சோழ மன்னனின் பொற்கோவில் - 10

  “நிழல் சிங்காசனம்”

கண்ணாடி மாளிகையில் தங்கள் நிழல்களை வென்று கண்ணாடிக் கிரீடத்தைப் பெற்றுக்கொண்ட பின், வீரசேகரன், மாலதி, குருநாதர் மூவரும் ஆழ்ந்த மண்டபத்தின் வழியே சென்றனர். அங்கு வெளிச்சமும் இருளும் கலந்து, ஒரு மங்கலான பாதை தோன்றியது.

இருளின் பாதை

அவர்கள் முன்னேறியபோது, சுற்றியிருந்த சுவர்கள் அனைத்தும் இருளால் மூடப்பட்டன. எவ்வளவு ஒளி கொண்ட தீப்பந்தங்களை ஏற்றினாலும், அந்த இருளைத் துளைக்க முடியவில்லை.

குருநாதர் மெதுவாகக் கூறினார்:

“இது சாதாரண இருள் அல்ல. இது ‘நிழல்களின் இருள்’. இதில் எவர் சென்றாலும், அவர்களின் ஆன்மாவே சோதிக்கப்படும்.”

மாலதி கவனமாக முன்னே சென்று, கண்ணாடி கிரீடத்தை உயர்த்தினாள். அதிலிருந்து வெளிவந்த ஒளி பாதையை ஒளிரச் செய்தது. அந்த ஒளியில் ஒரு பெரும் சிங்காசனம் தொலைவில் மங்கலாகத் தோன்றியது.

நிழல் சிங்காசனம்

அவர்கள் அருகில் சென்றபோது, அந்த சிங்காசனம் முழுவதும் கருப்பு பாறைகளால் ஆனது. ஆனால் அதன் மேல் பொறிக்கப்பட்டிருந்த பொற்கோலங்கள் ஒளிர்ந்தன. சிங்காசனத்தைச் சுற்றி கருப்பு நெருப்புகள் எரிந்தன. அதற்கு முன்னால், நூற்றுக்கணக்கான நிழல் வீரர்கள் அமைதியாக நின்றனர்.

திடீரென, சிங்காசனத்தின் மேல் ஒரு உருவம் தோன்றியது – கருப்பு கவசம் அணிந்த மன்னன். அவரது கண்கள் சிவப்பு ஒளியுடன் எரிந்தன. அவர் சோழர் அரசரைப் போல இருந்தாலும், முகத்தில் தீய சாயல்.

அவர் முழங்கினார்:

“நான் தான் சோழ மன்னனின் நிழல் – என் சாபமே இந்த அரண்மனைகளின் காவலன். உண்மையான பொற்கோவில் யாருக்கும் எளிதில் கைகொடுப்பதில்லை. என்னை வென்றால்தான் இறுதி வாயிலை அடைய முடியும்!”

மோதல் தொடங்குகிறது

வீரசேகரன் வாளை எடுத்தான். நிழல் மன்னனும் தனது இருள் வாளை உயர்த்தினார். இருவரும் மோதிய போது, மின்னல் போல ஒளிச்சுடர்கள் பறந்தன.

ஒவ்வொரு அடியிலும், வீரசேகரன் தன் பலத்தைச் சுரண்ட வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. அந்த நிழல் அவனது திறமைகளைவிட வலிமையானவனாக இருந்தது.

மாலதி தன் மந்திர கோலால் ஒளிக்கவசம் உருவாக்கினாள். ஆனால் நிழல் மன்னனின் மந்திரங்கள் அதை உடைத்தன. அவள் சோர்ந்துவிடும் தருணத்தில், குருநாதர் பக்கத்தில் இருந்து மந்திரம் உச்சரித்து, “ஒளியின் விதி, இருளைத் தகர்க்கட்டும்!” என்று கூறினார்.

நிழலின் ரகசியம்

ஆனால் குருநாதருக்கு ஒரு உண்மை புரிந்தது – “நிழலை வெல்ல முடியாது. நிழலை அழிக்க முயல்வதே தவறு. அதை ஏற்றுக்கொண்டால் மட்டுமே வெல்ல முடியும்.”

அவர் வீரசேகரனிடம் கத்தினார்:

“உன் நிழலை அழிக்க வேண்டாம்! அதை உன்னுள் ஏற்றுக்கொள். அது தான் உன் இன்னொரு முகம்!”

வீரசேகரன் கண்களை மூடி, நிழல் மன்னனை எதிர்த்து போராடுவதை நிறுத்தினான். “ஆம், நீ என் பயமும், என் இருளும். உன்னை ஏற்றுக்கொள்கிறேன்!” என்று அவன் முழங்கினான்.

அந்த நேரத்தில், நிழல் மன்னனின் வாள் காற்றில் கரைந்தது. அவரது உருவம் ஒளியாக மாறி, வீரசேகரனின் உடலுக்குள் கலந்து விட்டது.

