளது தோழி கத்தினாள்.

ஆனால் ஆராதனா சிரித்தாள். “மழை நனைச்சா தான் உயிர் ஊறுது,” என்றாள்.

முதல்பார்வை

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன். அதே மாதிரி ஒரு மழை நாள். கல்லூரியில் புதிய மாணவர்களை வரவேற்கும் விழா நடந்தது. மேடை முழுவதும் விளக்குகள். சத்தம். கைத்தட்டல்கள்.

அங்கே தான் அவள் முதலில் அவனைப் பார்த்தாள். கருப்பு சட்டை, ஜீன்ஸ், கையில் கிதார். மேடையில் நின்று இசை வாசித்தான்.

அவனது விரல்கள் ஸ்திரங்களில் ஆடியபோது, சுரங்கள் பாய்ந்தன. பாடலின் முதல் வரி வந்தவுடன், அரங்கம் மயங்கிவிட்டது.

ஆராதனா திடீரென அவனைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தாள்.

“என்னடா இவன்… கண்கள்ல நிச்சயமா ஏதோ இருக்கு…” அவள் உள்ளத்துக்குள் நினைத்தாள்.

அவன் பெயர் அர்ஜுன்.

அந்த தருணம் தான் அவளது மனதில் விதை போட்டது – காதல்.

 மழைச் சந்திப்பு

அந்த நாளுக்கு அடுத்த வாரம். மழை கொட்டிக் கொண்டிருந்தது. ஆராதனா சைக்கிளில் வீடு திரும்பிக்கொண்டிருந்தாள். திடீரென்று சைக்கிள் சங்கிலி சிக்கிக் கொண்டது. அவள் சாலையோரம் நின்று திணறிக்கொண்டிருந்தாள்.

அந்த நேரத்தில், பக்கத்தில் வந்தவன் – அர்ஜுன்.

“முட்டாள் மாதிரி இப்படி நனைந்து போனால் சளி பிடிச்சிடும்,” என்று சிரித்தபடி அவளை கிண்டல் செய்தான்.

“அப்போ என்ன, மழையை நிறுத்திடலாமா?” என்று ஆராதனா நாக்கை காட்டினாள்.

“இல்ல. ஆனா, குறைந்தபட்சம் ஒரு குடை எடுத்துக்கிட்டு போகலாம் அல்லவா?” அவன் சொன்னான்.

அந்தச் சிறிய உரையாடல், அந்த சிறிய கவலை – இருவரின் உள்ளங்களிலும் ஒரு பந்தத்தை ஏற்படுத்தியது.

 காதல் மலரும் விதம்

கல்லூரியில் நாட்கள் நகர்ந்தன. வகுப்புகள் முடிந்ததும், மரத்தின் கீழ் நிற்கும் பையனும் பெண்ணும் – அவர்கள் இருவரும்.

“பாடம் புரிஞ்சுதா?” என்று அர்ஜுன் கேட்பான்.

“புரியாம இருந்தாலும் உன்னிடம் கேக்கலாமே,” என்று ஆராதனா சிரித்துப் பதில் சொல்வாள்.

சின்ன சண்டைகள், சின்ன சிரிப்புகள், பகிர்ந்துகொள்ளும் உணவு, ரகசியக் கதைகள் – இவை எல்லாம் மெதுவாக காதலாக மலர்ந்தன.

ஒருநாள் மழை பெய்ய, அவர்கள் இருவரும் பேருந்து நிறுத்தத்தில் நின்றனர்.

“நீங்க ஒருநாள் என்னை விட்டு விலகப்போறீங்களா?” என்று ஆராதனா திடீரெனக் கேட்டாள்.

அவளது கையைப் பிடித்துக்கொண்டு அர்ஜுன் சொன்னான்:

“எவ்வளவு மழை பெய்தாலும், சூரியன் மீண்டும் வெளிவரும். அதுபோல நம்ம வாழ்க்கையிலே எத்தனை சோதனைகள் வந்தாலும், நான் உன்னை விட்டுப் போவேன் என்று நினைக்காதே.”

அது அவனது முதல் வாக்குறுதி.

 எதிர்ப்புகள்

ஆராதனாவின் வீட்டில் காதல் செய்திருப்பதாக தெரிய வந்தது.

அவளது அப்பா, அரசு அலுவலர். கடுமையானவர்.

“முட்டாள்! நம்ம வீட்டுப் புகழை கெடுக்க நினைக்கிறாயா? உனக்காக எத்தனை ஆசைகள் வைத்திருக்கிறேன். அந்த பையன் நம்ம சமூகத்துல இல்லையே. மறந்துட்டு போ!” என்று கண்டித்தார்.

ஆராதனா அழுதாள். அர்ஜுனைச் சந்தித்தாள்.

