மூன்று நாயகர்கள் – 1947 காவல் ரகசியம் 7

 இரத்தத்தில் எழுதப்பட்ட சத்தியம்

1. இருள் மாளிகையிலிருந்து தப்பிப்பு

மணியோசை போன்ற காலடிச் சத்தம் இன்னும் அவர்களது காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தது.

ஜேம்ஸின் நிழல் படிக்கட்டுகளில் தோன்றிய அந்த தருணம், மூவரின் இதயங்களை எரித்து விட்டது.

அவர்கள் பின்புறக் கதவின் வழியாக இருள் மாளிகையை விட்டு வெளியேறியதும், மழைத் துளிகள் மெல்ல தரையில் விழுந்தன.

காற்றில் ஈரப்பதம் கலந்திருந்தது; ஆனால் அந்த ஈரப்பதம் அவர்களுக்கு சுவாசமாக அல்ல, துரத்தும் நிழல்களின் எச்சரிக்கையாகவே இருந்தது.

“விரைவா ஓடுங்க… அவங்க நம்ம பின்தொடர்றாங்க!” — கண்ணன் கூச்சலிட்டான்.

அவன் பயிற்சி பெற்ற காவலர் போலவே பாதையின் இருண்ட இடங்களைத் தேர்ந்தெடுத்து ஓடியான்.

ரவி தன்னுடைய காயமடைந்த முழங்காலால் தடுமாறினாலும், எவ்வித குற்றமும் சொல்லாமல், பறிகொடுத்தபடி அவர்களைத் தொடர்ந்தான்.

அருணின் கையில் கேமரா இருந்ததால், அவன் அடிக்கடி மார்பில் அதைத் தழுவிக் கொண்டே ஓடினான்.

அந்த கேமரா தான் அவர்களுக்கான ஒரே ஆதாரம்.

2. காயத்தின் வலி

கோட்டைச் சுவரின் நிழலில் அவர்கள் சில நொடிகள் நின்றனர்.

அந்த இடம் இருளாலும் ஈரத்தாலும் மூடப்பட்டிருந்தது.

ஆனால் ரவியின் வலி மறைக்க முடியாத அளவுக்கு அதிகமாக இருந்தது.

முழங்காலிலிருந்து இரத்தம் சொட்டியபடி, அவன் தரையில் அமர்ந்தான்.

“ரவி, நீங்க ஓட முடியாது போலிருக்கே…” — அருண் கவலையுடன் சொன்னான்.

ஆனால் ரவி புன்னகையுடன் பதிலளித்தான்:

“இரத்தம் சொட்டுறதா? அது நம்ம சுதந்திரத்துக்காகப் போகும் ஒரு துளி தான்.

அது எனக்கு பெருமை.”

கண்ணன் தனது துணியில் ஒரு துண்டை கிழித்து ரவியின் காயத்தை கட்டினான்.

ஆனால் இரத்தம் நின்றுவிடவில்லை.

அந்த சிவப்பு துளிகள் நிலத்தில் விழுந்து, மண்ணில் கலந்தன.

அது ஒரு சாதாரண காயம் அல்ல; அது வரலாற்றின் குருதி.

3. மறைவிடம் தேடல்

அந்த நிலையிலிருந்து நேராக ஓட முடியாது என்பதை மூவரும் உணர்ந்தனர்.

அதனால் அவர்கள் அருணின் பரிந்துரையின்படி, பழைய அச்சகம் நோக்கிப் புறப்பட்டனர்.

அச்சகம், அருணின் நண்பரின் சொந்தம்.

சுதந்திரப் போராட்ட காலத்தில் பல்வேறு ரகசிய பத்திரிகைகள் அச்சடிக்கப்பட்ட இடம் அது.

அவர்கள் அங்கு சென்றபோது, இரவின் மத்தியில் அச்சுப்பொறியின் மெதுவான சத்தம் கேட்டது.

சுவர்களில் கறைபடிந்த காகிதங்கள், கருவிகளின் உதிரிகள், கருப்பு மைத் தடவுகள்—

அந்த இடம் போராட்டத்தின் துளிர்களை இன்னும் தாங்கிக் கொண்டிருந்தது.

சோழ மன்னனின் பொற்கோவில் - 8

4. புகைப்படங்களின் சாட்சி

அச்சகத்தின் பின்புற அறையில் மூவரும் அமர்ந்தனர்.

அருண் தனது கேமராவைத் திறந்து, இரவில் எடுத்த புகைப்படங்களை ஆராய்ந்தான்.

பெட்டியின் மூன்று பூட்டுகள், மாளிகையின் இருண்ட அறைகள், ஜேம்ஸின் நிழல்— அனைத்தும் தெளிவாகப் பதிவு செய்யப்பட்டது.

அருண் உணர்ச்சியுடன் சொன்னான்:

“இந்தப் படங்கள்தான் நாளைய தேசத்தின் கண்கள்.

நாம் மூவரும் இல்லாமலிருந்தாலும், இவை உண்மையைச் சொல்லும்.”

ரவி தனது காயத்தை மறந்து பார்த்தான்.

“இந்தப் புகைப்படங்களுக்காகவே நான் உயிரை விட்டாலும் எனக்கு வருத்தம் இல்லை.”

5. சத்தியத்தின் சுடர்

அந்த வேளையில் ரவியின் முழங்காலிலிருந்து இரத்தம் இன்னும் சொட்டிக் கொண்டிருந்தது.

அவன் திடீரென அருகிலிருந்த ஒரு வெற்று காகிதத்தை எடுத்தான்.