சங்க கால சாகசம் - ஒரு காவலரின் நாட்கள்

சாபம் உடைதல்

அந்த தருணத்தில் சிங்காசனம் அதிர்ந்து, அதன் மேல் இருந்த கருப்பு நெருப்புகள் அணைந்தன. சிங்காசனம் பொன்னால் ஆனதாக மாறி, பிரகாசித்தது.

சிங்காசனத்தின் கீழே ஒரு பொற்கதவு திறந்தது. அதிலிருந்து வெளிப்பட்ட ஒளியில் பொற்கோவிலின் மையம் காத்திருப்பது அவர்கள் உணர்ந்தனர்.

மாலதி மெதுவாகக் கூறினாள்:

“இது தான் இறுதி வாயிலுக்கு முன்னோடி. ஆனால் இதைத் தாண்டி செல்லும் ஒருவர், தனது உயிரையே பணயம் வைக்க வேண்டியிருக்கும்.”

குருநாதர் சுவாசம் விட்டார்:

“சோழ மன்னன் தனது பொக்கிஷத்தைப் பாதுகாப்பதற்காக, உடலையும் ஆன்மாவையும் சோதிக்கும் சாபங்களை உருவாக்கியுள்ளார். இப்போது நாமே இறுதி கதவின் நெருக்கத்தில் இருக்கிறோம்.”

முடிவு

அவர்கள் மூவரும் பொற்கதவின் முன் நின்றனர். ஒளியும் இருளும் கலந்து அந்த கதவு ஒரு மர்ம சுழலாகத் தோன்றியது.

வீரசேகரன் வாளை இறுக்கமாகப் பிடித்து, “இது தான் நம் பயணத்தின் கடைசி முனை. உயிரோடு மீள்வது தெரியாது. ஆனாலும் நாமும் பின் வாங்க முடியாது,” என்றான்.

மாலதி அவனை நோக்கி புன்னகைத்தாள். குருநாதர் தன் கோலைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு அமைதியாகத் தலை ஆட்டினார்.

அவர்களை காத்திருந்தது பொற்கோவிலின் இறுதி இரகசியம்.

பகுதி 20 – “பொற்கோவிலின் மரபு”

நிழல் சிங்காசனத்தின் சாபத்தை வென்ற மூவரும் — வீரசேகரன், மாலதி, குருநாதர் — பொற்கதவின் முன் நின்றனர். அந்த கதவு சூரிய ஒளியைப் போல பிரகாசித்து, தெய்வீக சக்தியால் துடித்தது.

வீரசேகரன் வாளை இறுக்கமாகக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு, “இது தான் இறுதி தருணம். நம் உயிரோடு மீள்வோமா என்பது தெரியாது. ஆனாலும் இதை முடிக்க வேண்டியது அவசியம்,” என்றான்.

மாலதி கண்ணாடிக் கிரீடத்தை உயர்த்தினாள். உடனே கதவின் மேல் பொறிக்கப்பட்ட சோழர் சின்னங்கள் ஒளிர்ந்து, கதவு மெதுவாகத் திறந்தது.

பொற்கோவிலின் வெளிப்பாடு

கதவுக்குள் அவர்கள் நுழைந்தபோது, கண்முன் ஒரு அற்புதக் காட்சி விரிந்தது.

மாபெரும் பொற்கோவில்!

அதன் தூண்கள் அனைத்தும் தூய பொன்னால் வடிவமைக்கப்பட்டிருந்தன. சுவர்களில் சோழர்களின் வரலாறு பொறிக்கப்பட்டிருந்தது — போர்கள், வெற்றிகள், ஆலயக் கலை, கல்வெட்டுகள். ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் வைரங்களும் மாணிக்கங்களும் ஒளிர்ந்தன.

கோவிலின் மையத்தில் ஒரு பெரிய தெய்வ சன்னதி இருந்தது. அந்த சன்னதியில் ஒரு பொற்கலசம் வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதில் ஒளிர்ந்திருந்தது — பொற்கோவிலின் மரபு சின்னம்.

அது ஒரு பொற்கம்பளத்தில் சுருட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த பனை ஓலைச் சுவடி.

சுவடியின் இரகசியம்

குருநாதர் கைகளால் அதைப் பிடித்து விரித்தார். அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது:

“இந்த சுவடியில் சோழ மன்னனின் உண்மையான மரபு மறைந்துள்ளது. பொற்கோவில் பொருட்களைப் பாதுகாப்பது நோக்கம் அல்ல. அறிவையும் தர்மத்தையும் பாதுகாப்பதே நோக்கம்.”

வீரசேகரன் குழம்பிப் பார்த்தான்:

“இ столько சோதனைகள், இ столько இரத்தம், ஆன்ம சோதனைகள் — எல்லாம் இதற்காகவா? பொருட்களுக்காக அல்ல, அறிவுக்காகவா?”

