அவளது இழை போல மெல்லிய இரவு - 5

 மௌனத்தின் உச்சியில் ஒரு முத்தம்

இரவில் ஒலியில்லாத ஒரு கணம் இருந்தது.

மழை நின்றிருந்தது. வெளியில் எதுவும் எதையுமல்லாமல் அமைதியாக இருந்தது.

ஆனால் அந்த அமைதிக்குள்ளே —

ஒரு இதயத்தின் துடிப்பு

ஒரு மூச்சின் அதிர்வு

ஒரு இதழின் கலக்கம்

மெல்ல இசையாக ஒலித்தது.

ஸ்ருதியும் விக்னேஷும், மெழுகுவர்த்தியின் ஒளியில் ஒருவருக்கொருவர் விழித்திருந்தனர்.

பேச்சுகள் இல்லை.

அவை தேவையில்லை.

ஏனெனில், மெளனம் தான் இப்போது பேசுகிறது.

அவள் முகத்தில் ஒட்டியிருந்த ஒளியோடு அவனது விரல்கள் கனிவாக தடவின.

அவளது கண்கள் மூடியன.

அவன் அவளது மார்பை தொட்டதும், அவள் உடல் சற்று பதறியது.

ஆனால் தடுத்தது இல்லை.

அவள் முழுக்க, இப்போது அவனிடம்.

“நீ என்னை தொடும்போது, நான் நான் இல்ல… நம்மா ஆயிடறேன்,” – அவள் மெளனமாக சொன்னாள்.

அவனது இதயம் அதிர்ந்தது.

அவளது சொற்களுக்குள் எத்தனை உணர்வுகள் மூச்சாக இருக்கின்றன என்பதை உணர்ந்தான்.

அவன் அவளது கன்னத்தில் குனிந்து மெதுவாக உதடுகளை வைத்தான்.

அந்த முத்தம்...

சாதாரண தொடுதல் இல்லை.

அது ஒரு உறுதிப்பாடு.

ஓர் உணர்ச்சி ஒப்புதல்.

அவள் சரணாகதிக்கு அவன் தரும் பதில்.

அவளது உடல் மெளனமாக தாங்கியது.

அவள் முழுவதும் பதற்றமாய், நெகிழ்வாய் உருகியது.

மௌனத்தின் உச்சியில் அந்த முத்தம், இருவரையும் மெதுவாக உயிர் கூடிய உயிர்களாக ஆக்கியது.

அந்த இரவு, இரவாய் இல்லை.

அது ஒரு புனிதமான மௌன இசை.

அதில் ஒவ்வொரு நொடியும், ஆசையாய் இல்ல… அணுக்கமாய் இருந்தது.

பிறகு, மெழுகுவர்த்தி வாடியது.

மின்சாரம் வந்தது.

ஆனால் அவர்கள் இருவரும் அப்படியே கண்ணை மூடி, ஒருவருக்குள் ஒருவர் ஒட்டிக்கொண்டே உறங்கினார்கள்.

இழை இருந்த இடத்தில், இப்போது உணர்வு இருந்தது.

உடல் உருகிய இடத்தில், இப்போது நிம்மதி இருந்தது.

மௌனத்தின் உச்சியில் அந்த முத்தம் —

அது கதை முடிவல்ல…

ஒரு காதலின் தொடக்கம்.