அவன் தனது விரலில் இரத்தத்தை எடுத்து, அந்தக் காகிதத்தின் மீது எழுதத் தொடங்கினான்.

“இந்தப் பெட்டி திறக்கப்படும்.

இந்த நாட்டின் உண்மை வெளிப்படும்.

நாம் உயிர் இழந்தாலும், உண்மை வாழும்.”

அந்த வார்த்தைகள் சிதறிய இரத்த எழுத்துகளாக இருந்தாலும், அதில் ஒரு நாட்டின் நெஞ்சின் துடிப்பு இருந்தது.

அருணும் கண்ணனும் அந்தக் காகிதத்தை நோக்கிப் பார்த்தனர்.

அவர்கள் அந்த இரத்தத்தில் எழுதப்பட்ட சத்தியத்தில் தங்களின் பெயரைச் சாயப்பென்னால் கையொப்பமிட்டனர்.

அந்தக் காகிதம் இனி ஒரு தாளல்ல; அது ஒரு வரலாறு.

6. அச்சத்தின் நிழல்

அந்த நேரத்தில் வெளியே காலடிச் சத்தங்கள் மீண்டும் கேட்டன.

ஜேம்ஸின் ஆட்கள் அச்சகத்தை முற்றுகையிட்டிருந்தனர்.

வீதி விளக்கின் ஒளி சாளரங்களில் விழுந்தது.

சில நிழல்கள் கண்ணில் பட்டன.

“அவங்க நம்மை கண்டுபிடிச்சுட்டாங்க போல…” — கண்ணன் நிசப்தமாகச் சொன்னான்.

அவர்களின் மூச்சு தடைபட்டது.

அச்சகத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு இயந்திரத்தின் கரகரப்பும் இப்போது ஒரு அச்சச் சத்தமாகவே தோன்றியது.

7. தியாக உறுதி

ரவி அந்த இரத்தக் காகிதத்தை கண்ணனிடம் கொடுத்தான்.

“இதுதான் நம்ம உறுதி.

நான் உயிரோட இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும், நீ இதை பாதுகாக்கணும்.”

அருண் அதற்குத் துணைபுரிந்தான்:

“இந்தக் காகிதமும், புகைப்படங்களும் சேர்ந்து வரலாற்றை நிரூபிக்கும்.

நம்ம உயிர் தியாகம் ஆனாலும், உண்மையை யாரும் புதைக்க முடியாது.”

அந்த தருணத்தில் அவர்கள் மூவரும், தனிப்பட்ட உயிரை விட தேசத்தின் உயிரை மேலோங்கப் பார்த்தனர்.

8. தப்பிக்கும் வழி

அச்சகத்தின் உரிமையாளர் மூவரையும் பின்புறக் கதவின் வழியாக அழைத்துச் சென்றார்.

அது பலருக்கும் தெரியாத ஒரு மறைவு கதவு.

அவர்கள் இருளில் நுழைந்து வெளியே வந்தபோது, மழை இன்னும் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது.

வானம் இருண்டிருந்தாலும், எங்கோ ஒளிரும் ஒரு மின்னல் அவர்கள் முகங்களை வெளிச்சம் போட்டது.

அந்த மின்னல், அவர்கள் உயிரோடு இன்னும் நம்பிக்கையோடு இருப்பதற்கான சின்னமாகவே தோன்றியது.

9. ஜேம்ஸின் கோபம்

அதே இரவில், மாளிகையின் நடுவில் ஜேம்ஸ் தனது ஆட்களுடன் கூடி நின்றான்.

அவன் மேசையின் மீது கைகளை அடித்துக் கொண்டே கூச்சலிட்டான்:

“அவர்கள் இன்னும் உயிரோடு இருக்கிறார்கள்.

அந்தப் புகைப்படங்களும், அந்தக் காகிதமும் எனது கையில் வந்தாக வேண்டும்.

இல்லையெனில் இந்த நாட்டின் புதிய ஆட்சியாளர்கள் என்னை உண்மையான வில்லன் என்று அறிந்து விடுவார்கள்!”

அவனது கண்கள் சிவந்தன.

அவனது குரலில் பழைய பேரரசின் அகங்காரம் இன்னும் எரிந்துகொண்டே இருந்தது.

10. புதிய விடியல்

மழை விலகியபோது, வானத்தில் மெல்ல சூரியன் உதித்தான்.

மூவரும் நகரின் ஓரத்தில் உள்ள ஒரு சின்னக் குன்றின் மீது நின்று வானத்தை நோக்கினர்.

காயத்தின் வலி, பயத்தின் சுவடு, இரத்தத்தின் தடங்கள்— அனைத்தும் இன்னும் அவர்கள் உடலில் இருந்தாலும், மனதில் ஒளிதான் பெருகியது.

அருண் கேமராவை உயர்த்திப் பிடித்து சொன்னான்:

“இந்தப் புகைப்படம் நாளைய வரலாற்றின் சான்று.”

ரவி இரத்தக் காகிதத்தைத் தழுவிக் கொண்டு சொன்னான்:

“இது இரத்தத்தில் எழுதப்பட்ட சத்தியம். யாராலும் அழிக்க முடியாது.”

கண்ணன் வலிமையான குரலில் அறிவித்தான்:

“நம்ம மூவரின் உயிர் போனாலும், உண்மையை யாரும் புதைக்க முடியாது!”

அந்த விடியலில் அவர்கள் உறுதியெடுத்த சத்தியம்,

ஒரு தேசத்தின் குருதி, ஒரு தேசத்தின் உயிராக மாறியது.