குருநாதர் சிரித்தார்:

“ஆம். சோழர் வம்சம் உணர்ந்தது — செல்வம் காலத்தால் அழியும். ஆனால் அறிவும் மரபும் தலைமுறைகளை காப்பாற்றும். அதனால்தான் அவர் இந்த பொற்கோவிலில் சுவடியை மறைத்தார்.”

மாலதியின் கண்களில் கண்ணீர் பொங்கியது:

“இதுதான் உண்மையான செல்வம். மக்கள் வாழ்வதற்கான அறிவு, மரபு, வழிகாட்டல்.”

இறுதி சோதனை – தியாகம்

ஆனால் அதே நேரத்தில், கோவில் முழுவதும் அதிர்ந்தது. சன்னதியின் மேல் கருங்காற்று சுழன்றது. ஒரு வலிமையான குரல் முழங்கியது:

“மரபை எடுத்துச் செல்ல ஒருவரின் உயிர் தேவைப்படும். சோழர் விதித்த இறுதி சோதனை இது!”

மூவரும் உறைந்தனர்.

வீரசேகரன் முன்னே வந்தான்:

“நான் தான் சோதனைக்கு முன் நிற்பேன். என் உயிர் போனாலும் சரி. என் மக்கள் பாதுகாப்பாக இருந்தால் அதுவே என் வெற்றி.”

மாலதி கண்ணீர் மல்கக் கூறினாள்:

“இல்லை! அறிவைப் பாதுகாப்பதற்கு ஒருவர் அல்ல, அனைவரும் தேவை. நீ போனால் இந்த மரபு யாரால் பாதுகாக்கப்படும்?”

அப்போது குருநாதர் அமைதியாக சிரித்தார்:

“இந்த மரபு இளம் தலைமுறைக்கே உரியது. என் பயணம் இங்கே முடிவடையட்டும். நான் தான் தியாகம் செய்யத் தயாராகிறேன்.”

அவர் சுவடியின் மீது தன் கையை வைத்தார். உடனே அவரது உடல் ஒளியாக மாறி, சன்னதியில் கலந்தது. கோவில் முழுவதும் அதிர்ந்து, கருங்காற்று மங்கியது.

மரபின் ஒளி

சன்னதியிலிருந்து ஒளி வெடித்தது. அந்த ஒளி கோவிலின் சுவர்களைத் தாண்டி, வானத்தை நோக்கி பாய்ந்தது. அது ஒரு புதிய விடியலைப் போலத் தெரிந்தது.

மாலதி சுவடியை எடுத்தாள். அது எளிதான ஓலை அல்ல; அது மக்கள் வாழ்வதற்கான வழிமுறைகள், நீதியும் தர்மமும் கலந்த வரலாற்று ஆவணம்.

வீரசேகரன் மெதுவாகச் சொன்னான்:

“குருநாதர் நம்மை விட்டுச் சென்றாலும், அவர் காட்டிய பாதையே நம்மை காப்பாற்றும். நம் கடமை, இந்த அறிவை மீண்டும் உலகத்துக்கு கொண்டுசெல்லுவது.”

திரும்பும் பயணம்

அவர்கள் கோவிலின் வாயில்களைத் தாண்டியபோது, பின்னால் பொற்கோவில் மெதுவாக ஒளியாய் கரைந்து, பாறைகளின் அடியில் மறைந்தது. அது மீண்டும் உலகுக்கு தெரியாத இரகசியமாகிப் போனது.

வீரசேகரனும் மாலதியும் சுவடியுடன் தங்கள் ஊருக்குத் திரும்பினர். அங்கே அவர்கள் மக்களிடம் சுவடியின் அறிவை பகிர்ந்தனர். கல்வி, நாகரிகம், தர்மம் அனைத்தும் அந்த மரபில் இருந்தன.

அவர்கள் உணர்ந்தார்கள்:

“சோழ மன்னனின் உண்மையான செல்வம் பொன்னும் மாணிக்கமுமல்ல; அது அறிவும் நீதியும் தான்.”

இறுதி மரபு

இவ்வாறு, சோழ மன்னனின் பொற்கோவில் மரபு தலைமுறைகளுக்கு சென்றடைந்தது.

வீரசேகரன் வரலாற்றில் மரபைப் பாதுகாத்த வீரன் என்று போற்றப்பட்டான்.

மாலதி அறிவின் காவலாளியாக மக்களால் வணங்கப்பட்டாள்.

குருநாதரின் பெயர் என்றென்றும் தியாகத்தின் சின்னமாக நினைவில் நிறைந்தது.

கோவில் மறைந்திருந்தாலும், அதன் ஒளி மக்கள் மனங்களில் என்றும் நிலைத்தது.

சங்ககால வீராங்கனை - கடலின் காவியம்