“என் அப்பா ஒப்புக்கொள்ளவே மாட்டாராம். நான் என்ன செய்ய?” என்று கதறினாள்.

அவன் மெதுவாக அவளது கண்ணீரைத் துடைத்தான்.

“உன் கண்களில் கண்ணீர் வரக்கூடாது. நீ தைரியமாக இரு. நம்ம காதலுக்கு நான் நின்றுகொள்வேன்.”

அது அவனது இரண்டாவது வாக்குறுதி.

பிரிவு

அந்த சோதனைகள் கூடுதலாகின. அர்ஜுனின் தந்தை அலுவலக இடமாற்றத்தால் மும்பைக்குப் போக வேண்டிய சூழ்நிலை.

பேருந்து நிலையத்தில் நின்றுகொண்டு, மழையில் நனைந்த இருவரும் ஒருவரையொருவர் பார்த்தனர்.

“நான் போயிடுறேன். திரும்பி வருவேன். நீ காத்திருக்க முடியுமா?” என்று அவன் கேட்டான்.

ஆராதனாவின் கண்ணீர் கலந்த சிரிப்பு – “நான் எவ்வளவு காலமாவது காத்திருக்கிறேன். நீ திரும்பி வருவேன்னு நம்புறேன்.”

அவன் அவளது கையை இறுகப் பிடித்து:

“இது என் மூன்றாவது வாக்குறுதி. மழை எத்தனை தடவை பெய்தாலும், நீ எங்கே இருந்தாலும், நான் திரும்பி வந்து உன் கையைப் பிடிப்பேன்.”

அந்த வார்த்தைகள், அந்த மழை, அந்த விடைபெறுதல் – அவளது மனத்தில் நெஞ்சை நெரிக்கும் வலியாய் பதிந்தது.

 காலம் நகரும்

மூன்று ஆண்டுகள் கடந்தன.

ஆராதனா படிப்பை முடித்து வேலைக்கு சேர்ந்தாள். அலுவலக வாழ்க்கை, வீட்டுச் சுமைகள் – ஆனால் மனதில் ஒரே நினைவு – அர்ஜுன்.

மழை பொழியும் ஒவ்வொரு நாளும், அவள் ஜன்னல் வாசலில் நின்று நினைவுகளில் மூழ்கினாள்.

“அவன் என்னை மறந்துவிட்டானோ? வேறு யாரையாவது திருமணம் செய்து கொண்டுவிட்டானோ?” என்ற பயம் சில நேரங்களில் வந்து சென்றது.

ஆனால் உடனே அவனது சிரிப்பு, அவனது குரல், அவனது வாக்குறுதி அவளை நம்பிக்கையோடு நிறுத்தியது.

திரும்பி வந்தவன்

மீண்டும் ஒரு மழைக்காலம்.

அலுவலகம் முடிந்து வீடு செல்ல, பேருந்து நிறுத்தத்தில் நின்று கொண்டிருந்தாள் ஆராதனா. மழை கொட்டிக் கொண்டிருந்தது. அவளிடம் குடை இல்லை. நனைந்து கொண்டிருந்தாள்.

திடீரென்று, யாரோ பக்கத்தில் வந்து குடையை அவள்மேல் பிடித்தார்.

அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

அவன் – அர்ஜுன்.

மூன்று ஆண்டுகளுக்குப் பின், அவனது கண்களில் அதே அன்பு, அதே உறுதி.

“நான் சொன்னேனே, திரும்பி வருவேன் என்று,” என்று மெதுவாக சொன்னான்.

ஆராதனாவின் கண்களில் கண்ணீர்.

“நான் காத்திருந்தேன்… ஒவ்வொரு மழைக்கும் உன் வாக்குறுதியை நினைவு கூத்தேன்,” என்று அவள் பதிலளித்தாள்.

அந்த தருணம் – அவர்கள் வாழ்வின் மிகப்பெரிய திருப்பம்.

மழையின் சாட்சி

இருவரும் மீண்டும் குடும்பங்களை சந்தித்தனர். கடினம் இருந்தாலும், காதலின் உறுதியின் முன்னால் குடும்பங்கள் தளர்ந்தன. திருமணம் நிச்சயிக்கப்பட்டது.

திருமண நாள். மழை பெய்தது.

ஆராதனா சிவப்பு புடவையில், அர்ஜுன் வெள்ளை வேஷ்டியில்.

அவன் அவளது கையை இறுகப் பிடித்து, “இது என் கடைசி வாக்குறுதி – இனி உன்னை ஒருபோதும் தனியாக விட்டுவிட மாட்டேன்,” என்று சொன்னான்.

அந்த வாக்குறுதி, அந்த மழை, அந்த காதல் – வாழ்க்கையின் அடித்தளமாகியது.

மழையில் நனைந்த வாக்குறுதி, அவர்களின் வாழ்க்கையை என்றும் இணைத்துச் சென்றது.